“ถาครับ..”
เสียงนั้นเรียกให้คนทั้งคู่หันไปมอง เมื่อพบเห็นใครคนหนึ่งเดินช้าเข้ามาจึงยุติเรื่องที่ทำโดยอัตโนมัติ
ราล์ฟ...
เสียงเรียกดังกึกก้องในหัว แม้ไม่ได้ออกเสียงพูดก็ดังกังวานให้ได้ยิน
คนสองคนงุนงงแตกต่างกันออกไป ในขณะฝ่ายหญิงขึงตากว้างไม่คิดว่าแฟนของหล่อนจะมาถึงที่นี่ได้ เนื่องจากไม่ได้นัดกันล่วงหน้า ทั้งที่เพิ่งจะคุยแชทคุยกันตอนกลางวัน ด้วยข้อความสุดท้ายเขาบอกว่ายุ่งสุดๆ และเธอเองก็เช่นกัน
ส่วนฝ่ายชาย ความงงที่ถึงขนาดต้องขมวดคิ้วผูกเป็นเงื่อนตายมากกว่าโบว์สวยงาม สงสัยหมอนี่มาที่นี่ทำไมกันหรือ ไฉนถึงเรียกเพื่อนสนิทของเขาที่กำลังจะสารภาพรักแต่มัวอายยิ่งกว่าความมักคุ้น ราวกับสนิทสนมกันมาเนิ่นนาน
นักรบเหลือบตาขึ้นมองหน้าเจ้าของแขนเรียวที่อยู่ๆก็สลัดให้หลุดด้วยมืออีกข้างหนึ่ง เพื่อเบี่ยงตัวไปเผชิญหน้ากับเขาคนนั้น ผู้ชายที่ไม่คิดว่าจะมายืนอยู่ตรงนี้ ในสถานการณ์ที่เรียกว่ากว่าจะหอบควา
