EP 11 : รอดู

1769 Words

“ฮึ! หุบปากเดี๋ยวนี้ไอ้เชน อย่าพูดคำนี้ออกมาอีก มึงคิดว่า...กูจะเอาลูกสาวของไอ้เหี้ยนี่มายกย่องเป็นเมียลงเหรอวะ?” “ก็...ไม่แน่นะครับ” “ไปเลย ไอ้ตัสบุกไปแบบนั้นคงมีเรื่องแน่” ผมไม่สนใจต่อปากต่อคำเรื่องไม่เป็นเรื่องต่อเพราะอารมณ์ของไอ้เซตัสตอนนี้คงไม่ยอมให้จบเรื่องง่าย ๆ แน่ อีกอย่าง...ไอ้ห่านั่นก็ไม่รู้ว่าเมียน้อยสุดที่รักเคยเป็นอะไรกับไอ้เซตัสมากก่อน ฮึ ๆๆ คงเป็นวันสนุกของผม และคงเป็นวันฉิบหายของใครบางคนแน่นอน -เวลาต่อมา- ตื๊ดดดด ตื๊ดดด …เซตัส ติ๊ด! “อืมว่าไง จัดการเรียบร้อยแล้วเหรอวะ” (มึงฟังกู ไอ้แท็คจับตัวเมียกูไป ตามให้กูหน่อย ตอนนี้กูกำลังโดนทิสาบีบให้ไปจดทะเบียน กูรู้ว่ามึงทำได้แค่นี้ล่ะ) ติ๊ด! ไอ้เซตัสกระซิบเหมือนแอบคุยโทรศัพท์แต่ผมได้ยินที่มันบอกชัดเจน ถึงจะไม่รู้รายละเอียดทั้งหมดแต่ก็รู้ว่าต้องทำอะไร เรื่องแค่นี้ไม่ยากเกินความสามารถของผมหรอก เพราะตั้งแต่เด็กจนโตผมถูกเลี้ยงเพื่อให้เป็น หมารับใช้ แค่เรื่องตามหรือดมกลิ่นหาใครสักคนต่อให้เป็นใครก็ตามมันก็ง่ายนิดเดียว -เวลาต่อมา- ตื๊ดดดด ตื๊ดดด ...เซตัส ติ๊ด! “เออ คนของกูใกล้เจอมันแล้ว ทางนั้นล่ะเป็นไงบ้าง” (ตายคู่) เสียงไอ้เซตัสตอบกลับมาเรียบ ๆ ทำให้ผมกำหมัดแน่น “เกิดอะไรขึ้น” (อาทินกรโกรธที่ถูกทิสาหลอกใช้เลยตามมายิงหน้าสำนักงานเขต XXX แล้วยิงตัวเองตายตาม) “...คนอย่างทินกรไม่ยอมติดคุกหรอก” ผมพูดออกไปช้า ๆ เพราะรู้จักสันดานของคนที่ชุบเลี้ยงผมมาดี คนแบบนั้นไม่ยอมติดคุก ไม่มีทางแน่นอน ถ้ายังมีเงินก็จะใช้เงินซื้ออิสรภาพให้ตัวเองแต่วันนี้ที่ไม่เหลืออะไรเหตุผลเดียวที่ยิงตัวตายหลังจากฆ่าคนตายก็มีแค่ไม่ยอมติดคุกเท่านั้นล่ะ (มึงพูดอย่างกับอยู่ในเหตุการณ์เลยว่ะ อาทินกรบอกเองว่าจะไม่ยอมติดคุกแล้วยิงตัวตาย นี่กูกำลังเคลียร์จะได้รีบไปช่วยปั้นชา ไม่รู้ป่านนี้ไอ้เหี้ยนั่นทำอะไรเมียกูแล้วบ้าง) “ไม่ต้องห่วงกูจะช่วยมึงเต็มที่” “นาย ได้พิกัดแล้วครับ” เสียงไอ้เชนแทรกขึ้นระหว่างที่ผมกำลังคุยโทรศัพท์กับไอ้เซตัส “ได้พิกัดของมันแล้ว กูส่งให้ตอนนี้เลย” (โอเคขอบใจมึงมาก) ติ๊ด! “ส่งมา แล้วบอกคนของเราให้ตามไปอย่าให้คลาดสายตา รอเซตัสไปแต่ถ้าสถานการณ์ไม่ดีก็เข้าไปช่วยปั้นชาก่อนได้เลย” ผมบอกไอ้เชนพร้อมสั่งงานต่อและทันทีที่ได้พิกัดผมก็ส่งต่อให้ไอ้เซตัสทันที “...