ตกกระไดหัวใจพลอยโจน

บทที่ 3

ซาโตรุสังเกตว่าเธอนั่งเขี่ยอาหารอยู่นาน

"อย่ากังวลเลย" เขาบอกกับเธอ

"ถือเสียว่าเธอกำลังเล่นเกมส์ "

"อืม " เธอพยักหน้ารับ และไม่นานเขาก็ยกข้าวกล่องให้กับสามสาว ที่นั่งร่วมโต๊ะกับเขา

"อิ่มแล้ว หรอคะ " อิเมะ ถาม เมื่อเห็นว่าเขากำลังเตรียมลุกไป

"จะกลับแล้วหรอ รุ่นพี่ "

"กลับแล้ว ฉันไปก่อนนะ " เขาบอกกับเพื่อนๆ ในห้องเช่นกัน ทุกคนต่างหันมาขานรับเขา

"แหม รุ่นพี่ นี้ช่างเอาใจใส่กับสมาชิกนักบาสทุกคนแบบนี้ ด้วยกันมั้ยนะ "

"ต้องทุกคนสิ "

"ฉันละอิจฉาเธอ จริงๆ "

"อย่ามาอิจฉาเลย พรุ่งนี้ฉันไม่รู้ว่าต้องเจออะไรบ้าง สำหรับพรุ่งนี้ " โซระ ตอบเพื่อนสนิทของเพื่อนแบบกังวล

.......รุ่งเช้า .....

วันนี้มีกิจกรรมการซ้อมบาสเกตบอล ของชมรมนักบาสเกตบอล ทุกคนรวมตัวกันที่สนาม กลายเป็นมหกรรมครั้งยิ่งใหญ่ก็ว่าได้ ตอนนี้ทุกคนรวมตัวกันอยู่ที่ห้องแต่งตัว โดยมีโซระ ก็รวมอยู่ด้วย

" สวัสดีครับ ผมซากิ ได้มอบหมายให้เป็นนักพากย์เสียง ในวันนี้ อดใจรอกันอีกนิดนะครับ เราจะได้เจอผู้เข้าแข่งขัน ทั้งหมด "

"เสียงกรี๊ด ดังสนั่นเป็นเวลาต่อเนื่อง" ยิ่งตอนนี้นักเรียนทั่วโรงเรียนมารวมตัวกันที่สนาม กันหมด

"เอาล่ะครับ เหลือเวลาอีกห้านาที เราจะได้เจอกับพวกเขา งั้นเรามาฟังกติกา กันก่อนนะครับ"

"ในกีฬาบาสเกตบอลจะมีผู้เล่นในสนามขณะที่แข่งขันทีมละ 5 คน "

"1. ผู้เล่นห้ามถือลูกบอลแล้ววิ่ง

2. ผู้เล่นจะส่งบอลไปทิศทางใดก็ได้ โดยใช้มือเดียวหรือสองมือก็ได้

3. ผู้เล่นจะเลี้ยงบอลไปทิศทางใดก็ได้ โดยใช้มือเดียวหรือสองมือก็ได้

4. ผู้เล่นต้องใช้มือทั้งสองเข้าครอบครองบอล ห้ามใช้ร่างกายช่วยในการครอบครองบอล

5. ในการเล่นจะใช้ไหล่กระแทก หรือใช้มือดึง ผลัก ตี หรือทำการใดๆให้ฝ่ายตรงข้ามล้มลงไม่ได้ ถ้าผู้เล่นฝ่าฝืนถือเป็นการฟาวล์ 1 ครั้ง ถ้า ฟาวล์ 2 ครั้ง หมดสิทธิ์เล่น จนกว่าฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดทำประตูกันได้จึงจะกลับมาเล่นได้อีก ถ้าเกิดการบาดเจ็บระหว่างการแข่งขัน จะไม่มีการเปลี่ยนตัวผู้เล่น

6. ห้ามใช้ขาหรือเท้าแตะลูก ถือเป็นการฟาวล์ 1 ครั้ง

7. ถ้าฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดทำฟาวล์ติดต่อกัน 3 ครั้ง ให้อีกฝ่ายหนึ่งได้ประตู

8. ประตูที่ทำได้หรือนับว่าได้ประตูนั้น ต้องเป็นการโยนบอลให้ลงตะกร้า ฝ่ายป้องกันจะไปยุ่งเกี่ยวกับประตูไม่ได้เด็ดขาด

9. เมื่อฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดทำลูกบอลออกนอกสนาม ให้อีกฝ่ายหนึ่งส่งลูกเข้ามาจากขอบสนามภายใน 5 วินาที ถ้าเกิน 5 วินาที ให้เปลี่ยนส่ง และถ้าผู้เล่นฝ่ายใดพยายามถ่วงเวลาอยู่เสมอให้ปรับเป็นฟาวล์

10. ผู้ตัดสินมีหน้าที่ตัดสินว่าผู้เล่นคนใดฟาวล์ และลงโทษให้ผู้เล่นหมดสิทธิ์

11. ผู้ตัดสินมีหน้าที่ตัดสินว่าลูกใดออกนอกสนาม และฝ่ายใดเป็นฝ่ายส่งลูกเข้าเล่น และจะทำหน้าที่เป็นผู้รักษาเวลาบันทึกจำนวนประตูที่ทำได้ และทำหน้าที่ทั่วไปตามวิสัยของผู้ตัดสิน

12. การเล่นแบ่งออกเป็น 2 ครึ่งๆละ 20 นาที

13. ฝ่ายที่ทำประตูได้มากที่สุดเป็นผู้ชนะ ในกรณีคะแนนเท่ากันให้ต่อเวลาออกไป และถ้าฝ่ายใดทำประตูได้ก่อนถือว่าเป็นฝ่ายชนะ"

