บทที่2
4961 Words
"โซระ ตื่นได้แล้วลูก เดี๋ยวจะไปโรงเรียนสายนะ" เสียงแม่ของโซระตะโกนออกมาเพื่อ ปลุกเธอจากชั้นล่าง ตอนนี้เธอกำลังยุ่งกับการทำข้าวกล่อง ให้กับลูกสาวของตัวเอง
"โซระ แม่บอกให้ตื่นไง" เสียงเรียกอีกครั้ง เมื่อไม่ได้ยินเสียงโต้ตอบของลูกกลับมา เธอจึงเดินขึ้นมาชั้นบน และเห็นว่าลูกสาวของเธอตอนนี้ ยังคงนอนหลับสนิทอยู่ เธอเปิดเข้าไปดู และเป็นจริงอย่างที่คาดการณ์เอาไว้ เธอเดินเข้าไปใกล้และดึงผ้าห่มเธอออก จากตัว และเขย่าตัวเธอ "โซระ แม่บอกว่าให้ตื่นไง"
"คะ แม่" เธอลืมตามองดูผู้เป็นแม่ ตอนนีเเธอมายืนอยู่ตรงหน้า
"สายแล้วนะลูก" เธอบอกกับลูกสาว
"กี่โมงแล้วคะ "
"จะเจ็ดโมงเช้าแล้ว "
"ฮะ เจ็ดโมง" เธอรีบลุกขึ้นจากเตียงนอน และรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำ จัดการกับตัวเองให้เรียบร้อย จนเวลาผ่านไปสิบนาที เธอก็มานั่งที่โต๊ะ ซึ่งแม่ของเธอได้เตรียมการทำอาหารเช้าไว้รอ พร้อมกับข้าวกล่อง เธอรีบกินข้าวเช้า วันนี้แม่ของเธอทำชูชิ ข้าวปั้นสาหร่าย และซุปข้าวโพด
"ใจเย็นๆซิลูก ลูก เดี๋ยวติดคอ"
"ค่ะ" เธอพูดไม่ทันขาดคำ เธอก็สำลักออกมา
"เห็นมั้ย แม่บอกแล้ว ค่อยๆกินลูก " เธอยื่นแก้วน้ำให้กับลูกสาว เธอรับมาและค่อยๆ ดื่มมันจนเหลือครึ่งแก้ว และดูเหมือนว่าตัวเองจะกินอิ่มแล้ว เธอบอกแม่และหยิบข้าวกล่อง พร้อมกับออกนอกบ้าน ไปโรงเรียน โรงเรียนกับบ้านอยู่ไม่ใกลมากนะ เดินประมาณยี่สิบนาทีก็จะถึงแล้ว แต่เวลานี้คือ มันสายแล้ว เธอจึงใช้ฝีเท้าในการวิ่ง ไปโรงเรียน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอมาสาย แต่เป็นประจำ เพราะเธอก็กลายเป็นคุณนายตื่นสาย ไปแล้ว ฉายาที่เพื่อนๆชอบเรียกเธอในห้องเรียน
....โรงเรียน... เธอมาไม่ทัน เพราะตอนนี้ อาจารย์ของเธอได้เข้าสอนไปแล้ว
"ขออนุญาตค่ะ"
"โซระ อีกแล้วนะ สัปดาห์นี้ กี่วันแล้ว สำหรับเธอ ที่มาสาย"
"ขอโทษค่ะ"
"เธอวิ่งมาหรอโซระ เหงื่อท่วมตัวเชียว" เพื่อนคนหนึ่งแซวเธอ จนเป็นที่เรียกเสียงหัวเราะ เพื่อนทุกคนหัวเราะเธอ แต่เธอไม่ตอบโต้อะไร จนอาจารย์สั่งให้เธอเข้ามานั่งเรียน
"ขอบคุณค่ะ " เธอรีบเข้ามานั่งที่โต๊ะตัวเองและเห็นว่าตอนนี้ที่โต๊ะเธอ มีแต่ขยะเต็มไปหมด ซึ่งเธอก็รู้ว่าต้องเป็นฝีมือ คนในห้อง นี้แน่นอน เธอเห็นว่าขยะเต็มไปหมด จึงไม่กล้าที่จะนั่ง
"อาจารย์คะ ขอย้ายโต๊ะค่ะ "
"มีอะไร"
"นั่นซิ โซระ มีอะไร เธอมาสายแล้วยังเป็นตัวปัญหาของเพื่อนในห้องอีกนะ" หัวหน้าห้องของเธอกล่าวออกมา
"ไม่มีอะไรค่ะ" และเธอต้องจำยอมนั่งที่โต๊ะของตัวเอง ที่เต็มไปด้วยกองขยะ
