Ninya Buenavidez
I HUGGED MYSELF while standing near the car. Tanaw mula dito ang naglalakihang building at city lights na naghahatid ng liwanag sa maulap na gabi. The cold breeze of midnight air penetrates my skin, cold but giving comfort.
Narinig ko ang mga yapak ni Aubrey at tumabi sa akin. She handed me the cup of coffee and sighed in relief. Sinubukan niyang umupo sa likod ng pick-up, then she tapped the space beside her.
“So… how was it so far?” hawak ng dalawang palad niya ang kape nang humilig ako sa likod ng sasakyan pero hindi umupo gaya niya.
“Donya Celestial thinks that we are fighting. Kahit hindi naman, siguro naninibago lang siya kasi…” I sigh hardly and sipped on my coffee.
“Kasi?”
“Kasi marami ng nagbago at kahit naman pekiin namin o pilitin… siguro kapansin pans