ผู้พากย์เสียงอย่างซากิ ได้อธิบายกติการ การเล่นลงบาส ให้ทุกคนเข้าใจ และมีอีกอย่างหนึ่ง ทีมของฝั่ง ซาโตรุ มีห้าคนด้วยกันคือ ยูได ยามะ โทชิโระ และคาไซ ส่วนอีกฝ่ายหัวหน้าก็คือ โซระ น้องใหม่ของชมรมเรานั่นเอง มีทั้งหมดห้าคนด้วยกัน คือ ไคมะ โรนัน ไมกิ ซีนัน เมื่อซากิ พูดจบเสียงกรี๊ดดังลั่นทั่วโรงเรียนอีกครั้ง และไม่กี่วินาที พวกเขาทั้งสิบคนก็ปรากฏในสนาม เรียกเสียงกรี๊ดอีกครั้ง

"เอาล่ะ เพื่อนๆ ผมขอให้เงียบก่อนนะครับ ตอนนี้ผู้เข้าแข่งขันทั้งสิบคนก็อยู่ไหนสนามกันแล้ว ขอให้นักบาสทุกคนออกมาแนะนำตัวให้เพื่อนๆ ที่มาร่วมเชียร์ ได้ทำความรู้จัก

"เอาล่ะ ฝั่งเสื้อสีฟ้า ได้แก่ ซาโตรุ

" กรี๊ดดดดดด" เรียกเสียงกรี๊ด ได้เป็นอย่างดี

"เอาล่ะครับ คนต่อไป ยูได"

"กรี๊ดดดดดด "

"ยูได ก็ไม่แพ้กัน" เสียงตนพากย์ แซว

" ยามะ โทชิโระ และ คาไซ" ทั้งห้าคนออกมาจากแถวคนละหนึ่งก้าว และทุกคนโบกมือทักทายให้กับน้องๆและเพื่อนๆ ที่มาชมพวกเขา

"เอาล่ะครับ อย่าลืมว่าเรายังมีอีกทีม ที่ร่วมแข่งขัน เก็บแรงไว้กรีีด กันก่อนครับ "

"ทีมเสื้อสีชมพู มี โซระ "

"กกก กรี๊ด " เธอก้าวออกมาพร้อมกับโบกมือทัทายเช่น กัน

"คนต่อไป ก็คือ ไคมะ "

"กรี๊ดดดดดดดดด"

"โรนัน "

":ซีนัน"

" และไมกิ"

"กรี๊ดดดดดดดดดดดด"

"เสียงเชียร์ ของอีกฝั่งก็ไม่แพ้เช่นกัน " เมื่อทุกคนออกมาแนะนำตัวให้ทุกคนรู้จักกันแล้ว ทั้งสิบคนจึงลงไปสนามเช่นเดิม ตอนนี้กรรมการบอกกติตา ให้กับผู้เข้าแข่งขันได้รับทราบ และเมื่อทุกคนพร้อมกันแล้ว

"ปี๊ดดดดด" เสียงกรรมการเป่านกหวีด ดังขึ้น ตอนนี้ลูกบาสอยู่ในมือของ ยามะ ฝั่งของซาโตรุ แต่โดนสกัดไปได้ จากไคมะ และส่งต่อให้กับ โซระ โซระเห็นว่าได้จังหวะ จึงโยนลงห่วง และในที่สุดเธอก็ทำให้ทีมของเธอนำไปหนึ่งแต้ม

"กรี๊ดดดดดด โซระ เก่งมากกกกกก " เสียงเพื่อนๆ เชียร์ ร้องเรียกโวระ เมื่อเธอทำแต้มนำของทีม

"ปี๊ดดดด " ตอนนี้ลูกบาส ยังคงเป็นของทีมโซระ ไมกิ กำลังเลี้ยงลูกบาส และโยนให้ซีนัน แต่โดนสกัดจาก ยูได ตอนนี้ยูไดโยนลงห่วง แต่พลาดไป

"ปี๊ดดด" เสียงกรรมการ เป่า พักครึ่งแรก

"ตอนนี้ทีมของโซระ กำลังนำอยู่หนึ่งแต้มนะครับ " เสีบงซากิ ประกาศตามสายออกมา

"รุ่นพี่ตอนนี้ คะแนนยังตามหลังอยู่ "

"เธอว่าใครจะเป็นผู้ชนะ " เสียงเพื่อนนักเรียนคุยกันทั้งสองคน

"ฉันว่าทีมโซระ ชนะ"

"ฉันว่ารุ่นพี่ ชนะ "

"ฉันว่าเพื่อนของฉันชนะ" เรโกะ พูดออกมา ด้วยความมั่นใจ เมื่อเธอเห็นแล้วว่าการเล่นของเพื่อนเธอ ไม่กี่นาทีที่ผ่านมา เธอเล่นได้เยี่ยมเลยทีเดียว

"งั้นเรามาลุ้นกัน "

"ได้สิ "

"ปี๊ดดดดดดด " เสียงนกหวีดดังขึ้นอีกครั้ง เรัยกนักบาสเกตบอลทุกคนลงไปที่สนาม ทุกคนรวมตัวกันครบ

"ปี๊ดดด " เสียงเป่าดังขึ้นเเริ่มเล่นได้

"ตอนนี้ลูกบาสเลี้ยงโดยฝ่ายของ ซาโตรุ เขาส่งให้ ยามะ ยามะส่งกลับให้ซาโตรุ อีกครั้ง และเข้าก็โยนลงห่วงทันที

