บทที่ 6
1342 Words
หนึ่งอาทิตย์ต่อมา
เธอกลับมาใช้ชีวิตตามปกติพยายามลืมเรื่องที่เกิดขึ้นคืนนั้น ทำตัวให้ยุ่งมากที่สุดโดยเฉพาะกับงาน เธอควงเวรแทนเพื่อนบ้างบางครั้งเพื่อเวลากลับบ้านหัวถึงหมอนเธอจะได้หลับไปเลย โดยไม่มีเรื่องนั้นเข้ามาในสมองอีก
“เราทำงานเยอะไปรึเปล่าช่วงนี้ ดูซูบๆไปนะ”
“ก็ปกติ พี่หมอคิดไปเองรึเปล่า”
“นั่นสิคะหมอ บอกผู้หญิงแบบนี้ถ้าเป็นฉันมีตบ”หญิงสาวที่เดินเข้ามาใหม่เอียงคอมองใบหน้าหล่อเหลานั้นที่ไม่ว่ามองกี่ครั้ง ทำให้เธอตกหลุมรักเขาครั้งแล้วครั้งเล่า
“แรงไปรึเปล่าหมอนิน”
“แรงที่ไหนก็หมอธาร บอกว่าคุณพยาบาลขวัญ ซูบผอมก็เหมือนเป็นการวิจารณ์รูปร่างของอีกฝ่าย”
“ฉันทำที่ไหน แค่เป็นห่วงเถอะ ขวัญเขาเข้าใจง่ายไม่เหมือนแก”
“หยุดทะเลาะกันได้แล้วค่ะ”
“ใครทะเลาะ ฉันช่วยเธอต่างหากสาวน้อย”
“พี่ก็เปล่านะ”
เรื่องชินตาที่เธอมักเห็นและยิ้มตามอยู่เสมอก็คือการกัดกันของสองคุณหมอเพื่อนซี้ ถึงแม้ภายนอกทั้งคู่จะเหมือนศัตรูคู่อาฆาตกันตลอดเวลาที่พบหน้าแต่ความจริงแล้วเขาสองคนสนิทกันมาก และเธอก็พอจะมองออกว่าคุณหมอนีรชา สาวสวยประจำแผนกแอบชอบคุณหมอธาราสุดหล่ออยู่
“วันนี้หลังเลิกงานไปกินชาบูกันมั้ยขวัญ”คุณหมอคนสวยเอ่ยชวน พวกเขาทั้งสามมักไปไหนต่อไหนด้วยกันโดยเฉพาะเรื่องการหาของกิน
“ไปสิคะ”
“ขอไปด้วย”
“ใครเชิญ”คุณหมอสาวเบ้ปากเดินออกไป หลังจากเดินไปสักพักเธอก็ยิ้มออกมา
“ใจร้ายเนอะ”
“ไปทำงานเถอะค่ะพี่หมอ”เธอออกปากไล่คุณหมอหนุ่มทางอ้อมและหมกตัวกับกองงานตรงหน้าต่อ
ร้านชาบูใกล้โรงพยาบาล
“สั่งอะไรเยอะแยะเดี๋ยวก็กินไม่หมด”หมอธาราเอ่ยบ่นหมอนีรชา มักจะเป็นแบบนี้ทุกครั้ง เธอสั่งเยอะจนเต็มโต๊ะพอกินไม่หมดก็ผลักภาระมาให้เขา ไม่ก็พยาบาลสาวอย่างขวัญนรี
“เรามากันตั้งสามคนเนอะขวัญ”
“ใช่ค่ะพี่หมอ ให้พี่หมอนินสั่งเถอะ นานๆที”ส่วนเธอก็เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยไม่รู้ว่าทั้งสองเป็นพี่น้องที่คลานตามกันมารึเปล่าถึงได้เข้ากันดิบดี
“หึ...นานๆที ไม่รู้ว่าคนแถวนี้เป็นหมอได้ไงเนอะ กินแต่ล่ะอย่างของมันของทอดผักก็ไม่กิน”
