ตอนที่11

2138 Words

ตอนที่ 11 หนีนอนไม่ช่วยให้หนีพ้น หญิงสาวถือโอกาสรีบจัดการธุระส่วนตัวให้เรียบร้อย ประตูหนาถูกล็อคจากด้านในปรารถนาพักผ่อนเสียให้เต็มที่ สองสามวันมานี้เธอไม่สามารถพักผ่อนได้เต็มอิ่ม สาเหตุเพราะอะไรก็คงจะรู้กัน... ล็อคซะจะได้นอนหลับแบบสบายใจ... พรุ่งนี้ค่อยไปแก้ตัวทีหลังก็ไม่สาย... หลังจากที่กลับเข้ามาภายในห้องนอน ความเหนื่อยล้า ตึงเครียด ภาระงานอันหนักอึ้งเกินอายุที่ต้องแบกรับ ทำให้ร่างกายรู้สึกเหนื่อยล้าอย่างเห็นได้ชัด แต่กระนั้นเธอยินดีช่วยงานพี่ฟาร์อูล สำหรับนายน้อยราอูลแล้วงานบริหารบริษัทเขาไม่นิยมชมชอบมาแต่ไหนแต่ไร เขามีทักษะด้านการต่อสู้ พัฒนาอาวุธจึงก่อตั้งโรงงานผลิตเครื่องเงินบังหน้า เบื้องหลังกลับมีช่างฝีมือคอยผลิตอาวุธให้อย่างลับๆ ส่วนบริษัทอสังหาจึงจำเป็นที่จะต้องมีเธอเข้าไปช่วยเหลือ “เหนื่อยจัง...” ดารินทร์ทิ้งตัวลงบนเตียงนอนหนานุ่ม ซุกใบหน้าลงบนหมอนนุ่มนิ่มสีหวาน มือบางเอื้อมไปเปิดเครื่องพ่นน้ำหอมอโรม่า หญิงสาวผล็อยหลับสนิทลมหายใจเข้าออกเป็นจังหวะสม่ำเสมอ จนไม่ทันระแวดระวังผู้บุกรุกที่สามารถเปิดไขประตูห้องนอนของเธอเข้ามา ภายในห้องนอนมืดสงัดจึงไม่เห็นใบหน้าของผู้บุกรุก เขาปิดประตูพร้อมล็อคประตูดังเดิม “ยัยนี่เป็นแวมไพร์จริงหรือ ไม่มีสัญชาตญาณระวังภัยกับเขาบ้างเลย” ผู้บุกรุกส่ายหน้าเล็กน้อย ภายในห้องนอนไร้แสงไฟให้ความสว่าง ทว่าดวงตาสีนิลกลับมองเห็นทุกอย่างแจ่มแจ้ง ก็เพราะเขาคือแวมไพร์อย่างไรเล่า “สัญญาอะไรไม่ทำตามคำพูด มานอนขลุกเป็นหนอนอยู่บนที่นอน” ราอูลสีหน้าบูดบึ้ง เขารอเธอมาสี่ห้าชั่วโมงได้ รอแล้วรอเล่าไร้วี่แววหญิงสาว จึงตัดสินใจรออีกหน่อยให้ทุกคนเข้านอนจึงแอบย่องมาพร้อมพวงกุญแจ เขารู้ทันเธอหรอกว่าอย่างไรก็ต้องล็อคห้องเพื่อกีดกันเขาแน่นอน “คิดว่าจะหนีฉันพ้นหรอ หึ...” ดวงตาคมคายมองเรือนร่างอวบอิ่มสวมชุดนอนผ้าแพรผืนบางสีหวาน สองเเขนกอดหมอนข้างแน่น มือหนาปัดปอยผมคล้องใบหูเล็ก เผยดวงหน้าขาวเนียนละเอียดปราศจากเครื่องสำอางแต่งแต้ม น่ารักสมวัย ราอูลอดใจไม่ไหวทาบทับริมฝีปากครอบครองปากเล็กอวบอิ่ม