"หนึ่งแต้ม สำหรับทีมซาโตรุ ตอนนี้ ทีมพวกเขาได้คะแนนเสมอ กับพวกเธอแล้ว

"กรี๊ดดดดดดด " เสียงร้องอีกครั้ง

"เย้" รุ่นพี่ทำแต้มได้แล้ว

" มาครับ เรามาลุ้นกันต่อ เหลือเวลาอีกสิบนาที ที่จะหมดเวลา ตอนนี้ ลูกบาสอยู่กับ ยูได โดนสกัดไปได้ จาก โรนัน โรนัน ส่งต่อให้โซระ และเธอก็โยนลงห่วง

" หนึ่งแต้มมมมม "

" เธอทำได้อีกแล้ว"

"ว้าววววววว " กรี๊ดดดดด"

"เห็น มั้ยว่าเพื่อนของฉันเก่ง " เรโกะ บอกกับเพื่อนร่วมห้องชั้นเรียน จนเธอพูดไม่ออก

"ตอนนี้ลูกบาสอยู่่ที่ ไมกิ ไมกิส่งให้ โรนัน และเป็นฝ่ายโรนันที่โยนลงห่วงทันที ด้วยระยะใกล

" ปี๊ดดดดดด "

"ได้ไปอีกหนึ่งแต้ม "

"ปี๊ดดดดดดด ปี๊ดดดดด ปี๊ดดด "

"หมดเวลา "

"เย้ กร๊ดดดดด "

"ทีมของโซระชนะไปวันนี้ "

"กรี๊ดดดดด เพื่อนของฉันชนะ " เรโกะตะโกนออกมา พร้อมกับวิ่งเข้าไปกอด เพื่อนสาวของเธอ

"เก่งมากเพื่อน "

"จ้า"

ทั้งสองทีมเมื่อจบเกมส์การแข่งขัน จึงเดินเข้าไปจับมือ ต่างฝ่ายก็เดินมาจับมือเช่นกันเป็นการแสดงความมีน้ำใจในนักกีฬา

"ไม่เลวนิ เขาบอกกับเธอ"

"ค่ะ" ซาโตรุเดินมาหาเธอเมื่อเกมส์ การเล่นบาสของพวกเขาจบลง

ทั้งสิบคน เดินไปที่ห้องชมรม เพื่อที่จะเปลี่ยนเสื้อ้า

"ดังใหญ่แล้วนะโซระ" หนึ่งในสมาชิกกลุ่ม ได้แซว

"ไม่หรอกค่ะ ถ้าไม่มีพวกพี่ๆ "

"โซระ นี่เท่ห์ ไปเลย " เสียงโรนันพูดแทรกออกมา "

"ขอบใจนะคะ สำหรับคำชมที่พี่ให้มา งั้นขอตัวก่อนนะคะ วันนี้สนุกมากเลยค่ะ ที่พวกพี่ๆออมมือให้ " เธอพูดออกมา พร้อมกับเดินออกจาห้องชมรมไป

"เธอรู้ "

"ฉลาดไม่เบาเลยนะเนี่ย" เสียงซาโตรุ พูดออกมาพร้อมกับยิ้มเลิศนัย

"นายดูคนไม่ผิดจริงๆ "

"ไปเถอะ พวกเรา " เขาชวนเพื่อนๆทั้งเก้าคน ที่ตอนนี้ เปลี่ยนเสื้อผ้ากันครบหมดทุกคนแล้ว

"นายคงไม่คิดจะชอบยัยเด็กนั่นนะ " เพื่อนสนิทอย่างยูได ถามออกมา

"ไม่ "

"นายไม่ได้โกหก ฉันใช่มั้ย "

"ไม่"

"นายยิ้มอะไรยูได "

"เปล่าาา " ยูได ยิ้มให้กับเพื่อนสนิทอีกครั้ง เมื่อจับพิรุธของเขาได้

"นายนี่มันมัน ปากอย่างใจอย่างนะ" เขาพูดลอยๆขึ้นมาอีกครั้ง

"นายหยุดพูดล้อฉันได้แล้ว ฉันไม่ได้คิดอะไรกับเธอเลย" ทั้งคู่พูดโต้กันไปมา

"กรี๊ดดดดด เมื่อเช้าพวกหนูการเล่นบาสของพวกพี่ๆแล้วค่ะ สนุกมากเลย นี่ค่ะ ของขวัญเล็กๆน้อย"

ซาโตรุ รับของจากมือรุ่นน้องที่นำมามอบให้เขา

"ขอบคุณนะครับ "

"ค่ะ"

"ได้ไงละครับ พี่ก็ยืนอยู่ด้วย แบบนี้พี่ก็น้อยใจนะครับ"

"โถ่พี่คะ รอบหน้านะคะ พอดีว่าไม่ได้เตรียมเอาไว้"

"จ๊ะ พี่ล้อเล่นนะครับ "

"ค่ะ "

"งั้นพี่ขอตัวไปก่อนนะ"

ทั้งคู่เดินไปที่โรงอาหาร หลังจากได้เสียพลังงานไปเยอะ

"หิวแล้วว พอฉันได้กลิ่นอาหารลอยมา ท้องฉันก็เริ่มหิวทันที "

"นายมันเห็นแก่กิน " ทั้งคู่มานั่งที่โต๊ะ ไม่ทันไร ก็มีอาหารมาเสิร์ฟถึงที่

"นี่ค่ะ ของพวกพี่ๆทั้งสอง "

"ขอบคุณครับ" แฟนคลับของพวกเขายังคงนำของขวัญมาให้ บ้างก็เป็นของฝาก บ้างก็เป็นของกิน ไม่ต่างจากสาวโซระ ตอนนี้เธอก็กลายเป็นสาวเท่ห์ ไปในพริบตา ทั้งของขวัญมากมายกองอยู่บนโต๊ะ ไม่ต่างจากแฟนคลับของหนุ่มๆ

