EP.19 #บังเอิญ
1071 Words
โยโย่ : พี่ฉลาม อย่าลืมเรื่องที่เราคุยกันเมื่อวานนะ โยรอข้อมูลดี ๆ จากพี่อยู่นะคะ
.
.
ปลายทางกดเปิดอ่าน แต่ไม่ได้ตอบกลับ สงสัยคงอยากลองของสินะ
.
.
โยโย่ : เย็นนี้โยว่างพอดี คงต้องแวะไปสนามบาสหน้าตึกเคมีสักหน่อย
: (สติ้กเกอร์ยิ้มมุมปาก)
พี่ฉลาม : ได้ ๆ อยากได้ข้อมูลอะไรถามมาเลย พี่จะบอก พี่จะบอกแล้ว!
.
.
ริมฝีปากสีแดงระเรื่อคลี่ยิ้มพอใจ ในที่สุดพี่ฉลามก็ยอมเป็นพวกเธอแล้ว คราวนี้เธอจะได้รู้ทุกการเคลื่อนไหวของพี่ควัน ดูซิว่าเขาจะยังปฏิเสธเธอไปได้นานแค่ไหน
.
.
.
@ลองนั่งบาร์
“คิดไงถึงชวนมาที่นี่อ่ะโย นี่ไม่ใช่ร้านประจำพวกเรานิ” พิชาเอ่ยถามเมื่อเราเข้ามาด้านในของร้าน บรรยากาศภายในร้านเป็นลักษณะของบาร์เหล้านั่งฟังเพลงชิล ๆ มีโต๊ะอยู่ไม่กี่โต๊ะ และหนึ่งในโต๊ะนั้นเป็นโต๊ะของผู้ชายกลุ่มหนึ่งซึ่งดึงดูดสายตาของวาโยทันทีที่เธอก้าวเท้าเข้ามา “เดี๋ยวนะ นั่นพวกพี่ฉลามหรือเปล่า?”
“เออ พี่ฉลามจริงด้วย” เจเจขมวดคิ้วมองตาม “ไม่ใช่แค่พี่ฉลาม พี่ควันหลงก็อยู่ด้วย”
“นี่มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญแล้วมั้ง” พิชาหันมาหรี่ตามองเพื่อน
วาโยเพียงหยักยิ้มมุมปากไม่ตอบอะไร เดินตามพนักงานเข้ามานั่งโต๊ะถัดจากกลุ่มของฉลาม ในตอนนี้เองที่ฉลามหันมาเห็นเธอ เขาชะงักแก้วเหล้าค้างก่อนเหลือบมองไปทางควันหลงแวบหนึ่งแล้วเบือนหน้าหนีทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น
เอาเถอะ เธอก็ไม่ได้คาดหวังจะให้เขาช่วยแบบออกนอกหน้า ขอแค่บอกข้อมูลนิด ๆ หน่อย ๆ ก็พอแล้ว ที่เหลือเธอจัดการเองได้
“ตอบมานะ แกรู้ได้ยังไงว่าพี่ควันอยู่ที่นี่” พิชาขยับเข้ามากระซิบถาม ยัยนี่ตาดีจมูกไวเสมอเลย
“ใช้ลูกเล่นนิดหน่อยน่า วางใจเถอะ ฉันไม่ทำอะไรประเจิดประเจ้อหรอก”
“กล้าพูดนะยะ ที่ทำอยู่นี่ยังไม่เรียกประเจิดประเจ้ออีกหรือไง”
เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง ทั้งสองโต๊ะยังคงนั่งดื่มกันเรื่อย ๆ โต๊ะวาโยดื่มไปคุยกันเรื่องสัพเพเหระไป ส่วนอีกโต๊ะดื่มไปคุยเรื่องเกมไป กระทั่งควันหลงลุกขึ้นยืนขอตัวไปสูบบุหรี่ วาโยที่ลอบมองอยู่ตลอดจึงลุกขึ้นตาม
“เดี๋ยวฉันมานะ”
“จะดีเหรอโย มันอันตรายนะ”
ที่นี่ไม่ใช่ร้านประจำของพวกเธอ พิชาไม่มั่นใจว่ามันปลอดภัยหรือเปล่า วาโยยิ่งไม่ใช่คนปกติทั่วไปอยู่ด้วย เธอสวยและค่อนข้างมีชื่อเสียง ถ้าเกิดเรื่องอะไรไม่ดีขึ้นมาจะทำยังไง
“ฉันดูแลตัวเองได้น่า แกนั่งคุยกับเจไปก่อน”
ร่างบางผละออกไปจากโต๊ะแล้ว ฉลามมองตามก่อนส่ายหน้าถอนหายใจ ผู้หญิงคนนี้ดื้อรั้นเกินไป ในเมื่อเธออยากจะเข้าใกล้ควันหลงขนาดนั้น ก็ปล่อยไปแล้วกัน เดี๋ยวพอเจอความร้ายกาจของมันก็คงเลิกตามไปเองแหละ
.
