17 ทารุณ
1134 Words
คุณมันเลว ep 17
“ถ่อมาหากูถึงที่เลยนะ” โทคิยะเอ่ยถามเมื่อเห็นเพื่อนสนิทอย่าง ‘ยาคุชิ’ เดินเข้ามาในห้อง เขากับยาคุชิเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่เด็ก ตระกลู ‘โยชิทากะ’ ซึ่งเป็นตระกลูของโทคิยะมีสายสัมพันธ์แน่นแฟ้นกับตระกูล ‘คาซามะ’ ซึ่งเป็นตระกูลของยาคุชิ ทั้งสองเป็นตระกลูมาเฟียที่เกื้อหนุนกันชนิดที่เรียกได้ว่าเหมือนพี่เหมือนน้อง
มาเฟียหนุ่มอีกคนอย่างยาคุชิ หย่อนสะโพกลงบนโซฟาหรูระยิบ ห้องของโทคิยะเปรียบเสมือนห้องของเขาจะเข้าออกตอนไหนก็ได้ ในขณะที่โทคิยะเดินไปหยิบขวดไวน์ราคาแพงหูฉี่ในตู้เก็บแอลกอฮอล์โดนเฉพาะ
“ไวน์จากอิตาลี” ยาคุชิหยิบขวดไวน์ราคาแพงขึ้นมาดู
“คุณไมดะเอามาฝาก” โทคิยะส่งแก้วไวน์ให้มาเฟียอีกคนริน
“ได้ข่าวว่ามึงไปจับน้องไอ้ใหญ่มา”
“ข่าวเร็วดีนะ” โทคิยะกระตุกยิ้มมุมปาก ไม่ว่าจะทำอะไรก็ไม่เคยพ้นสายตาของเพื่อนสนิท
“มึงจะทำอะไรกูก็รู้หมดนั่นแหละ” ยาคุชิยกเท้าขึ้นมาวางบนโต๊ะด้วยท่าทางผ่อนคลาย ราวกับว่าที่นี่คือบ้านของเขาอีกหลัง
“เรื่องของกูอยู่บนหัวมึงรึไง” โทคิยะพูดด้วยความไม่พอใจเล็ก ส่งผลให้อีกคนหัวเราะราวกลับว่ามันเป็นเรื่องตลก
“มึงอย่าลืมสิว่าตระกูลของเราสองคนต้องพึ่งพากันนะ”
“ถ้าย้อนกลับไปได้จะบอกพ่อกูไม่ยุ่งกับตระกูลมึงเลย” โทคิยะพูดด้วยความเบื่อหน่าย แต่ไม่ได้ทำให้ยาคุชิโกรธแต่อย่างใด เพราะมันคือเรื่องปกติของเขาทั้งสองคน
“แล้วน้องสาวไอ้ใหญ่ที่มึงจับมา...ฆ่ายัง”
“ยัง...รอฆ่าพร้อมไอ้ใหญ่”
“เด็ดเดี่ยวจริงๆ” ยาคุชิปรบมือให้กับความเด็ดเดี่ยวของเพื่อนสนิท “ก่อนฆ่าทำไมไม่จับทำเมียก่อนวะ”
“หึ! ไม่เหลือ”
“สมชื่อเป็นผู้ชายเลวแห่งปี แสดงว่าน้องใหญ่คงจะสวยสินะ ไม่งั้นมึงคงไม่เอา”
“ก็สวย...แต่ไม่ใช่สเป็คกู กูไม่ชอบผู้หญิงจืดชืดมึงก็รู้” โทคิยะกระดกไวน์เข้าปากรวดเดียวจนหมดแก้ว
ต่อให้ยาหยีจะสวยแค่ไหนก็ยังสู้อีกคนไม่ได้ คนที่หักอกของเขาเมื่อหลายปีก่อน เธอทั้งสวยและน่าทะนุถนอม จนเขาอยากครอบครองแต่สุดท้ายความดีของเขาก็ไม่สามารถทำให้เธอรักได้
“ระวังจะเป็นมึงเองนะที่เป็นฝ่ายชอบเขา”
“เหอะ! ฝันไปเถอะ!” โทคิยะหยิบบุหรี่นอกขึ้นมาสูบด้วยความสบายใจ ก่อนจะพ่นควันออกมาจนมันขาวโพลนเต็มห้อง “มึงอยากได้ไหมล่ะ”
“หมายถึงผู้หญิงคนนั้น?”
“อืม ถ้าไม่รังเกียจว่าต้องเข้ารูเดียวกับกู ก็เอาไปเลย”
“มึงจะยกผู้หญิงของตัวเองให้กูเนี่ยนะ?”
