EP.21 #โดนตก
1055 Words
รถสปอร์ตบูกัตติสีดำดุขับปราดเข้ามาในลานจอดรถใต้ตึก หลังดับเครื่องยนต์ร่างสูงก้าวลงจากรถเดินฉับ ๆ เข้าคอนโด จังหวะนั้นปลายสายตาบังเอิญเห็นร่างบางในชุดนักศึกษากำลังเดินมาจากอีกฝั่งของลานจอดรถ เมื่อเห็นว่าเธอคือใคร เขาหยุดมองเล็กน้อย หวนนึกถึงบทสนทนาที่ทั้งสองคุยกันเมื่อคืนตรงโถงทางเดินชั้นเก้า
‘ถ้านรกนั้นมีพี่ควัน โยก็ไม่ติดนะคะ’
ผู้หญิงประหลาด…
นั่นคือสิ่งที่เขาคิดหลังฟังคำตอบนั้นของเธอ ที่ผ่านมารอบตัวเขามีผู้หญิงน่ารำคาญมาตามติดนับครั้งไม่ถ้วน แต่ไม่เคยมีใครบ้าดีเดือดเท่าเธอมาก่อน
วาโยไม่ทันสังเกตเห็นควันหลงเพราะกำลังนั่งยอง ๆ แกะอาหารกระป๋องให้ลูกแมวตัวหนึ่งอยู่ เขายืนมองเธอชั่วครู่ก่อนจะพบความผิดปกติบางอย่าง
หมอนั่นเป็นใคร?
ดวงตาคมกริบจับจ้องไปทางร่างสูงสวมฮู้ดและแมสสีดำยืนทำลับ ๆ ล่อ ๆ อยู่หลังเสาไม่ไกลจากจุดที่ร่างบางนั่งอยู่ มันแอบมองมาทางเธออยู่ตลอด ขนาดเขายืนมองมันตรง ๆ ขนาดนี้มันยังไม่รู้ตัวเลย
ควันหลงละสายตากลับมามองร่างบางที่ยังคงนั่งยิ้มมองลูกแมวกินอาหารอย่างไม่รู้สึกถึงภัยอันตรายใด ๆ เขาเลิกสนใจเธอแล้วเดินเข้าคอนโดมากดลิฟต์ เหลือบมองผ่านกระจกบานใหญ่มองออกไปหาเธออีกครั้ง ประตูลิฟต์เปิดออกทว่าเขากลับไม่ได้ก้าวเข้าไป
ร่างสูงเดินออกมาจากประตูกระจก หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบในจุดที่ไม่ไกลจากประตูทางเข้าคอนโดนัก เขายืนสูบบุหรี่อย่างใจเย็น หูก็ฟังเสียงหวานกำลังพูดคุยกับลูกแมวดังสะท้อนมาแว่ว ๆ
“อิ่มแล้วเหรอ ยังไม่หมดเลยนะ เอาไงดี งั้นพี่วางไว้ให้แกตรงนี้นะ ถ้าหิวก็เดินมากิน เข้าใจไหมเจ้าเหมียว”
ปลายนิ้วที่กำลังคีบบุหรี่ชะงัก ริมฝีปากเหยียดตรงบิดโค้งเล็กน้อย ดวงตาคมจ้องเขม็งไปทางร่างปริศนาที่มันขยับเข้ามายืนหลบหลังเสาใกล้เธอตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ กรามแกร่งขบแน่นแผ่รังสีเย็นยะเยือก ราวกับมันรู้ตัวว่ากำลังถูกจ้อง มันหันมามองทางเขาก่อนผงะถอยหลังด้วยความตกใจ จากนั้นก็หมุนตัวเดินหนีออกไปจากลานจอดรถ
“เอ๊ะ พี่ควันเหรอคะ?” เสียงทักคุ้นหูเรียกสายตาคมกริบหันกลับมาจ้อง เธอหัวใจกระตุกเล็กน้อยกับแววตาน่ากลัวของผู้ชายตรงหน้า ปกติเขาก็ชอบทำหน้าเย็นชาอยู่แล้ว แต่วันนี้แววตาเขาผิดปกติไปจากเดิม
มันดู… อำมหิตอย่างบอกไม่ถูก
