แพรลืมตาขึ้นช้าๆ แสงอาทิตย์ยามสายสาดส่องกระทบดวงตาจนต้องหรี่ลง ความเจ็บปวดไม่ได้อยู่ที่ร่างกายเท่านั้น แต่มันกัดกินลึกไปถึงส่วนที่บอบบางที่สุดของจิตใจ
เธออยู่บนเตียง!
ไม่ใช่บนโซฟาหนังสีเข้มที่ห้องนั่งเล่น แพรไม่รู้ว่าเธอถูกนำตัวมาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่มีใครอยู่ข้างๆ ร่างกายของเธอบอบช้ำ แต่ถูกทำความสะอาดและสวมเสื้อเชิ้ตตัวยาวของใครบางคนไว้ แพรจำไม่ได้ว่าเสื้อตัวนี้เป็นของโอมหรือคมสัน แต่มันยิ่งย้ำเตือนถึงพันธะที่บิดเบี้ยวซึ่งเพิ่งถูกตอกย้ำไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน
เธอคือศูนย์กลางของสมรภูมิแห่งตัณหา... เป็นรางวัลของการแข่งขันที่ป่าเถื่อน
แพรกำมือแน่น สัมผัสความร้อนที่แก้มเมื่อนึกถึงเสียงกรีดร้องของตัวเอง... เสียงที่ไม่ได้มีเพียงความเจ็บปวด แต่มีรสชาติของความสุขสมที่น่าอับอายปะปนอยู่ด้วย
"อ๊า! พอ... พ่อขา! อย่า! อูยยยยยยยย! ลึกไปแล้ว! ลึกเกินไปแล้ว!"
คำเหล่านั้นยังคงก้องอยู่ในหู เธอเ