“ไม่ใช่ผู้หญิงของกูเว้ย! กูแค่เอาเล่นๆ เฉยๆ”
“ถ้ามึงเสนอมาแบบนั้น กูก็คงต้องสนองแล้วแหละ” เมียเฟียหนุ่มยิ้มด้วยความพึงพอใจ เพราะปกติเรื่องผู้หญิงเขาก็แชร์ๆ กันใช้อยู่แล้ว ชนิดที่ใช้สลับสับเปลี่ยนกันไปมาราวกับเปลี่ยนของเล่น
ยาคุชิหยิบบุหรี่ขึ้นมาดูดเพื่อฆ่าเวลาในขณะที่โทคิยะผลุนผลันออกไปจากห้อง เท้าหนาเดินสำรวจห้องของเพื่อนสนิท สายตาคมปะทะเข้ากับกรอบรูปของใครบางคนที่วางอยู่บนหัวเตียง มันเป็นรูปของสาวไทยที่กำลังฉีกยิ้มหวานให้กล้อง
....ไม่คิดว่าโทคิยะจะยังไม่ลืมผู้หญิงคนนั้นทั้งๆ ที่เธอแต่งงานมีครอบครัวไปแล้ว น่าจะเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ได้เห็นความอ่อนโยนของโทคิยะ
มือหนาหยิบกรอบรูปขึ้นมาดู เธอสวยมากชนิดที่ผู้ชายเห็นเป็นต้องหลง มิน่าทำไมเพื่อนของเขาไม่ลืมเธอซักทีแม้จะผ่านมานานหลายปีแล้วก็ตาม
ร่างบางที่นอนซมด้วยพิษไข้ขยับตัวเล็กน้อยเมื่อโดนป้าน้อยปลุกขึ้นมากินข้าว
เมื่อคืนคุณหมอฉีดยาฆ่าเชื้อและยาลดไข้ให้ เพราะเธอมีภาวะแทรกซ้อนจากบาดแผลฉีกขาดที่อวัยวะเพศอย่างหนัก โชคดีที่ป้าน้อยดูแลอย่างดีราวกับเป็นแม่อีกคน ยาหยีน้ำตาซึมเมื่อรู้ว่าป้าน้อยกับภาคินแอบพาหมอมารักษาเธอ เพราะโทคิยะไม่ได้ใส่ใจหรือห่วงใยอะไรเธอเลย หนำซ้ำเขายังบอกให้เธอไปตาย
“กินข้าวก่อนนะจะได้กินยา” ป้าน้อยยกชามข้าวต้มมาให้หญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียง เธอหยัดกายลุกขึ้นด้วยความอ่อนเพลีย
“มา เดี๋ยวป้าป้อน” ป้าน้อยเห็นว่าคนป่วยไม่มีแม้กระทั่งแรงที่จะลุกจึงอาสาเป็นคนป้อน
“มะ..ไม่เป็นไรค่ะ” ยาหยีปฎิเสธ แต่ป้าน้อยไม่ยอม เพราะหญิงสาวตอนนี้แทบช่วยเหลือตัวเองไม่ได้
“แรงแทบจะลุกยังไม่มีเลย เดี๋ยวป้าป้อนเอง” ป้าน้อยตักข้าวต้มจ่อไปที่ปากขาวซี๊ด ร่างบางจึงยอมกินด้วยความว่าง่ายเพราะอยากรีบหายจากการป่วยแล้ว
หลังจากกินข้าวต้มกินยาเสร็จป้าน้อยเช็คอาการคนป่วยอีกครั้ง พบว่าไข้ลดลงแล้วแต่ตัวยังรุมๆ อยู่ จึงเช็ดตัวให้เธออีกรอบ ป้าน้อยเคยมีลูกผู้หญิงมาก่อนแต่ลูกสาวป่วยตาย เธอจึงรู้สึกเอ็นดูเด็กผู้หญิงและยาหยีเองก็ว่านอนสอนง่าย ไม่มีพิษมีภัย ป้าน้อยจึงรู้สึกสงสารไม่อยากเห็นหญิงสาวต้องทรมาน
“กินยาเสร็จแล้วนอนพักผ่อนนะคะ จะได้หายเร็วๆ” ป้าน้อคลุมผ้าห่มให้คนป่วยเบาๆ
“ขอบคุณป้าน้อยมากนะที่ดูแลหนู” ปากซี๊ดเซียวคลี่ยิ้มให้ป้าน้อย ก่อนที่มือบางจะยกขึ้นไหว้เพื่อขอบคุณ
“ไม่ต้องขอบคุณป้าหรอก” มือเหี่ยวยกขึ้นลูบผมหญิงสาวเบาๆ แม้ใบหน้าจะซี๊ดเซียวแต่หญิงสาวก็ยังฝืนยิ้มเหมือนว่าตัวเองไม่ได้เป็นอะไร “อดทนหน่อยนะ ป้ารู้ว่ามันทรมาน”
“...” ดวงหน้างามเศร้าลงทันใด หญิงสาวเบือนหน้าหนีเพื่อเก็บซ่อนน้ำตา ไม่อยากให้ใครมองว่าเธออ่อนแอ
“ป้าสัญญานะถ้ามีโอกาสป้าจะช่วยหนู” หญิงสาวผู้นี้จะต้องไม่ตาย สบโอกาสเมื่อไหร่จะช่วยเธอทันที! เธอน่าสงสารที่ไม่รู้เรื่องอะไรแต่ต้องมานอนรอความตายที่คฤหาสน์แห่งนี้!
ปึ้ง!
เสียงประตูถูกเปิดอย่างแรงด้วยฝีมือของใครบางคน ก่อนที่เท้าหนักจะเดินเข้ามา เสียงมันดังก้องทั่วห้องจนเข้าโซนประสาทของเธอ หญิงสาวตัวสั่นเพราะจำเสียงฝีเท้านี้ได้ดี!
“คุณโทคิยะ!”
- Writer