อ่าส์~” พอส่งพิกัดของไอ้แท็คให้ไอ้เซตัสเรียบร้อยผมก็นั่งคิดอะไรในใจก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง “เป็นอะไรรึเปล่าครับนาย” “ไอ้เหี้ยนั่นฆ่าตัวตาย” “คุณทินกรเหรอครับ” “อืม ในชีวิตกูจะมีไอ้เหี้ยตัวไหนอีกล่ะ” ทั้งชีวิตผมไม่ว่าจะเจอคนเลวแค่ไหนแต่ไม่เคยมีใครที่ผมเรียกว่า ไอ้เหี้ย สักคนนอกจากคนอย่าง...ทินกร “แล้ว...นายจะบอกคุณแยมโรลว่ายังไงครับ” เสียงที่ค่อนข้างกังวลดังมาจากปากของไอ้เชนในขณะที่ผมกำลังนั่งจ้องไปข้างถนน “...” “นายครับ” “รีบตายห่าทำไมวะ!” ผมสบถออกมามือค่อย ๆ กำแน่นขึ้นด้วยความโมโหที่พยายามเก็บไว้ตั้งแต่รู้ว่าทินกรยิงตัวตาย แต่ยิ่งเวลาผ่านไปนับเป็นวินาทีต่อวินาทีความโกรธของผมก็ยิ่งก่อขึ้นในใจ “นาย... / กลับไปโรงพยาบาล” “ครับ” ไอ้เชนรับคำสั่งก่อนจะขับรถต่อโดยที่ไม่มีคำพูดอะไรออกมาอีกใช้เวลาไม่นานผมก็มาถึงโรงพยาบาลที่ย้ายอานรินทร์มาผ่าตัด ผมเดินไปหน้าห้องผ่าตัดก็เห็นเธอนั่งอยู่ตรงนั้นคนเดียวด้วยอาการใจจดใจจ่อ ขนาดผมเดินมาใกล้แล้วยังไม่รู้ตัวแสดงว่าเธอยังไม่รู้เรื่องของพ่อเธอสินะ “อารินทร์เข้าห้องผ่าตัดนานรึยัง” “...ครึ่งชั่วโมงแล้ว” เธอมองมาหลังจากได้ยินเสียงผมก่อนจะตอบออกมาช้า ๆ แล้วมองผมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม “มีอะไรรึเปล่า” “...อาหมอบอกว่า นายสั่งให้ผ่าตัดคุณแม่วันนี้ คืออะไร?” น้ำเสียง สีหน้าและแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยของเธอทำให้ผมเอามือล้วงกระเป๋าช้า ๆ เพราะผมไม่คิดว่าอาหมอจะบอกลูกสาวคนไตรง ๆ “อาหมอบอกผมว่าปล่อยไว้นานกว่านี้ไม่ได้แล้วผมเลยตัดสินใจให้ท่านผ่า” “ใครจ่าย คุณพ่อ?” “ไปรอที่ห้องพักฟื้นดีกว่าไหม การผ่าตัดใช้เวลานานนะ” “ใครจ่าย?” เธอยังถามคำเดิมแล้วจ้องผมเขม็ง “อยากให้ใครจ่ายล่ะหรืออยากจ่ายเอง” “แค่ตอบคำถามง่าย ๆ มันจะตายรึไง” “พ่อคุณจ่ายมั้งคุณหนู” “ตกลงใครจ่าย...