เสียงกรีดร้องของแพรเมื่อถูกฟาดด้วยเข็มขัดถูกแทนที่ด้วยความเงียบงันที่น่าพรั่นพรึงในวินาทีที่เธอเงยหน้าขึ้น ดวงตาที่เคยเต็มไปด้วยน้ำตาและความกลัว ตอนนี้กลับวาววับด้วยเพลิงแห่งความบ้าคลั่งและชัยชนะที่แปลกประหลาด
เธอไม่ได้ถูกทำลาย... เธอถูกหลอมรวม กับความวิปริตนี้แล้ว
แพรยังคงยืนเปลือยเปล่าอยู่บนพื้นหญ้าที่เปียกชื้น มือข้างหนึ่งกำเข็มขัดหนังของคมสันไว้แน่นราวกับเป็นคทาแห่งอำนาจที่เพิ่งได้รับมาใหม่
โอมที่กำลังกุมคอตัวเองเพราะแรงรัดของเข็มขัดเมื่อครู่ มองแพรด้วยความตกตะลึง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความหวาดหวั่นและไม่อยากจะเชื่อ
“แพร... เธอ... เธอทำอะไรลงไป!” โอมถามเสียงแหบพร่า
แพรหันไปเผชิญหน้ากับคมสัน พ่อของเขาเองก็ยืนนิ่งราวกับถูกสาปด้วยความงงงวย คมสันไม่เคยคิดว่าความอับอายและแรงกดดันนี้จะทำให้เหยื่อของเขากลายเป็นผู้ล่าที่น่ากลัวได้
“แพรทำอะไรเหรอคะ?” แพรเยาะเย้ย น้ำเสียงของเธอหวานหยดย้อย