ได้ เดี๋ยวพวกเธอเจอฉันแน่ โซระ คิดในใจ แต่ตอนนี้ เธอจะต้องหยิบหนังสือขึ้นมาเรียนก่อน กว่าจะหมดคาบเรียน เธอจะต้องทนกับพวกขยะเหล่านี้ หลังจากที่อาจารย์ไปแล้ว เธอจึงทำการจัดเก็บพวกขยะให้เรียบร้อย พวกเพื่อนๆของเธอยังคงล้อเลียนเธอ จนเธอคิดอยากจะสั่งสอนกลับ
"อย่าทำเลยโซระ ปล่อยพวกเขาไปเถอะ" อิเนะ คือเพื่อนสนิทคนเดียวที่เธอคบด้วย ไม่สิ มีอิเนะคนเดียวที่คบกับเธอ สาเหตุ เพราะ โซระ ไม่ค่อยแต่งตัวเหมือนเด็กสมัยทั่วไป เพราะเธอเพิ่งย้ายมาอยู่ในเมืองเกียวโต หรือง่ายๆ คือบ้านนอกเข้ากรุง จึงกลายเป็นเป้า โดนเพื่อนเกล้งประจำ
"ไปห้องกันเถอะ " อิแนะ ชวนเธอ หลังจากเก็บกวาดขยะเสร็จเรียบร้อยแล้ว
"ไปสิ" ทั้งคู่ไปห้องน้ำ และระหว่างนั้นหัวหน้าห้อง จึงตามพวกเธอทั้งสองไป เมื่อโซระรู้ว่า หัวหน้าห้องเดินตามมา เธอจึงเกล้ง ตักน้ำใส่ขัน แล้ววางที่ประตูห้องน้ำทุกบาน
"นี่"
"ฉันแค่อยากสั่งสอนนะ" โซระ บอกกับเพื่อน
"เธอไม่กลัวว่าพวกเขา จะรังแกเธอหรอ"
"ก็ลองดูสิ เมื่อเช้าฉันอดทนแล้วนะ ดีที่เธอห้ามไว้ ไม่งั้นฉันจัดการกับพวกมันแน่"
่"นี่ พวกเรา เหม็นอะไรน้อ"
"นั่นสิ เหม็นอะไรน้อออ" เพื่อนของหัวหน้าเดินตามเข้ามากันสองสามคน ทำให้คนไม่สู้คนอย่างอิเนะ กลัวจนต้องถอยห่าง ไปอยู่ด้านหลังของโซระ
"เหม็นอะไรหรอ ฉันล้างแล้วนะ" โซระบอกกับหัวหน้าห้อง พร้อมกับสะบัดมือใส่หล่อน จนน้ำกระเด็นใส่หน้า
"เธอออ "
"ทำไม" โซระจะเข้าไป หา แต่โดนอิเนะคว้า แขนไว้ทัน
"ฉันว่า อย่าหาเรื่องเลยนะ" อิเนะ บอกกับหัวหน้า
"ทำไม ฉันจะหาเรื่อง" หัวหน้าตะคอกใส่หน้าอิเนะ จนอิเนะกลัว แต่คราวนี้ กลายเป็นโซระ เดินเข้าไปประจันหน้า กับหัวหน้า ซึ่งเธอได้เปรียบเพราะตัวเธอสูง จนทำให้หัวหน้าไม่กล้า และเกล้งทำเป็นเข้าห้องน้ำ
"กรี๊ดดดดด" เสียงหัวหน้ากรีดร้องออกมา ตอนนี้ หัวเธอเปียกไปหมด แล้ว
ทุกคนเข้าไปดูเธอ
"นี่ยัยเด็กบ้านนอก ฝีมือแกใช่มั้ย"
"ใช่ แล้วจะทำไม " โซระ บอกกับเธอ พร้อมเดินเข้าไป แต่หัวหน้าถอยหลังจนชิดผนัง
"ครั้งนี้ เธอแค่เปียกนะ ครั้งต่อไปมีอีก ฉันจะทำให้เธอไม่ลืมเลย" เธอบอกกับหัวหน้า พร้อมกับจูงมือเพื่อนออกไป
"เอ๊ะ เหม็นอะไรน้าาา ใครตกถังส้วมนร้าาา " กลายเป็นโซระ ที่เกล้งพูดแหย่ ออกมา จนเพื่อนๆหลุดขำออกมา
"นี่ พวกเธอ หัวเราะอะไร มาช่วยฉันสิ " เพื่อนๆต่างเข้าไปช่วยเธอ ตอนนี้ตัวเธอเปียกไปหมด
"แก คอยดูนะ ฉันจะจัดการนังบ้านนอกนั่น " พูดจบเธอก็ออกมาจากห้อง ดีนะวันนี้มีเรียนน้อย เธอจึงรีบเปลี่ยนเป็นชุด สำหรับออกกำลังกายทันที
ทั้งคู่มาที่ห้องเรียน หัวเราะให้กันอย่างสะใจ
"เธอไม่กลัวหรอ ว่าต่อไปนี้ เธอจะเป็นเป้าหมายของหัวหน้าห้องนะ"
"ไม่กลัว " โซระ หันไปบอกเพื่อน
