รักต้องห้าม

กูเลี้ยงมึงได้

เซียน...

สายของวันนี้ถ้าลูกน้องพ่อผมไม่โทรมาหาผมก็คงลืมไปว่าผมต้องบินไปไทยตอนบ่าย ลืมได้ไงวะเนี่ยเพราะคนข้างๆคนเดียวเลยที่ชวนผมไปนู่นไปนี่จนผมไม่มีเวลาเคลียร์งานแล้วพอวันจะไปจริงๆผมก็ลืมเฉยเลยแมร่ง ดีนะที่ก่อนหน้านี้ส่งของไปไทยล่วงหน้าแล้วไม่งั้นนะเสียเวลาเตรียมอีก

" อื้อ ตื่นแล้วหรอแกฉันโคตรหนักหัวเลยอะ แกเป็นป่ะ "

คนข้างๆพูดเสียงอู้อี้ก่อนจะพยุงตัวลุกนั่งข้างๆผมที่ตอนนี้ผมกำลังกดโทรศัพท์สั่งงานอยู่ไม่หนักหัวได้ไงแดรกเหล้ายังกะน้ำเปล่าแถมยังลำบากคนอื่นต้องอุ้มขึ้นมาอีกตัวก็ไม่ใช่เบาๆด้วย

" ตื่นก็ดีแล้วมึงอะ แล้วจำได้มั้ยว่าเมื่อคืนพูดอะไรไว้บ้าง "

ผมถามพลางเงยหน้าไปมองมันที่นั่งยีหัวตัวเองอยู่ข้างๆ ผมว่ามันจำไม่ได้หรอกเหมือนทุกครั้งนั่นแหละ

" จำไม่ได้อะแกมีอะไรหรอ "

ว่าแล้ว

" วันนี้กูต้องบินไปไทยแล้วนะมึงยังอยากไปกับกูอยู่มั้ย "

ผมถามมัน ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้มันพูดว่าจะไปด้วยแต่ผมต้องการแน่ใจอีกครั้งว่ามันจะไปจริงๆเพราะถ้ามันเปลี่ยนใจผมจะได้...ทำใจล่ะมั้ง ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยห่างกันไกลๆเลยนะแล้วครั้งนี้ผมไปอยู่ถาวรเลยด้วย

" อ้าววันนี้แล้วหรอแกฉันยังไม่ได้เตรียมของไม่ได้จองตั๋วเลยอะทำไงดี "

คนข้างๆทำหน้าตื่นเหมือนกับตกใจ ผมว่าแล้วมันต้องลืมขนาดผมยังลืมเลยมัวแต่ไปเที่ยวไปนู่นไปนี่นั่นแหละ

" มึงกับกูต้องไปสนามบินภายในสองชั่วโมง รีบไปอาบน้ำได้แล้ว "

ผมบอกมันก่อนจะรีบลุกขึ้นบ้างเพื่อจัดการตัวเองส่วนมันยังคงนั่งอยู่ไม่กระดิกไปไหน อะไรอีกวะอย่าบอกนะว่าจะไม่ไปแล้วอะไม่ได้นะโว้ย!!

" แกบ้าไปแล้วหรือไงฉันก็บอกอยู่ว่าฉันยังไม่ได้เตรียมของอะไรเลยตั๋วก็ไม่ได้จองเอกสารอะไรก็ไม่มีสักอย่าง "

" แล้วมึงยังอยากไปกับกูอยู่มั้ย "

ผมถามย้ำอีกครั้งไม่ได้สนใจในสิ่งที่มันพูด แค่มันบอกมาคำเดียวว่าจะไป

" อยากไปสิแต่ว่า... "

" งั้นมึงก็รีบไปอาบน้ำคนของพ่อกูจะมารับเร็วๆนี้แหละ ตั๋วเครื่องบินเรียบร้อยหมดแล้วเสื้อผ้าของใช้ค่อยไปซื้อเอาก็ได้เดี๋ยวกูจ่ายเอง "

ผมบอกคนที่ทำหน้ากังวลอยู่บนเตียง เอกสารการเดินทางทุกอย่างผมเตรียมไว้ให้มันตั้งแต่วันแรกที่มันบอกว่าจะไปกับผมแล้วแหละแต่ไม่คิดว่าวันนี้ต้องเตรียมของใช้อย่างอื่นใให้มันด้วย แต่ผมก็ไม่เป็นไรผมเต็มใจมากกว่านี้ก็ให้ได้แค่นี้เล็กน้อยป่าววะ

" ใจดีจังเลยอะป๋าเซียน "

คนบนเตียงยิ้มแก้มปริพลางยกผ้าห่มมาปิดหน้าตัวเองไว้ครึ่งหนึ่งเหมือนเขินอาย อิเชี้ยหน้าถีบฉิบ...

