ความบังเอิญ 2
1555 Words
“ขอโทษค่ะ”
สัญชาตญาณสั่งให้รีบพลั้งโพล่งเพราะหล่อนนั้นเป็นฝ่ายผิด แต่กลับต้องชะงักกลางคันหลังเงยหน้าขึ้น เห็นเจ้าของแผงอกแกร่งถูกชนเข้าอย่างจัง เขาคือบุคคลแสนคุ้นเคย แฝงอยู่ในพื้นที่ความทรงจำมากกว่างานที่ทำซะอีก
“ผมไม่เป็นไรครับ แล้วคุณ..”
หญิงสาวอ้าปากค้าง ไม่ทันได้ฟังคำพูด และไม่ทันได้ห้ามเพื่อนชายที่กำลังดึงให้ห่างไปจากจุดนั้น
“ดะ เดี๋ยว”
แน่นอนความไม่ดูจังหวะ ทำให้เธอหงุดหงิด คิ้วคู่ขมวดชนกัน หันค้อนขวับฝ่ายชายทันทีที่มาถึง
ในขณะนักรบไม่ได้ทุกข์ร้อน แค่เลิกคิ้วสูง สีหน้ามึนงง
“อะไร?”
“แกนะแก..” ต่างจากคนตัวเล็กที่ชี้หน้าอยากจะด่ากราด ทว่าด้วยสถานการณ์ไม่เอื้ออำนวย จึงทำได้แค่กัดฟันกรอด “จุ้นจ้านจริงๆ”
“ฮะ?”
“รีบอยู่ได้ ”
มองเข้าไปในร้าน ที่คนอื่นนั่งอยู่ ซึ่งพวกเขากำลังหันหน้าคุยกันอย่างออกรส กว่าจะหันมาเห็นทั้งคู่ก็ตอนที่เดินเข้าไปแล้ว
“อ่าว”
“ดูสิ ใช่เขาจะสนใจเรา”
“เดี๋ยวนะ เธอโมโหอะไรเนี่ย”
“โมโหดิ ก็แก!”
“หืม? ฉัน? ฉันทำไม?”
“เออ ช่างมันเถอะ”
ขนาดมาถึงยังฉุนไม่หาย แต่เมื่อไม่สามารถอธิบายออกมาได้ จึงทำได้แค่โบกมือ แล้วเดินนำเข้าไปหาผู้คนตรงโต๊ะนั้น
“อะไรของเธอวะ”
โซน VIP บรรยากาศแตกต่างกันมากกับพื้นที่ข้างนอก ข้างในแสงไฟน้อยกว่าเป็นไหนๆ แถมไม่แสบตากับแสงเลเซอร์ยิงผสานกันหลากหลายเส้นด้วย เทียบกันไม่ได้กับเสียงเพลงแนวEDM กับข้างในที่เป็นแนวคลาสสิค ข้างนอกเน้นสนุกเฮฮา ในขณะโซนนี้เน้นผ่อนคลาย สบายๆมากกว่า
“โอโหกว่าจะมาถึงกัน”
“รถติดครับพี่”
มาถึงเสียงแหลมของกีรติก็บ่นอุบทันที ทั้งคู่พากันนั่งลงพร้อมฉีกยิ้มกว้างให้ หันไปอวยพรวันเกิดหัวหน้าอีกคน
“สุขสันต์วันเกิดพี่มล ขอให้มีความสุขมากๆนะครับ”
“ถาก็เหมือนกับรบค่ะพี่ มีความสุขมากๆนะคะ”
เจ้าของวันเกิดยิ้มกว้าง หล่อนเป็นผู้หญิงที่จัดว่าหน้าเด็กคนหนึ่ง หากเปรียบกับผู้หญิงทั่วไปในวัยสี่สิบ และยังรักสนุก เที่ยวกลางคืนประหนึ่งสาวแรกรุ่นเนื่องจากไม่มีพันธะครอบครัว
“ขอบคุณค่ะ”
หลังจากนั้นบางอย่างที่เรียกว่าของขวัญก็ถูกนำมายื่นให้ด้วยมือของเมย์ เพื่อนร่วมงานในแผนกที่ไม่ค่อยกินเส้นกับอินถาสักเท่าไหร่
“นี่เป็นของขวัญจากพวกเราค่ะหัวหน้า”
“ว้าว รู้ใจนะเนี่ย รู้ได้ไงว่าหัวหน้าชอบ ขอบคุณนะคะ”
หญิงสาวขึงตา ด้วยความตกใจเผลอหันมองกีรติ แต่ฝ่ายนั้นกลับทำเป็นไม่เห็น ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นนักรบที่เอาแต่ยิ้มแห้ง
หากไม่ติดว่านั่งกันอยู่หลายคน โดยไม่ได้มีแค่นักรบที่เป็นผู้ชายเพียงคนเดียว เธอจะยอมเสียมารยาทถามว่า จริงหรือ? ที่บอกว่าชอบ และดีใจที่ลูกน้องซื้อให้ ไม่ใช่เพราะมันเป็นกระเป๋าแบรนด์เนมราคาแพง และมีไม่กี่ใบหรอกเหรอ
พระเจ้า!
