EP.17 #ไลฟ์สด
1109 Words
“น้องเขากลับไปแล้วเหรอ” ฉลามเงยหน้าถาม คนถูกถามไม่ตอบแต่เดินผ่านหน้าเขาไป ควันหลงรินน้ำใส่แก้วดื่ม ก่อนจะชะงักมองกล่องอาหารบนเคาน์เตอร์ครัว
“นี่อะไร?”
“อ้อ สลัดอกไก่ อาหารคลีนที่น้องโยทำมาฝากมึง” คำตอบของฉลามเรียกความสนใจทุกคนในห้อง ไปป์เป็นคนแรกที่ถลาเข้ามาเกาะขอบเคาน์เตอร์ สองตาจดจ้องกล่องสลัดด้วยความสนใจใคร่รู้
“นี่เป็นสลัดที่คนสวยทำเองเลยเหรอวะ โหไอ้ควัน มึงต้องทำบุญด้วยอะไรถึงได้ชิมฝีมือน้องเขาวะเนี่ย”
“ความหล่อมันแข่งกันไม่ได้จริง ๆ ว่ะ หล่อไม่เท่าพวกกูก็เหนื่อยหน่อยนะไอ้ไปป์”
“มันใช่เรื่องต้องขิงกูไหมไอ้หลาม” ไปป์ชักสีหน้าเอือม ๆ เดินกลับมาทิ้งตัวนั่งลงข้างกันย์
ควันหลงหลุบตามองกล่องสลัดบนโต๊ะชั่วครู่ ก่อนหยิบมันขึ้นมาถือแล้วเดินไปโยนทิ้งลงถังขยะ ทำเอาคนอื่น ๆ พากันอ้าปากค้าง
“มึงทำห่าอะไรวะไอ้ควัน?”
“เออ นั่นดิ มึงทิ้งสลัดทำไมวะ ยังไม่ได้กินสักคำเลยนะ”
“พวกมึงอยากกินก็เก็บขึ้นมากินกันเอง แล้ววันหลังก็อย่าเสือกรับของมั่วซั่วอีก” ประโยคนี้เขาหันมาพูดกับฉลามก่อนเดินเข้าห้องนอนไป ทิ้งให้คนที่เหลือนั่งมองหน้ากันไปมา
“ไอ้ควันนี่เลือดเย็นคงเส้นคงวาจริง ๆ” กันย์ส่ายหน้าบ่น
“น้องเขาตั้งใจทำมาให้แท้ ๆ น่าเสียดายฉิบหายเลย” ไปป์มองกล่องสลัดในถังขยะตาละห้อย
“เฮ้อ… ชอบคนเลือดเย็นอย่างมันก็เหนื่อยหน่อยนะ บอกตัวกูเองเนี่ย เหนื่อยแน่ฉิบหายเอ๊ย!” ฉลามพึมพำเบา ๆ อย่างกับคนบ้า
กันย์กับไปป์มองหน้ากันก่อนพร้อมใจกันยักไหล่แล้วเลิกสนใจฉลามที่กำลังคลุ้มคลั่ง
ตั้งแต่มีเมียก็ประสาทแดกขึ้นทุกวัน
.
.
.
บ่ายวันต่อมา
“สวัสดีค่ะทุกคน โยมาไลฟ์แล้วนะคะ วันนี้โยอยู่ที่คาเฟ่ ‘ชมคำโต’ คาเฟ่ร้านประจำหน้ามอเช่นเดิมค่ะ บอกก่อนว่าโยไม่ได้มีสปอนเซอร์อะไรกับทางร้านนะคะ แต่โยชอบมานั่งเล่นร้านนี้บ่อย ๆ อยู่แล้ว เค้กที่นี่อร่อยมากด้วยค่ะ ใครอยู่ใกล้ ๆ อยากให้แวะมาลองชิมดูค่ะ รับรองว่าติดใจแน่นอน”
รอยยิ้มชวนใจสั่นเรียกคอมเม้นท์หน้าไลฟ์รัว ๆ ยอดของขวัญถูกส่งเข้ามาไม่ขาดสาย วาโยไล่พูดชื่อไอดีขอบคุณทีละคน ระหว่างการไลฟ์พิชาคอยจัดแจงเค้กบนโต๊ะให้สวยงามเผื่อเวลาแพลนกล้องถ่ายจะได้ไม่โป๊ะ
“ขอบคุณทุกคนที่ส่งของขวัญให้โยนะคะ เดี๋ยวค่ำ ๆ โยจะไลฟ์อีกรอบ แน่นอนว่ามีคลาสเต้นด้วย ช่วงนี้โยกำลังซ้อมเต้นท่าใหม่ ใครอยากเห็นต้องรอไลฟ์ช่วงค่ำ ๆ นะ”
หลังจากนั้นเธอก็พูดไปเรื่อยเปื่อย เล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้ พูดคุยตอบโต้กับยูซเซอร์อย่างอัธยาศัยดี ในขณะนั้นประตูร้านคาเฟ่เปิดออกพร้อมกับผู้ชายกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา วาโยไม่ได้หันไปสนใจ เธอยังคงพูดคุยยิ้มแย้มผ่านไลฟ์ต่อไป มีเพียงพิชาที่มองไปทางนั้นแล้วชะงักไปเล็กน้อย