คนที่นอนอยู่สะดุ้งตื่นตกใจ มือเล็กพัลวันทุบตีอกแกร่งเร็วแรง “อื้อ!” “อะไร” ราอูลส่งเสียงฮึดฮัดที่กำลังโดนขัดใจ เขารวบสองแขนเรียวตรึงเหนือศรีษระเล็ก มืออีกข้างเคล้นคลึงทรวงอกอวบอิ่มล้นมือ ปลายลิ้นอุ่นร้อนแทรกเข้าไปภายในโพลงปากของร่างเล็กที่พยายามขัดขืน ไม่นานนักชุดนอนผืนบางถูกถอดกองบนสะโพกกลมกลึง “นายน้อย! ตกใจหมดเลยนึกว่าใคร” หญิงสาวหอบหายใจหนักถี่ เมื่อเขายอมปล่อยปากเล็กให้เป็นอิสระ ชายหนุ่มทิ้งกายลงนอนตะแคงข้างเธอ มือไม้ยังคงซุกซนลูบไล้เรือนร่างอวบอิ่มไม่ห่าง “ทำไมเธอมีผู้ชายอื่นนอกจากฉันอีกหรอ” “ดารินทร์นึกว่าเป็นโจรค่ะนายน้อย” “ยัยโง่โจรที่ไหนจะกล้าขึ้นบ้านเรา” คนของเขาลาดตระเวนรอบบ้าน 24 ชั่วโมง ไม่มีทางที่คนนอกจะสามารถบุกรุกได้ง่าย แวมไพร์มีสัญชาตญาณระแวะระวังตลอดเวลา เขาจึงได้สงสัยว่าเธอไม่มีบ้างเลยหรือ... “วันนี้ดารินทร์รู้สึกเหนื่อยค่ะนายน้อย ขอพักไม่ได้หรอคะวันนี้ เพลียติดต่อกันมาหลายวันแล้ว” หญิงสาวขยับกายซุกอ้อมอกแกร่งราวกับลูกแมวตัวน้อย ไออุ่นจากกายแกร่งอบอุ่น ปลอดภัยอย่างไรบอกไม่ถูก “เธอยั่วฉันแล้วจะมาหนีนอนได้อย่างไรกัน งั้นเธอนอนฉันทำเอง” ราอูลเอ่ยหน้าตาย “จะบ้าหรอคะ จะหลับลงได้ไงแล้วนี่นายน้อยเข้ามามีใครเห็นรึเปล่าคะ” “ฉันไม่โง่หรอกน่าอย่ามาเปลี่ยนเรื่อง นับวันความเจ้าเล่ห์ของเธอเริ่มเยอะขึ้นทุกที เห็นฉันยอมหน่อยชักเอาใหญ่” ร่างสูงเสียงแข็งหรี่สายตามองลูกแมวน้อยในอ้อมอก “ดารินทร์ง่วงค่ะ” “งั้นรอบเดียวแล้วจะให้นอน” “พรุ่งนี้ไม่ได้หรอคะ...” “ไม่ได้” ร่างสูงพลิกคร่อมร่างเล็กชุดนอนผ้าแพรหลุดกระเด็นออกจากเรือนร่างอวบอิ่ม เธอไม่สวมชุดชั้นในเวลานอนดีเสียจริง เขาคิด “วันนี้ขอเบามือนะคะนายน้อย” ในเมื่อห้ามไม่ได้ก็ได้แต่ปรามไม่ให้เขาหนักหน่วงกับเธอ “อืม” มือหนากระชากเสื้อผ้าบนตัวเขาออกจนโล่งโจ้ง ร่างแกร่งทาบทับเรือนร่างอวบอิ่ม ริมฝีปากอุ่นร้อนคลอเคลียเนินอกอวบ มือหนาลูบเรียวขาเนียนไล่ขึ้นไปหยุดบนเนื้ออวบอูมปกคลุมด้วยไหมนุ่ม นิ้วมือหนาคลึงวนเล่นยอดเกสรกลางร่องทางรัก “อ๊ะ!” ร่างบางสะดุ้งเฮือก