.
.
ด้านหลังของร้านเป็นสถานที่เงียบสงบมีไว้สำหรับสูบบุหรี่ ร่างสูงยืนอัดควันสีขุ่นเข้าปอด สายตาคมทอดมองถนนมืดแคบคล้ายเป็นซอยทางลัดไปไหนสักที่ ร้านนี้เป็นร้านเล็ก ๆ จึงไม่ค่อยมีคนพลุ่กพล่าน เขาชอบมานั่งร้านนี้เวลาเบื่อ ๆ เพราะมันไม่วุ่นวายและไม่ต้องเจอคนน่ารำคาญ
ปึง
เสียงประตูด้านหลังปิดพร้อมกับร่างบางในชุดแซกเปิดไหล่สีดำ เธอหยุดยืนหน้าประตูพลางถอนหายใจแรง ๆ สีหน้าเหมือนกำลังอึดอัดกับเรื่องบางอย่าง เธอไม่ได้มองมาทางเขา ทำราวกับว่าเขาไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้ ครู่ต่อมาจึงหันมองเขาแล้วเอ่ยทัก
“เอ๊ะ นั่นพี่ควันหรือเปล่าคะ?”
ดวงตาคมเข้มเหลือบมองเธอนิ่ง ๆ ปลายนิ้วยังคีบมวนบุหรี่ไว้บนริมฝีปากและพ่นควันออกมา มุมปากโค้งขึ้นอย่างเย็นชา
ลูกไม้ตื้น ๆ แบบนี้เขาเจอมานักต่อนัก เธอก็ไม่ต่างจากผู้หญิงคนอื่น
ฮึ…
“บังเอิญจังนะคะ พี่ก็มาเที่ยวที่ร้านนี้เหมือนกันเหรอ?”
ควันหลงไม่ได้ชายตามองวาโยอีก เขาสูบบุหรี่จนหมดมวนแล้วขยี้มันบนจานรอง ทุกอย่างเป็นไปด้วยความเงียบเชียบ เขาเดินผ่านร่างบางกลับเข้ามาด้านในร้าน เธอยืนอึ้งเล็กน้อยก่อนได้สติรีบเดินตามเขาเข้ามา ทว่าเดินได้ไม่กี่ก้าวจู่ ๆ เธอก็ถูกมือปริศนาผลักจนเสียหลักล้มบนพื้น
“อ๊ะ!” แรงผลักนั้นไม่เบาเลย มันแรงถึงขนาดทำให้ฝ่ามือของวาโยเป็นรอยถลอก โชคดีที่เธอสวมกางเกงสกินนี่ด้านในจึงไม่ทำให้ขาเธอมีแผล แต่ก็ทำให้กางเกงเป็นรอยถลอกตรงเข่า
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับวาโยเรียกเสียงตื่นตกใจจากคนรอบข้างพอสมควร ซึ่งมันเรียกสายตาจากควันหลงให้หันกลับมามองเช่นกัน สีหน้าเขาราบเรียบไม่เปลี่ยน แววตาเย็นชาจดจ้องร่างบางที่ยังนั่งพับเพียบอยู่บนพื้น ก่อนตวัดมองเงาร่างของใครอีกคนที่หมุนตัวเดินหนีออกไปอีกทาง
“คุณเป็นอะไรไหมครับ?” ผู้ชายคนหนึ่งเข้ามาถามเธอ “คุณลุกไหวไหม?”
เขาทำท่าจะเข้ามาประคอง แต่วาโยส่ายหน้าปฏิเสธ ทั้งที่สีหน้าเธอยังตกใจไม่หาย
“ไม่เป็นไร ขอบคุณค่ะ” เธอใช้มืออีกข้างที่ไม่มีรอยถลอกยันตัวลุกขึ้นยืน ความรู้สึกหวาดหวั่นแล่นวาบเข้ามาในใจ
เธอมั่นใจ… เมื่อกี้มีคนจงใจผลักเธอแน่ ๆ!
“หน้าคุณซีดมากเลย นั่งพักก่อนไหมครับ?” ผู้ชายคนเดิมเอ่ยถามด้วยความหวังดี เธอไม่ได้มองหน้าเขาสักนิด เพียงก้มหน้าแล้วส่ายเบา ๆ ก่อนขอตัวเดินออกมา
สองเท้าชะงักอยู่กับที่เมื่อเกือบจะเดินชนกับร่างสูงร่างหนึ่ง เธอเงยหน้ามองและพบกับใบหน้าแสนเย็นชา ควันหลงกำลังหลุบตามองเธอเช่นกัน แววตาเรียบนิ่งไร้ความรู้สึก
ทำไมพี่ควันยังยืนอยู่ตรงนี้ล่ะ… หรือว่าเขาเห็นเหตุการณ์เมื่อกี้?
- Writer
