EP.06 #แจ้งเตือน

1130 Words

ครืด… แรงสั่นจากโทรศัพท์บนโต๊ะเรียกสายตาคมหลุบมอง เขาหยิบมาเปิดดูแจ้งเตือนก่อนจะปัดทิ้งอย่างไม่สนใจไยดีแล้วเก็บใส่กระเป๋ากางเกง ใบหน้ายังคงเรียบนิ่งไร้อารมณ์มองตรงไปทางหน้าคลาสเรียน ฟังอาจารย์บรรยายต่อไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น “วันนี้อาจารย์จะให้นักศึกษาจับคู่ทำงานปั้นชิ้นใหม่นะคะ รายละเอียดอยู่ในชีตนี้แล้ว กำหนดส่งคือหนึ่งเดือนหลังจากนี้ เอาล่ะค่ะ เริ่มจับคู่กันอย่างอิสระได้เลย” หลังสิ้นสุดคำสั่ง ภายในคลาสเรียนปรากฏเสียงพูดคุยดังขึ้น ทุกคนต่างจับคู่กันทำงาน ทว่ามีเพียงชายร่างสูงคนหนึ่งที่ยังคงนั่งอยู่กับที่ไม่ลุกไปไหนและไม่พูดคุยกับใคร บรรยากาศรอบตัวเขาแผ่กลิ่นอายอึมครึมออกมาจนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ แม้ว่าหน้าตาของเขาจะดึงดูดหัวใจสาว ๆ แต่กลับไม่มีใครกล้าเข้ามาทักทายเลยสักคน ความจริงก่อนหน้านี้เคยมีผู้หญิงคนหนึ่งใจกล้าเข้ามาทักทายเขา แต่ไม่รู้ว่าเธอคนนั้นพูดอะไรจึงถูกเขามองด้วยแววตาเย็นยะเยือก จากนั้นเธอก็ไม่กล้าเฉียดเข้าใกล้เขาอีกเลย รวมถึงคนอื่น ๆ ในคลาสด้วย ควันหลงถอนหายใจเบา ๆ เขาชินแล้วกับการถูกคนรอบข้างมองด้วยสายตาแบบนี้ ซึ่งเขาก็ไม่ได้เกลียด กลับรู้สึกดีด้วยซ้ำที่ไม่มีใครมายุ่งวุ่นวาย เขาไม่ชอบสุงสิงกับใคร ไม่ชอบความวุ่นวายน่าปวดหัว ถ้าไม่ติดว่าต้องมาเรียนให้จบ ๆ ไป ป่านนี้เขาคงหมกตัวอยู่แต่ในร้านสักของเขาไม่ออกมาเห็นเดือนเห็นตะวันแล้ว “เอาล่ะ หมดเวลาแล้วค่ะนักศึกษา จับคู่กันครบแล้วใช่ไหม?” “เอ่อ อาจารย์คะ …คือเขาไม่มีคู่อ่ะค่ะ” ผู้หญิงคนหนึ่งเอ่ยอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ทุกสายตาพร้อมใจกันมองมาที่ร่างสูงหลังห้องทันที “อ้าว อย่างนั้นเหรอ แต่อาจารย์จำได้ว่าคลาสนี้มีนักศึกษาครบจำนวนคู่นะ มีใครยังไม่มาเรียนหรือเปล่า?” “อ้อ มีค่ะ อ๊ะนั่นไง ยัยเอิงมาแล้ว” ทุกสายตาพากันเปลี่ยนจากร่างสูงหลังห้องไปมองร่างเล็กที่เพิ่งวิ่งกระหืดกระหอบมาถึงหน้าประตูห้อง เธอขยับแว่นสายตาเล็กน้อยพลางหอบหายใจมองทุกคนด้วยสายตางุนงงที่จู่ ๆ ตกเป็นเป้าสายตา แค่เธอมาสายต้องมองกันขนาดนี้เลยเหรอ? หรือว่าเธอพลาดเรื่องสำคัญอะไรไป… “โอเค งั้นก็ครบคนแล้ว เธอคู่กับเขาก็แล้วกัน เลิกคลาสได้” อาจารย์พูดจบก็เดินออกจากห้องผ่านร่างบางที่ยังมึนงงกับสถานการณ์ตรงหน้า ฟึ่บ ร่างสูงลุกขึ้นยืนท่ามกลางสายตาทุกคนในห้องเช่นกัน เขาเก็บชีตใส่เป้แล้วสะพายไหล่เดินผ่านร่างบางไปอีกคน อย่างที่บอกว่าเขาไม่ได้สนใจใครเลย ไม่ใส่ใจด้วยว่าต้องทำงานคู่กับใคร แค่ทำ ๆ ให้เสร็จแล้วส่งตามกำหนดก็พอ ที่เหลือจะยังไงก็ช่าง . . . ห้องอาหารส่วนกลาง “เออพวกมึง