บิดเร้าอยู่ไม่สุข “ชอบไหม?” “......” เธอแยกเรียวขาสองข้างให้เขารุกรานสะดวกแทนคำตอบ ร่างหนายกยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ ปลายนิ้วหนาขยับสอดแทรกเข้าไปในร่องรักอุ่นชื้น ขยับเข้าออกช้าๆ ร่างบางเกร็งเล็กน้อย มือนุ่มเกี่ยยอดอกแกร่งสองข้างไปมา น้ำเสียงครางผะแผ่วดังขึ้นมาเป็นระยะ “อืมม” ลิ้นร้อนโลมเลียเรือนร่างอวบอิ่มทุกตารางนิ้วไม่ว่างเว้น สะโพกกลมกลึงยกรับสัมผัสนุ่มนวลจากนิ้วหนา เขาปรนเปรอเธอด้วยความสุขสม ปราศจากความรุนแรงเฉกเช่นทุกครั้ง นิ้วหนาถอดถอนออกมาจากร่องรักอุ่นชื้น ลิ้นร้อนไล่เลียดูดกินน้ำหวานบริเวณปลายนิ้วไม่เหลือสักหยด มือสากแยกท่อนขาเรียวสองข้างยกพาดบ่าแกร่ง แก่นกายตัวเขืองเต้นเร้ารอคอยการปลดปล่อย ร่างเล็กดิ้นพล่านยามเขาหยอกเย้าร่องรักเปียกชุ่ม ส่วนหัวของแก่นกายเบียดเสียดร่องรักไปมาบริเวณด้านนอก ริมฝีปากเล็กอวบอิ่มดูดดุนนิ้วมือสากหวังระบายความทรมานภายในร่างกาย ร่างเล็กแอ่นสะโพกรับความเป็นชายเต็มตัวที่รุกรานเข้ามาทีเดียวมิดด้าม “ทำไมของเธอมันแน่นกว่าของใครที่เคยผ่านมา” ราอูลพึมพำ สะกดกลั้นเบาเเรงไม่กระโจนใส่เธอดิบเถื่อนตามคำขอ “บรรดาผู้หญิงของนายน้อยน่ะหรอคะ...” เธอแสร้งถามชายหนุ่ม รู้ดีว่าที่ผ่านมาเขานั้นมีผู้หญิงมากหน้าหลายตาทั้งแวมไพร์และมนุษย์คอยแวะเวียนปรนเปรอเขาไม่ซ้ำหน้า “อย่ามาหาเรื่องทะเลาะตอนนี้ อ่าส์...” ราอูลครางต่ำ ขยับเอวสอบเข้าออกเป็นจังหวะ เสียงเนินเนื้อกระทบกันซ้ำไปซ้ำมา บทรักนุ่มนวลอ่อนหวานเริ่มบรรเลงจนเตียงนอนสั่นไหว เต้าอวบกระเพื่อมตามแรงกระแทกกระทั้น “อ๊ะ! ดารินทร์ไม่ใช่ผู้หญิงงี่เง่านะคะ ก็แค่ถามจะได้เผื่อใจเวลานายน้อยแบ่งเวลาไปหาพวกเธอ...” หญิงสาวแสร้งทำน้ำเสียงสลด “ไม่อยากให้ฉันไปก็ให้ฉันกินให้อิ่มสิ” ราอูลเอ่ยเจ้าเล่ห์ เธอยังคิดว่าเขาจะออกไปหาเศษหาเลยกับผู้หญิงพวกนั้นอยู่หรือ เธอช่างไม่รู้ตัวเลยว่าร่างกายอวบอิ่มร่างนี้ เขากินเท่าไหร่ก็ไม่รู้จักอิ่มมีแต่จะเพิ่มปริมาณความต้องการมากขึ้นและมากขึ้น ทุกครั้งที่ร่วมหลับนอนกับเธอเขารู้สึกตื่นเต้น ท้าทาย