16 ไม่แคร์

1189 Words

คุณมันเลว ep 16 ก็อกๆๆๆ เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นทำให้ร่างสูงละสายตาจากหน้าจอไอแพด เขากำลังซุ่มแกะรอยของใหญ่จากแผนภาพดาวเทียมและคาดว่าอีกไม่นานน่าจะได้ตัวมันมา! “ใคร!” เสียงเข้มดังขึ้น เขาไม่พอใจที่มีคนมากวนเวลาทำงาน “ป้าน้อยเอง” คนหลังประตูเอ่ยด้วยน้ำเสียงกล้าๆ กลัว เพราะกลัวไปขวางเวลาทำงานของโทคิยะ ป้าน้อยเลี้ยงโทคิยะมาตั้งแต่เด็กจึงรู้ว่านิสัยของชายหนุ่มเป็นอย่างไร “เข้ามาครับ” ป้าน้อยเดินเข้ามาในห้องอย่างกล้าๆ กลัวๆ ถ้าไม่มีเรื่องด่วนไม่แม้แต่จะย่างเท้าเข้ามา เพราะโทคิยะเป็นคนลึกลับ ไม่ชอบให้ใครเข้ามาในห้องส่วนตัว “มีอะไรครับ” “คะ..คือหนูยาหยีไข้ขึ้นน่ะค่ะ” “เกี่ยวอะไรผม” ร่างสูงหมุนเก้าอี้กลับ ก่อนจะยกไอแพดขึ้นมาเช็คข้อมูลต่อโดยไม่ได้สนใจคนเป็นป้าแม่บ้าน ทำเขาต้องแยแสผู้หญิงคนนั้นด้วย จะเป็นจะตายอะไรก็ไม่เกี่ยวกับเขา เพราะสุดท้ายแล้วเธอก็ต้องตายอยู่ดี “ป้าอยากให้คุณโทรเรียกหมอมาดูอาการหน่อยค่ะ ตอนนี้หนูยาหยีไข้ขึ้นและเพ้อหนักมาก” ป้าน้อยพยายามอ้อนวอน เพราะถ้าปล่อยไว้หญิงสาวอาจจะช็อกก็เป็นได้ เช็ดตัวให้แล้วแต่ไข้ยังไม่ลด “ตายไปซะได้ก็ดี” ร่างสูงยักไหล่ ก่อนจะนิ้วใหญ่จะซูมดูแผนที่ดาวเทียม เขาทำราวกับเธอเป็นเพียงแค่เศษฝุ่น “แต่คุณโทคิยะทำให้เธอเป็นแบบนี้นะคะ ป้าเห็นรอยที่ตัวของเธอ” ป้าน้อยตำหนิชายหนุ่มทางสายตา อย่างน้อยก็น่าจะปราณีเธอบ้าง ยาหยีไม่ได้มีพิษมีภัยอะไรแต่ทำไมทำกับเธอราวกับไม่ใช่คนแบบนี้ “ถ้างั้นก็...เอาไปโยนทิ้งหน้าบ้านเลยครับ อย่ามาตายในที่ของผมก็พอ!” มือหนาวางไอแพดลงก่อนจะหยัดกายลุกขึ้น เพื่อเตรียมอาบน้ำเข้านอน พรุ่งนี้มีเรื่องที่ต้องจัดการแต่เช้า “ป้าไม่คิดว่าคุณโทคิยะที่ป้าเคยเลี้ยงจะใจร้ายแบบนี้” ชายหนุ่มผู้แสนน่ารักตอนเด็กเป็นคนร่าเริงว่านอนสอนง่ายแต่ก็แอบใจร้อน พอย้ายไปเรียนที่ประเทศไทยแล้วกลับมาที่ญี่ปุ่นในรอบนี้ เขาเปลี่ยนไปราวฟ้ากับเหว อาจจะเป็นเพราะพ่อของเขาโดนฆ่าตายจึงทำให้เขากลายเป็นคนที่มีแต่ด้านมืดไม่เห็นใจใคร ฆ่าได้ฆ่า! “...” ชายหนุ่มไม่ตอบ แต่กรามหนาขบแน่นเหมือนกำลังคิดอะไรซักอย่าง “เมตตาเธอด้วยนะ อย่างน้อยเธอก็เป็นผู้หญิง” ป้าน้อยร้องของอีกครั้ง แต่ชายหนุ่มกลับไม่สนใจ “ผมจะอาบน้ำนอนแล้วครับ ป้าออกไปได้แล้ว” โทคิยะไล่ ป้าน้อยเองไม่อยากเซ้าซีี้เผื่อชายหนุ่มมากนัก เผื่ออารมณ์เสียขึ้นมาคนที่จะซวยก็คือตัวของป้าน้อยเอง ภายหลังประตูปิดลงป้าน้อยถอนหายใจอย่างครุ่นคิด หากไม่ช่วยหญิงสาวอาจจะช็อกแล้วถึงแก่ชีวิตก็เป็นได้ คุณโทคิยะก็เหลือเกินน่าจะเห็นใจผู้หญิงตัวเล็กๆ แบบยาหยีบ้าง ป้าน้อยคาดไม่ถึงว่าโทคิยะจะเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้ เขาเห็นความตายเป็นเรื่องปกติไปแล้ว “อ่าวป้าน้อย” ในขณะที่กำลังเดินลงบันได ป้าน้อยก็เดินสวนกับภาคินเข้าพอดี “คุณคินนั่นเอง...