“พี่เพิ่งกลับมาเหรอคะ” ถึงเขาจะน่ากลัวแค่ไหน เธอก็ยังทำใจดีสู้เสือยิ้มถาม ไม่รู้สิ หลังจากได้คุยกับเขาเมื่อคืน มันทำให้เธอรู้สึกเหมือนเข้าใกล้เขามากขึ้น พอเห็นว่าพี่ควันยังคงยืนนิ่งไม่ตอบโต้อะไรเธอจึงชวนเขาคุยต่อ “โยก็เพิ่งมาถึงเหมือนกัน จริงสิ เมื่อกี้โยให้อาหารน้องแมวด้วย ก่อนออกไปเรียนโยเห็นมันเดินป้วนเปี้ยนอยู่หน้าประตูทางเข้าก็เลยซื้ออาหารกระป๋องมาฝากมัน ไม่รู้ว่ามันมีพี่น้องอีกหรือเปล่า แต่มันตัวเล็กน่ารักมาก ๆ เลยค่ะ”
ปลายมวนบุหรี่เผาไหม้เป็นจุดสีแดงก่อนจะถูกขยี้ลงบนถาดรอง เขาไม่แยแสจะชายตามองมัน รวมถึงร่างบางที่ยืนคุยจ้อไม่หยุด เขาไม่ได้สนใจจะฟังเธอและเดินกลับเข้ามาในคอนโด วาโยเดินตามหลังเขามาติด ๆ ทั้งคู่ยืนรอลิฟต์ด้วยกันท่ามกลางความเงียบ
“เอ่อ เรื่องคิวสัก พี่ลองคิดดูใหม่หรือยังคะ?” เธอถามเขาตอนเดินเข้ามาในลิฟต์เรียบร้อยแล้ว เธอหันมองเขาเพื่อรอคำตอบ เขากำลังมองเธอเช่นกัน แววตาเขานิ่งมาก สีหน้าเย็นชาโคตร ๆ แต่เธอไม่หวาดหวั่น ยึดคติที่ว่าด้านได้อายอดเข้าไว้ “พี่อาจจะคิดว่าที่โยตามพี่เพราะเรื่องคิวสัก โยไม่ปฏิเสธค่ะ เพราะเรื่องนั้นก็มีส่วนมากจริง ๆ โยอยากสักกับพี่มาก ๆ แล้วโยก็รู้ว่าคิวพี่เยอะพอแล้ว แถมพี่ยังต้องแบ่งเวลาไปเรียนด้วย เพราะฉะนั้นโยจะไม่รบกวนเวลาเรียนหรือเวลาส่วนตัวของพี่ ขอแค่พี่เจียดเวลามาสักให้โยวันละครึ่งชั่วโมงก็พอ โยอยากจะสักกับพี่จริง ๆ นะ…”
ปึง
เสียงหวานเจื้อยแจ้วชะงักไปพร้อมกับร่างสูงหันมายืนประชิดเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เขาใช้มือข้างหนึ่งทุบลงบนผนังลิฟต์ด้านข้างใบหน้าของเธอ กลายเป็นว่าเธอถูกพี่ควันกักกันอยู่ใต้วงแขน ทว่าแทนที่วาโยจะตกใจแต่กลับรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก ดวงตาสวยเหม่อมองใบหน้าหล่อเหลาด้วยแววตาเคลิบเคลิ้ม
อ่า เขาหล่อจัง… เธอโดนพี่ควันตกอีกแล้ว!
“พูดมาก น่ารำคาญ” แววตาเย็นชาหลุบมอง สิ่งที่เขาเกลียดมากที่สุดคือผู้หญิงพูดมากและพูดไม่รู้เรื่อง โดยเฉพาะผู้หญิงที่วิ่งเข้าหาเขาแบบไร้หัวคิดอย่างเธอ เขายิ่งไม่ชอบและไม่อยากยุ่งเกี่ยวด้วย “ไม่รับก็คือไม่รับ ไปหาร้านอื่น เลิกตามฉันสักที”
ประตูลิฟต์เปิดออกชั้นเก้า ควันหลงผละออกและเดินออกจากลิฟต์ไป วาโยมองตามแผ่นหลังกว้าง พอได้สติกลับมาเธอรีบเดินตามหลังเขา ระหว่างทั้งคู่ไม่มีบทสนทนาใด ๆ อีก
เธอไม่อยากเซ้าซี้พี่ควันมากเกินไป เท่านี้ก็คือลิมิตของเขาแล้ว หากเธอยังดื้อรั้นตอแยต่อ มีหวังได้ถูกเขาเกลียดขี้หน้าไปมากกว่านี้แน่ ๆ
อดทนไว้ก่อนโย… การจะก้าวเข้าไปในโลกของผู้ชายอย่างควันหลง จะต้องใช้ความอดทนสูงเฉียดฟ้าเลยทีเดียว
อยากได้เขามาครองก็ต้องรู้จักรอให้เป็น
- Writer