ทางด้านกลุ่มผู้มาใหม่เดินเข้ามานั่งโต๊ะริมสุดซึ่งเป็นโต๊ะประจำของพวกเขา กันย์ลุกเดินไปด้านหลังร้าน ตรงโต๊ะจึงเหลือแค่ควันหลงกับไปป์นั่งอยู่สองคน ไปป์กำลังเล่นโทรศัพท์ในมือ เขาเปิดเข้าแอพ Vibie และกดเข้าไลฟ์ยอดนิยมของแอพในขณะนี้ เมื่อเห็นว่าวีเจในห้องคือใครเขาถึงกับอ้าปากค้างหันมองรอบร้านก่อนหยุดสายตาลงที่โต๊ะของวาโย
“ไอ้ควัน ๆ มึงดูนี่ดิ” เขาเบี่ยงหน้าจอมาทางเพื่อนรัก ควันหลงละสายตาจากจอโทรศัพท์ตัวเองเหลือบมองจอโทรศัพท์ของไปป์ บนหน้าจอปรากฏใบหน้าสวยคุ้นตาของผู้หญิงคนหนึ่ง เธอกำลังยิ้มแย้มพูดคุยโต้ตอบผ่านไลฟ์สด เขาดึงสายตากลับเลิกสนใจเสียงหวานสดใสนั้น
“มีไรกันวะ” กันย์เดินกลับมาจากหลังร้านพร้อมจานเค้กในมือแล้ววางลงบนโต๊ะตรงหน้าควันหลง เจ้าตัวเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกง หยิบช้อนตักชิมโดยที่สีหน้ายังคงนิ่งเรียบไม่เปลี่ยนสักนิด
“มึงดูนี่ ๆ น้องวาโยกำลังไลฟ์เว้ย” ไปป์เบี่ยงจอโทรศัพท์ไปทางกันย์บ้าง เขารับมาดูก่อนขมวดคิ้วมองไปทั่วร้านเหมือนไปป์ตอนแรกเป๊ะ สายตาเขาหยุดลงตรงโต๊ะของวาโยซึ่งนั่งอยู่อีกฟากของร้าน “อะไรจะบังเอิญขนาดนั้นวะมึง”
“มันก็ไม่ได้บังเอิญขนาดนั้นหรอก แม่กูเคยเล่าให้ฟังว่าน้องเขามานั่งที่ร้านเป็นประจำ แถมยังช่วยโฆษณาร้านให้ฟรี ๆ ด้วยนะ ลูกค้าแม่กูหลายคนก็มาจากแฟนคลับน้องเขานั่นแหละ” กันย์ส่งโทรศัพท์คืนให้ไปป์ เขากลับมาสนใจเค้กกับกาแฟตรงหน้าต่อ “ว่าแต่มึงไม่คิดจะกินอย่างอื่นบ้างเหรอไอ้ควัน มาคาเฟ่แม่กูทุกครั้งก็แดกแต่เค้กช็อกโกเลตลาวา เวลากูเข้าไปหยิบเค้กนี่ให้มึงทีไรแม่กูถามทุกรอบเลยว่าควันมาเหรอ ขนาดแม่กูยังรู้ใจมึงอ่ะ”
ควันหลงนั่งตักเค้กกินไม่สนใจใคร กันย์ส่ายหัวอย่างชินชากับนิสัยของเพื่อน จริง ๆ มันไม่ใช่คนพูดน้อย แค่ไม่ชอบพูดไร้สาระ บทมันจะมีสาระมันก็พูดได้ยาวเป็นนาที ๆ เลย โดยเฉพาะเวลามันด่า เรียกว่าแต่ละคำที่ออกมาทำเลือดซิบ ๆ จนหมดตัวได้เลยทีเดียว เพราะงั้นปล่อยให้มันนั่งกินไปเงียบ ๆ แหละดีแล้ว
[เอ๊ะ เดี๋ยวก่อนนะคะ คุณแบล็กโซลรู้ได้ยังไงคะว่าโยย้ายคอนโดแล้ว? นี่โยเพิ่งย้ายได้แค่วันเดียวเองนะ โยยังไม่ได้โพสต์บอกใครเลยด้วย ทำไมข่าวไปไวจังเลยคะเนี่ย] เสียงหวานดังมาจากโทรศัพท์ของไปป์ที่ยังเปิดหน้าไลฟ์ค้างไว้อยู่ กันย์ขมวดคิ้วมองหน้าจอก่อนจะมองไปทางร่างบางที่กำลังนั่งหันหลังให้พวกเขา [อ้าว คุณแบล็กโซลออกไปแล้วเหรอคะ เสียดายจัง ยังไม่ได้ตอบคำถามโยเลย]
- Writer
