#เนคจ๋า1
999 Words
#เนคจ๋า1
#Snake
@ร้านเสื้อผ้าแบรนด์ดัง
"จบงานนี้แล้วผมขอพักนะ ง่วงมาก" ผมบอกกับพี่วาดที่เป็นผู้จัดการส่วนตัว พอดีรู้สึกว่าเหนื่อยมากเลยอยากจะขอพักร่างกายสักหน่อย ช่วงนี้ลุยงานถ่ายแบบเยอะเกิน
"ได้เลยค่ะน้องเนค" พี่วาดตอบตกลงแล้วหยิบกระดาษทิชชูมาซับเหงื่อจางๆ ให้บนใบหน้าหล่อเหลาของผม
"นี่เหลือถ่ายอีกชุดใช่มั้ย"
"ใช่ค่ะ เดี๋ยวอีกพักจะมีคนเอาชุดเข้ามาให้"
"โอเค"
นั่งไปได้สักพักก็มีเสียงเคาะประตูก่อนจะมีผู้หญิงเดินเข้ามาภายในห้องรองรับ เธอถือชุดมาด้วยหนึ่งชุด
"เอาชุดมาให้ค่ะ" เธอบอกกับผมแล้วยืนถือชุดไว้ สีหน้าผู้หญิงคนนี้ดูเรียบเฉย ไม่แม้แต่จะตื่นเต้นที่เห็นผม
นี่สเนคคนฮอตเชียวนะ ใครเห็นก็ต้องกรี๊ด แต่เธอคนนี้ดูเฉยมาก
"ถ้างั้นน้องเนคเปลี่ยนชุดรอเลยแล้วกัน เดี๋ยวพี่จะออกไปดูสถานที่ก่อนว่าเรียบร้อยดีไหม"
"ครับ"
และพี่วาดก็เดินออกไป ตอนนี้เหลือแค่ผมกับผู้หญิงที่เอาชุดมาให้ จะว่าไปแล้วพอเพ่งมองดีๆ เธอคนนี้ก็สวยใช่เล่นเลยนะเนี่ย
"น้อง..."
"คะ"
"ทำงานที่นี่เหรอ"
"ค่ะ" เธอตอบนิ่งๆ
"เป็นพนักงาน?"
"เหมือนพนักงานเหรอคะ" เธอถามผมกลับแล้วเดินเข้ามาใกล้ๆ ก่อนจะจัดแจงชุดแยกออกเป็นส่วนๆ "อันนี้ใส่ไม่ยากนะคะ แค่เสื้อเชิ้ตกับกางเกงยีนส์"
"เหมือนว่าที่ลูกสะใภ้ของแม่" สาวสวยมาเสิร์ฟถึงที่ใครบ้างจะไม่หยอด ถึงชื่อผมจะเป็นงูแต่หารู้ไม่ว่าภายในเหมือนเสือ
อีกฝ่ายส่ายหน้าเบาๆ แล้วยิ้มมุมปาก เธอเดินอ้อมมาอยู่ทางด้านหลังแล้วใช้สองมือจับที่ไหล่กว้าง "ปลดกระดุมเสื้อสิคะ"
"ปลดให้หน่อยสิ"
"..." เธอไม่ตอบแต่เดินมายืนด้านหน้าแทน บรรจงปลดกระดุมเสื้อผมทีละเม็ดจนหมด "ที่เหลือคงจะถอดเองได้นะคะ"
"ถอดได้แต่ช่วยใส่ตัวใหม่ให้หน่อยได้มั้ยครับ"
"..." เธอไม่ตอบแล้วยื่นเสื้อให้ผมแทน "พอดีมีหน้าที่แค่เอาชุดมาให้น่ะค่ะ ไม่ได้มีหน้าที่เปลี่ยนให้ด้วย"
"แปลกคน"
"ตรงไหนคะ"
"พี่คือสเนค นายแบบและเน็ตไอดอลชื่อดัง" ผมแทนตัวเองว่าพี่เพราะจากการคาดเดาดูแล้วเธอน่าจะอายุน้อยกว่า
"อันนั้นทราบค่ะ"
"ไม่ตื่นเต้นดีใจ?"
"ขอโทษทีนะคะพอดีหนูไม่ใช่ติ่งพี่ หนูเป็นติ่งน้องนุ่มนิ่มค่ะ" เธอยกยิ้มเหมือนจำใจก่อนจะหุบลง
อะไรวะเนี่ย ผมโคตรหล่อขนาดนี้แต่ดันเมินแล้วเป็นแฟนคลับนุ่มนิ่มที่เป็นงูของผมเนี่ยนะ?!
"ล้อเล่นอะดิ"
"เรื่องจริง"
"แต่พี่คือสเนค..."