นายใช่ไหม” ก็ดีที่เธอรู้ว่าคนเป็นพ่อไม่มีทางยอมจ่ายค่าผ่าตัดให้แม่ตัวเองแน่ ดีเหมือนกันที่รู้เพราะถ้าคิดว่าพ่อตัวเองยอมจ่ายแล้วคงรู้สึกเสียใจแย่ที่พ่อเหี้ย ๆ ทำความดีกับลูกเมียไว้เป็นยครั้งสุดท้ายก่อนตายโหง “ค่อยหาเงินมาใช้หนี้แล้วกัน ไปพักที่ห้องพักได้แล้วนั่งเกะกะเจ้าหน้าที่ทำไม” “ยุ่ง!” เจ้าของเสียงตวาดเบา ๆ แล้วหันหน้ากลับไปจ้องหน้าห้องผ่าตัดอีกครั้ง “ไปพักที่ห้องพัก” “...” ไม่มีเสียงตอบรับจากเธอและคนฟังก็ทำเหมือนผมไม่มีตัวตนไปเฉย ๆ ฮึ ๆๆ โอเค ไม่ไปก็ไม่ไป “อ่าส์~” ขวับ! “นี่! จะมานั่งตรงนี้ทำไม!” เธอสะบัดหน้ากลับมามองแล้วตวาดด้วยเสียงที่ไม่ดังส่วนผมก็เอนหัวพิงกำแพง นั่งกอดอกพร้อมกับหลับตาช้า ๆ ผมเลือกที่จะไม่ตอบทำให้เธอขยับตัวแล้วกระแทกก้นลงที่เก้าอี้ตัวสุดท้าย ฮึ ๆๆ ผมลืมตาช้า ๆ ก่อนจะหันไปมองเลยโดน คุณหนู ขึงตาใส่ “อยากให้หนุนตักเหรอถึงขยับไปขนาดนั้น?” “อย่ามาลามปาม! คิดว่าจ่ายค่าผ่าตัดให้คุณแม่แล้วจะทำอะไรก็ได้รึไงฮะ” “ไปรอที่ห้องพักฟื้น การผ่าตัดไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง” “ไม่ไป อย่ามา... / แยมโรล” “...” เธอเงียบแต่จ้องผมด้วยสายตาโกรธ “ไปรอที่ห้องพัก” ผมเน้นคำพูดให้ช้าที่สุด เผื่อว่าเธอจะไม่เข้าใจว่าผมพูดอะไร “จะไปรู้เหรอว่าห้องไหน!” ฮึ ๆๆ คุณหนูขี้วีนเอาแต่ใจวีนออกมาอีกครั้ง “ลุกสิเดี๋ยวพาไป” “...” “ลุกสิครับ...คุณหนู” “...เฮอะ!” เธอต้องหน้าเหมือนอยากตรงมาหระชากหัวผมแต่ทำไม่ได้สุดท้ายก็แค่นเสียงแล้วลุกขึ้นยืนด้วยท่าทางกระแทกกระทั้น ผมได้แต่ส่ายหน้า ยิ้มมุมปากบาง ๆ ให้กับความนิสัยไม่ค่อยดีของเธอแล้วลุกขึ้นยืนบ้างก่อนจะเดินนำเธอไปที่ห้องพักฟื้นที่จองเอาไว้แล้ว “เชน” มาถึงหน้าห้องพักไอ้เชนก็ยืนรออยู่ก่อนแล้ว “ครับนาย” “โทรตามหนูดีแล้วใช่ไหม” “ครับ กำลังมาครับนาย” “อืม” ผมพยักหน้ารับแล้วเดินนำเข้าห้องพักฟื้นที่ไอ้เชนเปิดประตูให้ส่วนคุณหนูก็เดินตามมาห่าง ๆ “มึงสั่งอาหารรึยัง” ผมเดินเข้ามาข้างใน