"แต่ฉันกลัว" โซระหันไปมองเพื่อน และจับไหล่ เธอ ต่อไปนี้ฉันจะปกป้องเธอเอง เธอพูดจบ จึงไปห้องเปลี่ยนชุด เพราะวันนี้ เป็นช่วงคาบวิชา ออกกำลังกาย เธอเลือกเรียนบาสเกตบอล เพราะเธอเก่งด้านนี้ และเป็นนักกีฬาทีมชาติ อีกต่างหาก แต่เธอปิดบังตัวตนเอาไว้ ไม่อยากให้ใครซักถามประวัติเกี่ยวกับเธอ
....วิชาบาสเกตบอล..เธอยังคงจับคู่กับเพื่อนสนิทของเธอ ทั้งคู่เล่นด้วยกัน โซระเกล้งโยนห่วงไม่ให้ลง เพื่อไม่ให้ใครรู้ และจับผิดเธอ ผิดแต่ครูผู้สอน จำเธอได้ แต่เธอขอร้องให้ปิดบังตัวตนเอาไว้ นอกจากเธอจะเป็นนักบาสเกตบอลของทีมชาติแล้ว เธอยังเป็นเทควันโดอีกต่างหาก ซึ่งเรื่องเตะต่อย เธอถนัดยิ่งนัก
"ว้าาา โยนไม่ลงอีกแล้ว " เธอบ่นใส่เพื่อนสนิท จนเพื่อนของเธอหัวเราะใส่ และบอกกับเธอให้พยามกว่านี้ เธอทำตาม โยนลงห่วงบ้าง ไม่ได้บ้าง เพื่อความสนุก ส่วนอีกฝั่งหัวหน้าห้องของเธอ กำลังดูพวกเธอทั้งสองเล่นกัน ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้เลือกเรียนบาสก็ตาม
"นี่เรามาเกล้งพวกนั้นกันเถอะ"
"เธอยังไม่เข็ดหรอ"
"ไม่ พวกเราไปแข่งบาสเก็ตบอลกับพวกมันด้วยกัน โดยการวางเดิมพัน ใครแพ้ คนนั้นต้องทำตามคำสั่งอีกฝ่าย" หัวหน้าเล่าแผนการให้เพื่อนๆฟัง
"นี่พวกเธอ เรามาแข่งบาสเก็ตบอลกันมั้ย" หัวหน้าห้องเดินเข้าไปถามโซระ
"แข่งอะไรนะ"
"บาสเกตบอลบอลไง สี่ต่อสี่ ใครชนะคนนั้นต้องทำตามคำสั่งของอีกฝ่ายโดยไม่มีข้อแม้"
"เธอว่าอะไรนะ"
"เธอฟังไม่ผิดหรอก "
"ตกลง "
"เธอเล่นไม่เก่งนิ " กลายเป็นอิเนะ ที่ตอนนี้เธอกลัวอย่างสุดขีด
"ไม่ต้องกลัว " โซระ หันไปปลอบใจเพื่อน
"ตกลง ตามนี้" จากการที่แข่งกันสนุก แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว หัวหน้าห้องได้สั่งให้เพื่อนกระจายข่าวไปทั่ว จนตอนนี้ เพื่อนๆในโรงเรียน ต่างหันมาสนใจและดูการแข่งขันนี้ ไม่เว้นแต่พวกรุ่นพี่ก็ยังมาดู
"เรโกะ พี่ซาโตรุ ก็มาดูด้วย " เพื่อนร่วมห้องกระซิบบอกเพื่อนสนิท
"จริงหรอ ดีล่ะ ฉันจะได้มีแรงแข่งขันหน่อย" รุ่นพี่ซาโตรุ เป็นรุ่นพี่ขวัญใจน้องๆ ด้วยความสามารถที่หลากหลาย และยังเป็นประธานของโรงเรียนอีกด้วย
"สี่ต่อสี่ " เรโกะ หรือหัวหน้าห้อง เธอตะโกนบอกกับโซระ
"ได้ " ถึงแม้ว่าจะผิดกติกาไปหน่อย แต่ทั้งสองฝ่ายยังคงยืนยันจะเล่น เมื่อผู้เล่นลงครบจำนวนคนแล้ว ทุกคนอยู่ในสนาม ฟังกติกาทั้งสองฝ่าย
"ปี๊ดดด" เสียงนกหวีดดัง บอกให้เริ่มเล่นได้ ทั่งคู่ยังคงเล่นแย่งบาสกันไปมา โซระ ปล่อยให้ฝ่ายของเรโกะ ทำคะแนนนำก่อน ยิ่งทำให้พวกเธอตายใจ
"มาดูของจริงนะ " โซระ พูดออกมาเบาๆ และเธอก็เล่นตามฉบับ ของเธอ จนลูกตกลงห่วงไป
"ปี๊ดด คะแนนเสมอ" กรรมการบอกทั้งสองฝ่าย ยิ่งทำให้ฝ่าย หัวหน้าห้องไม่พอ
"ปี๊ด ฝั่งโซระ ได้หนึ่งแต้ม "
"ปี๊ดดด ฝั่งโซระได้หนึ่งแต้ม"
และตอนนี้ฝั่งโซระกำลังนำ พวกเธออยู่
