ตอนที่13

2290 Words

ตอนที่ 13 ปัญหาของราอูล อาวุธหลากหลายชนิดถูกซ่อนเร้นไว้ห้องลับใต้ดินภายในบ้านของตระกูลเอนส์เวิร์ธ กับดักอายุนับร้อยปีสิ่งประดิษฐ์คิดค้นของท่านพ่อปกป้องเก็บรักษาสิ่งของพวกนี้ไว้เป็นอย่างดี มีเพียงเขาและฟาร์อูลที่สามารถไขรหัสห้องลับนี้ได้ เขาใช้มันเป็นคลังอาวุธเก็บรักษาสิ่งของสำคัญ “ผมนึกว่าพวกมันขโมยอาวุธไปหมดแล้ว ไม่นึกว่านายน้อยจะฉลาดหลักแหลมเก็บอาวุธส่วนหนึ่งไว้ที่นี่” จามัวร์ยิ้มออกเมื่อเห็นสิ่งของมากมายเบื้องหน้า “ไม่ใช่ส่วนหนึ่งนี่คือทั้งหมดตั้งแต่ฉันก่อตั้งโรงงานเครื่องเงิน ที่พวกมันได้ไปน่ะไม่ถึงครึ่งที่ฉันมีหรอก ฉันมีลางสังหรณ์ว่าเรื่องนี้พึ่งเริ่มไม่จบง่ายๆ แน่” ราอูลเอ่ย ถึงจะไม่ทราบว่าใครเป็นผู้ก่อเหตุ การกระทำรุนแรงโหดเหี้ยมผิดวิสัย ก็สามารถรู้ได้ว่าเขาไม่อาจประมาทคู่ต่อสู้ในที่ลับผู้นี้ได้ “ผมก็คิดอย่างนั้นครับนายน้อย แล้วเราจะทำอย่างไรต่อไปดี รอให้มันจู่โจมอีกครั้งหรอครับ” จามัวร์เอ่ยถามผู้เป็นนาย เขาเองก็มืดแปดด้าน คู่ต่อสู้ตัวฉกาจใช้วิธีสกปรกย่อมหาทางแก้ได้ยากยิ่ง “แอบส่งคนติดตามคอยดูแลไอ้ฟาร์อูลกับยัยเลือดผสม พวกมันน่าจะวางแผนโจมตีหัวๆของเราก่อน” “ครับนายน้อย” แม้ว่านายหนุ่มของเขาจะปากร้ายใจแข็ง ในใจลึกๆ ก็ยังมีความเป็นห่วงเป็นใยคนในครอบครัว คนภายนอกมักจะมองว่าผู้เป็นนายคนนี้โหดเหี้ยม ไร้หัวใจ เขาอยู่กับนายน้อยมาตั้งแต่เล็ก ไยจะไม่รู้ว่าเขาเป็นคนเช่นไร... “มึงยิ้มทำไม” “เปล่าครับนายน้อย” “มึงไปให้พ้นหน้ากู จะไปพักก็ไปพรุ่งนี้ค่อยไปทำงาน” ราอูลสะบัดมือหนาไล่มือขวาคนสนิท มันช่างรู้ทันเขาไปหมดซะทุกเรื่อง “ขอบคุณครับนายน้อย” “รีบไปยังจะมาขวางหูขวางตากูอีก” ร่างหนายกฝ่าเท้าเตรียมถีบลูกน้องคนสนิท จามัวร์ไวกว่ารีบหลบฝ่าเท้าวิ่งแจ้นออกไป เขาเดินขึ้นมาภายในตัวบ้านผ่านห้องรับแขก หญิงสาวสองคนที่เขาคุ้นหน้าคร่าตาเป็นอย่างดี สองนางแบบสาวที่เขาเลี้ยงดูปูเสื่อ นั่งรอด้วยท่าทีสงบเสงี่ยม ตรงข้ามมีพี่ชายฝาแฝดของเขานั่งอยู่ ด้านของเขามีดารินทร์นั่งลงก้มอ่านกองเอกสารอย่างตั้งใจ “ราอูลทำไมคุณไม่ไปหาเราสองคนบ้างคะ” ใบบัวนางแบบสาวชื่อดังเอ่ยปากถาม ทันทีที่เห็นร่างสูงเดินผ่าน เขาไม่เคยเรียกหาพวกเธอเลยหลังจากวันนั้น