"พวกเธอเป็นอะไร " เธอถามเพื่อนเมื่อเห็นเพื่อนมีท่าทีแปลกไป

"เพื่อนของฉันกำลังดัง"

"ไม่สิ เธอดังแล้ว" เรโกะกับอิเนะ หันไปคุยซุบซิบกัน

"ไม่นะ พวกเธอ"

"ฉันล้อเล่น เธอลองไม่เปิดของขวัญดูหรอ"

"เธออยากรู้ก็เปิดสิ ฉันอนุญาต"

"จริงนะ

"จริง" ทั้งสองเมื่อเพื่อนสนิทของเขาอนุญาตพวกเธอจึงรีบเปิดทันที แต่ไม่ทัน

"ว้าววว ของน่ารักจัง จากนักเรียนมอต้น "อันนี้ของฉันเป็นช็อกโกแลตด้วย"

"อืม"

"พวกเธอกินได้ ฉันอนุญาต"

"จริงป่ะ"

"จริง"

เมื่อถึงเวลาเลิกเรียน โซระ หอบของขวัญมาที่บ้าน จนแม่ของเธอสงสัย

"กว่าจะถึงบ้าน เมื่อยมือไปหมด"

"อะไรกัน เนี่ยลูก "

"ของขวัญจากน้องๆในโรงเรียนค่ะ"

"ลูกไปทำอะไรมา ทำไมเขาจึงให้"

"วันนี้แข่งบาสกันนิดหน่อยค่ะ"

"แข่งบาส กับนักบาสนี่นะ"

"ค่ะแม่ "

"ชนะมาใช่หรือเปล่า"

"ค่ะ" เธอบอกพร้อมกับหัวเราะออกมา

"แม่ก็นึกว่าจะแพ้"

"โถ่แม่"

"งั้นวันนี้ แม่จะทำอาหารเย็นมื้อพิเศษสำหรับลูกแล้วกันนะ"

"จริงหรอคะ "

"จริงสิ"

"ดีเลยค่ะ " เธอบอกกับพร้อมหอบของขวัญ ขึ้นไปบนห้อง มีบางกล่องที่ยังไม่เกะ และไม่มีชื่อ เธอแกะดู เป็นกล้องถ่ายรูปรุ่นใหม่

"เอ๊ะ ใครจะให้ของขวัญเธอราคาแพงแบบนี้ พร้อมกับเปิดดูในกล่องเผื่อมีชื่อติดอยู่ เมื่อไม่เห็นมีอะไรเลย เธอก็เปิดดูในกล้องถ่าย กับเป็นภาพเขา ที่โชว์อยู่

ซาโตรุ นั่นเอง นี่เขาให้ของฉันแพงขนาดนี้เลยหรอ ดีนะที่เรโกะ กับอิเนะ ไม่เปิดกล่องที่เหลือ ไม่งั้นเอาไปพูดทั้งโรงเรียนแน่นอน เธอยังคงเปิดดูรูปไปเรื่อยๆ และมีข้อความที่เขียนบนกระดาษว่า "ขอบคุณนะ" ฉันอ่านไปพร้อมกับยิ้มออกมา "นี่เขาคงไม่คิดเกินคำว่าเพื่อนกับฉันใช่มั้ย"

"ไม่หรอกมั้ง " แฟนคลับ ให้กันเยอะไป

ฉันคิดไปคิดมาจนตัวเองสับสน หรือว่าตัวฉันก็คิด "ฮือออ ไม่เอาแล้ว เก็บของดีกว่า" ตอนนี้ฉันกลายเป็นคนบ้าไปแล้ว นั่งยิ้มอยู่คนเดียว

"โซระ ลงมาได้แล้วลูก"

"ค่ะแม่" แม่เรียกลงไปทานข้าวมื้อเย็น

"พ่อกลับมาแล้วหรอคะ" ฉันถามแม่เมื่อลงมา

"กลับมาแล้วจ๊ะ ตอนนี้กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า"

"ค่ะ "

"ว้าาววว วันนี้อาหารโปรด เต็มโต๊ะเลยค่ะ น่ากินทั้งนั้นเลย "

"ฉลองกับชัยชนะ ของลูก"

"ขัยชนะอะไรกัน"

"ก็วันนี้ลูกเราแข่งบาส ชนะที่โรงเรียน"

"ชนะไม่แปลกหรอก แต่ถ้าแพ้นะสิแปลก"

"พ่อคะ " เสียงผู้เป็นพ่อหัวเราะออกมา

"ไม่เอาแล้วสองพ่อลูก กินข้าวกัน"

"ค่ะ" ทั้งสามวันนี้นั่งกินข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อยและถูกปาก ที่สุด

เมื่อทานอาหารเสร็จเธอจึงขึ้นไปบนห้อง และทบทวนกับเรื่องที่เล่นบาสเกตบอลของวันนี้ ที่จริงเป็นพวกของซาโตรุ ที่ยังคงออกแรงไม่เต็มที่ ก็คือ ยอมให้เธอเสียก่อน เธอยังคงไม่เข้าใจสาเหตุที่เขาทำแบบนี้ ในระหว่างที่เธอคิดอยู่พร้อมกับเปิดดูรูปถ่ายเขาไปด้วย

"จริงๆ นายก็ดูหล่อเหมือนกันนะเนี่ย"

....ซาโตรุ กลับมาถึงบ้าน

"นี่ไม่คิดจะกลับมาอยู่บ้านใช่มั้ยถ้าฉันไม่ให้ลูกน้องไปตามลูกก็คงไม่กลับบ้าน "

"พ่อครับ "

"แม่แก บ่นใส่พ่อจนหูชาไปหมด เรื่องที่แกไม่ยอมกลับบ้าน "

"ช่วงนี้ผมเรียนหนักครับ"

"เรียนหนักหรือติดหญิง"