“แล้วมันยังไง ฉันเป็นสัตว์กินเนื้อไม่ใช่สัตว์กินพืชสักหน่อย ถ้าแกอยากกินก็เชิญฉันไม่รังเกียจถ้าแกจะใส่ลงหม้อไปด้วย”
“แน่นอน”หมอธาราจ้องใบหน้าสวยนั้น ขณะที่มือหนาเด็ดหักผักลงหม้อต้มจนเต็มล้น
“จะรีบใส่ไปไหน แล้วหมูฉันจะไปอยู่ตรงไหน”
“เรื่องของแก”
ขวัญนรีนึกอิจฉาทั้งคู่ เธอก็อยากมีเพื่อนแบบนี้บ้างตั้งแต่เล็กจนโตเธอมักจะอยู่คนเดียวเสมอ เพราะเธออยู่โรงเรียนเดียวกับพี่สาว มักจะถูกกลั่นแกล้งหากใครเป็นเพื่อนกับเธอก็จะโดนพี่สาวแกล้งไปด้วย ดีหน่อยที่หลังจบมัธยมปลาย เธอเลือกที่จะสอบเข้าพยาบาลไม่เช่นนั้นไม่รู้ว่าเธอจะโดนแกล้งไปถึงเมื่อไร แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็มักจะอยู่คนเดียวเสมอ ไม่อยากสุงสิงกับใครนอกจากเรื่องงาน อาจเป็นเพราะเธอนั้นชินชากับการต้องอยู่คนเดียว
แต่แล้วเธอก็ต้องเปลี่ยนความคิด เมื่อเข้าทำงานที่โรงพยาบาลแล้วเจอคุณหมอสองคนตรงหน้า พวกเขาเลือกที่จะเข้าหาเธอทำให้เธอเปลี่ยนความคิดไปโดยสิ้นเชิง
“อะ! ขอ…”ระหว่างที่เธอย้อนคิดถึงเรื่องเก่าๆในชีวิตใน ขณะที่ลุกเดินไปเข้าห้องน้ำ อยู่ๆก็มีคนเดินชนเข้าที่ไหล่ของเธอ ด้วยความที่เธอเคยชินกับการขอโทษไม่ว่าเธอจะผิดหรืออีกคนผิด เธอจึงเอ่ยขอโทษแต่ทว่าเธอกลับถูกเมินจากเขา
“นี่...เดินยังไงชนคนอื่นแล้วไม่รู้จักขอโทษ”คุณหมอสาวเห็นเหตุการณ์ลุกขึ้นทักท้วงชายหนุ่มร่างสูงพร้อมผู้ชายอีกสองคนที่เดินตามหลังผ่านไปโดยไม่สนใจ เขาหันมาปรายตามองเจ้าของเสียงเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปโดยไม่สนใจอีกครั้ง
“หมอค่ะ ไม่เป็นไร”ขวัญนรีเอ่ยห้าม แค่เห็นท่าทางและการแต่งตัวก็พอเข้าใจได้ว่าทั้งสามไม่ใช่คนเดินดินธรรมดาเป็นแน่ ว่าแต่ทำไมเธอถึงคุ้นหน้าเขาจัง เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน
“เราก็ยอมคนง่ายแบบนี้ไง”ขวัญนรียกยิ้มให้หมอสาว คีบเนื้อแสนอร่อยใส่จานปลอบโยนคนขี้บ่น
“โอ๊ย อิ่ม”
“ไม่อิ่มก็ไม่รู้จะว่าไง กินไปซะเยอะขนาดนั้นฉันก็นึกว่าแกเป็นหมูซะอีก”หมอธาราเอ่ยแซวเพื่อนสนิท
“ไอ้หมอ”คนฟังทนไม่ไหวจึงยกขาเรียวสวยขึ้นเตะ แต่หมอหนุ่มหลบเธอได้ทันก่อนที่เท้าเบอร์สามสิบแปดจะปะทะเข้าที่ก้นสวยของเขา ทั้งคู่วิ่งไล่กันไปมาจนหอบเหนื่อย จึงลดแรงด้วยการวิ่งมาอ้อมหน้าอ้อมหลังขวัญนรีแทน
