MY HEART DELIVERY:ขอบฟ้าของจอมทัพ

ขอบฟ้าของจอมทัพ|my heart delivery ตอนที่01 คืนวันที่24ธันวาคม วันคริสต์มาสอีฟ ที่สองข้างทางเต็มไปด้วยแสงสวยงามจากไฟคริสต์มาส ที่หลายคนนำมาตกแต่งเพื่อฉลองในวันเกิดพระเยซู ซึ่งหลังเที่ยงคืนของวันนี้จะเป็นวันเกิดของผม [ขอบฟ้า จันทน์หอม] ผมแต่งตัวหล่อเป็นพิเศษ เพราะวันนี้พิเศษสุดๆ ตั้งใจว่าจะบอกความรู้สึกกับพี่ติน ผมและเพื่อนร่วมงานทั้งบริษัท นัดกันมาฉลองที่ผับดังย่านทองหล่อ เพื่อฉลองปีใหม่ หลังจากเที่ยงคืนเพื่อนๆ ก็จะยกเค้กมาอวยพรวันเกิดผม มันเป็นแบบนั้นทุกปี ผมรู้สึกขอบคุณและมีความสุขมาก เป็นอีกวันที่ผมเฝ้ารอมาทั้งปี เพื่อนของผมจะแอบเซอร์ผมเล็กๆ น้อยๆ เพราะมันก็คือความใส่ใจ ปีนี้บรรยากาศชักไม่ดีแต่หัววัน การวางแผนของผมมันผิดพลาดนิดหน่อย ผมไม่เคยรู้มาก่อนพี่ตินที่ผมแต่งตัวหล่อสุดมาเพื่อเขา ดันเปิดตัวแฟนต่อหน้าสื่อ ผมเหมือนถูกแช่แข็งเลยทันที ใจผมสั่นไปหมด เมื่อเขาแนะนำว่าเธอคนนั้นคือแฟนตัวจริง พี่ตินที่ผมแอบรัก พี่ตินที่ผมคิดว่าเราใจตรงกันเขามีแฟนแล้วได้ไง... ที่นั่งตรงข้ามกับผมในตอนนี้ก็คือพี่ติน ถัดจากพี่พี่ตินคือแฟนสาว เห็นชื่อเตย หรือต่าย ผมก็จำไม่ได้ เพราะไม่ได้ใส่ใจ ถัดจากนั้นคือพนักงานบริษัทเรา นับสามสิบชีวิตนั่งกองกันกินดื่ม ท่ามกลางเสียงเพลงดังคลอเบาๆ เสียงคุยกันเจื้อยแจ้วบ้าง พี่ตินเองก็กะหนุงกะหนิงกับแฟน ไม่สนใจผมเลยแต่อย่างใด ผมเหมือนถูกลืมทั้งที่ตอนอยู่บริษัท และ ตลอดเวลาทั้งปีที่เราทำงานด้วยกัน พี่ตินจะคอยใส่ใจผมแทบทุกอย่าง คอยช่วยเหลือ ตอนที่ผมขอ ก็ดูเหมือนเขาจะช่วยผมโดยไม่ขัดขืน เขาเป็นผู้ชายใจดี อบอุ่น เข้าถึงง่าย และด้วยความดูง่ายๆ ทั้งหมดที่ว่ามา ผมเลยเกิดอยากได้จริงๆ ตั้งแต่ช่วงกลางปีมาจนถึงเมื่อวาน ผมยังใช้สเตปอ้อยอิ่ง อ่อยฮีทุกอย่าง นางก็เล่นหูเล่นตา แม้กระทั่งตอนผมแกล้งทำปากกาหล่นใต้โต๊ะ ตอนประชุม พี่แกก็ยังก้มลงมาช่วยเก็บ และตอนที่ผมส่งสายตาเหยิ้มให้อยู่ใต้โต๊ะ ก็เหมือนว่านางจะรู้ใจ ผมมองเห็นปลายเตียงอยู่รำไรว่ายังไงพี่ตินจะต้องแอบคิดจะเครมผมเหมือนกัน ผมกับเพื่อนเลยพนันกัน 3x285 เพราะผมมั่นใจว่าในคืนนี้ผมจะไม่กลับบ้านมือเปล่า ผมจะต้องได้หิ้วพี่ตินกลับไปต่อที่ห้องเป็นแน่ เมื่อเล่าสถาการณ์ให้เพื่อนสาวฟัง พวกนางก็บอกผมว่า ให้เตรียมเอวรอ ผมนี่วอร์มรอตั้งแต่ก่อนจะออกจากบ้านแล้ว หลังจากคืนนี้ บริษัทเราจะหยุดปีใหม่ยาวจนวันที่5มกราคมปีหน้า ผมเตรียมใจไว้แล้ว ตลอดวันหยุดปีใหม่ ผมกับพี่ตินคงได้นอนกกกันที่ห้องกันสองต่อสอง แต่นี่มันอะไรกันฝันนั้นก็พังพินาศลงคาตา เมื่อพี่ตินพาเมียมาด้วย คำว่าเงิบตกตั่งสำหรับผมคงจะน้อยไป ตอนนี้ต้องกินแห้ว ที่หนักกว่ากินแห้ว คือต้องกิน 285x3 ให้ตายเถอะ เพื่อนทรพีของผมมอมจนแทบจะชูคอมองหน้าพี่ตินกับแฟนสาวสุดสวยของเขาไม่ไหวแล้ว "อี่เจแอน มึงพอได้แล้ว