"พ่อครับ ผมแค่มอปลายเอง"

"ช่างแกเถอะ พ่อขี้เกียจบ่นแล้ว เดี๋ยวแกไปอธิบายกับแม่แกเองนะ "

"ครับบบบ" ซาโตรุ ยอมรับปากกับพ่อตัวเอง พ่อแม่ของซาโตรุ เป็นตระกูลมาเฟียที่สืบทอดกันมาหลายรุ่น จนตกมาที่รุ่นของซาโต้ ตอนนี้เขาครอบคลุมทุกพื้นที่ ในเมืองโตเกียว มีทั้งด้านมืดและด้านขาว ซาโต้ มีลูกชายสองคนคือ ซาโตรุ กับซาฮิชัง ซาโตรุ จะเป็นผู้ที่สืบทอดต่อจากซาโต้ อีกที เมื่อถึงเวลาอันควร

เสียงรถหรูเข้ามาในบ้าน ไม่ต้องเดาเลยว่าใคร น้องชายเขานั้นเอง เขาจอดรถพร้อมกับเดินเข้ามาในบ้าน

"ฮายยยพี่ชาย"ซาฮิชังวิ่งเข้ามากอดผู้เป็นพี่ชาย

"ไม่เจอกันนานเลยนะ"

"ครับพี่"

"กลับมาแล้วหรอ ตัวดี"

"ครับบบแม่"

"นี่ถ้าแม่ไม่ใช้พ่อแก แกคงไม่มา ใช่มั้ย"

"โถ่แม่ ผมก็มาแล้วครับ" เขาเข้าไปอ้อนผู้เป็นแม่

"กลับมากี่วัน "

"สองวันครับ"

"ดีๆ แกหายไปเป็นเดือน กลับมาให้เห็นหน้าเพียงสองวัน"

"ช่วงนี้ผมเรียนหนักครับ"

"ให้มันจริงเถอะพี่"

"นี่แก อย่าพูดมาก" น้องชายเกล้งพูดแซวเขา แล้วหันไปอ้อนผู้เป็นแม่แทน

"แม่ครับ ดูพี่สิ"

"ไม่เอานะ ยังทะเลาะกันเหมือนเด็กๆ อยู่นั้นแหละ "

"ผมขี้เกียจจะพูดแล้ว ขอตัวขึ้นไปพักผ่อนก่อนดีกว่า"

"ไปเถอะลูก มาเหนื่อยๆ"

"ครับ"

"ผมนึกว่ารอบนี้ พี่จะพาผู้หญิงมาด้วย"

"แกหุบปากไปเลย"

"เราก็อย่าไปแซวพี่ชาย นักสิ" เสียงแม่เอ็ดลูกชายคนเล็ก ของบ้าน

"นิดหน่อยนะแม่ งั้นผมขึ้นไปพักผ่อนก่อนนะครับ"

"จ๊ะ"

น้องเล็กขึ้นไปชั้นบน จริงๆเขาอยากขึ้นไปคุยกับพี่ชายเสียมากกว่า เขาเคาะประตูและเข้าไป

"มีอะไร "

"ผมจะมาคุยไม่ได้หรือครับ"

"ได้สิ "

" ช่วงนี้พี่ฮอต จังเลยนะครับ"

"ข่าวลือนะ"

"ผมมีสายนะพี่ "

"ใครใช้"

"ก็แม่นะสิ เห็นว่าพี่ไม่ค่อยจะกลับบ้านเธอเลยจ้างให้ผมไปสืบ"

"แล้วนายรายงานอะไรไปบ้างล่ะ"

"ก็บอกว่าพี่เรียนหนัก"

"ดีมาก "

"เออ พี่ครับ พรุ่งนี้ เราต้องไปงานที่พ่อจัดไว้นะครับ"

"นี่คือ แผนของพ่อใช่มั้ย"

"ก็จริงอีกแหละครับ"

"ถ้าฉันบอกว่าไม่ไปล่ะ"

"ไม่ได้ครับ" เอาเป็นว่าฉันรู้แล้ว นายจะไปไหนก็ไป "

"ครับ" เขาสั่งน้องชายออกไป และเมื่อนึกถึงงาน ที่กำลังจะมาถึงพรุ่งนี้ คืองานเลี้ยงในแก๊งมาเฟีย ตอนที่เขาอยากจะไป พ่อเขาไม่ยอมพาไป ตอนนี้เขาไม่อยากไปแล้ว แต่พ่อของเขายังคงบังคับเขา สงสัย ถึงเวลา ที่เขาต้องเรียนรู้เกี่ยวกับธุรกิจของครอบครัวตัวเองเสียแล้ว

"ลูกทั้งสอง ลงมาได้แล้ว "

"ครับแม่ เสียงเคาะประตู ดังเข้ามา"

และเขาก็ลงไปชั้นล่าง ทีโต๊ะอาหาร

"ว้าววว วันนี้อาหารของโปรดพี่ใหญ่ทั้งนั้นเลย"

"ของชายเล็กของบ้านก็มี " ผู้เป็นแม่บอกเขา แม่เขารู้ใจเขาไปหมดเลย

"ครับ"

ทั้งสี่คนกลับมารวมตัวกันอีกครั้งในบ้านหลังใหญ่ เป็นเวลาหลายเดือนแล้วที่ไม่ค่อยอยู่กันพร้อมหน้า

.....รุ่งเช้าของอีกวัน ซาโตรุ วันนี้เขาได้ติดตามพ่อเขาไปที่ทำงาน

"นายครับ " ทุกคนออกมาต้อนรับซาโต้ และลูกชายของเขา ซาโตรุ

"เขาทักทายลูกน้อง พร้อมกับแนะนำลูกชายของเขาให้รู้จัก

"นี่นายน้อยของพวกนาย"

