EP.20 #ตามติด

1023 Words

เพราะถูกเขาจ้องมองด้วยแววตาแบบนั้นโดยไม่พูดอะไร เธอจึงเป็นฝ่ายยิ้มกลบเกลื่อนสถานการณ์ “โยแค่สะดุดล้มน่ะ ข้างในมันค่อนข้างมืด” ถึงจะน่าอาย แต่ก็ดีกว่าพูดว่าล้มเพราะถูกใครก็ไม่รู้ผลักล่ะนะ “…” ควันหลงยังคงจ้องหน้าเธอ หลุบมองฝ่ามือที่มีรอยถลอกของเธอ ก่อนดึงสายตากลับแล้วหมุนตัวเดินต่อไป ท่าทางเย็นชาของเขาทำเธอผิดหวังนิดหน่อย อุตส่าห์แอบคิดว่าเขาจะแสดงความเป็นห่วงเธอสักนิด แต่นี่อะไร… หัวใจเขามันถูกแช่ด้วยน้ำแข็งพันปีหรือไงกัน! วาโยเดินมาล้างมือในห้องน้ำ ซับรอยถลอกด้วยกระดาษทิชชูบาง ๆ ก่อนกลับมาที่โต๊ะอีกครั้ง เหลือบมองโต๊ะข้าง ๆ ก็เห็นว่าควันหลงกำลังนั่งจิบเหล้าคนเดียวเงียบ ๆ ไม่เงยหน้ามองใครเลย “ทำไมไปนานจัง ฉันเป็นห่วงแทบตาย” พิชาถามด้วยสีหน้ากังวลเมื่อเห็นวาโยกลับมา เธอนั่งลงที่เดิมซ่อนมือข้างที่ถลอกแล้วใช้มืออีกข้างจับแก้วดื่ม “ทำไมจับแก้วข้างนั้น?” “หะ?” เธอตกใจเงยหน้ามองเพื่อน “แกถนัดซ้ายนี่ ทำไมจู่ ๆ ใช้มือขวาแทนซะล่ะ” ไม่คิดว่าพิชาจะช่างสังเกตขนาดนี้… ให้ตายเถอะ “ไม่มีอะไร ฉันปวดนิ้วซ้ายนิดหน่อย อ๊ะ… ซี๊ด” มือข้างถลอกถูกพิชาดึงไปดู เธอร้องครางเบา ๆ ส่งผลให้พิชาชะงักมือด้วยความตกใจ “เกิดอะไรขึ้น? ทำไมมือแกเป็นแผลแบบนี้?” “ไม่มีอะไร แค่อุบัติเหตุนิดหน่อยน่า” วาโยดึงมือกลับทำเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่ พิชามองสบตากับเจเจ สีหน้าทั้งคู่กังวลไม่ต่างกัน “อย่าปิดบังพวกเรานะโย แกก็รู้ว่าช่วงนี้แกโดนพวกเกรียนคีย์บอร์ดป่วนตลอด พวกมันอาจเป็นไอ้โรคจิตสักคนที่กำลังตามแกอยู่นะ ถ้าเกิดมันทำร้ายแกขึ้นมาจะทำยังไง” “นี่เป็นฝีมือมันหรือเปล่า?” เจเจถามหน้าเครียด วาโยนึกไปถึงมือปริศนาที่เข้ามาผลักเธอจนล้ม หรือว่านั่น… “โย?” “หะ… อ้อ ไม่ใช่หรอก พวกแกอย่าเพิ่งคิดมาก ฉันแค่สะดุดประตูด้านหลังล้มเฉย ๆ อย่าให้ฉันต้องพูดเรื่องน่าอายนั่นอีกได้ไหมเนี่ย” เธอโบกมือปฏิเสธแถมยังทำเสียงไม่พอใจใส่ทั้งคู่ เมื่อเห็นว่าเธอไม่มีทีท่าว่าจะโกหก ทั้งสองจึงวางใจลง วาโยลอบมองไปทางโต๊ะข้าง ๆ อีกครั้ง คราวนี้เธอบังเอิญสบตากับดวงตาคมกริบที่กำลังมองมา แววตาคู่นั้นดำมืดและดุดันราวกับอสรพิษ แทนที่เธอจะหวาดกลัว ทว่ากลับรู้สึกเหมือนถูกดึงดูดเข้าหาเขามากกว่าเดิม . . . หลังขับรถกลับคอนโด วาโยไม่ได้ขึ้นห้องในทันที แต่เธอกำลังรอ… เวลาผ่านไปเกือบสิบนาที ปรากฏร่างสูงเดินเข้ามาภายในคอนโด เขาเหลือบมองร่างบางที่กำลังยืนกดลิฟต์ ริมฝีปากหนาหยักยิ้มเย็นชา