กูแดกแห้วมาก็็หนักหนาแล้วมึงเลิกมอมกูเหอะ" ผมกระซิบเพื่อนสาวห้าวชื่อเจแอน มันก็บอกไม่ตายหรอก แค่แดกเหล้า ไม่เจ็บเท่าที่มึงอย่างแดกของสูงหรอก "อี่ห่า! กูเกือบตายนี่แหละ ไม่ได้ตายเพราะนกผู้ แต่ดูเหมือนจะตายเพราะถูกมอมเหล้า" ผมบ่นๆ ใส่มัน "พอแล้วอีเจแอน อี่อาชิ กูจะกลับบ้าน พวกมึงส่งกูกลับบ้าน" ผมเมามากจริงๆ มันจะอ้วกทุกทีที่กลืนน้ำแอลกอฮอล์ลงท้อง "มึงนี่ยังไม่เที่ยงคืนเลยนะ มึงรอเป่าเค้กเบิร์ดเดย์ก่อนค่อยกลับ" "มึงพอเลยอาชิ จะให้กูเป่าเค้ก หรือให้กูอ้วกราดเค้กเลือกเอา กูไม่ไหวมะ พวกมึงมอมเหมือนจะฆ่ากูเลย" "มึงจะได้หายอกหักไง ขอบฟ้า! " เจแอนมันทำปลอบใจ เพื่อนเลว! ผมได้แต่ด่าในใจ พวกมึงนั่นแหละไม่บอกกู นึกแล้วแค้นไม่หาย พวกเขารู้กันว่าพี่ตินแอบคบสาว แต่ก็ยังทำเป็นมาท้าพนัน "กูว่าอกหักกูหายแล้วนะ แต่ตอนนี้กูน่าจะอยากฆ่าพวกมึง นังเพื่อนบ้า รู้อยู่ว่าพี่ตินมีเมีย เสือกไม่บอกกู " ผมด่าเพื่อนข้างๆ พวกนางเอาแต่ฉีกยิ้มสะใจที่ได้แกล้งผม พวกเราแกล้งกันค่อนข้างแรง นี่คงเป็นการเอาคืนที่ครั้งก่อนผมแอบดึงไฟน์งานไปทิ้ง เพื่อให้พวกนางอยู่ทำงานกับผมจนโต้รุ่ง เพราะผมกลัวผี แต่เพื่ออยากให้พวกนางอยู่เป็นเพื่อน ผมเลยใช้วิธีหมาๆ ลบงานพวกนางทิ้ง จากนั้นทั้งสองก็อยู่กับผมยันเช้าสมใจ แต่ใดๆ พวกมันรอวันเอาคืนตลอด "พวกมึงเอาคืนที่กูแกล้งลบงานพวกมึงใช่ไหม ..งั้นก็เจ๊ากัน ส่งกูกลับบ้านเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นกูจะกลิ้งไปรอบๆ แล้วอ้วกรดแม่งทุกอย่างเลย" ผมรีบข่มขู่แต่จะเอาจริงแน่ๆ ถ้าไม่ส่งผมกลับบ้าน ไม่ไหวแล้วมันจะอ้วก ส่วนไอ้พี่ติน ตอนนี่ช่างหัวมันก่อน ผมต้องการนอน ที่นอนนุ่มๆ หัวผมมันหนักมาก เหมือนแบกก้อนหินไว้เป็นตัน "มึงไม่ส่งใช่ปะอีเจแอน อี่อาชิ" เพื่อนทั้งสองทำน่าเสียดายที่จริงพวกนางเตรียมเค้กให้ผมเป่า แต่เพราะมอมเหล้าผมหนักแบบนี้ ก็อย่าได้นึกถึงหน้าเค้กเลยหน้าพวกันผมยังมองไม่ชัดแล้ว "มึงไม่ไหวจริงเหรอ "เจแอนถามจริงจัง "ไหวก็บ้าแล้ว กูแดกเหล้าเพียวๆ มาแต่หัวค่ำแล้วอีสัด" ผมตอบเสียงงึมงำ พลางหน้าจะทิ่มลงโต๊ะ จนพี่ตินของผมถึงกับลุกจากที่นั่งเดินอ้อมมาดู "ไหวหรือเปล่าขอบฟ้า " อยากจะแหมมมม~ดัง! ๆ ไปดาวพลูโต อย่ามาทำเป็นหมาหยอกไก่ไอ้พี่ตินอย่า!! ตอนกูอ่อยล่ะไม่เอา ต่อจากนี้นะจะไม่เห็นแม้แต่ท้ายทอยขาวๆ ของกูหรอก ผมแอบด่าในใจตอนพี่ตินเข้ามาใกล้ๆ แล้วก็ตอบง่ายๆ ว่าจะกลับบ้านล่ะ ไม่ไหวแล้ว จากนั้นก็เรียกเพื่อนตัวดี "อี่เจแอน อี่อาชิโบกแท็กซี่ให้กู กูจะกลับ" ผมทำเสียงเด็ดขาด แต่ว่าเพื่อนคงอยากไปต่อ เลยพากันทำอีดออด "อี่ขอบฟ้า พวกกูส่งมึงกลับคนเดียวไหวไหม พวกกูยังไม่อยากกลับอะ" "เออ..