"เหลือเวลาอีกสิบนาที " กรรมการบอก ผู้เล่นทั้งสองฝ่าย
"ปี๊ด ฝั่งเรโกะได้หนึ่งแต้ม "
"ปี๊ด ฝั่งโซระได้หนึ่งแต้ม"
"ปี๊ดดดดด หมดเวลา ฝั่งโซระ ชนะ ยี่สิบต่อสิบเจ็ด
"เย้ยยยย เย้ " เสียงฝั่งโซระ ตะโกนออกมาด้วยความดีใจ ตอนนี้พวกเธอชนะแล้ว โซระเดินตรงไปที่เรโกะ และบอกว่า ทำตามสัญญานะ ต่อไปนี้ พวกเธอล้างห้องน้ำแทนฉัน และห้ามยุ่งกับพวกฉันอีก เธอเกล้งตะโกนบอก ให้ทุกคนรู้ คล้ายๆเหมือนจะให้เพื่อนๆที่มาดูแข่งขันครั้งนี้ เป็นพยาน เรโกะ อายจนไม่อยากจะอยู่ตรงนี้ เธอเกล้ง จะทำให้ยัยบ้านนอกคนนี้อาย แต่เป็นฝ่ายเธอเสียเองที่อับอาย
"กรี๊ดดด" เธอร้องออกมาด้วยความโกรธ
ส่วนโซระ เมื่อได้ชัยชนะครั้งนี้แล้วพวกเธอจึงเดินไปแบบคนได้รับชัยชนะ ทุกคนต่างมายินดีกับเธอ ถึงแม้มันเป็นการแข่งขันที่ไม่จริงจังอะไรมากนัก แต่เธอกลับแสดงฝีมือให้ทุกคนได้เห็นกัน มันยิ่งน่าทึ่งสำหรับทุกคนมากกว่า ไม่เว้นแต่ ซาโตรุ เขาคิดว่าตอนแรกเธอจะเล่นไม่เก่ง แต่ที่ไหนได้ เขายังอึ้งกับการเล่นของเธอ
"ไปสืบมา ว่ารุ่นน้องคนนี้คือใคร ทำไมเขาไม่เคยเห็นหน้าตา"
"ได้ ฉันไปสืบมาให้ " เขาสั่งเพื่อนสนิท ลองไปสืบค้น ของผู้หญิงคนนี้ดู
"กลับมาแล้วค่ะ หิวจังเลยค่ะ "
"ทำไม มอมแมม แบบนี้ล่ะลู" เสียงผู้เป็นแม่ถาม เห็นเสื้อผ้าของลูกเลอะเทอะไปหมด
"วันนี้ลองเล่นบาสเกตบอลดูค่ะ ออกกำลังกาย"
"งั้นลูกขึ้นไปอาบน้ำ เดี๋ยวแม่ทำอาหารว่างให้ทัน"
"ค่ะแม่" เมื่อเห็นว่าลูกสาวขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวแล้ว ส่วนตัวเองก็ทำอาหารเย็น วันนี้ทำปลาย่าง และข้าวปั้น ซึ่งเป็นของโปรด ของลูกสาว และอีกไม่กี่ชั่วโมง ผู้เป็นพ่อก็กลับมา
"กลับมาแล้วครับบ"
"จ้าา ทำไมวันนี้กลับมาเร็วล่ะคุณ"
"ผมก็เลิกเป็นเวลานี้ทุกวัน"
"คุณไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน แล้วค่อยลงมา ทานข้าว"
วันนี้ทั้งสามคน อยู่กันพร้อมหน้าทานข้าวเย็นด้วยกัน ปกติพ่อของเธอจะไม่ค่อยมีเวลาสักเท่าไร เพราะเขาเป็นตำรวจ จึงต้องออกนอกพื้นที่บ้าง
"เหนื่อยมั้ยคะ คุณพ่อ"
"นิดหน่อยนะลูก"
"แล้วลูกล่ะ เป็นไงบ้านไปเรียน เข้ากับเพื่อนๆได้มั้ย"
"ก็ดีค่ะ"
"ดีนี่คือ"
"มีการรับน้องนิดหน่อยค่ะ"
"รับน้อง"
"ค่ะ พ่อ" พ่อเธอฟังเรื่องเล่าจากลูกสาวตัวดี และหัวเราะขึ้นมา อย่าหาเรื่องนะ พ่อขี้เกียจ ไปโรงเรียน
"ค่ะพ่อ" ที่จริงพ่อของเธอหมายถึง ขี้เกียจจะย้ายโรงเรียนอีก หลังจากกินข้าวเสร็จเธอขึ้นมาพักผ่อนบนห้อง วันนี้เธอใช้กำลังมากไปหน่อย จึงทำให้ปวดเมื่อยกล้ามเนื้อ เพราะเป็นเดือนแล้วที่เธอไม่ได้จับลูกบาสเกตบอล วันนี้พอได้จับ เลยแสดงฝีมือ
"อึ้งไปเลยล่ะสิ" เธอคิดอยู่ในใจ และหัวเราะออกมาอย่างสะใจ
