เมื่ออินถาอาบน้ำเสร็จ กับเวลาที่จงใจใช้ให้นานกว่าปกติ สถานการณ์หลังเดินออกมาก็ดูเปลี่ยนไปทันที
“อ่าวไปไหนแล้ว..”
ทั้งห้องเงียบกริบ จะมีก็แต่เสียงเครื่องปรับอากาศที่เปิดทิ้งไว้ และกลิ่นอ่อนๆของควันบุหรี่ตลบอบอวล บ่งบอกถึงการใช้งานมาได้สักพัก เตรียมจะจางหายไป
สาวเจ้ากวาดตามองไปทั่ว เมื่อไม่เห็นเขาก็เริ่มใจหาย และเลือกที่จะเดินหามากกว่าการจัดการตัวเอง ในสภาพชุดคลุมกับเส้นผมที่เปียกชุ่ม แต่พอเหลือบไปเห็นโทรศัพท์ ที่ถูกชาร์จแบตทิ้งไว้อยู่บนโต๊ะก็โล่งใจขึ้น
คงจะไปไหนไม่ไกล..
ครืด~
เธอกะจะหมุนตัวกลับไปยังห้องแต่งตัวแล้ว ถ้าไม่ติดว่าโทรศัพท์เครื่องนั้นมีเสียงแจ้งเตือน กลายเป็นต้องชะงัก และเดินเข้าไปใกล้กว่าเดิมอีก เพราะความอยากรู้ตามสัญชาตญาณแกมหวาดระแวง ทว่าเจ้าของกลับคว่ำโทรศัพท์ไว้ทำให้ไม่เห็นหน้าจอ
สาวเจ้าขมวดคิ้วชน ความแปลกประหลาดทำนิสัยชอบคิดมากเริ่มทำงาน ย้อนกลับมาถามตัวเอง มีคนป