"สวัสดีครับ ผมซาโตรุ" ทุกคนทำความเคารพเขา วิถีของมาเฟีย

"ครับ" เขาพยักหน้ารับ

ลูกน้องพาเจ้านายและนายน้อย เดินชมทั่วบริษัท

"แกต้องเรียนรู้ไว้นะ ซาโตรุ"

"ครับ" พ่อของเขาอธิบายเรื่องต่างๆให้กับลูกชายคนโตฟัง ถึงตอนนี้เขายังคงไม่เข้าใจ แต่พอนานไป จะซึมซับไปเอง

พ่อเขายังเดินอธิบายไปเรื่อย จนเขาตอนนี้ยิ่งอึ้งกับประวัติ ความเป็นมาเฟีย ของตระกูลถึงแม้ว่าช่วงแรกเขาจะรับไม่ได้ว่า การฆ่าคน มันผิด แต่พอรู้ถึงเหตุผล นี่แหละชีวิตของมาเฟีย

"แกอย่าใจอ่อน เด็ดขาดนะ "

"ครับ "

"คนใจอ่อน คือคนอ่อนแอ "

"ครับ"

"ท่านครับ นายน้อยยังต้องเรียนรู้ อีกเยอะครับ ค่อยๆ สอน" ลูกน้องเห็นว่านายของตัวเอง เริ่มกดดันเด็กน้อย และดูเหมือนว่าตัวนายน้อย ก็คงเบื่อเช่นกัน เขาจึงเสนอไป สถานที่ที่อื่นบ้าง เพื่อนเปลี่ยนบรรยากาศและคลายความกังวล ของเจ้านายทั้งสอง

" ดีนะ ที่ไอ้เล็กไม่มาด้วย เขาหมายถึงน้องชายอย่าซาฮิชัง ถ้ามาล่ะก็คงหนีกลับบ้านแน่นอน

"นี่ครับ ห้องพัก สำหรับนายน้อย"

"ครับ"

ลูกน้องพาเขามาพักผ่อนที่ห้องส่วนตัว ปล่อยให้พ่อของเขาจัดดการทำธุระต่อ

"นายท่าน ครับ" ช่วงนี้สายของเรารายงานมาว่า ตำรวจนอกเครื่องแบบมาปะปนกับบ่อนของเรา ครับ"

"พวกไหน"

"ได้ข่าวมา เป็นหัวหน้าที่เพิ่งย้ายมาใหม่ครับ"

"แล้วมันได้อะไรไปบ้าง"

"น่าจะเป็นเรื่องบ่อน ของเราครับ"

"จับตาดูพวกมันซะ และระวังเรื่องของเราให้ดี "

"ครับนาย"

..."นายครับบ ผมลากตัวคนที่มันเป็นสายให้กับตำรวจแล้วครับ"

"ผมมเปล่าาานะครับ นาย ผมเปล่า"

"แกมาทำงานให้กับพวกกู กี่ปีแล้ว"

"หนึ่งปีครับ"

"ได้ข้อมูลอะไรจากพวกกูไปบ้าง" นายใหญ่ของแก๊งมาเฟีย ถามด้วยความใจเย็น เมื่อเห็นว่าลูกน้องตัวเอง จับชายคนหนึ่งในแก๊ง ที่เป็นสายสืบให้กับตำรวจ เขาหยิบปืนมาขู่

"ผมมมมไม่ใช่สายสืบครับนาย"

"มึงโกหก"

"จริงๆนะครับนาย ได้โปรดช่วยชีวิตผมด้วย" เขาก้มลงขอร้อง โวยวาย

"สำหรับคนทรยศอย่างมึง" นายใหญ่ ง้างปืนขึ้น จ่อไปที่หัวของชายหนุ่ม และลั่นไก ทันที

"ปปัง" เสียงปืนดั่งทั่วห้อง เดเนียลวิ่งมาดูเหตุการณ์ เขาตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ตอนนี้พ่อของเขาฆ่าชายคนนั้นที่นอนไร้วิญญาณอยู่บนพื้น

"พ่อครับ "

"แกดูไว้นะ เดเนียล คนทรยศ มันต้องโดนแบบนี้ ถ้าเราไม่ฆ่ามัน มันก็ต้องกลับมาฆ่าเรา" ผู้เป็นพ่อสอนลูกชาย

"ครับพ่อ" และเขาดูลูกน้องที่จัดการกับศพ

....เซฟเฮ้าส์....

"ฮะ...ว่าอะไร"

"ครับ ได้ยินมาไม่ผิด คนของเราโดนจับได้แล้วครับ ตอนนี้ เสียชีวิตไปหนึ่งราย"

"แล้วที่เหลือล่ะ"

"ยังปลอดภัยครับ"

"ช่วยบอกให้คนของเราระวัง ตัว"

"ครับ"

"เรียกประชุมด่วน"

"ครับ" เทฮัง ซึ่งเป็นตำรวจ ตอนนี้เขาได้รับมอบหมายให้ทำงานกับภารกิจลับ วันนี้เขาเสียลูกน้องไปหนึ่งคน จึงมีการประชุมด่วน และจริงอย่างที่เขาคิด พวกมันรู้มาตลอดเลยว่า พวกเราเป็นสายลับ

ไม่งั้นคงไม่รู้ตัวมาตลอด

"เราต้องมีหนอนบ่อนไส้ แน่นอน" เป็นเสียงของลูกน้องที่เสนอในงานประชุม

"ใช่ เรื่องนี้ผมเห็นด้วย"

"ผมว่ายากแล้วนะ กับการหาตัวผู้หักหลัง ของทีมเรา"