"โซระ สายอีกแล้วนะลูก" เสียงแม่ปลุกเธออีกตามเคย และเธอก็ไปโรงเรียนสายแบบนี้เกือบทั้งสัปดาห์ วันนี้ก็เช่นกัน เธอไปโรงเรียนสาย แต่ไม่มีใครล้อเลียนเธออีกเลย เพราะตั้งแต่ที่เธอโชว์ฝีมือการเล่นบาสเกตบอลครั้งนั้น พอจะทำให้ทุกคนเกรงเธอบ้าง วันนี้อาจารย์เข้ามาแจ้งผลสอบ ที่ได้ทำไว้ เมื่อหลายวันก่อน คนที่ได้คะแนนสูงสุด กับเป็นโซระ เพื่อนๆทุกคนต่างปรบมือให้เธอ และยินดีที่เธอโค่นแชมป์ของห้องไปได้นั้นก็คือ เรโกะ
"ดีใจด้วยนะ"
"เธอเก่งมาก"
"เธอดูหน้าของห้องสิ" เพื่อนๆต่างเข้ามากระซิบใกล้หูเธอ จนตอนนี้ทุกคนเริ่มเข้าหาเธอ และขอเธอเป็นเพื่อน ๆ
...มื้อเที่ยงสำหรับอาหารกลางวัน โซระ ไม่ได้เอาข้าวกล่องมา เพราะเธออยากลิ้มรส โรงอาหารจึงชวนเพื่อนสนิทอย่าง อิเนะไป
"ไปเถอะ ฉันอยากไปชิมอาหาร"
"ไปก็ไป" ทั้งคู่กำลังเดินไปโรงอาหาร แต่เห็นว่าเรโกะ นั่งอยู่คนเดียว เธอจึงเดินเข้าไปหา และรู้มาว่า ตั้งแต่ที่พวกเธอเล่นบาสเกตบอลแพ้ และยิ่งทำคะแนนไม่สูง เท่าเธอ เพื่อนทุกคนเริ่มตีตัวออกห่าง เธอ ข้อนี้ ทำให้โซระ เข้าใจ เธอจึงยื่นมือ ไปหาเรโกะ และขอเธอเป็นเพื่อน เรโกะหันมามองหน้าเธอ ทำหน้าซึ่งใจ
"ฉันขอเป็นเพื่อนกับหัวหน้าห้องได้มั้ย"
"ได้สิ" เรโกะยื่นมือไปจับมือเธอ และยืนขึ้น
"ตอนนี้เราเป็นเพื่อนกันแล้วนะ"
"อืมม"
"เราไปกินข้าวกันมั้ย" โซระ ถามเพื่อนอย่างเรโกะ
"ฉันเอาข้าวกล่องมา"
"งั้นเธอก็เอามันไปกินด้วยสิ"
"งั้นรอฉันแปปนะ ฉันจะไปหยิบข้าวกล่อง"
"อืม"
"อิเนะ ดีใจนะที่เธอกับเรโกะ ดีกัน"
"อืม ฉันไม่อยากมีเรื่องตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว" เธอกล่าวกับเพื่อนเบาๆ เมื่อเห็นว่าเรโกะ กำลังเดินมาแล้ว
"ไปกันเถอะ" ทั้งสามกลายเป็นเพื่อนกันโดยปริยาย และเมื่อมาถึงโรงอาหาร โซระ ตื่นเต้นมาก เพราะโรงอาหารที่นี่ใหญ่โตมาก
"เธอจะเลือกกินอะไร"
"ฉันขอไปเดินดูก่อน" กลายเป็นว่าเธอทั้งสองเดินดูรอบๆ และไม่นาน โซระ ได้เลือกซื้อแฮมเบอร์เกอร์กับสลัดผัก เธอซื้อสองชุด ไว้ให้กับเนโกะด้วย
"ฉลองมิตรภาพของเรา"
"ฮะ"
"เอาน่า ฉันซื้อมาฝากไม่อ้วนหรอก"
"ก็ได้ ขอบใจนะ" ทั้งสามนั่งทานอาหารมื้อเที่ยงกันอย่างอร่อยและคุยกันถูกคอ
"เรโกะ ต่อไปนี้เวรห้องน้ำ เธอไม่ต้องทำแล้วนะ "
"ทำไมล่ะ"
"ก็ฉันจะทำเองนั่นมันตารางเวรฉันนะ จะให้เธอทำคนเดียวได้ไงล่ะ"
"ก็ได้ ฉันตกลง"
"อืม"
"ฉันดีใจนะพวกเธอได้เป็นเพื่อนกัน"
"อืม" ทั้งสองขานรับพร้อมกัน และหัวเราะออกมา ไม่นานก็ได้ยินเสียงกรี๊ด ดังขึ้นมา ไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นรุ่นพี่ซาโตรุ นั่นเอง
"ใครหรอ เค้าคือดาราหรือไง"
"ไม่ใช่"
"รุ่นพี่ม.ปลาย ขวัญใจรุ่นน้อง"
"หนุ่มฮอต นั่นสิ"