มันต้องเอาหน้ากันขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย แล้วพวกผู้ชายไม่คิดจะคัดค้านบ้างรึไง ให้ตายเถอะ!
“เอาล่ะทุกคน ตามสบายเลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ มื้อนี้หัวหน้าเลี้ยงเอง ใครจะเปิดกี่ขวดก็...ลงบิลหัวหน้าได้เลย ไม่อั้นจ้ะ”
“เฮ!!”
รึอาจจะเพื่อสิ่งนี้ แค่อยากสนุกแบบบุฟเฟต์โดยไม่ต้องจ่ายเอง
ช่างมันเถอะ!
อินถาถึงกับหมดสนุกประหนึ่งได้หายไปจากตรงนี้ มีเพียงกายหยาบที่นั่งเสนอหน้า ส่วนวิญญาณโบกแท็กซี่หนีกลับบ้านไปแล้ว ก้มหน้าก้มตาไม่อยากจะเสวนากับใคร รู้สึกเรื่องที่พวกเขายกมาคุยกันมันไม่สนุก โดยเฉพาะการประจบสอพลอ ซึ่งดูท่าทางเมฑิกาฝ่ายขายจะถนัดมากกว่า ยิ่งมีคนซัพพอร์ตทางคำพูดอย่างกีรติแล้วก็ยิ่งเข้ากันได้เป็นปี่เป็นขลุ่ย การฆ่าเวลาของอินถาจึงกลายเป็นการกระดกเหล้าในแก้ว บรั่นดีสีอำพันที่ลดลงทีละนิด ทีละนิด แล้วถูกเติมใหม่ด้วยพนักงานอยู่เรื่อยๆ จนกระทั่งเริ่มเมา
นักรบที่นั่งอยู่ข้างกันเป็นคนสังเกต เขาเริ่มรู้สึกถึงหายนะที่กำลังจะเกิดขึ้นอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า ผ่านแววตาหวานฉ่ำของเพื่อนสาว
“พอๆ”
จำต้องแย่งแก้วเหล้าในมือ ขณะเพิ่งจะเติมใหม่ไปหมาด แล้วกำลังจ่อตรงริมฝีปากพอดิบพอดี
“ฮืม~” เจ้าตัวตะปบคว้าหวังแย่งคืนพร้อมแยกเขี้ยว “อะไรของแกเนี่ย”
“ใจเย็นๆดิ เจ้าของวันเกิดเขายังไม่หนักขนาดนี้เลย นะ”
อินถาไม่ได้คออ่อน แต่ที่เมาเร็วขนาดนี้เพราะดื่มเข้าไปเยอะ ทั้งที่ท้องว่างไม่ได้ทานอะไรมาก่อน
“ไม่หนักตรงไหน ดูดิ พวกเขาก็เมานั้นน่ะ”
เธอโวยวายชี้หน้าทุกคนไม่สนว่าเป็นเจ้านาย นักรบลนลานแทบจะหักนิ้วเรียว จังหวะปลายนิ้วหันทิศไปทางหัวหน้าใหญ่
“แกเมาแล้วถา ลุกไปล้างหน้ากันดีกว่า”
“เรื่องอะไรต้องลุก ไม่เห็นจะเมาตรงไหนเลย ดูดิฉันยังเห็นหน้ายัยเมย์ชัดเจน คนอะไรขี้ประจบชะมัด อุ๊บ!”