มองสำรวจห้องที่แยกเป็นสัดส่วนของห้องพัก VIP แล้วหันไปถามมือขวาของผมเอง “ครับ” “เมื่อไหร่จะมา” “สักครู่ครับนาย นายจะทานเลยไหมครับ” ผมได้ยินคำถามแต่สายตามองไปทาง คุณหนู ที่เดินไปนั่งที่โซฟาด้วยอาการหน้าหงิกหน้างอ “ไม่ล่ะ กูจะไปทำธุระต่อ มึงอยู่ที่นี่ จัดการที่เหลือให้กูด้วย” “ครับ” ไอ้เชนรับคำสั่งผมก็ยังไม่ละสายตาจากเธอ “ให้คุณหนูกินข้าวให้เรียบร้อย กินให้หมด ถ้าไม่หมด...กูจะจัดการมึง” ผมสั่งออกไปและทันทีที่ผมสั่งมือขวาของผมเสร็จคุณหนูที่นั่งหน้าตาบูดบึ้งก็หันมามองหน้าผมด้วยสายตาเอาเรื่องทันที “อย่ามาบงการชีวิตคนอื่น!” “จัดการให้เรียบร้อยนะไอ้เชน มึงทำไม่ได้กูเอามึงตายแน่” “นี่! ฟังที่พูดบ้างรึเปล่า! อย่ามาบงการคนอื่น ฉันไม่ได้อยากกินข้าว อย่ามาบังคับแล้วก็อย่ามากดดันพี่เชน!” เธอวีนไม่หยุดแต่ผมเลือกที่จะหันกลับมาคุยกับไอ้เชนแทน “กูไปก่อน เอากุญแจรถมา” “นี่ครับนาย” “นี่! อย่ามาทำตัวถือดีให้มันมากนะ!” เสียงเธอดังขึ้นอีกครั้งแต่ผมที่หยิบกุญแจรถมาจากมือไอ้เชนไม่ได้สนใจตอบโต้นอกกระมองหน้าคนของตัวเองแล้วพูดออกมาเบา ๆ “อย่าให้รู้เรื่องนั้นเด็ดขาด” “ครับนาย” ไอ้เชนรับคำเบา ๆ เหมือนกันผมก็เดินออกจากห้องทันทีต่อให้จะมีรัศมีของความไม่พอใจจาก คุณหนู แผ่กระจายออกมาแค่ไหนก็ตาม ผมมีธุระต้องไปทำ ท่าทางจะอีกหลายธุระเลย และธุระแรกที่จะทำก็คือ...ไปดูศพ “...ฮึ!” ...มึงจะรีบตายทำไมวะ มึงยังไม่อยู่รับความล่มจมที่มึงสมควรได้รับเลยนะ คนอย่างมึงสมควรตายง่าย ๆ ด้วยกระสุนนัดเดียวที่แค่ยิงให้สมองมึงกระจายแค่นี้เหรอ? ...คนเหี้ย ๆ อย่างมึงสมควรเจ็บปวดแค่นิดเดียวแล้วตายห่าตายโหงแค่นี้น่ะเหรอ มึงคิดว่ามันสมแล้วเหรอกับเรื่องเหี้ย ๆ ที่มึงทำไว้? ...คิดว่าคนอย่างกูจะยอมให้มึงตายโหงสงบเหรอ ไม่มีทาง ต่อให้มึงตายโหงตายห่าไปแล้วก็ก็จะจองล้างจองผลาญจองเวรจองกรรมกับคนอย่างมึงต่อ เงยหน้ารอดูผลงานของกูจากนรกขุมสุดท้ายได้เลยเพราะกูจะเล่นลูกมึงเอาให้มึงอยากแหกนรกออกมาเลยไอ้สารเลว

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more