นึกสนุกอยากทะลุมิติไปลำบากยุค70

ยุคสองพันยี่สิบเด็กทุกคนย่อมมีความฝัน ไม่เว้นแม้แต่เหมาเสี่ยวหลินหญิงสาววัยกะรัตคนนี้เดิมทีในวัยเด็กก็มีอาชีพในฝันที่อยากเป็นแล้ว ด้วยว่าเธอชอบใส่เสื้อผ้าสวย ๆ จึงอยากเป็นนักออกแบบเสื้อผ้า อยากเปิดร้านขายเสื้อผ้าที่มีสินค้าอาภรณ์สวยงามทุกรูปแบบ เด็กน้อยชอบทานอาหารอร่อย ๆ ก็อยากมีอาชีพเป็นเจ้าของธุรกิจร้านอาหารด้วย เพราะจะได้มีคนทำอาหารอร่อย ๆ ให้ทานทุกวัน โดยที่เธอเองไม่เคยคิดว่า ปกติแล้วแม่ครัวหรือเชฟที่บ้านมักจะทำอาหารอร่อย ๆ ให้เธอทุกวันอยู่แล้ว แต่ก็นั่นแหละนะ ความฝันของเด็ก ๆ ก็แบบนี้ไม่ได้คิดอะไรมาก... หญิงสาวในวัยสามสิบปี เจ้าของแบรนด์ธุรกิจเสื้อผ้าชั้นนำและยังเป็นเจ้าของร้านอาหารระดับห้าดาว จากวัยเด็กที่เติบโตขึ้นมาในครอบครัวฐานะดี ชีวิตมีความสุขรายล้อมด้วยผู้คนที่รักและห่วงใย มีชีวิตอยู่ในเซฟโซนที่เรียกได้ว่าไม่เคยลำบาก แม้จะอยากทำงานบ้านเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็ยังไม่มีใครอนุญาตให้เธอทำ ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ได้เติบโตขึ้นมาอย่างไร้คุณภาพและนิสัยเสีย ตรงกันข้ามเธอเป็นคนฉลาด มั่นใจในตัวเอง และมีจิตใจอ่อนโยนมีเหตุผล ทว่าสิ่งเดียวที่น่าขัดใจหลายคนคือ เธอคลั่งไคล้การอ่านนิยายออนไลน์ประเภททะลุมิติมาก เมื่อไหร่ที่นักเขียนในดวงใจของเธอออกผลงานใหม่ เหมาเสี่ยวหลินก็เรียกได้ว่าเข้าถ้ำอ่านอีบุ๊กตั้งแต่หน้าแรกถึงหน้าสุดท้ายแบบรวดเดียวจบ โดยไม่สนใจแบรนด์เสื้อผ้าหรือร้านอาหาร แน่นอนว่าเธอมั่นใจในตัวผู้ช่วยฝีมือดีของตัวเองว่าสามารถดูแลธุรกิจของเธอได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่องเช่นกัน เหมาเสี่ยวหลินเข้ารับการศึกษาที่โรงเรียนและมหาวิทยาลัยชั้นนำของประเทศ เธอใช้ทักษะต่าง ๆ มีความเฉลียวฉลาด และนำเอาความรู้ทั้งหมดที่ได้ร่ำเรียนมาต่อยอดให้กับความฝันของเธอ ความฝันที่เธอปรารถนาได้ประสบผลสำเร็จตั้งแต่เธออายุเพียงยี่สิบสองย่างยี่สิบสามปีและเมื่อไหร่ที่มีเวลาว่างเธอก็มักจะชอบทำอาหารเป็นงานอดิเรกอยู่เสมอ เพราะมันก็เป็นอีกความฝันที่ไม่ใช่แค่เปิดร้านอาหารแล้วมีคนทำอาหารอร่อย ๆ ให้เธอทานเท่านั้น แต่เธอยังอยากทำอาหารและคิดสูตรอาหารใหม่ ๆ ในแบบที่ตัวเองชอบ ชีวิตประจำวันของเหมาเสี่ยวหลินวนอยู่กับการออกแบบเสื้อผ้าและตรวจดูยอดสั่งซื้อ ส่วนทางด้านร้านอาหารที่เธอเป็นเจ้าของก็เข้าไปดูแลเองบ้างเป็นบางที แต่หลาย ๆ ครั้งที่ติดธุระเธอก็จะให้เลขาหรือผู้ช่วยทำหน้าที่นั้นแทน