"ใช่ " เขาคือรุ่นพี่ที่หน้าตาหล่อ และเก่ง แถมยังเป็นประธานรุ่นพี่ ที่หล่อที่สุดอีกด้วย เธอหันไปมองตามที่เพื่อนบรรยาย จนเห็นภาพ
"นี่หล่อแล้วหรอ"
"ใช่ หรือเธอว่า ไม่หล่อล่ะ"
"เฉยๆ นะ"
ซาโตรุ เดินมานั่งที่โต๊ะ ใกล้พวกกับพวกเธอทั้งสามคน
"ที่ตั้งเยอะแยะ ทำไมมานั่งใกล้พวกเรา " กลายเป็นเสียงของโซระ ที่พูดดังขึ้นมา อยากจะให้เขาได้ยิน
"ก็ไม่ได้เขียนจองไว้นี่ครับ พวกพี่ก็เลยมานั่ง" เสียงซาโตรุ พูดลอยๆขึ้นมา
"นี่"
"หยุด " เสียงเรโกะ สั่งห้าม เธออย่าคิดที่จะมีเรื่องกับเขาเด็ดขาด ฉันขอเตือน"
"ก็ได้" และไม่ทันพูดขาดคำ มีพวกสาวๆจำนวนมากตอนนี้ นำอาหารมื้อเที่ยงมาให้เขากิน โดยที่เขาไม่ได้ลุกไปจากโต๊ะเลย
"โถถถ คุณชาย" เขามองไปตามเสียงที่ส่อเสียดเขา และเห็นว่าเป็นเธอจริงไปด้วย จริงๆเขารู้ว่าเธอมาทานอาหารมื้อเที่ยง จึงอยากจะเข้ามาด้วย แต่ไม่นึกว่าจะมาเจอพวกที่ชอบเขา ทำให้ที่นี่ดูวุ่นวายไปหมดเลย เขาอยากจะหาโอกาสคุยกับเธอ แต่ดูเหมือนว่าโชคจะไม่เข้าข้างเขาสักเท่าไรเลย ซาโตรุ นั่งทานอาหารอยู่เงียบๆ จนสาวๆทั้งสามลุกออกไป เธอหันมามองเขา แล้วทำสีหน้าใส่เขา ยิ่งทำให้เขาไม่ค่อยพอใจเท่าไร
ทั้งคู่กับมาที่ห้องเรียน เพื่อนๆในห้องต่างก็งง ในความสัมพันธ์ของหัวหน้าห้อง ในตอนนี้ พวกเธอกลายเป็นเพื่อนที่สนิทกัน และยังช่วยกันติววิชาเรียนอีกด้วย
"วันหยุด นี้ เราไปเที่ยวสวนสนุกกันมั้ย"
"เรโกะ ถาม เพื่อนทั้งสอง"
"ไปสิ ฉันอยากไป ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ ไม่ได้ไปไหนเลย"
"ดีงั้นพรุ่งนี้เราเจอกันที่สวนสนุก"
"ตกลง" ทั้งสามคุยกันระหว่างเลิกเรียน จนไปเข้าหูของซากิ ซึ่งเป็นเพื่อนร่วมห้องของซาโตรุ เขาจึงรีบเอาเรื่องนี้ไปรายงานให้ซาโตรุฟัง เมื่อเขาได้ทราบข่าว จึงตัดสินใจที่พรุ่งนี้จะไปด้วย
"กลับมาแล้วค่ะ " โซระ กลับมาบ้านพร้อมกับชุดใหม่ที่เธอสั่งเอาไว้ทางออนไลน์ เมื่อกี้เธอลงไปเอาที่จุดรับพัสดุ ที่วางไว้
"แม่คะ พรุ่งนี้ ขอไปเที่ยวที่สวนสนุกนะคะ"
"จ๊ะ ดีแล้วลูกออกไปเที่ยวบ้าง"
"ค่ะ"
.....รุ่งเช้า เธอรีบตื่นขึ้นมา จัดการตัวเองและลงไปทานข้าวเช้าที่แม่ของเธอเจรียมไว้ให้ ทุกๆเช้าแม่ของเธอจะตื่นขึ้นมาพร้อมกับทำอาหาร ให้กับพ่อของเธอก่อนไปทำงานเป็นแบบนี้ประจำ และเธอจึงมีส่วนร่วมในการทำอาหารนี้เช่นกัน "วันนี้ลูกจะทำข้าวกล่องมั้ย"
"ก็ได้ค่ะ" เธอบอกกับผู้เป็นแม่ และแม่ของเธอก็ทำใส่กล่องให้เธอเรียบร้อย ส่วนตัวเธอก็นั่งทานอาหารเช้า เช่นกัน
....เมื่อถึงเวลานัด โซระ มาถึงสวนสนุก ก่อนคนแรก เธอมานั่งรอ เพื่อนๆ ก่อนคนแรก
"เอ๊ะ ทำไมมาช้าจัง" เธอยังคงนั่งรออยู่แบบนั้น ซาโตรุ เขามาที่สวนสนุกเช่นกัน และเห็นว่าเธอ นั่งรอเพื่อนอยู่นานแล้ว ส่วนตัวเขาตอนนี้นั่งอยู่ในรถ
