EP.25 #ยอมรับ

1174 Words

วาโยเคยเรียนจิตวิทยาสมัยไฮสคูลมาบ้างเล็กน้อย เธอมองปราดเดียวก็รู้ว่าคนตรงหน้ากำลังอยู่ในสภาวะจิตใจไม่ปกติ เธอผละมือออกจากแขนแกร่ง เปลี่ยนเป็นกุมมือทั้งสองของเขาแทน มือพี่ควันเย็นเฉียบราวกับก้อนน้ำแข็ง สีหน้าของเขาซีดเซียวลงเรื่อย ๆ เขาเหมือนคนกำลังจมอยู่ในน้ำที่เย็นจัด ทำไงดี… เธอเงยหน้ามองใบหน้าหล่อเหลาด้วยความกังวล แววตาเขาว่างเปล่าราวกับคนตาย มือเล็กประคองสองแก้มเย็นเฉียบของเขา ก่อนตัดสินใจทำบางอย่าง ท่ามกลางความหนาวเหน็บ… สัมผัสอบอุ่นบางอย่างฉุดกระชากควันหลงออกจากหมอกควันแสนเย็นเยียบ ความอบอุ่นเพียงหนึ่งเดียวช่วยเรียกสติล่องลอยของเขาให้กลับมาและค่อย ๆ แจ่มชัดขึ้น แววตาว่างเปล่าเริ่มโฟกัสภาพตรงหน้าทีละนิด ความอบอุ่นยังคงหยุดนิ่งอยู่บนริมฝีปากของเขา มันทั้งอบอุ่น ทั้งอ่อนนุ่ม เป็นความรู้สึกที่คล้ายจะคุ้นเคยแต่ก็ไม่คุ้นเคย ช่วงเสี้ยววินาทีต่อมาความอบอุ่นนั้นผละหายไปพร้อมกับสองข้างแก้มที่กลับมาเย็นเฉียบเช่นเดิม ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าสวยแดงเรื่อของคนตรงหน้า เธอกำลังเงยหน้าสบตากับเขาอยู่ แววตาคู่นั้นแฝงไปด้วยความประหม่า ห่วงใย และหวาดหวั่น “พี่รู้สึกตัวแล้ว?” เสียงหวานเอ่ยถาม เธอโบกมือตรงหน้าเขาพลางเอียงคอมอง “มันได้ผลจริงเหรอเนี่ย…” ควันหลงไม่รู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น เขาจำได้ว่าเมื่อครู่ตัวเองกำลังจมดิ่งกับความรู้สึกเลวร้ายนั่นอีกแล้ว ความรู้สึกหนาวเหน็บที่เขาคิดว่ามันหายไปแล้ว แต่จู่ ๆ มันดันกลับเข้ามาในเวลาแบบนี้ แถมยังต่อหน้าเธอคนนี้ด้วย “…เธอทำอะไร” น้ำเสียงเขาแหบแห้งจนแทบเป็นเสียงคำรามในลำคอ วาโยเม้มปากหลบสายตาเขา เธอกระดากอายเกินไปที่จะตอบคำถาม “โยเห็นพี่ยืนเหม่อ เรียกเท่าไหร่ก็ไม่รู้สึกตัว โยก็เลย…” เธอพูดมันได้จริง ๆ น่ะเหรอ? “ก็เลยอะไร?” ต้องพูดจริง ๆ สินะ… “ก็เลย… จะ… จูบ” ให้ตายเถอะจอร์จ!! เมื่อครู่เธอจูบพี่ควันไปแล้วจริง ๆ!! ไม่รู้เธอไปเอาความใจกล้าหน้าด้านนั่นมาจากที่ไหน แต่เธอก็ทำมันไปแล้ว! เธอเป็นฝ่ายจู่โจมจูบพี่ควันก่อนแล้วจริง ๆ! แถมจูบของเธอดันได้ผลซะด้วย! มันทำให้เขากลับมามีสติอีกครั้ง! ภายในห้องตกอยู่ในความเงียบ วาโยไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง ๆ เลย ปกติพี่ควันก็ไม่ชอบหน้าเธออยู่แล้ว ยิ่งเขารู้ว่าเธอฉวยโอกาสตอนเขาสติไม่ครบถ้วนแบบนี้ เขายิ่งต้องเกลียดเธอมากแน่ ๆ อาจถึงขั้นรังเกียจเลยก็ได้! แย่แล้ววววว…. นี่ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย!! ทว่าในขณะที่วาโยกำลังคลุ้มคลั่งกับความรู้สึกผิดพลาดอยู่นั้น ควันหลงกลับสงบนิ่งเกินคาด ในหัวของเขาว่างเปล่า ทำเพียงจ้องมองผู้หญิงตรงหน้าอย่างนิ่งเงียบ อาการที่ควันหลงเป็นมันไม่ใช่อาการปกติ เขารู้ดี เขาเคยปรึกษาจิตแพทย์เกี่ยวกับเรื่องนี้ และได้คำตอบว่ามันคืออาการป่วยทางจิตใจ เพราะ ‘เรื่องตอนนั้น’ ส่งผลกระทบต่อจิตใจของเขามากเกินไป ทำให้บางครั้งเขาอาจจะมีสภาวะเหม่อลอยชั่วขณะ ควันหลงเรียกมันว่าอาการ ‘จิตหลุด’ มันคืออาการป่วยของโรคซึมเศร้าระยะแรก ซึ่งอาการที่เขาเป็นยังไม่ถึงขั้นต้องพึ่งยา หากแต่ต้องบำบัดด้วยการออกสังคม พบปะผู้คน และไม่ควรเก็บตัวหรืออยู่คนเดียวมากเกินไป ที่ผ่านมาเขามีสภาวะนี้แค่สามครั้ง โดยทั้งสามครั้งเกิดขึ้นในห้องนี้ทั้งสิ้น สองครั้งแรกเขารู้สึกตัวอีกครั้งบนพื้นหลังจากเวลาผ่านไปเป็นวัน ๆ แล้ว แต่ครั้งนี้เขาได้สติกลับมาด้วยความช่วยเหลือจากผู้หญิงตรงหน้า… เขาถูกความอบอุ่นของเธอฉุดรั้งออกมาจากความหนาวเหน็บนั้น… ควันหลงจ้องมองเธอผู้มีเรือนผมสีบลอนด์สว่างตัดรับกับผิวขาว ใบหน้าสวยโดดเด่น ดวงตาเย้ายวนมีเสน่ห์ ริมฝีปากเรื่อแดงประดับรอยยิ้มสดใสอยู่เสมอ เธอเหมือนแสงอาทิตย์อบอุ่นทอประกาย ช่างแตกต่างจากเขาราวฟ้ากับเหว… เขาผู้มีแต่ความมืดมนและเย็นยะเยือก ราวกับเหวลึกดำมืดไร้ที่สิ้นสุด “พี่ควันคะ? พี่เป็นอะไรหรือเปล่า? ยังรู้สึกไม่ดีตรงไหนอยู่เหรอ รอเดี๋ยวนะ เดี๋ยวโยไปเอาน้ำมาให้” เธอหมุนตัวเดินไปทางตู้เย็นก่อนรินน้ำแล้วเดินกลับมายื่นส่งให้เขา ควันหลงหลุบตามองแก้วน้ำในมือเธอ ความรู้สึกนึกคิดของเขาสับสนไปชั่วขณะ ก่อนมันจะกลับมานิ่งสงบตามเดิม “เธอต้องการอะไรจากฉันกันแน่” เขาได้ยินเสียงตัวเองเอ่ยถามออกไป สายตายังคงจ้องนิ่งอยู่ที่แก้วน้ำในมือวาโย พอได้ยินคำถามแบบนั้น วาโยอดตอบกลับน้ำเสียงขุ่นเคืองไม่ได้ นี่เขาคิดว่าเธอทำดีหวังผลหรือไงกัน “ก็แค่รินน้ำให้พี่ ต้องหวังผลประโยชน์อะไรด้วยหรือไง” “…” นั่นไม่ใช่คำตอบที่เขาอยากฟัง เธอรู้ “จริง ๆ พี่ก็น่าจะรู้คำตอบอยู่แล้วนี่คะว่าโยต้องการอะไร” เธอถอนหายใจวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะหน้าโซฟาแล้วนั่งลงโดยมีร่างสูงยืนค้ำศีรษะอยู่ “เรื่องสัก?” ก็ใช่แหละ แต่นั่นแค่เรื่องรอง เรื่องหลักคือโยต้องการตัวพี่ต่างหากล่ะ! แต่คงตอบแบบนั้นไม่ได้เนอะ… “ใช่ค่ะ โยอยากสักกับพี่ควัน และต้องเป็นพี่เท่านั้น” เธอเงยหน้าสบตากับเขาอย่างจริงจัง เธอเป็นคนเอาแต่ใจ ถ้าลองอยากจะได้อะไรแล้วก็ต้องได้ ไม่เว้นแม้แต่ผู้ชายที่ชื่อควันหลง ต่อให้การเปลี่ยนใจเขามันจะยากเย็นแสนเข็ญแค่ไหนเธอก็จะทำ เธอจะตื๊อเขาจนกว่าเขาจะยอมตกลงนั่นแหละ “…ได้” เอ๊ะ… เขาว่าไงนะ? “อะไรนะคะ?” “ฉันจะสักให้เธอ เอาลายที่เธอต้องการสักมาให้ฉันประเมินก่อนว่าต้องใช้เวลาในการสักนานแค่ไหน แล้วฉันจะแบ่งเวลาให้คิวเธออีกที” คำตอบของเขาเหมือนมีผีเสื้อนับพันตัวบินกระพือปีกอยู่ในอกของวาโย เธอยิ้มกว้างด้วยความดีใจ ในที่สุดพี่ควันก็ยอมรับเธอแล้ว! “ตอนนี้ไฟติดแล้ว เธอควรจะกลับห้องไปได้แล้ว” ควันหลงทำเมินใส่สีหน้าดีใจอย่างไม่เก็บอาการของวาโย เขาเดินผ่านหน้าเธอเข้าห้องนอน ไม่แม้แต่จะหันกลับมาชายตามองเธอสักนิด เอาเถอะ! ถึงเขาจะเย็นชา เลือดเย็น หรือเลวร้ายกว่านี้ยังไงเธอก็ชอบ!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more