แล้วแต่พวกมึง แต่ตอนนี้ไปโบกแท็กซี่ให้กู กูไม่ไหวแล้ว " จากนั้นพวกเราสามคนก็เซแถดๆ กันออกมาโดยพวกนางสองคนช่วยกันหิ้วปีกให้ผม ไม่หิ้วไม่ได้ ผมคงได้เอาหัวไปจุ่มถังน้ำแข็งของใครสักโต๊ะ เรามายืนรอหน้าผับ ไม่กี่อึดใจก็มีแท็กซี่ผ่านมา แต่ก็ไม่มีใครรับผม พอบอกว่าผมกลับคนเดียวพวกเขาก็ไล่ลง แน่นอนเพราะผมเมามากๆ เขาเลยไม่อยากจะรับไปเดี๋ยวเกิดปัญหา "คันสุดท้ายนะมึง กูยัดมึงขึ้นไป ทำคอตรงๆ อย่าคอตกซิวะ!! " เสียงเพื่อนของผมพากันคุยเตี๋ยมกันวุ่นวายจะโยนผมขึ้นไปแล้วปิดประตูทันที! ที่อีกคันผ่านมา "ไปไหมคะ " อีอาชิถาม คนขับยังไม่ได้ตอบเลย อี่เจแอนก็รีบผลักผมขึ้นแล้วปิดประตูตามที่เตี๋ยมกัน ผมหัวทิ่มหัวตำ พอลืมตาได้หน่อย แล้วคนขับก็หันมาถามว่าไปไหน นั่นดิ! ไปไหนล่ะที่นี่ บ้านผม คอนโดฯ ผมชื่ออะไรนะ สุขใจ หรือสุขสันต์ล่ะลืมเลย! "ว่าไงครับ..ไปไหน" คนขับถามย้ำ ผมกำลังรีบนึก แต่ก็นึกไม่ออก พอดีกับรถคันหลังบีบแตรไล่ โชเฟอร์เลยจำต้องขับออกมา ตลอดทางเขาเอาแต่ถามว่าไปส่งที่ไหน ผมก็เมาๆ กรึ่มๆ นึกชื่อคอนโดฯ ไม่ออก พยายามโทรหาเพื่อน สองนางก็ไม่รับเลยบอกว่าขับวนไปสะพานพระรามแปดก่อน อยากไปดูวิว ดูต้นคริสต์มาส จากนั้นไปวัดอารุณอยากไปดูไฟ และต่อวัดพระแก้ว แล้วแวะที่สะพานพุธ หยุดพักท่าพระจันทร์ ผมบอกไปทุกที่ที่นึกออก ตอนแรกโชเฟอร์ก็งง แถมดูจะโมโหผมน้อยๆ ผมเลยบอกว่า อกหักอยากพักใจ อยากไปรับลม ขับไปส่งตามนั้นได้ไหม จ่ายเท่าไร่ว่ามา ผมยื่นแบงค์พันสองใบมัดจำไปก่อน แต่เขาคงจะรำคาญผมล่ะเงียบไป หลังจากนั้นเขาก็ขับไปเรื่อยๆ ผมก็ไม่รู้ถนนอะไร แต่สองข้างทางถูกประดับด้วยต้นคริสต์มาส สีสวยระยิบระยับ บนต้นไม่ก็ถูกตกแต่งด้วยไฟสวยงามราวกับแสงดวงดาว ที่มาเกาะกุ่มกันหนาแน่นบนต้นไม้ ผมเงียบไปพักหนึ่งสายตาพยายามมองสองข้างทาง "เอากระจกลงได้ไหม" ผมถามโซเฟอร์ เขาตอบมาเบาๆ ว่าได้ แล้วก็ลดกระจกลง ตอนกลางคืนถนนค่อนข้างโล่งเสียงก็เงียบหูดี เขาเปิดเพลงคลอในรถเบาๆ มันเป็นสถานีเพลงสากล ตอนน้้นพอดีกับเพลงของ 'แซม สมิธ 'กำลังเล่น มันทำผมน้ำตาแตก ยิ่งตอนท่อน ที่ร้องว่า Baby,..... lie to me? (ที่รัก, คุณหลับลงได้ยังไงเมื่อคุณโกหกฉัน?) All .... and all ... danger (ความอัปยศ และ อันตรายทั้งหมดนั่น) I'm hoping'.... up tonight.. (ฉันหวังเพียง ความรักของฉัน จะทำให้คุณอยู่ในคืนนี้) ทำไมเพลงโปรดของผมถึงกลายเป็นเพลงเศร้า แล้วน้ำตาของผมก็ไหลรินคลอไปกับเสียงเพลง ผมยิ่งร้องดังขึ้น เมื่อมันวนกลับมาร้องถามท่อนเดิม ผมร้องไห้เหมือนกับว่าใครตาย เพียงแค่นึกถึงใบหน้าพี่ติน ที่จริงแล้วผมเสียใจขนาดนี้เลยเหรอ ร้องไห้อย่างหมาเนี่ยนะ พอเห็นผมร้องไห้ โชเฟอร์ก็คงจะรำคาญอีกตามเคย เขาเลยปิดวิทยุซะงั้น แล้วก็เหลือไว้แค่เสียงสะอื้นแน่นในของผม พร้อมกับโยนกล่องกระดาษทิชชู้ให้ "เช็ดน้ำตาเถอะครับ มาร้องไห้แบบนี้ เขาก็ไม่มีทางรับรู้ "โซเฟอร์ชะลอรถแล้วหันมาพูดกับผม เพิ่งจะรู้ว่ายังดูเด็กอยู่เลย แม้ทำมาเป็นปลอบ ไม่เคยอกหักก็บอกมา! อารมณ์ขี้เมาแถมยังพาลหน่อยๆ "น้องไม่เคยอกหัก น้องจะเข้าใจได้ไง...! ไม่ได้อยากให้เขารู้แค่อยากร้องไห้ มันจะเปลืองกระดาษทิชชู้มากหรือไง! " "ไม่ใช่แบบนั้นครับ แค่อยากบอกว่าให้รักตัวเอง เขาไม่รักเราจะโง่ร้องให้ให้ตาบวมทำไม! " "ก็พูดได้ดิไม่เคยอกหักนี่! " ผมตอบไปแบบโง่ๆ พลางใช้กระดาษทิชชู้ม้วนๆ แล้วก็สั่งน้ำหมูก ปรึ้ด! จนโซเฟอร์ถอนหายใจ " เฮ้อ~ พูดไปก็คงไม่เข้าใจ ร้องไห้ไปเลยครับ เดี๋ยวผมจอดซื้อทิชชู้เพิ่ม ..