ยอมรับว่าเธอเริ่มน่าสนใจ… ทั้งคู่ยืนอยู่ในลิฟต์ท่ามกลางความเงียบ ผนังลิฟต์เป็นผนังสีเงินขุ่นไม่ใช่ผนังกระจกเหมือนลิฟต์ทั่วไปทำให้มองสีหน้าของอีกฝ่ายไม่เห็นหากไม่หันมองตรง ๆ และวาโยกำลังพยายามอย่างมากที่จะไม่หันไปมองเขา ติ๊ง… ประตูลิฟต์เปิดออกชั้นเก้า ร่างสูงเป็นฝ่ายเดินล้วงกระเป๋าออกจากลิฟต์ก่อน วาโยรีบวิ่งตามหลังเขา “เอ่อ คือว่า…” วาโยเรียกรั้งเขาเอาไว้ ควันหลงหยุดฝีเท้าหันกลับมามอง สีหน้าเย็นชาเหมือนเช่นเคย เธอเม้มปากแล้วเชิดหน้าพูดต่อ “พี่รู้ใช่ไหมคะว่าโยไม่ได้สะดุดล้ม?” “…” “โยหมายถึง… พี่เห็นคนที่ผลักโยใช่ไหมคะ?” วาโยไม่ได้คิดไปเองแน่ ๆ มีคนจงใจผลักเธอล้มจริง ๆ แต่คนคนนั้นเป็นใคร เธอไม่ทันเห็น เพราะตอนเงยหน้าขึ้นมองก็ไม่เจอใครแล้ว แต่จากการคิดทบทวนดูแล้ว เธอมั่นใจว่าพี่ควันอาจจะเห็นคนคนนั้น เพราะตอนนั้นเขายืนมองเธออยู่ “ไหนว่าสะดุดล้ม?” น้ำเสียงเย็นเหยียบแฝงแววเย้ยหยันเอ่ยถาม เธอเงยหน้าสบตากับเขาอีกครั้ง แววตาและสีหน้าของเขายังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน “ตอนแรกโยไม่มั่นใจ โยรู้สึกว่ามีมือมาผลัก แต่ตอนเงยหน้าขึ้นมาก็ไม่เห็นใครแล้ว” “แล้วจะถามไปทำไม” “ต้องการความแน่ใจไงคะ ถ้ามีคนผลักโยจริง ๆ โยจะได้ระวังตัวเอาไว้” เธอคิดแบบนี้จริง ๆ เพราะนี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นแล้ว ราวกับว่ามีคนกำลังประสงค์ร้ายเธออยู่ และคนคนนั้นตั้งใจจะทำร้ายเธอด้วย “นั่นเป็นเรื่องที่ควรทำตั้งแต่แรก” “คะ?” เธอไม่เข้าใจที่พี่ควันพูด เขาต้องการจะพูดอะไรกันแน่? “สิ่งที่เธอควรทำคือการระมัดระวังตัวเอง ไม่ใช่คอยเดินตามฉันไปทุกที่” เขารู้… เขารู้ว่าเธอกำลังตามเขาอยู่ แน่ล่ะ พี่ควันไม่ใช่คนโง่ เธอพยายามเข้าหาเข้าชัดเจนขนาดนี้ ถ้าไม่รู้สิแปลก “โยก็แค่อยากทำความรู้จักกับพี่ โยไม่ได้มีเจตนาร้าย แล้วโยก็คิดจะตามพี่เอง” “เธอคิดจะตามฉันไปทุกที่?” ดวงตาคมกริบจ้องลึกเข้ามาในตาเธอ มันเต็มไปด้วยการข่มขวัญและข่มขู่ แต่อย่าคิดว่าเธอจะกลัว ในเมื่อเธอตัดสินใจที่จะวิ่งตามเขาแล้ว เธอก็พร้อมจะยอมรับด้านมืดของเขาทั้งหมด ต่อให้เขาเลวร้ายหรือเย็นชามากกว่านี้ยังไงถ้าเธอชอบก็คือชอบอยู่ดี ไม่มีอะไรมาเปลี่ยนแปลงได้ “ค่ะ” “แม้แต่นรกก็คิดจะลงไปกับฉัน?” คำถามเขาไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกตกใจสักนิด กลับยกยิ้มมุมปากตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อยแทน “ถ้านรกนั้นมีพี่ควัน โยก็ไม่ติดนะคะ”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more