ชีวิตประสบความสำเร็จราบรื่นทุกอย่าง ทว่าทุกคนในครอบครัวก็จากเธอไปกันหมดแล้ว ไม่มีใครได้อยู่เห็นความสำเร็จของเธอเลย คืนหนึ่งในขณะที่เธอกำลังหลับสนิทก็เกิดความฝันอันยาวนานขึ้น... ในฝันมีหมู่บ้านที่แสนกันดารไม่เหมือนยุคสมัยที่เธออาศัยอยู่เลยสักนิดเดียว บางทีอาจจะเป็นพื้นที่ที่ไหนสักที่ในชนบทของประเทศก็เป็นได้ ความฝันนี้เธอพบกับเด็กสาววัยสิบห้าปี ซึ่งมีนามว่าจ้าวหลิวหลี เด็กสาวผู้แสนน่าสงสาร ร่างกายของเธอผอมแห้ง ใบหน้าซีดเซียว เสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่บนตัวก็มีแต่ร่องรอยการเย็บ การปะเต็มไปหมด อีกทั้งยังผ่านการใช้งานและซักจนสีซีด จ้าวหลิวหลีเด็กสาววัยสิบห้าหนาวต้องตื่นเช้าฟ้ายังไม่สว่างดีมาทำอาหารหลายอย่างให้คนในบ้าน แต่ตัวเองกลับทานแค่น้ำแกงถ้วยเล็ก ๆ ถ้วยเดียว เธอยังต้องทำงานหนักเพื่อเก็บแต้มสะสมที่คอมมูนซึ่งสวนทางกับปริมาณอาหารที่ทานเข้าไปในร่างกายมาก ไหนจะต้องตัดหญ้าเพื่อเอาไปเป็นอาหารหมูกองกลางของหมู่บ้าน และยังต้องทำงานกลางแจ้งต่าง ๆ ตามที่หัวหน้าคอมมูนจัดการมอบหมายให้จนครบชั่วโมงในแต่ละวัน แค่นั้นยังไม่หนักพอเพราะจ้าวหลิวหลีต้องกลับไปช่วยพ่อของเธอหาบน้ำมาเติมโอ่งที่บ้านให้เต็มหลังจากเลิกงานที่คอมมูน หลังจากทำงานบ้านเรียบร้อยแล้ว เธอก็ต้องกลับมาช่วยแม่เย็บผ้าต่อวนเวียนอยู่เช่นนี้ เหมาเสี่ยวหลินจะไม่รู้สึกขัดใจอะไรเลยถ้าไม่เห็นว่าบ้านหลังที่จ้าวหลิวหลีอยู่นั้น ไม่ได้มีเพียงครอบครัวของเธอเท่านั้นที่อยู่ แต่กลับมีคนอีกมากเพราะเป็นครอบครัวใหญ่ มีสมาชิกครบทั้งสามรุ่นมีทั้งรุ่นปู่ย่า พ่อแม่และเหล่าหลาน ๆ ของปู่ย่า มีลุงใหญ่และป้าสะใภ้พร้อมทั้งลูกสาวของพวกเขาอีก แต่คนที่ทำงานทุกอย่างกับเป็นครอบครัวของหญิงสาวแต่เพียงครอบครัวเดียว ขนาดน้องชายจ้าวหลิวหลีที่ดูยังเล็กนักอายุน่าจะราว ๆ เจ็ดแปดปีได้กลับต้องมาช่วยทำงาน ทั้ง ๆ ที่ก็มีผู้ใหญ่หลายคนแต่กลับเมินเฉย ไม่มีใครคิดจะช่วย ถึงกระนั้นลูกสาวของลุงใหญ่ยังกดขี่ให้เธอทำนั่นทำนี่ให้ ทั้งยังพูดจาดูถูก ใช้งานเธอราวกับทาส ทั้งถูกดุด่าทุบตีจนน้ำตาร่วงอยู่หลายครั้ง จ้าวเฉิงกวนคนเป็นพ่อของเด็กสาวพร่ำสอนให้ลูกรู้จักความกตัญญู จ้าวหลิวหลีจึงทำได้เพียงก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไปไม่มีปากมีเสียง และพยายามมองโลกในแง่ดีเสมอว่าวันหนึ่งปู่ย่าอาจเห็นใจเธอบ้าง เหมาเสี่ยวหลินเหมือนได้เข้ามาตามติดชีวิตประจำวันของจ้าวหลิวหลีอย่างไรอย่างนั้น