Artık resmî olarak bu sürünün yeni alfasıydım.
Tüm tören, yeminler ve kabullenişler geride kalmıştı. Kalabalığın yankısı, tebriklerin sesi yavaş yavaş dağılırken, herkes odalarına çekilmişti. Geriye kalan sessizlikte, ilk kez gerçekten yalnız kalmıştım. Artık bana ait olan, yıllarca babamın oturduğu o büyük odanın kapısını açarken içimde garip bir titreme vardı. Her zamanki gibi duruyordu: duvardan duvara uzanan raflar, sıralanmış dosyalar, büyük meşe masa ve onun hemen arkasında dönme mekanizması zamanla gevşemiş olan deri koltuk.
Ama artık bu koltuk babamın değil… benimdi.
Kapıyı yavaşça kapattım ve birkaç saniye olduğum yerde bekledim. Bu odaya daha önce de defalarca girmiştim. Ama her seferinde ya babamın bir adım arkasındaydım, ya da Liam’ın yanında… Şimdi ise buraya bir lider olar