วันนี้พวกเธอใจกล้ามาหาเขาถึงที่แม้จะต้องมาเจอยัยเด็กจองหองวางมาดเป็นคุณหนู เธอยังนึกแค้นไม่หาย “นั่นนะสิคะเนเน่ทักหาก็ไม่ตอบโทรไปก็ไม่รับ” เนเน่พูดเสริม “มาเคลียร์ปัญหาส่วนตัวซะกูปวดหัว” ฟาร์อูลกวักมือเรียกเขาให้ไปจัดการสองสาว “ขยันขนาดนี้หวังโบนัสปลายปีรึไง ยัยหน้าเลือด...” เขาแทบไม่สนใจนางแบบสาวสุดฮอตสองคนตรงหน้าเลย ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะพูดจาแดกดันให้เธอสนใจเขาเสียหน่อย เธอก็ยังสวยสะดุดตากว่าใครจริงๆ... เมื่อมาเทียบความงามระหว่างดารินทร์กับนางแบบสาวสุดฮอตสองคน เธอชนะขาดลอยอย่างง่ายดาย ชาติที่แล้วแม่นี่ทำบุญด้วยอะไร ถึงไม่เผื่อแผ่ความงามให้ชาวบ้านชาวช่องบ้าง “เลิกเสือกเรื่องของคนอื่นแล้วไปจัดการปัญหาของตัวเองซะ กูรำคาญ” ฟาร์อูลพูดเสียงแข็งปกป้องสาวน้อยด้านข้างอย่างออกหน้า “หึ...ออกหน้าแทน มึงก็เสือกนั่นแหละวะ แล้วพวกเธอมาทำไมฉันไม่ได้เรียก” ราอูลหันหน้าไปพูดเสียงดังลั่นใส่สองสาว “ก็คุณไม่มาหาพวกเราบ้างเลยนี่ก็หลายอาทิตย์แล้ว ปกติพวกเราต้องปรนนิบัติให้คุ้มค่าเงินของคุณที่มอบให้เราทุกเดือนนี่คะ” เนเน่พูด เธอเดินตรงไปเกาะแขนแกร่งท่าทีสนิทสนม เอาอกเอาใจ “ใครบอก เศษเงินแค่นั้นฉันไม่แยแสสักน้อย” ราอูลพูด สีหน้าเบื่อหน่ายกับจริตจก้านปรุงแต่งเหล่านี้ เขาจะเอาเวลาที่ไหนไปหาพวกเธอ หลายวันมานี้เขาขลุกหลับนอนกับหญิงสาวที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารคนนั้น “ใบบัวคิดถึงคุณนะคะราอูล” “คิดถึงฉันหรือคิดถึงเงินฉัน ผู้หญิงแบบพวกเธอนี่หน้าเงินไม่รู้จักพอซะจริงว่าไหมดารินทร์?” “เกี่ยวอะไรกับดารินทร์คะนายน้อย นี่ปัญหาของนายน้อยไม่ใช่ปัญหาของดารินทร์ อย่าเอาดารินทร์ไปข้องเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวนายน้อยดีกว่าค่ะ” เธอเงยหน้าจากกองเอกสาร ขยับริมฝีปากพูดด้วยสีหน้าเฉยชาไร้ความรู้สึก ดูหน้าสุดแสนจะเย่อหยิ่งของเธอนั่นสิ มันน่าบีบคอให้ตายซะ! “ขึ้นไปรอบนห้องเดี๋ยวคืนนี้จะสงเคราะห์จัดให้สมกับที่ถ่อมาที่นี่ น่ารำคาญชะมัด!” เขาชำเลืองมองปฏิกิริยาของหญิงสาว เธอไร้สีหน้าท่าทางไม่พึงพอใจ ดวงหน้างามสะคราญยังคงสนอกสนใจกองเอกสารมากกว่าเขาที่ยืนหัวโด่ตรงนี้ “ขอบคุณนะคะราอูล