เป็นชีวิตที่แสนจะน่าเห็นใจและน่าสงสารมาก เธอเฝ้าฝันถึงเด็กสาวคนนี้มานานนับสองสามสัปดาห์ได้ก่อนที่ในคืนนี้เธอจะฝันต่างออกไป... ในฝันก็ยังคงเป็นเรื่องราวชีวิตของจ้าวหลิวหลีเหมือนเดิมในช่วงแรกคือการที่เด็กสาวถูกใช้งานอย่างหนักได้ทานแค่น้ำแกงถ้วยเดียวก่อนไปทำงานอยู่ตลอด มื้ออื่น ๆ ก็ทานเพียงซาลาเปาแป้งข้าวโพดหยาบ ๆ เล็ก ๆ หนึ่งลูกเท่านั้น ทว่าวันนี้ร่างกายของจ้าวหลิวหลีจะฝืนทนทุกอย่างต่อไปไม่ไหวแล้ว ขณะที่เธอกำลังหาบน้ำขึ้นมาจากคลองใกล้บ้าน แต่ร่างกายที่ทรุดโทรมลงไปมากทำให้เธอมีอาการหน้ามืดเพราะขาดอาหาร เหมาเสี่ยวหลินมองเห็นเด็กสาวถือถังน้ำแต่กลับเดินเซไปมาก่อนจะทรุดลงไปนอนสลบอยู่บนพื้น ขาเรียวยาวก้าวตรงปรี่เข้าไปหาจ้าวหลิวหลีทันทีแต่เพราะเธอไม่สามารถช่วยอะไรได้จึงทำได้แค่ยืนมองอยู่อย่างร้อนใจ ไม่นานนักก็มีเหล่าชาวบ้านเข้ามารุมล้อมเด็กสาวเอาไว้... ‘เหมาเสี่ยวหลิน...’ เสียงเรียกดังออกมาจากที่ไหนสักที่ ทำให้เธอหันมองซ้ายมองขวาแต่กลับไม่เห็นใคร ‘เหมาเสี่ยวหลินเธอจะยอมเป็นเด็กคนนี้ไหม... เด็กสาวที่เธอเห็นทุกค่ำคืน เธอจะยอมเป็นเด็กคนนี้ไหมเหมาเสี่ยวหลิน!!’ ประโยคแปลก ๆ ดังเข้ามาในโสตประสาทของเธอไม่หยุด ก่อนที่เหมาเสี่ยวหลินจะก้มมองร่างผอมแห้งของจ้าวหลิวหลีบนพื้นพร้อมพยักหน้าสองสามครั้งและเอ่ยคำสัตย์ออกไป “ยอมค่ะ... ฉันยอม” เหมาเสี่ยวหลินไม่ต้องคิดอะไรให้มากความ เพราะตลอดเวลาที่เธอฝันเห็นจ้าวหลิวหลี ชีวิตที่โดนเอารัดเอาเปรียบทั้งอ่อนแอทั้งขี้ขลาดมากเกินกว่าจะรับมือกับพวกคนพวกนั้น ก็อยากยื่นมือช่วยมานานแล้ว ต่อจากนี้เธอจะจัดการพวกเขาเอง! ‘ดี... หลังจากนี้เธอจงเตรียมของให้พร้อม ทุกอย่างที่เธอมีจะสามารถนำมาใช้ในที่แห่งนี้ได้ไม่มีวันหมด!’ เปลือกตาสวยเปิดปรือพร้อมเม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นเต็มใบหน้า แม้ว่าเครื่องปรับอากาศกำลังทำความเย็นอยู่ที่สิบเก้าองศาเซลเซียสก็ตาม คำพูดที่ยังคงดังก้องอยู่ในหูของเธอทำให้เหมาเสี่ยวหลินรับรู้ได้ว่าสิ่งที่พบเจอในฝัน ไม่น่าจะใช่ความฝันอีกต่อไป พลันรู้สึกเจ็บแปลบกลางฝ่ามือขึ้นมาดื้อ ๆ เมื่อมองดูก็ปรากฏเป็นไฝเม็ดเล็กสีแดงขึ้นมา แค่สัมผัสก็รู้สึกถึงช่องว่างไม่มีที่สิ้นสุด หญิงสาวรีบลุกจากเตียงพร้อมอาบน้ำแต่งตัว จากนั้นส่งข้อความถึงผู้ช่วยและเลขาให้ทำงานที่ร้านอาหารและร้านเสื้อผ้าโดยที่วันนี้เธอจะเข้าไปช่วงบ่าย ส่วนตัวเองไปที่ห้างสรรพสินค้าและซื้อของที่เธอคิดว่าต้องใช้ทันที จากชีวิตที่ประสบความสำเร็จทุกอย่างราบรื่นและน่าเบื่อมาตลอด