เอาอะไรเย็นๆ แก้เมาหน่อยไหม เดียวเราจะถึงสะพานพระรามแปดแล้วนะ" เขาส่งเสียงมา ผมนี่ก็งงหน่อยๆ เขาจึงบอกมว่าตกลงจะพาทัวร์ตามสถานที่ที่ผมบอก ผมตอบว่าเอาแอลกอฮอล์สองกระป๋อง ร้องไห้แล้วสร่างเมานิดหน่อยเลยกะว่าจะเติม แต่โซเฟอร์ดันตอบว่า นมเปรี้ยวก็พอขัดคอผมแบบดื้อๆ แล้วมันจะถามทำไม พอมาถึงร้านสดวกซื้อก่อนขึ้นสะพานเขาจอดแวะซื้อของ..ก็เป็นตามนั้นผมได้นมเปรี้ยวขวดล่ะยี่สิบบาทสามขวด กับทิชชู้เปียกหนึ่งแพ็ก ขนมอีกสองสามห่อ "อะนี้ ดื่มนี้ จะได้สร่างเมา" ผมก็รับมาพร้อมกับอื้อออ ทำหน้างอใส่เขาด้วย เกือบจะชั่วโม่งที่รู้จักกัน ผมไม่ได้ถามชื่อเขาเลย จะว่าไปกว่าจะถึงสะพานพุธท่าพระจันทร์ สถานีสุดท้ายก็คงจะใช้เวลาอีกเป็นสองชั่วโมง ถามชื่อก็น่าจะไม่เสียมารยาท "น้องชื่ออะไร..ถามได้ปะ " ผมถามเสียงเบา ใจก็กลัวว่าเขาจะด่า แต่ไม่เลย เขาตอบผมแบบกวนทีนสุดๆ "ไม่ได้ได้ไง ก็พี่ถามอยู่ ชื่อจอมทัพ ...พี่ล่ะ " ถามกลับผมด้วยเสียงห้วนๆ "พี่ชื่อขอบฟ้า แวะ! จอดๆ พี่จะอ้วก ปล่อยพี่ลงก่อน" ไม่ทันจะตอบนามสกุล นมของจอมทัพที่กินเข้าไปตีกันกับเหล้าจนผมอ้วกพุ่ง "นมจอมทัพซื้อให้กลับออกทางเก่าหมดแล้ว!! " ผมพูดแบบหมดแรง ตอนที่เขาเอาน้ำขวดกับทิชชู้เปียกมายื่นให้ "เห็นไหม..ดื่มนมเปรี้ยวเข้าไปช่วยได้ พี่อ้วกออกมาจะได้ดีขึ้น นึกได้ยังว่าให้ไปส่งไหน! " เขายังถามผมคำเดิม "นึกออกแล้ว..แต่พี่ก็ยังอยากไปดูไฟนะ จะรีบส่งเพราะมีนัดต่อเหรอ นี่พี่เหมาจ่ายได้นะตะกี้สองพัน เอาไปนี่อีก วันนี้ขับให้หน่อยนะๆ ..." ผมยื่นอีกหนึ่งพันใส่มือจอมทัพ เขารับไว้ แต่ทำหน้าชินชากับผม "ทำไม มีอะไรสงสัยเหรอ..." "พี่จะจ่ายเพื่อไปดูไฟคริสต์มัสแค่นี้เองเหรอตั้งสามพัน" "เปล่า! ..แค่หาเพื่อนอยู่ด้วย อีกห้านาที จะวันเกิดพี่ ทุกปีมีเพื่อนคอยทำเซอร์ไพรส์ ปีนี้พออยู่คนเดียวพี่เลยไม่ชิน ใจมันหวิวๆ อีกอย่าง เพิ่งอกหักมานะเห้ย!! ยังอยู่คนเดียวไม่ได้" "ทำไมไม่อยู่กับเพื่อนล่ะถ้างั้น " เขาถามอีก เจ้าเด็กจอมทัพนี่ถามมากจัง "ก็เพื่อนมันฉลองอยู่กับคนที่ทำพี่อกหักไง พาเมียมาเยาะเย้ย พี่จะอยู่ได้ไงเล่า!! " ผมพูดเสียงงอแง ตอนนี้หน้าผมคงบู้บี้เพราะกำลังบึ้งสุดๆ "อือ...ขับนะขับได้ เดียวผมต้องเอารถไปส่ง" สุดท้ายเขาก็ยอม "เย้!!! ขอบคุณนะครับจอมทัพคนหล่อ!!! "น่าถีบไหมล่ะครับ เพิ่งรู้จักกันนะเนี่ย ผมนี่เริ่มจะสนิทเกินล่ะ EP02 เอ้า! ..ไปก็ลุกดิพี่...เที่ยงคืนแล้ว จะมานั่งมองฟุตบาทแบบนี้ไม่ได้ เร็วๆ! ผมง่วงแล้วเนี่ย! " พอได้ที่เขาก็รีบเร่งให้ผมกลับขึ้นรถ ในขณะที่ท้องมันโหวงเหวงครับ ดีขึ้นมาหน่อย หายเมาขึ้นเยอะแต่ก็ไม่ทั้งหมดจอมทัพขับขึ้นไปหาที่จอดบนสะพานพระรามแปด เอาจริง! เขาจัดให้ผมจริงๆ จากนั้นเราทั้งคู่ก็ลงจากรถเพื่อมองดูแสงสียามค่ำคืน "คืนนี้ มันดูเงียบมากเลยเนาะ! ..รถราก็ไม่ค่อยวิ่ง! " ผมหันไปพูดกับจอมทัพ ตอนนี้เขาก็กำลังส่งสายตาเหม่อมองไปที่ไหนสักที่ "จอมทัพเคยอกหักปะ " ผมก็ถามต่อไป แม้อีกฝ่ายจะไม่ตอบ แต่ผมรู้ว่าเขาคงฟังอยู่ "เคย! " ตอบสั้นๆ พร้อมกับสูดหายใจเข้าฟึดใหญ่ แล้วหันมาพูดกับผมต่อ "วันเกิดพี่แล้วสิ! ..รอแป๊บนะครับ" แล้วเขาก็เดินกลับเขาไปในรถ รื้อๆ ค้นๆ หาอะไรบางอย่าง ก่อนจะกลับออกมาหาผมพร้อมกับไฟแช็ก และซาลาเปาลูกหนึ่ง "ถึงจะเพิ่งรู้จักกันแค่ไม่กี่ชั่วโมง แต่ว่าผมก็เป็นคนเดียวที่อยู่ในคืนวันเกิดพี่ ผมทำให้ได้เท่านี้ เป่าสิ!” เขาขีดไฟแช็กมือหนึ่ง อีกมือหนึ่งถือลูกซาลาเปา ยื่นมาข้างหน้าให้ผมเป่า ผมยิ้มแก้มคงจะบานหน้าดู และความอุ่นร้อนก็เริ่มอุ่นใต้ตา จากนั้นก็ไหลเป็นสายผ่านสองแก้ม น้ำตาผมไหลมันไหลออกมาได้ยังไงกันน่าอายชะมัด "ร้องไห้ทำไมเนี่ย เร็วๆ พี่ ผมร้อนนะเนี่ย" ไอ้เจ้าเด็กนี่ เป็นใครกัน เป็นโชเฟอร์แท็กซี่ไม่ใช่เหรอ ทำไมทำอย่างกับว่าผมเป็นคนสำคัญ ทำเหมือนว่าตัวเขาเป็นคนสำคัญ ผมร้องไห้อึกๆ มองหน้าเขาที่มีแสงจากไฟแช็คส่องกระทบ ให้ตายเหอะ! ผมสงสัยว่า คนหล่อๆ หน้าตาดีๆ แบบนี้คารมดีกันแบบนี้ทุกคนหรือเปล่า เทคแคร์ดีจนผมเคลิ้มไปแล้ว พลางสมองของผมก็นึกไปถึงไอ้พี่ติน ผมยิ่งร้องไห้ วันนี้ในมโนของผมคิดตลอดว่าจะต้องเป็นพี่ตินเป็นคนถือเค้กมาให้ผมเป่า และบอกรักผม แต่นี่อะไร มันกลายเป็นโชเฟอร์แท็กซี่ที่เพิ่งโบกมาตะกี้ได้ยังไง แถมผมก็ยังเหมาจ่ายให้มาขับให พอเขามาทำอะไรแบบนี้ เลยไม่รู้ว่าตอนนี้จริงๆ ข้างในผมรู้สึกอะไรกันแน่ "จอมทัพ ทำแบบนี้ให้ทุกคนเลยปะ" ผมถามเสียงสั่นแน่นอนสายตาผมจ้องตาเขาอยู่ตอนนี้ เขาเลิ่กลั่กเสียงสูงปรี๊ดด "เคยที่ไหนกันเล่า กะเรื่องติ๊งต๊องแบบนี้ ก็ทำให้พี่นี่แหละคนแรก เห็นแก่ที่เหมาจ่ายสามพันนะครับ บริการชั้นดีVIP เลยขอบอก ไม่อยากให้พี่ร้องไห้อีก เป่าได้ยังก๊าซหมดไม่รู้ด้วยนะ!! " เขาทำหน้ากวนโอ๊ยหน่อยๆ "เป่าแล้วๆๆ ...." ผมอ้าปากเอาลมเขาปอดตั้งท่าจะเป่า ทันทีแต่จอมทัพกับรีบห้าม "เดี๋ยวดิ! ..ไม่อธิษฐานก่อนเหรอ” เขาทำหน้าเหมือนมันเป็นเรื่องระดับชาติ "ต้องอธิษฐานด้วยเหรอ " "ต้องซิ! " "เออก็ได้" "ผมอธิษฐานด้วย!! " "นายเกี่ยวไร ..ของพี่ไม่ใช่เหรอ" "เอาน่า!! " แล้วเราทั้งสองก็สงบนิ่งเพื่ออธิษฐาน ผมจึงได้เป่า นั่นแหละครับจอมทัพก็รีบทำหน้าตาอี้ทันที "อะไรอีก!! " "รู้ไหมเนี่ยกลิ่นลมหายใจพี่เหม็นเปรี้ยวสุดๆ ..ฮ่าๆๆๆ " ไอ้บ้าเอ๊ย ไอ้บ้า มันใช่เรื่องไหมเนี่ย ถึงจะเหม็นก็ไม่ควรพูดปะมารยาทอะ ควรเงียบปากไหม ผมอายมากเลย "หยุดเลยนะ...