“ข้า....ข้าก็แค่เห็นว่าท่านเป็นคนหน้าใหม่ที่ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนก็เลยตามไปดูน่ะ” หญิงสาวแก้ตัวไปน้ำขุ่นๆ
ฮัวจิงอวี๋สาวเท้าเข้ามาใกล้ เขายืนตรงหน้านาง ร่างที่สูงโปร่งก้มหน้าลงสบตากับหญิงสาว ที่กำลังกระพริบตาถี่
‘ใช่แล้ว นี่คือเจ้า เจ้าที่หายไปจากชีวิตข้าและทิ้งความเจ็บปวดเอาไว้บนภูเขานั่น’
ทว่าดวงตาสองข้างของนางที่ทอดมองมายังเขา กลับคล้ายไม่เคยรู้จักเขามาก่อน ฮัวจิงอวี๋ผงะเล็กน้อย
“เจ้าจำข้าไม่ได้จริงๆ หรือ เผิงเผิง”
หญิงสาวส่ายหน้า “คราวก่อนนับว่าเป็นครั้งแรก” นางมองหน้าเขาคล้ายจะเหม่อๆ “เราเคยรู้จักกันมาก่อนด้วยหรือ”
“ใช่! เราเคยรู้จักกันมาก่อน และเป็นเจ้า ที่เคยทำร้ายจิตใจข้าอย่างแสนสาหัส”
หลัวเผิงเผิงตะลึง “ข้า! ข้าน่ะหรือ เคยทำร้ายท่าน เมื่อใดกัน”
“เมื่อห้าปีก่อน ในเมืองเชียนเหยา” ดวงตาของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
หลัวเผิงเผิงรู้สึกคล้ายลมหายใจติดขัด ที่อกซ้ายปวดหนึบๆ ขึ้น