ขวัญนรีที่ถูกจับเหวี่ยงไปมาโดยหมอนีรชา พอหมอสาวผ่อนแรงปล่อยเธอทำให้เธอกระเด็นออกไปชนเข้ากับอกแกร่งของใครบางคน เธอแหงนหน้าขึ้นมองก็ต้องตกใจชายหนุ่มชุดสูทสีดำที่ชนเธอในร้าน
เธอรีบถอยออกมายืนห่างเขา ก้มหน้างุดด้วยความกลัวผิดกับเขาที่จำเธอได้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เขาหันกลับมามองโต๊ะของเธอแต่เขามีเรื่องที่ต้องจัดการจึงไม่อยากจะเสียเวลา และนี่ก็เป็นอีกครั้งที่เขาได้สัมผัสร่างที่นุ่มนิ่มนั้น พาลให้คิดถึงคืนที่เร่าร้อนของเขากับเธอ
“ขอโทษค่ะ ฉันไม่ระวังเอง”
“อืม”ใบหน้าเรียวสวยบ่งบอกถึงความตื่นกลัวยามอยู่ต่อหน้าเขา ภายนอกเขาดูน่ากลัวหรือเธอกลัวใบหน้าที่ไม่หล่อเหลาของเขากันแน่
“มีอะไรเหรอขวัญ…นั่นมันคนที่เดินชนเธอหนิ มาขอโทษเหรอ”เรียวปากสวยที่ไม่เคยกลัวใครเอ่ยถามคนน่ากลัวตรงหน้า
“ทำไมผมต้องทำ”
“ก็คุณชนเพื่อนฉัน”
“แต่เมื่อกี้เพื่อนคุณก็ชนผมเหมือนกัน ถือว่าเราหายกัน”พูดจบ เขาก็เดินออกไปพร้อมชายอีกสองคน แต่ขวัญนรีสังเกตเห็นว่ามือของเขามีบาดแผลตอนที่เธอก้มหน้ามองพื้น
“ผู้ชายคนนี้มันยังไง”
“ไม่เป็นไรใช่ไหม”หมอธาราเอ่ยถามร่างบางด้วยความเป็นห่วง
“ค่ะ ขวัญไม่เป็นไรพวกเรากลับกันเถอะ”ใช้เวลาไม่นานรถหรูของคุณหมอหนุ่มก็ตรงมาถึงที่พักของพยาบาลสาว
“กลับดีๆนะคะ บ๊าย บายค่ะหมอนิน”
“เจอกันพรุ่งนี้นะขวัญ”สิ้นสุดการลาทั้งคู่ก็ขับรถออกไป
หญิงสาวรู้สึกแปลกๆขณะเธอเดินเข้าตึกที่พัก เหมือนมีคนจ้องมองเธออยู่ ถึงแม้เธอจะหันมองไปรอบๆตัวแล้วก็ไม่พบว่ามีใครอยู่แถวนั้นนอกจากเธอ
“เธอเป็นใครครับนาย”
“ไม่…”
“ไม่รู้เหรอครับ แล้วนายให้ผมตามเธอมาทำไม”
“ไม่เสือก”
“โถ่นาย!! มาทำให้อยากแล้วจากไป”
“พูดมาก ออกรถสักที”เสียงเข้มสั่งพร้อมเท้าแกร่งถีบเบาะด้านหน้าของบอดี้การ์ดหนุ่ม
“พรุ่งนี้ที่ให้เตรียมเรียบร้อยไหม”
“เรียบร้อยครับ นายใหญ่กำลังเดินทางมา ว่าแต่…นายพร้อมจะแต่งงานแล้วจริงเหรอครับ อีกอย่างผู้หญิงคนนั้นก็ยังไงๆอยู่”
“..…”ไร้ซึ่งเสียงตอบกลับจากเจ้านายหนุ่ม
- Writer