ห้ามล้อเลียน ไม่งั้นจะร้องไห้จริงๆ ด้วย!! " พูดจบผมส่งค้อนวงใหญ่มากใส่หน้าเจ้าเด็กนั่น ก่อนจะหันหลังเดินกระแท็กเท้ามาควานหาขวดน้ำในรถจะบ้วนปาก ได้ยินแต่เสียงของเขาเรียกตามหลังพลางหัวเราะ "ไปไหน..เราจะไปสถานีต่อไปแล้วใช่ไหม ไม่ดูวิวอีกหน่อยเหรอ " "ดู!!! " ผมตะโกนตอบ จากนั้นก็เดินกลับไปหาเขาพร้อมขวดน้ำเปล่าและจัดการบ้วนปากไปจนหมดขวด "หอมยัง..ฮ่า~ ฮ่า~"ผมทำท่าเป่าลม จอมทัพเห็นแล้วก็หัวเราะผมอีก "ดีขึ้นหน่อย...เอาหมากฝั่งไหม..เขายื่นให้ผม" สงสัยกลิ่นเหม็นเปรี้ยวจะยังเข้มข้น แหงแหละ ก็ตะกี้ผมอ้วกแตกอ้วกแตนนี่น่า "แมร์รี่คริสต์มาส สุขสันต์วันเกิด และยินดีที่ได้รู้จัก ครับพี่ขอบฟ้า" เขาพูดเสี่ยงทุ้มต่ำ ทำหน้าหล่อๆ มองผมจนเขิน พร้อมกับยืนมือมาขอเช็คแฮนด์ นาทีนี้ไม่อยากบอกก็ต้องบอกแล้วว่า เขาทำผมใจสั่น อี่บ้า!! บรรยากาศแบบนี้ ผมหวั่นไหวง่ายจังวะ! ...แล้วก็ยื่นมือให้เขาจับเอ๊ย! ยื่นมือจับมือเขา "ยินดีที่ได้รู้จักครับ..จอมทัพ! แมรี่คริสต์มาสเช่นกัน เอ้ย! แมรี่คริสต์มาสและยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน" ผมลิ้นพันกันพัลวัน ให้ตายอย่ามโนอีกเลยขอบฟ้า! เขาแค่ทักทายตามมารยาทสังคม... เรายืนดูไฟกันอีกหน่อย สักพักเขาก็พาผมไปต่อที่วัดอรุณ เราหาที่จอดแล้วเดินตระเวนดูไฟกันรอบๆ วัด สวยมาก สวยมากจริงๆ ตลอดเส้นทางที่เราผ่านมาก็ด้วย เต็มไปด้วยแสงไฟ ถ้ามีโลกอื่นมองมาที่โลกเราเขาคงคิดว่า โลกใบนี้เป็นดาวที่ส่องสว่างด้วยตัวของมันเองแน่ๆ "จอมทัพ ถามอะไรหน่อย ตอนอกหักเจ็บไหม " ผมชวนคุยไปเรื่อย เขาเองก็ดูรีแล็กซ์มากขึ้น สายตาส่องประกายวิบวับหันมาตอบกับผม "เจ็บ! ..แต่ชีวิตเราต้องไปต่อ ใครจะมาจมล่ะ พรุ่งนี่จะกินอะไรนี่ต่างหากควรคิดต่อ ไม่ใช่เขาไม่รักแล้วคร่ำครวญ...ร้องให้ตายเขาก็ไม่รับรู้หรอก" ใส่มาเป็นชุด ผมเหมือนนั่งฟังอาจารย์บ่นตอนส่งการบ้านไม่ทัน "เดี๋ยวๆๆๆ เดี๋ยวนะ! นี่ด่ามาตรงๆ ดีกว่าไหม ว่าพี่งี่เง่า แบบนี้ง่ายกว่า" แม้ก็เล่นพูดแต่ล่ะคำมันพูดถึงผมทั้งนั้นนี่ "เอาจริงดิ! ..ให้ด่าตรงๆ จริงดิ! " "เออ..ด่ามาเลย พี่ว่ายังจะรู้สึกดีกว่านายอ้อมแอ้มนะ" ผมแผดเสียงใส่ แบบไม่พอใจนัก แล้วจอมทัพก็ด่าผมจริง "อย่าโง่ เสียใจได้แต่อย่านาน ผู้ชายมีมากกว่าฝูงหมาหาเมื่อไหร่ก็ได้" เขาพูดแบบใส่อารมณ์ "จริงดิ!! ด่าพี่จริงดิ! ", "เอ้า! ..บอกเองว่าให้ด่าไง" "โหหห..รับไม่ได้อะ ด่าว่าโง่พี่รับไม่ได้ พี่ไม่ได้โง่นะเห้ย อีกอย่างมันอกหักครั้งแรกร้องไห้หน่อยไม่ได้ไง พี่เพิ่งจะรักเป็นชอบเป็น ชอบเขาคนแรก แอบชอบเขามาตั้งนาน แค่ร้องไห้แป๊บเดียวแค่นี้ไม่ตายหรอกปะ" ผมตีบทแตกมาก สวนกลับแบบดราม่าสุดๆ จนจอมทัพหน้าเสีย เขาเดินเข้ามาใกล้ผมหนึ่งสเต็ปแล้วก็เอื้อมมือเช็ดน้ำตา "ขอโทษ!!! ก็บอกว่าให้ด่า ผมก็ด่าแล้วพี่มานอยล์ผมทำไมล่ะเนี่ย ขอโทษๆ " จังหวะที่มือของเขาสัมผัสใบหน้าผม