" อยากให้กูใจดีกว่านี้ก็มาเป็นเมียกูสิ "

ผมก้มหน้าไปบอกมันใกล้ๆกะว่าจะแกล้งมันสักหน่อยแต่สายตาของมันที่มองกลับมาทำให้ผมต้องรีบผละออกเองอย่างรวดเร็ว แม่งเอ้ย... ช่วงนี้ชอบรู้สึกอะไรแบบนี้ตลอดเลยจะบ่อยเกินไปแล้วนะ

" ถ้าแกได้ฉันเป็นเมียแล้วแกจะไม่มีเพื่อนนะเพราะว่าฉันเป็นเพื่อนคนเดียวของแก "

คนบนเตียงเดินมาหาผมใกล้ๆพร้อมกับส่งยิ้มแก้มปริให้ผมอีกครั้ง ดวงตาแป๋วๆที่มองผมอยู่ทำให้ผมจะละลายนี่มันจะรู้มั้ยว่าตัวเองทำให้ใครเขาหวั่นไหวไปทั่วช่วงนี้อาการผมยิ่งรั่วๆอยู่ด้วย

" อ่อยกูอีกนิดกูจะเ_็ดมึงแล้วนะอีฟ "

ผมบอกพลางผลักหน้าผากมันออกแรงๆจนคนที่ตัวเล็กกว่าถึงกับเซไปข้างหลัง

" เออ!! เลิกอ่อยก็ได้ อ่อยไปก็ไม่ได้อะไรเสียเวลาอะ "

ฟอด!!

" .......... "

" คิกๆ "

" เชี้ยอีฟ!! มึงแมร่ง!! "

ตาผมถึงกับลุกวาวเป็นไข่ห่านเมื่อมันวิ่งมากระโดดกดปลายจมูกเล็กๆลงบนแก้มผมแรงๆก่อนจะหอบผ้าเช็ดตัววิ่งเข้าห้องน้ำไป อิห่าน!! ถ้าวันหลังทำแบบนี้กับกูอีกนะทีกูไม่ทนแล้วแมร่ง อิเชี้ย!!

เราสองคนใช้เวลาไม่นานมากในการจัดการตัวเองก่อนจะรีบเดินทางมาถึงสนามบิน ในระหว่างนั้นผมก็ไม่ลืมโทรบอกเฮียรบพี่ชายอิเพื่อนตัวยุ่งนี้ด้วยว่าพาน้องสาวเฮียแกมาแล้วก็ไม่ลืมโทรบอกพ่อแม่มันพ่อแม่ผมด้วยเพื่อความสบายใจของทุกฝ่ายแล้วก็จะได้ไม่เป็นการทำอะไรข้ามหัวพวกท่าน

" เซียนทำไมแกไม่นั่งเครื่องส่วนตัวไปอะ บ้านแกมีเครื่องบินนี่นาหรือว่าแกลืม "

คนข้างๆกระซิบถาม คนบ้าอะไรจะลืมว่าบ้านตัวเองมีเครื่องบินเครื่องบินนะไม่ใช่รถบังคับมันก็ถามแปลก

" กูเหงาอยากมีเพื่อนนั่งตอนเดินทางอีกอย่างกูอยากใช้ชีวิตแบบคนปกติทั่วไปอะ อยากวุ่นวายบ้างอยากเหนื่อยบ้างไม่ใช่อะไรๆก็สบายไปหมด "