"เปลี่ยนชุดเลยนะคะ เห็นว่าอีกสิบนาทีจะต้องขึ้นไปเดินแบบแล้ว" เธอสั่งกำชับเสร็จก็เดินออกไปทันที
ส่วนผมนั้นยืนอึ้ง เกิดมายังไม่เคยโดนใครเมินใส่แบบนี้เลยนะ
.....
ขณะที่ม่านค่อยๆ เปิดออก ผู้ชมต่างเงียบกริบเพื่อเฝ้ารอการแสดงเริ่มขึ้นอย่างใจจดใจจ่อ ผมสวมชุดยีนส์สีดำก้าวขึ้นไปบนเวทีอย่างมั่นใจ ท่าทางตรงและเชิดศีรษะสูง สีเข้มของเส้นผมถูกหวีอย่างเรียบร้อย และดวงตาสีน้ำตาลอ่อนที่แหลมคมจับจ้องไปที่ฝูงชนที่อยู่ข้างหน้า
กรี๊ด!
เสียงกรี๊ดกร๊าดของเหล่าสาวๆ และแฟนคลับตัวยงดังสนั่น
รอยยิ้มแพรวพราวระยิบระยับกระจายไปทั่วใบหน้าของผม ไฟเวทีส่องให้เห็นลักษณะที่หล่อเหลาและความวัยเยาว์ เดินโชว์ตัวครบหนึ่งรอบก็เดินกลับเข้าไปหลังเวทีแล้วรอเวลาที่จะขึ้นไปปิดงานกับเจ้าของแบรนด์เสื้อผ้า
ระหว่างที่รอนั้นผู้หญิงคนเดิมก็เดินมาทางนี้พอดี เธอหยุดยืนข้างๆ แล้วยื่นขวดน้ำเปล่ามาให้
"น้ำค่ะ"
"ขอบคุณครับ" ผมขอบคุณแล้วรับมาตามมารยาท น้ำทั่วไปแบบนี้ผมกินไม่ค่อยได้หรอกนะ ส่วนมากจะกินแต่น้ำแร่ มันเป็นความเคยชินมาตั้งแต่เด็กๆ
"พี่วาดสแทนบายอยู่หน้าเวทีน่ะค่ะ หนูก็เลยต้องรับหน้าที่ดูแลพี่หลังเวทีชั่วคราว"
"..." ผมพยักหน้ารับ
"รบกวนหน่อยนะคะ" เธอยื่นภาพถ่ายของน้องนุ่มนิ่มมาให้ผม
"ขอลายเซ็นต์พี่เหรอ"
"เปล่าค่ะ ว่าจะฝากให้พี่เอาให้น้องนุ่มนิ่มหน่อย นี่มันเป็นภาพที่หนูวาดเองไม่ใช่ภาพถ่าย"
"..." ผมไม่รู้จะตกใจสิ่งไหนก่อนดี
หนึ่งคือเธอไม่ได้ขอลายเซ็นต์
สองคือเธอวาดรูปน้องนุ่มนิ่มเองกับมือ
"ฝากทีนะคะ"
ขณะที่เราสองคนยืนคุยกัน อยู่ๆ ก็มีคนแบกของไม่ดูตาม้าตาเรือมาชนเข้าทางด้านหลังของเธอ ร่างเล็กถลาตัวเข้ามาหา ผมตั้งท่าไม่ทันเซไปข้างหลังแต่ก็ทรงตัวไว้ได้ในที่สุด
เธอที่ตกใจเงยหน้าขึ้นมองผม แก้มเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความอายเพราะมือเธอดันมาจับเข้ากับงูน้อยของผมน่ะสิ
"ขะ...ขอโทษค่ะ" ขอโทษด้วยความรู้สึกลนลาน
"ไม่เป็นไร แต่ว่าช่วยเอามือออกไปด้วย" ผมยืนบิดเกร็งเพราะอีกฝ่ายยังคงค้างมือไว้ที่เป้ากางเกง
"ค่ะๆ ไม่ได้ตั้งใจนะคะ แบบว่า...คือ..." เธอลนลานหนักกว่าเดิมก่อนจะปล่อยมือออก
"ตกใจแล้วเป็นแบบนี้เหรอ?" ผมถามเธอพร้อมกับพยายามยืนตัวตรง
"..."
"จับพี่ไม่ว่า แต่แค่ระวังเวลามันสู้มือแล้วกัน" ผมกระซิบบอกข้างใบหูขาวแล้วก้าวขายาวๆ ออกมายืนหน้าเวทีโดยที่อีกฝ่ายยืนนิ่งค้างไป
ฝากกดติดตามนักเขียนและคอมเมนต์เป็นกำลังใจให้กันด้วยนะคะ รักๆ คทะ
- Writer