รักราอูลที่สุด” ใบบัวจุมพิตแก้มสาก ก่อนสองสาวจะเดินขึ้นไปรอชายหนุ่มบนห้องนอน “ถ้าคืนนี้มีเสียงไม่พึงประสงค์เล็ดลอดออกไปก็ขอโทษด้วยละกัน ผู้หญิงของฉันมันเรียกร้องน่ะ จะจัดหนักให้สักสองสามที” ราอูลจงใจพูดเสียงดังให้หญิงสาวได้ยินก่อนจะหันหลังเดินตามสองสาวขึ้นไปบนห้องนอนของเขาบริเวณชั้นสาม เธอยอมให้ฉันไปร่วมรักกับผู้หญิงอื่นจริงหรือดารินทร์... แม้เขาจะเคยออกปากว่าเธอไม่มีสิทธิ์หึงหวงเขา ในใจลึกๆ กลับเจ็บปวด เมื่อเธอแสดงออกเช่นนั้น เธอมันไร้หัวใจดารินทร์... ‘อยากให้เธอออกอาการหึงหวงรึช่างเพ้อฝัน‘ เธอคิด “คืนนี้ไปกินข้าวนอกบ้านกับพี่ไหม พี่รำคาญคนเยอะ จะไปดูบาร์เปิดใหม่ด้วยเห็นเขาว่าตกแต่งสวยมาก ไปดูเป็นแนวทางรีโนเวทคลับซะหน่อย” “ได้ค่ะพี่ฟาร์อูล” “งั้นไปกันตอนนี้เลย พี่ไม่อยากได้ยินเสียงจั๊กจี้หู ฟังคำพูดคำจากวนโอ๊ยของมันอยากจะตะบันหน้าเข้าให้” ฟาร์อูลยกกำปั้นขึ้นมาชกอากาศซ้ายทีขวาที “พี่ฟาร์อูลจะไปล้อเลียนเขาทำไมคะ” หญิงสาวแค่นหัวเราะออกมา “ผู้หญิงของฉันมันเรียกร้องอ่ะ จะจัดให้สองสามที เสี่ยวชิบหายคำพูดมัน อย่าหาเอาผู้ชายแบบมันทำแฟนเด็ดขาดนะ” ฟาร์อูลส่ายหน้าเอือมระอา “......” ดารินทร์อดขำสองพี่น้องคู่นี้ไม่ได้ “ไปกันเถอะเรา” “ค่ะ” ฟาร์อูลหยุดรถบริเวณหน้าโรงแรมตึกหรูชั้นสูงตระหง่าน 45 ชั้น พนักงานรับกุญแจรถจากชายหนุ่มก่อนจะขับออกนำไปจอดให้บริเวณลานจอดรถ หญิงสาวรู้สึกเก้อเขินเล็กน้อย เธอสวมชุดเสื้อยืดคอวีสีขาว กางเกงยีนส์ขาสั้นสีฟ้าอ่อน ดีที่ยังสวมรองเท้าคัทชูไม่ใช่รองเท้าแตะ แต่งตัวแบบนี้มาสถานที่แห่งนี้ดีแค่ไหน การ์ดหน้าประตูยังอนุญาตให้เข้ามา “เดินบิดไปบิดมาทำไมเสียบุคลิก” ฟาร์อูลเอ็ดน้องสาวบุญธรรมเล็กน้อย “น้องเขินนี่คะ คนอื่นเขาแต่งตัวจัดหนักจัดเต็มประโคมแบรนด์เนมดูน้องแต่งตัวเหมือนเด็กกะแบ้เลยค่ะ” เธอเกาะแขนผู้เป็นพี่พลางกระซิบน้ำเสียงแผ่วเบาเดินตามเข้าไปในลิฟท์ “ก็น้องเป็นเด็กกะแบ้จริงๆ” “พี่ฟาร์อูล!” “ฮะ..ฮ่า..