ต่อไปนี้เธอจะมีโอกาสทะลุมิติ ผจญภัยและฝ่าฟันกับเหตุการณ์ที่ยากลำบากบ้าง มันช่างน่าตื่นเต้นจนใบหน้าเผยรอยยิ้มไม่หุบเลย เหมาเสี่ยวหลินเดินเลือกของที่คิดว่าจำเป็นทั้งอาหารสด ผักผลไม้ เนื้อสัตว์ต่าง ๆ ไข่ อาหารทะเล อาหารแห้ง ขนม ของว่างอาหารกึ่งสำเร็จรูป เครื่องดื่มแบบชง แบบขวดหลากหลายชนิด ของใช้ส่วนตัว ของใช้ในครัว เสื้อผ้าสำเร็จรูปทั้งที่เหมาะกับยุคนั้น และแบบหรูหรา จ่ายเงินเสร็จก็นำของบางส่วนแกล้ง ๆ ใส่ท้ายรถ ซึ่งวันนี้เธอขับเองโดยบอกคนขับให้หยุดงานหนึ่งวัน แน่นอนว่าตอนเอาของใส่ท้ายรถเธอก็เก็บทุกอย่างเข้ามิติ ของบางส่วนให้ส่งไปที่โกดัง จากนั้นก็เดินกลับไปที่ร้านหนังสือ หยิบหนังสือสูตรอาหารคาวหวานนานาชนิด หนังสือการเกษตร หนังสือทุกประเภทที่คิดว่าแม้ไม่ได้ใช้ก็ควรซื้อติดไปด้วย ยังมีร้านขายผ้าที่ต้องไป เธอเลือกผ้าสารพัดชนิดแทบจะเหมาทั้งร้าน แต่ก็ไม่ลืมว่าต้องเลือกผ้าทั้งที่เข้ากับยุคสมัยนั้น และเตรียมพร้อมผ้าเนื้อดีที่เอาไว้เผื่อขายหรือเปิดกิจการที่เธอรักด้วย เสร็จจากห้างสรรพสินค้าเธอก็ขับรถไปที่ร้านยานยนต์ครบวงจร มีตั้งแต่จักรยาน จักรยานยนต์ สองล้อ สามล้อ สีล้อ สั่งแบบและรุ่นต่าง ๆ ให้ไปส่งที่โกดังเก็บของ เนื่องจากพวกรถบรรทุก รถห้องเย็นมีขนาดใหญ่ก็สามารถสั่งได้ด้วย โดยให้ขับไปจอดไว้ที่ลานจอดรถของโกดัง หลังจากที่เลือกซื้อของครบแล้ว สายตาก็จ้องมองตรงไปข้างหน้าขณะขับรถไปตรวจงานและยังหยิบจับแบบและเสื้อผ้าที่ร้านด้วย ความรู้สึกกลัวเล็กน้อยก็วูบไหวเข้ามา กลัวว่าหากจากที่นี่ไปแล้วจริง ๆ กิจการทุกอย่างที่ทุ่มเทสร้างมาจะทำอย่างไร ทว่ายังดีที่ไม่มีพ่อแม่พี่น้องให้ต้องอาลัยอาวรณ์แล้ว แม้จะเศร้าใจเล็กน้อย แต่เธอก็อยากช่วยเด็กสาวคนนั้นมากกว่า อีกทั้งชีวิตในรูปแบบทะลุมิติเหมือนในนิยายออนไลน์ที่ชอบอ่าน ช่างน่าตื่นเต้นและเย้ายวนเหลือเกิน ตกกลางคืน เหมาเสี่ยวหลินคิดว่าแค่รอเวลา แม้ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ต้องจากที่นี่ไป คืนนี้เธอคงตื่นเต้นจนนอนไม่หลับแน่ นอนอยู่บนเตียงครู่หนึ่งก็รู้สึกเคลิ้ม ๆ ‘เหมาเสี่ยวหลิน เธอพร้อมหรือยัง’ “พร้อมค่ะ” ถึงจะแอบหวั่นใจนิดหน่อย ทว่าความตื่นเต้นกลับมีมากกว่า เธอไม่ชอบความอยุติธรรมที่จ้าวหลิวหลีได้รับ เธอพร้อมจะไปเปลี่ยนแปลงความเลวร้ายให้กลายเป็นความมั่งคั่ง ‘ดี งั้นไปกันเถอะ’ สิ้นเสียงพูดเธอก็ไม่รู้สึกตัวเองเลย สติดับวูบมีเพียงความมืดที่ไม่มีที่สิ้นสุดราวกับได้หลับใหลไปพร้อมกับเสียงนั้น