"เอาแบบนี้ ให้ทีมของเรา ค่อยๆ ออกตัวกันมาก่อน แล้วมามาวางแผนใหม่

"ครับ" เทฮัง รีบบอกลูกน้องของตัวเอง และให้รีบทำตามที่เขาสั่ง ก่อนที่จะสูญเสียคนไปมากกว่านี้

ส่วนฝั่งของเดเนียล วันนี้เขาได้เรียนรู้กับงานของพ่อเขาหลายอย่าง ตอนแรกเขากลับรู้สึกกลัว แต่ด้วยทายาทตระกูลของเขาที่สืบทอดกันมารุ่นต่อรุ่น จนตระกูลของพ่อเขามีอำนาจ เขาจำเป็นที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

"เดเนียล อีกไม่กี่เดือน ลูกก็จบมอปลายแล้ว พ่อจะส่งลูกไปเรียนเมืองนอก และลูกต้องกลับมาช่วยพ่อดูและกิจการของพ่อ ในฐานะพี่ใหญ่ "

"ครับ พ่อ" ซาโต้ ผู้เป็นพ่อ ตอนนี้เขาเริ่มจะวางแผนให้กับผู้เป็นลูกไว่เรียบร้อย

รถแล่นเข้ามาจอดในตัวบ้าน ผู้เป็นแม่ จึงเดินออกมารับ

"กลับมากันแล้ว สองคนพ่อลูก "

"ครับ แม่"

"หิวกันหรือเปล่า " แม่ทำอาหารว่างไว้สำหรับลูก

"นิดหน่อยครับ แม่" เขาบอกผู้เป็นแม่ ที่ดูเหมือนว่าจะห่วงเขา มาก แน่ละสิ เพราะเขานานๆครั้งจะกลับบ้านซะที

"แม่ครับ เดี๋ยวผมกลับที่พักเลยนะครับ"

หลังจากที่ทานอาหารว่างเสร็จ

"ทำไมรีบกลับละ"

"ผมรีบเตรียมเอกสาร และเข้าเรียนต่อเลยครับ"

"ดี แกรีบไปจัดการเลย ยิ่งเตรียมเร็วยิ่งดี"

"ครับ "

"แล้วแกจะไปประเทศไหน"

"สวิตเซอร์แลนด์ ครับ"

"ฉันตกลง " ผู้เป็นพ่อยื่นคำสัญญาไว้กับลูกชายคนโปรด

"แล้วผมละครับ" ผู้เป็นน้องเสนอบ้าง

"แกก็ตามรอยพี่ชายแก ไปเรียนมอปลายที่พี่แกเรียนสิ"

"กก็ได้ครับ" ผู้เป็นน้องแอบเสียดายนิดหน่อย ที่ไม่ได้ไปกับพี่ชาย

"ว่างๆ แกก็ไปกับหาพี่ได้"

"จริงนะ"

"จริงสิ" สองพี่น้องคุยกันแบบนี้ แม่อย่างเธอจึงหันไปยิ้มให้คนทั้งสอง

เดเนียลทำตามที่เขาบอกไว้ก่อนหน้านี้ คือหลังจากที่ทานอาหารเช้าเสร็จ เขาก็กลับทันที ในระหว่างที่เขานั่งรถกลับนั้น ระหว่างทางเหมือนเห็นว่าเขาจะเห็นเธอ โซระ 'เอ๊ะ เธอมาทำอะไรในเมืองนี้' เขานึกในใจ

หลังจากที่พ่อของโซระ ได้สูญเสีย ลูกน้องที่จงรักภักดี ต่อองค์กร แล้ววันนี้เขาพาครอบครัว มาเคารพศพ ด้วยตัวเอง พ่อของเธอพูดมาตลอดทาง เรื่องความดีของเขา ทำให้เธอและแม่ ต่างรู้สึกเศร้าใจ เป็นไปตามกัน พวกเขาทั้งสามมาถึงพิธี ก็เวลาจะมืดแล้ว ทั้งสามทำความเคารพแก่ผู้เสียชีวิต พร้อมกับให้กำลังใจกับครอบครัว ของพวกเขา และไม่นานพวกเขาจึงขอเวลากลับทันที เพราะพรุ่งนี้ลูกสาวของเธอมีเรียนต่อ

..รุ่งเช้าข่าวของลูกน้องของเขา กลายเป็นข่าวใหญ่อีกหนึ่งหน้า ของหนังสือพิมพ์

"พ่อคะ ดูข่าวหรือยัง "

"ดูแล้วลูก" ทั้งสามคนลงมาทานข้าวมื้อเช้า พร้อมหน้ากัน วันนี้เธอตื่นเร็ว เพราะตั้งแต่เธอเริ่มมีแฟนคลับ นักบาส ทำให้เธอต้องกลายเป็นผู้ที่ชอบตื่นเช้าโดยปริยาย จริงๆอยากลุ้นของขวัญจากน้องๆที่ให้มากกว่า และเป็นไปที่คาด เธอได้ของขวัญ จริงๆ ทั้งขนม และอื่นๆอีกมากมาย ที่กองอยู่บนโต๊ะ

"ฉันจะเริ่มอิจฉาเธอแล้วนะ " เรโกะ ผู้เป็นเพื่อนสนิทของเธอที่ตอนนี้กำลังเกะกล่องขนม ของโซระ กิน

"นั่นนะสิ เพื่อน " โซระ ไม่พูดอะไรมาก เธอกลับยิ้มออกมาให้คนทั้งคู่

"วันนี้เธอซ้อมบาสหรือเปล่า"

"ซ้อมสิ"

"ฉันไปดูด้วยนะ"

"ได้สิ"