จะกลับห้องนอนแล้วใช่ไหมคะ” ห้องของภาคินอยู่ชั้นบนเหมือนโทคยะ เพราะโทคิยะเองเป็นคนทำห้องให้มือซ้ายกับมือขวาของเขาอยู่ใกล้ๆ เวลามีเรื่องด่วนจะได้เรียกใช้ได้ง่าย “ครับ ว่าแต่คุณป้ามาหาคุณโทคิยะหรอ” “ค่ะ ป้ามาขอร้องให้คุณโทคิยะเรียกหมอมาดูอาการคุณยาหยีเพราะตอนนี้เธอไข้ขึ้นหนักมาก แต่คุณโทคิยะกลับไม่สนใจ” ป้าน้อยคิดว่าไม่ว่าจะทำยังไงต่อ คงต้องกลับไปนั่งเช็ดตัวให้ยาหยีอีกรอบเผื่อไข้ลด “ป้ากลัวเธอตายก่อนน่ะค่ะ เช็ดตัวแล้วแต่ไข้ก็ยังไม่ลด คุณคินพอจะช่วยได้ไหม” หมดหนทางที่จะช่วยหญิงสาวแล้ว ที่นี่คนที่มีอภิสิทธิ์ในการตัดสินใจก็คือโทคิยะ แต่บางทีเผื่อภาคินจะช่วยด้วย “...” ชายหนุ่มครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “คุณโทคิยะนอนแล้วใช่ไหมป้า” “กำลังอาบน้ำนอนค่ะ” “งั้น...ป้าไปรอที่ห้องยาหยีนะ เดี๋ยวผมโทรตามหมอให้ อ้อ! แล้วอีกอย่างห้ามให้คุณโทคิยะรู้ไม่งั้นเราจะซวย” “ค่ะๆ เดี๋ยวไปจะไปรอที่ห้องหนูยาหยีนะคะ รีบตามหมอมานะคะ” ป้าน้อยคลี่ยิ้มด้วยความดีใจ เพราะอย่างน้อยภาคินก็ยังมีจิตใจโอบอ้อมอารีอยู่บ้าง ป้าน้อยรีบวิ่งไปหาคนตัวเล็กที่นอนซมเพราะพิษไข้ด้วยความดีใจ เมื่อเปิดประตูห้องเข้าไปก็ต้องสงสารจับใจเพราะร่างบางกำลังละเมอเพราะพิษไข้กำลังรุมเร้า “นะ...หนูหนาว...กอดหนูหน่อย~” ร่างบางที่นอนขดในผ้าห่มสั่นด้วยพิษไข้ ปากซี๊ดเสียวละเมอให้คนกอดราวกลับตอนนี้กำลังเหน็บหนาวสุดขั้วหัวใจ “รอหน่อยนะ หมอกำลังมา” ป้าน้อยใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดตัวให้หญิงสาวเพื่อรอหมอ ไข้ของเธอยังไม่ลด ไอร้อนแผ่ออกจากดวงหน้างามจนใบหน้าแปรเปลี่ยนเป็นสีแดง ปากบางกำลังพรึมพรำหาพี่ชาย “พะ..พี่ใหญ่...ช่วยด้วย..ฮึก...หยีเจ็บ เขาทำร้ายหยี ฮื้อๆๆๆ ~” “...” ป้ายน้อยแทบน้ำตาไหลเมื่อคนตัวเล็กกำลังละเมอหาพี่ชายอันเป็นที่รัก อยู่ที่นี่เธอคงจะอ้างว้างและเดียวดาย เพราะโทคิยะจะทำร้ายเธอเมื่อไหร่ก็ได้ “พาหยีหนีไปที...ฮึก~” น้ำตาไหลออกจากเปลือกตาบางที่ปิดสนิท “โถ่~” ป้าน้อยลูบหัวคนตัวเล็กเบาๆ สงสารแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะยังไงซะเมื่อเจอพี่ชายของเธอโทคิยะก็ต้องฆ่าเธอพร้อมพี่ชายอยู่ดี เว้นแต่ว่า...โทคิยะจะหลงรักเข้า แต่ความคิดนั้นก็ต้องหยุดชะงักเพราะโทคิยะไม่มีหัวใจ เขาเคยโดนสาวไทยหักอก นั่นเลยทำให้ใจของเขากลายเป็นหินจนถึงทุกวันนี้ “เวรกรรมของเธอจริงๆ” ป้าน้อยนำผ้าห่มมาคลุมให้คนตัวเล็กอีกเป็นผืนที่สาม แต่คนเป็นไข้ยังละเมอว่าหนาวเหมือนเดิมจนป้าน้อยจนปัญญา ทางเดียวที่ทำได้ก็คือนั่งรอหมอ “คิดซะว่าชาติที่แล้วเธอทำกรรมกับเขาไว้ก็แล้วกัน” เพราะอีกไม่นานผู้หญิงคนนี้ก็จะไม่มีลมหายใจหลังจากเจอพี่ชายของเธอ ดูจากการกระทำอันแสนป่าเถื่อนของโทคิยะ ป้าน้อยเชื่อว่ายังไงเขาก็ต้องฆ่าเธอทิ้งพร้อมพี่ชายของเธอแน่นอน!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more