ผมหันไปบอกมัน ใช่ครับผมมีทุกอย่างแต่เพราะมีทุกอย่างนี่แหละมันเลยน่าเบื่อชีวิตเลยไม่สนุกรู้สึกว่าเกิดมาเพื่อหายใจทิ้งไปวันๆทั้งที่หลายๆคนเขาดิ้นรนกันเพื่อปากท้องเพื่อหน้าที่การงานเพื่อเป้าหมาย แต่ผมกลับได้อะไรมาง่ายๆเพราะคำเดียวเลยป๊าผมรวย แต่บางอย่างที่เงินทองมากมายก็ไม่สามารถซื้อได้มันก็มีนะเหมือนกับคนข้างๆผมนี่ไงผมไม่รู้ว่าต้องซื้อมันด้วยเงินจำนวนแค่ไหนมันถึงจะอยู่กับผมไปนานๆแล้วก็...ไม่ต้องมีใครแล้วนอกจากผม

" ฉันไปกับแกฉันไม่มีเงินนะเซียนฉันไม่ได้เตรียมอะไรไว้เลย อีกสองสามวันเฮียรบถึงจะจัดการพวกบัตรเครดิตเงินในธนาคารแล้วก็ค่าใช้จ่ายอย่างอื่นๆให้ฉัน "

มันพูดต่อ

" มึงไม่ต้องมีเงินกูก็เลี้ยงมึงได้มึงไปอยู่กับกูนะยังจะกลัวอดอีกหรือไง "

ผมบอก มันไม่ใช่คนที่มีปัญเรื่องเงินเพราะฐานะทางบ้านมันก็พอๆกับผมแต่มันเป็นคนประเภทที่ชอบดิ้นรนทำงานหาเงินเองไม่ยุ่งกับสมบัติของบ้านมันก็เลยดูเหมือนคนไม่มีอะไร แต่ไม่ว่ามันจะมีหรือไม่มีผมก็ยินดีที่จะเลี้ยงมัน

" ไม่แน่นี่หว่าถ้าแกไปอยู่ที่นั่นแล้วมีแฟนขึ้นมาแฟนแกอาจจะไม่โอเคที่แกเลี้ยงดูฉันก็ได้ ฉันก็ต้องเซฟตัวเองไว้ไง "

" เมื่อคืนยังบอกให้กูขอมึงเป็นแฟนอยู่เลยวันนี้มาบอกว่ากูจะมีแฟนเป็นคนอื่นซะแล้ว "

ผมแกล้งถามพลางหรี่ตามองมันเผื่อว่ามันจะจำอะไรได้บ้างแต่ก็เป็นเหมือนเดิมนั่นแหละมันจำอะไรไม่เคยได้หรอก จำไม่ได้เลยสักอย่างว่าตัวเองเคยพูดอะไรไว้บ้างตั้งแต่เด็กยันโต

" ฉันพูดแบบนั้นจริงดิฉันต้องเมาแน่ๆเลยแก "

เออ!! มึงอะเมา

" พูดมากว่ะนอนได้แล้วมึงเกรงใจคนอื่นที่นั่งใกล้ๆบ้างดิ๊ "

" ฉันรักแกนะเซียน "

คนข้างๆเอียงหัวมาซบไหล่ผมไว้ก่อนจะพลิกตัวนิดหน่อยมากอดผมพร้อมกับส่งเสียงอู้อี้ที่ทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ มันก็พูดได้สิก็มันพูดจนชินแล้วนี่หว่า

" เมาค้างหรอมึงเมื่อคืนมึงก็พูดกับกูแบบนี้แหละ "

" เมื่อคืนอะเมาแต่วันนี้ฉันไม่ได้เมาสักหน่อย "

คนที่นั่งกอดผมอยู่ยังคงส่งเสียงน่ารำคาญต่อไป ทำให้คนอื่นเขาหวั่นไหวแล้วก็ทำเหมือนไม่ได้คิดอะไรน่าหงุดหงิดจริงๆเลยมัน

" กูง่วงแล้ว "

" วันนี้ฉันไม่ได้เมาจริงๆนะ "

" หุบปากดิ๊กูจะนอน "

" บอกรักฉันก่อนสิแล้วฉันจะนอนเงียบๆ "

" ไม่อะ กูเกลียดมึงจบนะ "

ผมบอกมันทั้งๆที่ยังปิดเปลือกตาเอาไว้ส่วนมันที่นอนซบผมอยู่ข้างๆตอนนี้เงียบไปแล้วก็คงจะหลับแล้วเหมือนกัน

" ฉันไม่ได้เมาจริงๆนะเซียน "

" พูดอีกครั้งกูจะให้เขาไล่มึงลงเครื่องแล้วนะอีฟ "