แปลกใหม่อยู่เสมอ ความไม่ประสีประสาของเธอในบางช่วง มันทำให้เขารู้สึกอยากสั่งสอนบทรักให้เธอมากขึ้น เรียวขาเรียวพาดลงบนบ่าสั่นระริกจากบทรักที่เนิ่นนานแนบแน่น “ถึงแม้ว่าเธอจะยินดีใช้ร่วมฉันกับใคร แต่รู้ไว้ฉันไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร จำให้ขึ้นใจ” เขาไม่เคยกังขาบรรดาผู้หญิงของเขาว่าจะแอบไปมีสัมพันธ์สวาทกับใคร แต่กับเธอเขาไม่ยอม “แบบนี้ดารินทร์ก็เสียเปรียบแย่สิคะ” เธอแกล้งหยอกเขา ทว่าเอวสอบกลับกระแทกลงมาเต็มแรงจนเธอรู้สึกจุก “อ๊ะ! นายน้อย” หญิงสาวสั่นสะท้านทั่วร่าง ความรู้สึกเสียวซ่านแผ่กระจายทั่วร่างกาย เอวสอบรัวเร็วแรงตามอารมณ์ผู้ดำเนินคุมเกมส์ “ปากดีนักนะดารินทร์” “นายน้อยก็รู้ว่าไม่ได้มีดีแค่ปากไม่ใช่หรอคะ” “รู้สึกเสียเปรียบแล้วเธอจะทำอะไรได้ ฉันมีสิทธิ์ในตัวเธอทุกอย่างแต่เธออย่าแม้แต่คิดจะมาหึงหวงในตัวฉัน ฉันจะหลับนอนกับใครมันก็สิทธิ์ของฉัน” เขาพูดปากแข็ง ก่อนผละห่างร่างเล็ก ท่อนแขนแกร่งพลิกร่างบางรั้งสะโพกกลมกลึงที่บัดนี้นอนคว่ำหน้า ในท่วงท่ากึ่งคุกเข่า เอวสอบขยับคุกเข่าจดจ่อความเป็นชายรุกรานร่องรักจากทางด้านหลังอีกครั้ง ครั้งนี้เขาไม่สามารถสะกดกลั้นเสียงครวญครางได้อีก ภายในของเธอรัดความเป็นชายของเขาแน่น “ตามแต่นายน้อยสะดวกเถอะค่ะ” เธอเอ่ยพลางหลับตาลงไม่คิดอะไร โชคดีที่เธอไม่ได้รักเขาเพียงแค่ยอมสละบางสิ่งบางอย่าง เพื่อให้ได้อยู่ภายในบ้านหลังนี้อย่างสงบสุขต่างหาก เขาจะข้องเกี่ยวกับใครหรือร่วมรักกับใครหาใช่เรื่องของเธอ เธอเพียงแสร้งแสดงให้เขาคิดว่าเธอหึงหวงทำให้เขาภูมิใจต่างหาก ‘เธอไม่ชอบผู้ชายที่พร้อมจะเป็นของใครก็ได้เช่นเขา’ ‘ความสัมพันธ์นี้เธอสุขเขาสุขก็ถือว่าวินทั้งคู่’ “ทำไมได้หลับนอนกับฉันถึงกับเพ้อฝันจะมาเป็นนายหญิงเลยหรอ ฉันไม่เอาผู้หญิงอย่างเธอมาทำเมียหรอก หึ...” ราอูลแสยะยิ้มดูถูกหญิงสาว ทว่าส่วนกลางลำตัวยังคงรุกรานเธอครั้งแล้วครั้งเล่า ดูท่าปากไม่ตรงกับใจ ปากพร่ำพูดจาดูถูกเธอสารพัดทว่าร่างกายกลับถวิลหาเรียกร้องสัมผัสจากเธอ “ดารินทร์ไม่อาจเอื้อมคิดแบบนั้นหรอกค่ะ” เธอนึกเยาะเขา