องศานี้มีเวลา

พ่อ แม่ ลูก

องศา...

ผมนั่งลงตักข้าวต้มเข้าปากตัวเองพลางคิดถึงภาพเมื่อกี้ นาทีกำลังดูดนมจากอกของเวลา หื้มม แล้วทำไมไอ้ความคิดลามกๆถึงได้เข้ามาแทรกตลอดเลยวะ ก่อนหน้านี้ผมไปหาหลานผมที่บ้านพี่สะใภ้ก็บ่อย แต่ทุกครั้งที่พี่สะใภ้ให้นมหลานก็จะใช้ขวดนมตลอด หรือว่าพี่สะใภ้จะให้นมเหมือนเวลาในตอนกลางคืนวะซึ่งอันนั้นผมเองก็ไม่เคยเห็น อีกอย่างหลานผมก็ตั้งสองคนพี่สะใภ้คงต้องใช้ขวดนมช่วยล่ะมั้ง

" นาทีล่ะ "

ผมถามเวลาเมื่อเห็นว่าเธอเดินออกมาจากห้อง

" หลับแล้ว เดี๋ยวฉันจะไปอาบน้ำนะ แล้วก็จะปั้มนมให้นาทีสักพัก เราค่อยเดินทางกัน "

เวลาบอกผมก่อนที่เธอจะเดินกลับเข้าห้องไป

" อื้ม "

ผมพยักหน้าให้เวลาก่อนจะเก็บถ้วยข้าวต้มแล้วนั่งรอข้างนอกเงียบๆ

" องศานายช่วยล้างถ้วยข้าวต้มที่นายกินไปได้มั้ย แช่ไว้แบบนี้แมลงสาปจะมา "

เสียงเวลาตะโกนออกมาจากครัวพร้อมกับหิ้วกระบอกน้ำอุ่นเดินมาหาผม

" อะอื้ม โทษที "

ผมเดินเกาหัวเข้าครัวไปด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ให้ตายสิตั้งแต่เกิดมาอย่าว่าแต่ล้างจานเลยแม้แต่เอาจานไปเก็บผมก็ไม่เคยทำ มีแต่เมื่อกี้นี้แหละที่ผมเห็นว่าเธออาจจะยุ่งกับนาทีผมก็เลยเดินเอาไปเก็บให้

" ล้างจานไม่เป็น? "

เสียงเวลาเดินมาหยุดอยู่ข้างๆผม เมื่อได้ยินเสียงการสาธิตวิธีล้างจานที่ผมเปิดดูในยูทูป

" อื้ม แต่ไม่ต้องห่วงนะ ตอนนี้ฉันน่าจะล้างเป็นแล้วแหละ "

ผมบอกยิ้มๆ ก่อนจะเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกง นอกจากเรียนกับทำงานแล้วผมก็ทำอะไรไม่เป็นอีกเลย

" เดี๋ยวฉันล้างเอง นายช่วยหิ้วของที่วางไว้บนโซฟาขึ้นรถได้มั้ย เสร็จแล้วฉันจะอุ้มนาทีตามไป "

เวลาบอกผมก่อนที่เธอจะก้มหน้าก้มตาล้างจาน ผมพยักหน้าก่อนจะเดินไปหยิบของที่วางบนโซฟาไปขึ้นรถตามที่เวลาบอก จากนั้นไม่นานเวลาก็อุ้มนาทีเดินเข้ามาในรถ

" เอ่อองศา นายช่วยอุ้มนาทีก่อนได้มั้ย ฉันต้องไปเปิดสปริงเกอร์รดน้ำผักก่อน สักสิบนาทีเดี๋ยวฉันกลับมาเอ่อหรืออาจนานกว่านั้นเพราะต้องเอาข้าวให้หมาที่เลี้ยงไว้กับเติมน้ำให้ควายก่อน "

เวรแล้ว ถึงผมจะไปเยี่ยมหลานอยู่บ่อยๆ แต่อยากจะบอกว่าพ่อมันไม่เคยให้ผมได้อุ้มหลานเลยสักครั้ง ถึงจะอยากอุ้มลูกตัวเองมากแค่ไหน แต่ถ้าเกิดอุ้มผิดท่าหรือหลุดมือขึ้นมาจะทำยังไง ไม่อุ้มได้มั้ยแบบว่าเอาวางไว้เฉยๆอะ

" อย่าบอกนะ ว่าอุ้มเด็กไม่เป็น "

เวลาเห็นท่าทีของผมก็ถามขึ้น

" อื้ม "

ผมบอกกับเธอก่อนจะหลบสายตาที่เธอมองผมด้วยความเบื่อหน่าย

" .......... "

เสียงถอนหายใจของเวลาทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองมันไม่ได้เรื่อง

" มานั่งตรงนี้ "

ผมเดินไปนั่งตรงแคร่ไม้หน้ากระท่อมตามที่เธอบอก จากนั้นเวลาก็ให้ผมทำท่าทางตามที่บอกบอกก่อนจะวางนาทีไว้บนตักผม

" เดี๋ยวฉันรีบกลับมานะ "

ผมนั่งมองแผ่นหลังของเวลาจนหายวับไปในสวนผัก สิบนาทีที่เธอบอกมันช่างยาวนานสำหรับผม ผมเพิ่งรู้ว่าการรอคอยมันเป็นแบบนี้นี่เอง

" เมื่อไหร่จะกลับมานะ "