มันเกิดกระแสไฟฟ้าวิ่งผ่านแปร๊บๆ ไปทั่วร่าง ผมรู้สึกหน้าร้อนแล้วเจ้าเด็กนี้ก็เสือกอ่อนโยนจริงๆ ทั้งที่ผมแกล้งโกรธ แต่เขาไม่รู้ "หยุดร้องเถอะขอบฟ้า ตาบวมมากแล้ว หมดหล่อแล้วเนี่ย"เขาถือวิสาสะเอาสองมือมาแนบแก้มผม ไม่นะ! มันต้องไม่ใช่แบบนี้! แต่ผมก็ไม่ห้าม ตรงข้ามผมกลับชอบสัมผัสนี้จัง เราสบตากันครู่หนึ่งแล้วมันก่อเกิดความรู้สึกแปลกประหลาดข้างใน ให้ตายเถอะ เพราะผมเมาหรือเปล่า ทำผมถึงรู้สึกปั่นป่วนไปหมด จุดร้อนๆ เล็กๆ จากฝ่ามือเขาที่สัมผัสกับสองแก้มผม มันค่อยๆ แผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างกาย คืออะไรกัน...ผมยังสบตาเขาอีก สำรวจมองสายตา หางคิ้ว ปลายคาง ปากสวยได้รูป ศูนย์รวมความเพอร์เฟคทั้งแปซิฟิกมารวมไว้ที่ใบหน้าเขาหรือไง! ทำไมหล่อขนาดนี้ คุณพระ! ผมใจเต้นไม่เป็นส่ำ หลังจากนี้มันจะเกิดอะไรขึ้นนะ ใจผมเอาแต่สงสัย อยากรู้อยากเห็น ความรู้สึกร้อนฉ่าบนใบหน้า มันเหมือนสะกดไปทั้งร่างกาย จากสะอื้นซิบๆ ตอนนี้ใจกลับสั่นระรัว มือของเขาลูบแก้มของผม ผมรู้สึกได้ เขาลูบไล้แก้มผมแบบช้าๆ ผมยังรู้สึกได้อีกว่า นิ้วโป้งหนาของเขา มันจรดที่ปากและค่อยๆ เกลี่ยริมฝีปากของผม ผมแทบสะกดกลั้นตัวเองไม่อยู่ ใจที่เต้นโครมๆ กับสัมผัสแผ่ว ๆ ทำให้คนเมาๆ แบบผมแทบคอนโทรล์ร่างให้ยืนตรงไม่ได้ ผมเซเล็กน้อย ก่อนที่แขนแกร่งเขาจะรวบเอวผมเข้าในอ้อมกอด ฉิบหาย! ร่างกายเราทั้งสองเกิดสัมผัสกัน ตัวผมร้อนมากจนตอนนี้เดาไม่ได้ว่าอุณหภูมิจะกี่องศา เขากอดผมแบบชิดเอาไว้ มือยังลูบแก้มและริมฝีปากผม ในขณะที่สองตายังโฟกัสที่ใบหน้าผมเช่นเดิม ใบหน้าเขาก็ก้มต่ำลงหาผมเรื่อยๆ เรื่อยๆ ๆ "เดี๋ยว!!! ..จะทำอะไร นี่วัดนะ" ผมรีบเบรกก่อนที่จะมีสิ่งศักดิ์สิทธิ์โผล่ออกมาลงโทษเรา หรือยักต์เขี้ยวใหญ่ไล้จับเรากินสะก่อน เอาค้อนทุบหัวตายแอกแลกอย่างแมวตรงนี้ "งั้นไปที่รถกันเถอะ!! " แล้วเจ้าเด็กบ้าก็ดึงแขนผมวิ่งมาทีรถ จากอารมณ์ที่ค้างค่อนข้างสูงโด่ เราสองคนมารัวจูบกับจนหายใจแทบไม่ทันในรถแท็กซี่สีชมพูคาดขาวคันนั้น ผมก็ไม่รู้ว่าทำไม รู้แต่ว่าระหว่างเรามีแรงกระตุ้นมากมายจนห้ามไม่อยู่ ผมจูบดูดดึงเขาเต็มที่เช่นกัน ไม่รู้แหละ ตื่นมาพรุ่งนี้อาจจะแค่ฝัน แต่ผมขอให้ฝันคืนนี้ ไม่กินแห้ว และปราศจากไอ้พี่ติน "อืม~" "อื้อออ~~" ทั้งหอบ ทั้งเหนื่อย เราสองจูบกันแบบเอาเป็นเอาตาย นี่ถ้าเขากลืนผมได้ ตอนนี้คงลงไปในท้องเขาแล้ว ดูจากแรงดูดดึงคงไม่ธรรมดา "เก่งดีจัง"ผมชมเมื่อมีจังหวะให้ได้พูด "พี่ก็ไม่เบานะ...ดูดจนผมจะละลายแล้วเนี่ย...อ่า~อือ~! "ผมไม่ปล่อยให้พูดมากความ จัดการกวาดลิ้นอุ่นเขาเข้ามา ดูดกลืนอย่างกับว่าเป็นไอติมอุ่นหรือลูกอมรสโปรด..มันดีมาก ดีสุดๆ ดีจนผมล่องลอยสูงขึ้นไปเรื่อยๆ ผมเห็นภาพเราบนเตียง ชักอยากรู้แล้วสิ ว่าเรื่องบนเตียงจะเร่าร้อนแบบนี้ไหม "โอ๊ะ..อืยยย~~" เขากัดปากผม..