ใครอยากจะเป็นนายหญิงโรคจิตของเขากัน ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยว่ากำลังโดนจูงจมูกอยู่ ที่เธอยังอยู่ก็เพียงเพราะต้องการรอนายท่านและนายหญิงตื่นขึ้นจากการจำศีล หลังจากนั้นเธอก็จะขอพี่ฟาร์อูลย้ายไปประจำสาขาที่เม็กซิโก เธอจะได้ไม่ต้องทนอยู่กับเขาที่นี่ “ไว้ฉันใช้จนเบื่อฉันจะอนุญาตให้เธอไปมีคนอื่นเอง ฉันเบื่อเมื่อไหร่จะไปไหนทำอะไรก็ไป ในระหว่างนี้ก็ให้ฉันใช้จนหมดสนุกก่อนก็แล้วกัน” ฝ่ามือหนาฟาดลงบนสะโพกกลมเต็มแรง รุกรานเธอครั้งแล้วครั้งเล่าก่อนจะเกร็งกระตุกปลดปล่อยสายธารรักอุ่นข้นเข้าไปภายในร่องรักจนหยดสุดท้าย พร้อมๆกับเสียงครวญครางสองเสียงสอดประสานกัน ราอูลทิ้งกายลงนอนข้างเธอท่อนแขนแกร่งวางพาดบนแผ่นหลังเนียน เธอฟุบหน้าลงบนหมอนทิ้งตัวลงนอนหมดเรี่ยวแรง “เป็นอะไรทำไมเงียบ...” ชายหนุ่มเอ่ยถามเมื่อเธอนอนนิ่งเงียบ ความรู้สึกผิดก่อตัวขึ้นในใจ หรือเขาจะใช้คำพูดแรงไป เขาคิด “ง่วงนอนค่ะ นายน้อยออกไปแล้วช่วยล็อคประตูให้ด้วยนะคะ” น้ำเสียงอ่อนล้าเอ่ยขึ้น ราอูลขมวดคิ้วงุนงง เธอไม่โกรธเคืองที่เขาพูดจาดูถูกเธอ กลับนอนทิ้งเขาไร้เยื่อใย “ค่อยออกไปตอนตีห้าครึ่ง” “ทำไมไม่ออกไปตอนนี้คะ” “เธอกล้าไล่ฉันหรอ?” “กลัวใครเปิดประตูมาเห็นเข้ามากกว่าค่ะ หาวว~” หญิงสาวหาวลากเสียง เธอง่วงนอนจริงๆนะ ไม่ไหวจะต่อปากต่อคำกับเขาหรอก “ฉันล็อคแล้ว” “......” ร่างเล็กนอนนิ่งไม่ขยับ ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ “อะไรอย่าบอกนะว่าหลับแล้ว” ร่างหนายกศรีษระมองหญิงสาว ดวงตาหลับพริ้มนอนหลับสบายใจดูท่าจะเหนื่อยจริง ฝ่ามือหนาพลิกร่างบางให้หันกลับมาซุกอกแกร่ง วางศรีษระเล็กลงบนท่อนแขนหนา มืออีกข้างโอบกอดเธออย่างหวงแหน สูดดมกลิ่นกายหอมหวานบนเรือนร่างอวบอิ่มจนคล้อยหลับไปตอนไหนไม่อาจทราบได้ สองร่างนอนกกกอดแนบแน่นบนเตียงนอนหนานุ่ม ราวกับว่ากลัวใครจะมาแยกพวกเขาออกจากกัน แม้นเธอขยับออกห่างเพียงเล็กน้อย ท่อนแขนหนาฉุดรั้งเธอพลิกกลับมาเหมือนเดิมตลอดทั้งคืน

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more