ผมนั่งมองทางที่เวลาเดินเข้าไปด้วยใจที่ไม่เป็นสุข ผมกลัวว่าผมจะอุ้มนาทีผิดท่า กลัวว่านาทีจะตื่นขึ้นมาแล้วงอแง ตอนนี้ผมนั่งตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูกนอกจากจะนั่งมองหน้านาทีสลับกับทางที่เวลาเดินเข้าไปในสวนเมื่อกี้

" แอ้ อ้อ แอ้ "

เสียงของนาทีที่ตื่นขึ้นมาทำให้ผมสะดุ้งและรู้สึกกระวนกระวาย ถ้านาทีหิวผมจะเอานมที่ไหนให้กินเวลายังไม่กลับมาสักที แต่ความกังวลทั้งหมดก็หายไปเมื่อมือเล็กๆของนาทีโบกไปมาเหมือนสะกดให้ผมค่อยๆโน้มใบหน้าลงไปหา มือเล็กๆสีชมพูระเรื่อสองข้างยกขึ้นแกว่งไปมากลางอากาศจนสัมผัสเข้ากับปลายจมูกและใบหน้าของผม

" อ้อ อ้อ แอ้ "

ทันทีที่มือเล็กนั้นสัมผัสโดนใบหน้า น้ำตาลูกผู้ชายที่เคยไหลเฉพาะเวลาโดนแม่ตีในสมัยเด็กก็เอ่อล้นรอบดวงตาทั้งสองข้าง มือเล็กๆแกว่งไปมาฝากกลิ่นหอมแป้งเด็กไว้จนติดจมูก หากในวันนี้ผมไม่ได้มาอยู่ตรงนี้ผมคงต้องเสียสิ่งที่มีค่าที่สุดไป จากนี้ผมจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนพาเจ้าตัวเล็กไปจากผมอีกแล้ว

" รอนานมั้ย นาทีตื่นแล้วหรอ "

เสียงเวลาเดินเข้ามาหาพลางเช็ดมือที่เพิ่งไปล้างมากับกางเกงตัวเอง ก่อนจะนั่งชันเข่าลงกับพื้นตรงหน้าผม

" อื้มตื่นแล้ว "

ผมบอก

" ไหนดูซิ ลูกชายแม่ฉี่อีกหรือเปล่า "

เวลาที่นั่งอยู่ตรงหน้าไม่ได้อุ้มนาทีออกจากตักผม แต่เธอเอื้อมมือมาเปิดผ้าสีขาวที่ห่อตัวนาทีออกเพื่อเช็กความเรียบร้อยของนาที

" ฉี่มั้ย "

ผมถาม

" ไม่นะ แต่ผ้าอ้อมตรงนี้หลุด สงสัยเมื่อเช้าจะติดไม่ดี "

เวลาเปลี่ยนมานั่งลงข้างๆผมแทนก่อนจะเอื้อมมือมาติดผ้าอ้อมสำเร็จรูปที่หลุดออก กลิ่นหอมอ่อนๆจากเวลาที่เป็นกลิ่นเดียวกันกับนาทีลอยแตะจมูกผม ใบหน้าขาวเนียนแก้มอมชมพูนิดๆที่อยู่ห่างจากผมเพียงคืบทำให้ผมไม่อาจละสายตาได้

" ปกติฉันไม่ค่อยใช้ผ้าอ้อมสำเร็จรูปน่ะ ถ้าไม่ได้พานาทีออกไปข้างนอก ส่วนมาจะห่อผ้าปกติ เวลานาทีอึหรือฉี่ฉันก็จะทำความสะอาดตอนนั้นเลย เพราะกลัวว่านาทีจะไม่สบายตัว อีกอย่างกลัวว่าผื่นจะขึ้นด้วย "

เวลาพูดขณะที่เธอห่อผ้าให้นาทีตามเดิม ส่วนผมก็รีบละสายตาออกจากใบหน้าน่ามองนั่น เพราะกลัวเจ้าตัวจะรู้

" เหมือนพี่สะใภ้ฉันเลย หลานฉันสองคนพี่สะใภ้ก็เลี้ยงแบบเธอนี่แหละ "

ผมบอกเวลาพร้อมกับค่อยๆส่งนาทีให้เธออุ้มเหมือนเดิม

" พี่สะใภ้... "

" เอ่อ ฉันหมายถึงน้ำแข็งน่ะ ภรรยาของอัคคี "

ผมอธิบาย

" เธอ...เป็นยังไงบ้าง "

เวลาหันมาถามเมื่อขึ้นรถเรียบร้อยแล้ว

" ก็สบายดีนะ หลานสองคนก็เลี้ยงง่าย "

" มีความสุขดีใช่มั้ย "

เวลาหันมาถามผมก่อนจะส่งยิ้มบางๆมาให้ แต่แววตาเธอดูเศร้า ๆ

" ใช่ เธออยากไปหามั้ย "

ผมคิดว่าเวลาคงอยากเจอน้ำแข็ง เพราะเธอดูไม่สบายใจเหมือนรู้สึกผิดกับเรื่องราวในอดีต ซึ่งผมเองก็รู้สึกผิดไม่ต่างจากเธอ

" จะดีหรอ "

" ดีสิ พี่สะใภ้ก็ถามถึงเธอตลอด ตอนที่ฉันยังตามหาเธอไม่เจอเขาเป็นห่วงเธอมากเลยนะ "

" งั้น...ฉันไปเจอพี่สะใภ้นายก็ได้ "