Kahvaltının ardından Cem’e “Burada bekle,” dedim. O sadece başını salladı; öyle itaatkârdı ki kafes hayatının izlerini her hareketinde görebiliyordum. Onu orada bırakıp hızlıca odamın yolunu tuttum. Üzerime rahat bir eşofman takımı geçirdim. Bugün alfalık görevlerimi yok saymıştım; kendime izin vermiştim. Çünkü bugün farklıydı. Bugün eşimi bulduğum gündü. Ay Tanrıçası’nın bana bahşettiği ruh eşine kavuştuğum ilk sabahtı. İçimde saklayamadığım, yüzüme taşmış bir mutluluk vardı. Sürü evine doğru yürürken karşılaştığım birkaç kurt baş selamı verdi ama bakışları garipti; üzerimde fark edemedikleri bir şey varmış gibi huzursuz gözlerle süzüyorlardı. Haklıydılar da… Artık her şey değişmişti.
Sürü evine vardığımda doğruca kıyafetlerin bulunduğu bölüme yöneldim. Kurt adamların ne zaman şekildeğiş