"คุณหนูไม่ลงไปหาเพื่อนหรอครับ
"ไม่ "
"ผู้หญิงคนนั้น น่ารักดีนะครับ" ลูกน้อง ของพ่อเขา ที่ตอนนี้กลายมาเป็นคนขับรถ กำลังบอกเจ้านายหนุ่ม ให้ลงไปหาเธอ เขาเข้าใจว่า เธอนั่งรอชายหนุ่ม
"เธอไม่ได้รอผม" เขาบอกกับคนขับรถ
"ครับ" และสายตาเขายังคงจ้องมองไปที่เธอ
"มาแล้ว มาแล้ว ขอโทษที่ทำให้รอนาน"
"อืม "
"แล้วเรโกะ ล่ะ"
"ยังไม่มา"
"เธอจะมาตามนัดหรือเปล่า"
"มาสิ ต้องมาสิ" รถหรูสีดำแล่นเข้ามาจอดทางเข้าสวนสนุก ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นเรโกะ ที่ตอนนี้เธอกำลังลงจากรถหรู จนทำให่เพื่อนทั้งสองของเธออึ้ง ไปเลย
"ใครมาส่ง หรอ เรโกะ"
"รถที่บ้านฉันนะ"
"เรโกะ"
"ไม่เอาน่าา พวกเธอคือเพื่อนของฉัน"
และทั้งสามก็เดินเข้าไปสวนสนุก พร้อมกัน วันนี้เรโกะ ขอซื้อตั๋วสำหรับเพื่อนๆ แทนคำขอบคุณที่พวกเธอได้ คบฉันเป็นเพื่อน
"ดีจ้าา ฉันยินดี" กลายเป็นโซระ ที่กล่าวด้วยความยินดี ในสวนสนุกจะมีของเล่นมากมายเหมาะกับทุกวัย มีบ้านผีสิง ม้าหมุนที่เป็นรูปสัตว์ในเทพนิยาย มีรถไฟเหาะ มีกระเช้าไฟฟ้าสำหรับชมวิว ทั้งสามอยากนั่งกระเช้าไฟฟ้า จึงชวนกันมานั่ง แต่กติกา ต้องนั่งเป็นคู่ แต่พวกเธอมากันสามคน โซระ จึงปล่อยให้เพื่อนนั่งกันสองคน ส่งนตัวเองจะนั่งคนเดียว แต่ระหว่างที่เธอกำลังเข้าไปนั่งเล่น อยู่ไปก็มีชายอีกคนโผล่เข้ามา
"นี่คุณ "
"ปิดเลยครับ"
"ซาโตรุ คุณเข้ามาได้อย่างไร" กลายเป็นเธอที่ถามเขาด้วยความอยากรู้
"ผมจะมาเที่ยวบ้าง ไม่ได้หรือไง" เขาบอกกับเธอ
"ผมซาโตรุ นักเรียนมอปลาย "
"ค่ะ"
"ผมเห็นโซระ เล่นบาสเกตบอลวันนั้น"
"ค่ะ"
"คุณเป็นนักบาสเกตบอล"
"คุณรู้ได้ยังไง" เพราะนอกจากทางโรงเรียนแล้ว ก็ไม่มีใครรู้อีก
"ผู้รู้แล้วกันนะ"
"คุณเก่งมากที่รู้ความลับฉัน"
"ผมว่ามันไม่แฟร์นะ สำหรับการแข่งบาสเก็ตบอลครั้งนั้น"
"รุ่นพี่ต้องการอะไรคะ" เธอถามเขา หลังจากดูเหมือนว่าเขา อยากจะยื่นข้อเสนออะไรบางอย่างกับเธอ
"อยากให้เธอ มาอยู่ชมรมบาส ด้วยกัน" เขาบอกกับเธอ ข้อแลกเปลี่ยนสำหรับความลับ
"ตกลง " เธอตอนนี้กับเพื่อนอย่างเรโกะ เหมือนความสัมพันธ์กำลังไปได้ดี และเรโกะ ก็ไม่ได้เป็นคนที่ร้ายแรงสำหรับเธอ เธอจึงยอมตกลงกับเขา
"ดี พูดง่าย เข้าใจ ฉันชอบ"
"อืมม" เธอจึงยอมเขา เพราะไม่อยากให้เรื่องมันบานปลาย เมื่อทั้งคู่ตอบตกลงกัน เขาแบะเธอกลายเป็นมิตรชั่วคราว เขาพูดเรื่องหลายๆเรื่องเกี่ยวกับบาสเก็ตบอล ให้เธอฟัง และชมรมของเขา ซึ่งเธอก็สนใจไม่ใช่น้อย ไม่ใช่เพราะเขาหล่อนะ แต่เป็นเรื่องราวการแข่งขัน ในกลุ่มของนักบาสเกตบอล ตรงนี้แหละที่เธอสนใจ ถึงแม้ว่าเธอได้วางมือไปแล้ว แต่ฝีมือลวดลายของเธอพอยังเป็นที่จับตามอง อยู่เช่นกัน ทั้งคู่นั่งชมวิวจนมาถึงกลางหุบเขา