สองมือของเขาประคองใบหน้าผม และเขาค่อยๆ ลูบไล้ลงต้นคอ หยุดคลึงสำรวจผมที่แผงอก สัมผัสแบบนี้ อ๊าาา~ "พอแล้ว~~อ่า" ผมรีบผลักเขาออก สมองผมผล่าเบลอ คงทำได้เพียงแค่นี้ ซึ่งเขาก็ยอมแต่โดยดี เรานั่งพักหายใจ สงบสติอารมณ์สักสิบนาที เมื่อความร้อนในเลือดกลับมาอยู่ในระดับอุลหภูมิปกติ จอมทัพจึงถามผมเสียงอบอุ่น "งั้นเราไปสะพานพุธเลยไหม ที่นั่นเขาว่าไฟสวยนะลมก็เย็นดีด้วย ตอนกลางคืนสวยมากเลยนะเวลาแสงไฟสะท้อนกับผิวน้ำ " "อื้อก็ได้ ...ตกลงท่าพระจันทร์ไกลไป พี่ยกเลิกนะ" ผมพูดมุบมิบ อันที่จริงก็เพราะเรื่องเมื่อครู่ความรู้สึกผมจึงเปลี่ยน แล้วความกระอั่กกระอ่วนก็เข้ามาแทน "จอมทัพ! ..." "หึอ!? " "คือบ้านพี่อยู่ที่สาทร ถ้าจะวนรอบเมืองไปท่าพระจันทร์อีกคงจะวุ่นวายน่าดู งั้นพี่กลับดีกว่า." "ครับ...ดึกแล้วกลับไปนอนดีแล้ว เดี๋ยวท่าพระจันทร์วันหน้าค่อยไปใหม่.." "อืมมโอเค.." ทำไมนะมันรู้สึกเสียดายที่เวลาที่ได้อยู่กับเขากำลังจะจบลง น่าแปลกที่ผมสบายใจมากและเป็นตัวของตัวเองสุดตอนอยู่กับเขา ระหว่างทางเราแลกเปลี่ยนประสบการณ์บ้าง เล่าเรื่องราวของกันและกัน จนดูเหมือนเราสนิทกันมาก เขาเล่าให้ฟังว่าตัวคนเดียวไม่มีญาติ อาศัยอยู่กับลุงขับแท็กซี่ ที่เช่าห้องใกล้กัน และยังคอยดูแลกันเหมือนเป็นญาติคนหนึ่ง ผมก็เล่าเรื่องตัวเองบ้างสลับไปมา จนเราถึงสะพานพุธ เราแวะดูวิวรับลมกันเกือบครึ่งชั่วโมง จากนั้นก็กลับห้องผม คอนโดราคาระดับกลางย่านสาทร ผมก็ไม่ได้รวย บ้านพ่อแม่ก็มีแค่พอกิน ผมทำงานเก็บเงินผ่อนมันเอง แค่นี้ผมก็ภูมิใจตัวเองสุดๆ ที่ดูแลตัวเองได้ดีจนมีความมั่นคงระดับหนึ่ง "ผมขอไปส่งถึงห้องได้ไหม " เขาเลี้ยวเข้าข้างทางถามก่อนจะถึงซอยหน้าต้องเลี้ยวเข้าคอนโดฯ ผมมองหน้าเขาเล็กน้อย เราต่างคนก็ค้นพบว่า ไอ้ที่ซ่อนไว้ในใจลึกๆ มันคืออะไรแบบนั้น เขายื่นมือมาจับ และบีบมือผม แน่นอนผมรู้ความหมายนั้นเต็มอก "ได้ไหม ..." เขาถามพลางส่งสายตาเป็นนัย ใจผมร่วงฟึบ! ลงตาตุ่ม ไอ้เจ้าเด็กแสบ อะไรกันไม่ไร้เดียงสาเลย ผมผงกหน้า อนุญาต ไม่ปฏิเสธว่าอยากลอง ผมโตแล้ว เรื่องอย่างว่าผมตัดสินใจได้เอง เพราะฉะนั้นคืนนี้ผมจะแรดเป็นคืนสุดท้าย ถึอซะว่าฉลองอายุครบยี่สิบแปดปี ที่ถึงแก่เวลาควรลงจากคาน ความบริสุทธิ์ที่ถนอมมาเพื่อไอ้พี่ติน คืนนี้ผมจะทำมันเพื่อตัวเอง เซ็กส์คือของขวัญจากพระเจ้า และพระเจ้าจะไม่โทษผมถ้าผมไม่ได้ไปเอาสามีใคร "คำถามสุดท้ายนะ จอมทัพมีแฟนไหม..." ถ้าเขาตอบว่ามี เราก็จะจบเรื่องนี้ทันที แต่เขาตอบว่าไม่มี ฉะนั้นเรื่องจึงดำเนินต่อ เขาจอดรถที่ชั้นจอดรถใต้ตึก เราสองก็เดินจับมือกันมากดลิฟต์ ขึ้นไปยังชั้นสิบ ซึ่งเป็นชั้นของผม มันฟังดูแปลก แต่เรื่องวันไนท์สแตนด์ มันก็ปกตินะหรือผมผิด ใจผมก็สั่น บ้างก็แอบเถียง แต่อีกใจก็อยากทำมันตีกันในหัว แต่ห้องที่เตรียมไว้อย่างดิบดีคืนนี้ผมไม่อยากให้เสียเปล่า...ถ้ามันจะเละก็เละเพราะผมกับจอมทัพจะกระทำในคืนนี้