“ลุก! ลุกเดี๋ยวนี้ ไปล้างหน้ากัน”
ชายหนุ่มพูดกัดฟันขณะยิ้ม ถึงเวลาจะต้องบังคับ เพื่อนสนิทก็ต้องทำ นาทีนี้ไม่รู้ไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนถึงได้ลากอินถาจนตัวลอยได้ ไม่สนเสียงโวยวายและการดิ้น สัญชาตญาณบอกเขา ให้คนตัวเล็กข่วนจนเลือดซิบยังดีกว่าไปห้ามตอนตบกัน เผลอๆรอยแผลเป็นที่ได้มาไม่ใช่แค่รอยข่วน
“ทำบ้าอะไรของแกเนี่ย”
“ไป เข้าไป ไปล้างหน้า”
ร่างบางถูกดันตัวให้เดินเองก็ตอนถึงหน้าห้องน้ำหญิง เป็นจุดสงวนที่ผู้ชายอย่างเขาไม่สามารถเข้าได้ ไม่พอยังยื่นหน้าให้อีก จังหวะหญิงสาวง้างกำปั้นเตรียมจะปล่อยหมัดใส่ แต่กลับเซถอยหลังเกือบจะล้มจนต้องหัวเราะ
“ฮ่าๆๆ ไม่เตรียมตัว ไม่ดูสังขารตัวเองเลย”
ส่ายหัวมองตามสาวเจ้า ขณะยอมเดินเข้าไปแต่โดยดี
หน้ากระจกใสหมดจดบ่งบอกถึงความสะอาดที่แม่บ้านใช้ใจทำ ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทำม่านตาของอินถาพร่ามัว หญิงสาวแทบมองไม่เห็นใบหน้าของตัวเองในระยะห่างปกติ แต่จะต้องยื่นเข้าไปเกือบชิดกับกระจกและเพ่งเล็งแบบใช้สมาธิถึงจะมองเห็นได้ชัด
“บ้าจริง”
ฝ่ามือร้อนฉ่าทาบหน้าแดงก่ำ กว่าจะได้สติก็ตอนน้ำเย็นฉ่ำลูบแก้ม
“เสร็จรึยัง”
เสียงถามของนักรบดังมาถึงข้างใน ร่างบางตรงหน้ากระจกชะงัก เกือบลืมไปไม่ได้เดินมาคนเดียว
“ยัง” เธอตะโกนกลับ หันมองผู้หญิงข้างกันหลังเดินมาล้างมือพลางยิ้มเจื่อน พยักหน้าให้เป็นการทักทาย แล้วตะโกนกลับไปอีกครั้ง “ไปก่อนเลย เดี๋ยวฉันกลับเอง”
“ไหวนะ”
“เออ ไปเถอะๆ”
“โอเค”
ยิ้มเจื่อนผ่านกระจกให้กับหล่อนอีกครั้งตอนหล่อนออกไป หุบยิ้มทันควันก็ตอนละสายตากลับมามองหน้าตัวเองใหม่ พลางกัดฟันกรอด
“ขายหน้าชะมัด”
เรียกสติกลับมาจัดการตัวเองต่อ เมื่อล้างหน้าจนหมดจดไม่หลงเหลือเครื่องสำอางแล้วก็ถอนลมหายใจแรงประหนึ่งเรียกกำลังเสริมเป็นตัวช่วยพยุงอีกที ใช้เวลาอยู่นานพอควรกว่าจะเดินออกจากห้องน้ำมาได้
แต่แล้ว..
บริเวณหน้าห้องน้ำผู้ชายก่อนจะถึงโค้งที่จะต้องเดินผ่านกลับทำให้เท้าชะงักหยุด
“ก็ได้ครับ ค้างคอนโดผมก็ได้ แต่เช้าคุณจะต้องกลับเอง ผมจะไม่ไปส่ง”
เพราะเสียงทุ้มที่ได้ยิน เสียงคุ้นเหมือนเสียงของใครบางคน
“บ้าน่า..”
อินถาพึมพำด้วยความตื่นเต้น ชะโงกหน้าออกไปดูพอเห็นแผ่นหลังก็ยิ่งทำให้ตกใจเข้าไปใหญ่ ทั้งที่เมาแทบจะยืนไม่ไหว ยังอุตส่าห์หลบมุมแอบฟังเขา
ดวงตาของเธอดูเลิกลักอย่างเห็นได้ชัด เธอพยายามใช้ความคิด ระหว่างเดินกลับไปยังห้องน้ำรอให้เขาไปก่อน กับเดินผ่านไปทำเป็นไม่รู้จักกัน เลือกอะไรดี ทว่าเพราะมัวแต่ประหม่า จึงไม่ทันได้สังเกต เขานั้นกำลังใกล้เข้ามาแล้ว หลังหันกลับมาเห็นเงาของคนยืนอยู่
แน่นอนจังหวะเดินมาใกล้แล้วทั้งคู่สบตากันคือจังหวะนรก
“ซวยแล้ว จะหาว่าแอบฟังเขาคุยโทรศัพท์หรือเปล่าเนี่ย..”
อินถาพึมพำ ก้มลงมองพื้นโดยอัตโนมัติ กลายเป็นคนขี้ขลาดตาขาวไปเลย
“แค่นี้ก่อนนะ”
ที่น่าตื่นเต้นไปมากกว่านั้น คือเขาถึงกับยอมวางสายที่แนบหู สาวเจ้าหายใจไม่ทั่วท้อง ตอนเห็นปลายรองเท้าหนังหุ้มสีดำด้าน
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
โน้มหน้าลงมาถาม เสียงแหบพร่าอยู่ห่างกันแค่นิดเดียว
- Writer