ส่วนฝั่งเดเนียล เขารีบมารายงานตัวที่โรงเรียน และแจ้งจบทันที รีบนำเอกสารไปที่มหาลัย วันนี้เขาวุ่นกับการดำเนินเรื่องทั้งวัน จนลืมไปว่าตัวเองมีซ้อมเล่นบาสเกตบอล แต่ไม่สิ อีกสองวันเขาก็จะออกจากโรงเรียนถาวรแล้ว เรื่องบาสเกตบอลคงไม่น่าจะเป็นห่วงแล้ว เพราะมีเธออย่างโซระ มาแทนเขาแล้ว

"นายจะไปแล้วใช่มั้ย " เสียงยูได ถามเพื่อนสนิทอย่างเดเนียล

"ใช่" เขาบอกกับเพื่อน แต่นายไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะติดต่อกลับมาหานายโดยตรง

"เออ ฉันคงคิดถึงนายมากๆ"

"เอานาาา เพื่อน " ทั้งสองตบไหล่ซึ่งกันและกัน แสดงมิตรภาพที่มีให้กัน เสมอมา

"แล้วนายจะไม่ร่ำลาเธอ สักหน่อยหรอ"

"นายหมายถึงใคร"

"ก็คนในใจของนายไง"

"ไม่จำเป็น "

"จริงง่ะ"

"จริง"

"ฉันว่าปล่อยให้เป็นมิตรภาพที่ดีต่อกันเถอะ"

"ตามใจนายแล้วกัน"

ทั้งสองหนุ่มคู่หูที่สนิทกันมาเกือบจะสามปี ตอนนี้พวกเขา พูดคุยกันอย่างลึกซึ้ง เพราะอีกไม่กี่วัน เขาก็ต้องจากเพื่อนสนิทอย่างเดเนียล เสียแล้ว

....ซ้อมบาสเกตบอล...

"วันนี้ เดเนียล ไม่มาซ้อมหรอคะ" โซระ ถามเพื่อนนักบาสด้วยกันที่เป็นรุ่นพี่

"ไม่"

"หรอคะ"

"ช่วงนี้ เขากำลังยุ่งเรื่องเรียนต่ออยู่นะ"

"อีกตั้งหลายเดือน "

"เขา คนธรรมดาสักที่ไหนล่ะ"

จริงๆพวกเขาอยากจะบอกกับเธอเรื่องเดเนียล แต่ด้วยว่าเดเนียลสั่งกับเขาไว้ ให้ค่อยบอกตอนที่เขาไปแล้ว

"อืมมม"

"งั้นเรามาซ้อมกันต่อ"

เอกสารของเดเนียล ผ่านและเรียบร้อยก่อนกำหนด เขาโทรคนของพ่อของพ่อ กลับมาช่วยขนของที่บ้านพัก และปล่อยให้เช่า ส่วนตัวเขาตอนนี้ นั่งอยู่ในรถ เตรียมที่จะบินไปต่างประเทศ ในวันถัดไป ซึ่งเรื่องนี้ เข้าหูของพ่อ และแม่ ของเขา ทำให้ทั้งคู่ดีใจมาก ที่ลูกชายประสบความสำเร็จในอีกขั้น ต่อไปเขาก็ต้องมารับกิจการของพ่อสืบต่อไป เมื่อเขากลับมาที่บ้าน แม่ของเดเนียล ออกมาต้อนรับลูกชายเขาเช่นเคยทุกครั้ง ที่กลับมาบ้าน แต่วันนี้เป็นวันพิเศษ หน่อย ที่บ้านเลยจัดงานเลี้ยงฉลองเล็กๆน้อยๆ ทั้งเรียนจบชั้นมอปลาย และฉลองเรียนต่อมหาลัย

"ขอบคุณมากครับ แม่" เขาเข้าไปสวมกอดผู้เป็นแม่

"ยินดีด้วยนะลูกรัก"

"ครับบบ"

"ขอบคุณมากครับพ่อ"

"พ่อดีใจนะลูก "

"ครับ"

"ยินดีด้วยนะพี่ชาย"

"ขอบใจมากนะ น้องชาย" ทั้งสามผลัดกันกอดไปมา

"เอาล่ะ เราเข้าไปงานเลี้ยงกัน" ถึงแม้ว่างานเลี้ยงนี้ จะจัดกันภายในครอบครัวที่สนิท แต่ทั้งสามคน ก็มีความสุข โดยเฉพาะ เดเนียล ได้รับคำอวยพร จากญาติพี่น้อง มิตรสหายมาเฟียด้วยกัน

.....สนามบิน ...

ครอบครัวของเดเนียล ต้องตื่นขึ้นมาในเวลาเช้าตรู่ ตอนนี้หมอกกำลังหนา พวกเขากำลังวุ่นวายกับการแต่งตัว วันพวกเขานี้จะไปส่งลูกชายคนโตของตระกูลใหญ่ของบ้าน ที่ประเทศสวิตเซอร์แลนด์ ซึ่งเดเนียล เป็นคนตั้งใจเองที่จะไปเรียนที่นั่น และเขาตอนนี้กำลังนั่งบนรถ โดยมีขบวนแห่ของกองทัพมาเฟียอีกหนึ่งคัน ไม่ใช่เพราะเขาไปอยู่คนเดียว แต่มีลูกน้องของพ่อเขาติดตามไปด้วยสองคน ตอนแรกเขาคัดค้านที่จะไม่ให้ติดตาม แต่ด้วยอิทธิพลของพ่อ และชื่อเสียง ทำให้มีคนที่คิดดี และคิดร้าย กลัวว่าจะมีผลต่อลูกชายของเขา

"ลูก ไปครั้งนี้ ดูแลตัวเองดีดีๆนะ"

"ครับ" ผู้เป็นแม่ โผเข้ากอดลูกชายอีกครั้ง ด้วยความยินดี และด้วยความห่วงใย

"แม่ครับ เดี๋ยวแม่ก็ต้องตามผมไปอยู่ดี "