ฮ่าา” ชายหนุ่มหัวเราะสุดเสียงจนตัวโยน เธอเป็นน้องสาวตัวน้อยในสายตาของเขาเสมอยัยเด็กกะแบ้... บาร์ชั้นดาดฟ้าพึ่งเปิดตัวใหม่ไม่นานมานี้ ตกแต่งแปลกใหม่ งดงาม แต่กลับดูลึกลับแฝงกลิ่นอายอารยธรรมชนเผ่าโบราณ แสงไฟหลากสีสาดส่องต้อนรับแขกผู้มาเยือนได้ดื่มด่ำกับบรรยากาศ บาร์แห่งนี้มีความทันสมัย หรูหรา เครื่องดื่มสีสันฉูดฉาดบรรจงวางลงบนถาดแก้ว บริกรแจกจ่ายให้แก่ผู้มาเยือนทีละคนแบบฟรีๆ “ถึงว่าคนเยอะโปรชั่นดื่มฟรีดึงลูกค้าเข้าร้าน” ดารินทร์รับค็อกเทลสีหวานจรดริมฝีปากดื่มไปพลางๆ แม้ว่าเธอจะไม่สามารถลิ้มรสชาติของมัน แวมไพร์ดื่มเข้าไปรสชาติย่อมจืดชืดเหมือนน้ำเปล่า “สวัสดีครับจองโต๊ะมากันรึเปล่าครับ” พนักงานสอบถามพวกเขาทั้งสอง “ไม่ครับ” “ตอนนี้โต๊ะเต็มแล้วนะครับ จะมีโซนหน้าบาร์คุณลูกค้าสะดวกนั่งร่วมกับลูกค้าท่านอื่นไหมครับ” “......” ฟาร์อูลล้วงกระเป๋าสตางค์หยิบเงินออกมาปึกใหญ่ มอบให้พนักงานหนุ่มแทนคำตอบ นิสัยใช้เงินแก้ปัญหาเป็นนิสัยของคนตระกูลนี้เสียจริง ไม่นานนักพนักงานหนุ่มก็พาพวกเขาเดินตรงไปหยุดโซน VIP โต๊ะวงรีสามารถนั่งได้ห้าที่นั่ง คลับแห่งนี้บังคับสั่งอาหารโต๊ะละสองถึงสามอย่าง ฟาร์อูลไม่มีปัญหาเขาสั่งอาหารก่อนจะเรียกพนักงานมายกเอาอาหารไปทานกันเอง “เงินทอนครับคุณลูกค้า” พนักงานหนุ่มยื่นเงินทอนที่มากกว่าเงินเดือนของเขาด้วยซ้ำคืนให้ชายหนุ่ม “ทิป” “ทิป? จริงหรอครับคุณลูกค้า แต่ว่ามันเยอะมากเลยนะครับ” พนักงานหนุ่มสีหน้าตื่นตระหนก เขาไม่คาดคิดว่าวันนี้จะมีพ่อพระใจดีมาโปรด “......” ดารินทร์ยิ้มพยักหน้าเล็กน้อย เป็นเชิงให้เขารับไว้ “ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ” พนักงานหนุ่มก้มโค้งศรีษระด้วยความดีใจก่อนเดินออกไปด้วยสีหน้าเบิกบาน “น่าอิจฉาพวกมนุษย์นะที่สามารถมีความสุขกับสิ่งเล็กน้อยเหล่านี้ สามารถดื่มด่ำกับรสชาติอาหารหลากหลาย ใช้ชีวิตอิสระไร้พันธนาการ” ฟาร์อูลเอ่ย “แต่ความสุขมักสั้นเสมอนะคะ อายุขัยของมนุษย์นั้นสั้นแค่พริบตาเดียวและมักเจ็บปวดกับการจากลา” หญิงสาวพลันนึกถึงพ่อแม่ของเธอที่เสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ในครานั้น “เอาเถอะอย่างน้อยในชีวิตนี้ของพี่ก็โชคดีที่ฟ้าประทานน้องสาวผู้แสนน่ารักมาให้” เขาคลี่ยิ้มเล็กน้อย แม้ชีวิตที่สุดแสนจะน่าเบื่อหน่ายของเขาก็ยังมีเรื่องราวที่ดีอยู่บ้าง “พี่ว่าท่านพ่อท่านแม่ของพี่จะยอมรับดารินทร์ในฐานะน้องสาวของพี่ได้หรือไม่คะ?” ตั้งแต่ที่เธอก้าวเท้าเข้ามาเป็นคนของตระกูลเอนส์เวิร์ธ เธอยังไม่เคยพบเจอหรือพูดคุยกับท่านพ่อและท่านแม่ของพี่ฟาร์อูล สองผู้นำตระกูลเข้าสู่ช่วงจำศีลมาเป็นเวลาหลายสิบปี และมีกำหนดตื่นขึ้นอีกสามเดือนข้างหน้า... “แน่นอน ท่านพ่อท่านแม่ย่อมเห็นในสิ่งที่พี่เห็น อย่ากลัวไปเลย...” สองร่างชะงักนิ่งมองปราดไปยังประตูทางเข้าพร้อมเพรียงกัน ดวงตาสีเขียวเข้มเปล่งประกายแวววับแพรวพราว เล่นหูเล่นตา มองมาทางพวกเขาทั้งสอง “เจอกันอีกแล้วนะครับคุณดารินทร์” โจชัว นายน้อยตระกูลเอเธอนอล กล่าวทักทายเธออย่างสนิทสนม “......” หญิงสาวยิ้มรับเพียงเท่านั้น “ไม่ยักรู้ว่านายรู้จักน้องสาวของฉัน” ฟาร์อูลเอ่ยขึ้น โจชัวเป็นลูกค้าประจำคลับของเขาจำต้องรักษามารยาท “เคยเจอกันโดยบังเอิญอยู่ครั้งนึง ไม่คิดว่าจะมาเจอกันที่นี่อีก” โจชัวถือวิสาสะนั่งลงฝั่งตรงข้ามโดยไม่รอให้อีกฝ่ายชักชวน “ได้ข่าวว่าวันนั้นไอ้ราอูลเอาคนไปตีกับพวกมึง หวังว่ามึงคงไม่ถือสามัน” “ไม่หรอกแค่เพื่อนหยอกกัน ทำไมกูต้องเก็บมาคิดเล็กคิดน้อย กูไม่ใช่คนแบบนั้นแล้วได้ข่าวว่าช่วงนี้ไม่ค่อยมั่นคงหรอ...” โจชัวเอ่ยถามกลับ “หูตาไวเหมือนกัน” ฟาร์อูลยกยิ้มพลางพยักหน้าเล็กน้อย “อย่ามาโยนขี้ให้กูล่ะไม่ใช่ฝีมือกูแน่นอน” โจชัวพูดดัก แม้สองตระกูลจะไม่ค่อยชอบกันนัก แต่ถือว่าพวกเขาไม่เคยคิดเล่นสกปรกทำร้ายใคร ซัดเอาซึ่งหน้าถึงใจกว่า “กูรู้” “คุณดารินทร์มีอะไรให้ผมช่วยก็บอกนะครับ ผมยินดี” โจชัวเอ่ยน้ำเสียงแพรวพราว “อย่ามาผีทะเลกับน้องสาวกูไอ้นี่ อย่าไปหลงกลมันมันเสือผู้หญิง” “อะไรวะรีบขัดขากูเชียวนะมึง อย่าไปฟังมันนะครับคุณดารินทร์ ผมจริงใจรักใครรักจริงครับ อีกอย่างเราก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกลใช่ไหมครับเพราะเราเคย...” นายน้อยตระกูลเอเธอนอลลากเสียงเว้นช่วง ทำเอาหญิงสาวถึงกับนั่งไม่ติด “อะ...เอ่อ คุณโจชัวทานอะไรมารึยังคะ” เธอพยายามเปลี่ยนเรื่อง สีหน้าลุกลี้ลุกลนผิดสังเกตุ หากพี่ฟาร์อูลรู้เรื่องคืนนั้น ที่เธอไปเมาเป๋ที่คลับคงโดนสวดจนหูชาเป็นแน่ ดารินทร์พูดจ้อไม่หยุดแทบทั้งคืน เธอไม่ปล่อยโอกาสให้ชายหนุ่มฝั่งตรงข้ามมีโอกาสได้เอื้อนเอ่ยวาจาใด กระทั่งฟาร์อูลเองยังแปลกใจเขาเองก็ไม่เคยเห็นน้องสาวพูดจ้อไม่ยอมหยุดเช่นนี้ “มีพิรุธนะ...”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more