เดี๋ยวกินข้าวเสร็จแล้วพวกมึงจะไปไหนกันต่อป่ะ” ไปป์ถามขึ้นขณะทุกคนกำลังนั่งทานมื้อกลางวันภายในห้องอาหารส่วนกลางของมหาวิทยาลัย วันนี้ฉลามกับเฟียไม่ได้อยู่ด้วยเพราะสองคนนั้นเรียนเอกเคมี จึงไม่ค่อยมีเวลาพักตรงกัน ต่างจากไปป์กับกันย์ที่เรียนคณะศิลปกรรมเหมือนกับควันหลง ทั้งสามคนจึงรวมกลุ่มกันกินข้าวด้วยกันเป็นประจำ “กลับร้าน มีนัดกับลูกค้า” ควันหลงตอบเสียงไร้อารมณ์ แรงสั่นสะเทือนจากโทรศัพท์ทำเขาชะงักเล็กน้อยก่อนหยิบมันขึ้นมาดู คิ้วเข้มเลิกขึ้น ใบหน้าที่ปกติเรียบเฉยปรากฏริ้วอารมณ์จาง ๆ เขาจำได้ว่าปัดทิ้งไปแล้วนี่… แล้วทำไมมันขึ้นแจ้งเตือนซ้ำอีกวะ… “มีไรวะ?” กันย์สังเกตเห็นสีหน้าผิดปกติของเพื่อนจึงชะโงกหน้าดูตามนิสัยขี้เผือก “หืม… มีสาวฟอลโล่ไอจี?” “ใครวะ ๆ” ไปป์หูผึ่งทันที และก่อนควันหลงจะทันตั้งตัวโทรศัพท์ในมือก็ถูกกันย์แย่งไป “เฮ้ย เอาคืนมา” เขาทำสายตาดุดันใส่ แต่มีหรือคนอย่างกันย์จะกลัว “เอามาส่องก่อนว่าใคร ปกติไอจีมึงปิดไพร์เวทไว้นิ คนที่แอดมาส่วนมากก็เป็นลูกค้าร้านสักมึง อย่าบอกนะว่าผู้หญิงคนนี้ก็ด้วย?” “ไม่ใช่” เขาตอบกลับทันที “หืม? มึงรู้จัก?” “ไม่รู้จัก ถึงบอกว่าไม่ใช่ไง” “ไหนดูหน้าหน่อยสิ… เฮ้ยย” จู่ ๆ กันย์ตะโกนแหกปากดังลั่นจนโต๊ะข้าง ๆ หันมามองพวกเขา ไปป์รีบกระโจนมาดูด้วยอีกคน “วาโยคามิร่า… ไอจีนี้คุ้น ๆ ว่ะ” “ไม่คุ้นได้ไงอ่ะมึง นี่น้องวาโยดาวคณะเราไง!” กันย์ทำเสียงตื่นเต้นขณะกดเข้าไอจีวาโยแล้วเลื่อนส่องรูปทีละรูป “เออว่ะ น้องเขาเป็นเน็ตไอดอลด้วยนี่ ใช่คนที่เราเจอที่ผับเมื่อคืนป่ะ โห โคตรสวยเลยมึง สาวสายฝอนี่เซ็กซี่ขยี้ใจสุด ๆ” “ดูกันพอยัง เอาโทรศัพท์กูคืนมาด้วย” น้ำเสียงเย็น ๆ ดังขัดอารมณ์คึกคักของไปป์กับกันย์ ดวงตาคมจ้องโทรศัพท์ตัวเองในมือกันย์นิ่ง ๆ “เดี๋ยวก่อนนะไอ้ควัน มึงรู้จักน้องเขาด้วยเหรอวะ?” “ไม่รู้จัก” “ตอแหล!” กันย์เท้าสะเอวหรี่ตามองเหมือนเมียกำลังจับผิดผัว “ถ้าไม่รู้จักแล้วอยู่ ๆ น้องเขาจะมาฟอลมึงได้ไง ถึงขนาดตามหาไอจีไพร์เวทมึงเจอเลยนะ” “กูไม่รู้จัก เลิกพูดมากแล้วเอาโทรศัพท์กูคืนมา!” เขาเริ่มหงุดหงิดแล้ว “เออ กั๊กกูนะมึง กดรับแม่งเลย” กันย์จิ้มนิ้วรัว ๆ บนหน้าจอ ควันหลงรีบคว้าคืนมาเปิดดู เขาชะงักนิ่งหลับตาสงบสติอารมณ์ตัวเองไม่ให้ตวัดเท้าเตะตูดเพื่อนรัก “มึงทำเหี้ยอะไรเนี่ย” ควันหลงแทบจะกุมขมับเมื่อเห็นว่ากันย์กดรับฟอลวาโยเรียบร้อยแล้ว เขาทำท่าจะกดยกเลิกแต่ถูกกันย์พูดดักคอเอาไว้ “อ๊ะ ๆ กดรับฟอลเขาแล้วกดยกเลิก เสียฟอร์มตายเลยนะมึง เดี๋ยวทางนั้นเขาก็คิดว่ามึงมัวแต่ส่องรูปเขาจนมือลั่นหรอก” ปลายนิ้วโป้งที่กำลังจะแตะปุ่มอันฟอลนิ่งค้าง เขาตวัดสายตาอาฆาตใส่กันย์ที่นั่งหัวเราะร่าไม่รู้ร้อนรู้หนาว บ้าบอฉิบหาย…

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more