ทว่าในห้วงเวลาที่ควันหลงกำลังจมอยู่กับความมืดแสนหนาวเหน็บ ภาพของผู้หญิงคนหนึ่งผุดเข้ามา ผมสีบลอนด์ทองสว่างไสวราวกับพระอาทิตย์ รอยยิ้มแสนอบอุ่นประดับบนใบหน้าสวย เสียงหวานน่าฟังเอ่ยเรียกเขาอย่างสดใส
‘พี่ควัน’
เฮือก!!
ควันหลงสะดุ้งเฮือกหลุดจากความหนาวเหน็บแสนทรมานในที่สุด เขาหนอนแน่นิ่งร่างกายเย็นเฉียบราวกับคนตาย ลมหายใจผะแผ่วเร่งร้อนขึ้น นาฬิกาบนผนังบอกเวลาเที่ยงคืนกว่า เขาจมกับอาการจิตหลุดไปแค่ไม่กี่นาทีและฉุดสติตัวเองกลับมาได้ในเวลารวดเร็ว
มันเป็นเพราะ… เธอคนนั้นงั้นเหรอ?
.
.
.
คณะศิลปกรรม สาขาประติมากรรม
“เอ่อ ควันหลง เราขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม”
ร่างสูงถูกเสียงเล็ก ๆ เรียกรั้งเอาไว้หลังจากเลิกคลาสเรียน เขาหันมองด้วยสีหน้าเรียบเฉย เธอคือเพื่อนร่วมคลาสเรียนคนหนึ่ง เขาไม่รู้จักชื่อเธอ ไม่สิ จริง ๆ เขาก็ไม่รู้จักชื่อใครในคลาสทั้งนั้นแหละ
“มีอะไร”
“เราจะถามเรื่องงานปั้นอาจารย์นีรนารถ
