“อ๊ะ ปล่อยนะคะ อื้อ ปล่อยซิ”
ผลัก!!
ตุ๊บ!!
“อื้อ เจ็บนะพี่แพรวบ้า” ด้วยความเมาหล่อนยังใจกล้าบ้าบิ่นอยู่อย่างนั้น หัวใจว่าจะดื้อดึงแต่ทว่าร่างกายมันกลับไม่เป็นใจซะนี่ หล่อนพยายามพยุงร่างตังเองลุกนั่ง เพื่อต่อว่าคนที่ยืนอยู่ปลายเท้านั้น คนใจร้ายเหวี่ยงหล่อนมาได้ทั้งเจ็บและจุกเป็นบ้าเลย
“นี่ยายเฉิ่ม เดี๋ยวนี้กล้าด่าฉันเหรอ” แพรวาชี้นิ้วใส่หน้าเจ้าหล่อนสายตามองอย่างตำหนิ
“กล้าสิ ก็พี่ทำรุนแรงนี่ เจ็บใจแล้วยังจะมาเจ็บตัวอีก” ทอฝันตะโกนใส่หน้าเขา
“เจ็บใจเรื่องอะไร”
“ก็เรื่อง...” หล่อนชะงัก
“ก็เรื่องที่ไม่ได้ไปนั่งดื่มกับคุณไบร์อันไงคะ” ยังดีที่มีสติอยู่บ้างไม่บอกไปหละว่าเจ็บใจที่เขาไปอี๋อ๋อกับคู่ขาหน้าพลาสติกนั่น หล่อนนึกในใจ
“มันจะมากไปแล้วนะ อยากเจอเอ็นของผู้มากนักใช่ไหม” แพรวาผลักร่างเล็กกว่านอนลง แล้วโถมร่างเข้าหามองหน้าสวยนั้นอย่างเอาเรื่อง ทอฝันนึกอยากประชดเขาเพื่อความสะใจ
“ก็บอก