"ว้าวววว สวยจัง"
"ใช่ เธอไม่เคยนั่งหรอ"
นี่เป็นครั้งแรก ที่ฉันขึ้นมานั่งกระเช้าไฟฟ้า
"อืม เธอเพิ่งย้ายมาหรอ"
"ใช่ "
"งั้นยินดีต้อนรับนะ"
"ค่ะ ขอบคุณนะรุ่นพี่" เขายื่นมือไปแสดงความยินดีต้อนรับ เธอจึงยื่นมือตอบรับเขา ด้วยท่าทางยินดีเช่นกัน กลายเป็นมิตรภาพครั้งนี้ของพวกเธอทั้งสองคือนิมิตรหมายที่ดีต่อกัน
"เอ๊ะ นั่นใครนั่งกับโซระ" เสียงอิเมะ ถามเรโกะ
"นั่นสิ "
"เธอว่าหน้าตาคุ้นๆ มั้ย" ทั้งสองเริ่มมองหน้ากัน และหันไปดูทั้งสองคนอีกครั้ง
"พี่ซาโตรุ" และเอ่ยออกมาพร้อมกันอีกด้วย
"ไม่ใช่หรอกมั้ง" เสียงของอิเมะ ค้านกับเพื่อน ที่สงสัยด้วยกัน
"แต่ฉันว่านะ ใช่แน่ๆ"
"เธอคิดมากไปแล้ว เขาคงมาเล่นที่สวนสนุกแบบนี้หรอก คนอย่างเขานะ" กลายเป็นอิเนะ ที่บอกกล่าวกับเพื่อนให้หายสงสัย และทั้งคู่ยังคงมองและจับจ้องสายตา มายังที่เธอ
"เดี๋ยวเราลงกระเช้าแล้วค่อยถาม"
"อืมมม"
หลังจากที่นั่งกระเช้าแล้ว ทั้งสามคนจึงเดินมาหาไอศกรีมกินกัน ที่สำหรับมุมนั่งเล่น และเป็นไปตามคาด ทั้งสองคนยังสงสัยกับชายหนุ่มปริศนาคนนั้น ตอนแรกเธอคิดจะโกหก แต่ถ้าโกหกออกไปเรื่อยๆ เผื่อวันหนึ่ง ทั้งคู่จับได้ คนที่เสียใจ ก็คือเธอ เธอจึงบอกว่า เป็นรุ่นพี่ที่เธอคาดเดา เอาไว้ก่อนหน้านี้ ตอนแรกเธอคิดว่าพวกเพื่อนของเธอจะโกรธ แต่เปล่าเลย ทั้งสองกลับดีใจ และตื่นเต้นในสิ่งที่เธอกำลังเล่าให้ฟัง และเธอก็ได้ปรึกษากับเพื่อน เรื่องการเข้าชมรมบาสเกตบอล ทั้งคู่บอกให้เธอตอบรับ การยื่นข้อเสนอครั้งนี้
"ดีใช่มั้ย"
"ดีสิ"
"เอาเลยเพื่อน"
"ใช่ ฉันจะได้ไปเชียร์ ในวันที่เธอลงแข่ง"
"พวกเธอไม่ได้ไปดูฉันหรอก "
"เอานาาาา ตอบตกลงไปเลย"
"ก็ได้ ในเมื่อทั้งสองให้ความเห็นว่าฉันควร เข้าชมรม นี้ ตกลง " และเป็นเธอ ที่ยอมตกลง
...ชมรมบาสเก็ตบอล วันนี้โซระ ตื่นเช้า เพราะเธอจะต้องไปคุยเรื่องบาสเกตบอลกับรุ่นพี่ วันนี้เธอตื่นไวปกติ และแม่ขอเธอก็เตรียมข้าวกล่องเอาไว้ให้เช่นเคย
"ไปก่อนนะคะ แม่"
"จ้าลูก" เธอบอกกับแม่พร้อมกับไปโรงเรียน
ก่อนที่เธอจะเข้าไปในชมรม เธอจึงชวนเพื่อนสนิททั้งสองไปด้วย และเป็นเธอที่ต้องอึ้ง นี้ชมรมบาสเกตบอลหรือรวมไอดอลคนหน้าตาดี ทำไมโรงเรียนของเรามีคนประเภทนี้อยู่ด้วย
"ฉันบอกแล้วไง"
"เธอไม่เชื่อ"
"พี่คะรบกวนขอลายเซ็น หน่อยค่ะ"
"ได้สิ" ทั้งสองคนเพื่อนสนิทของโซระ ตอนนี้แปรพักตร์ไปเป็นแฟนคลับพวกรุ่นพี่ หมดแล้ว
"รุ่นพีซาโตรุ คะ ตกลงค่ะ ที่จะเข้าชมรมบาสเกตบอลพี่"
"ดีมาก" และเขาเดินเข้าไปกระซิบข้างๆหูเธอเช่นกัน
"ผมจะรักษาสัญญา เช่นกัน"
"ดีค่ะ"
"ทั้งคู่กระซิบอะไรกัน" เสียงของยูได ทัก หลังเห็นทั้งคู่สนิทกันเกินเหตุ
"ไม่มีอะไร"
"พวกเราเห็นนะ"
"พวกเธอทั้งสองสนิทกันถึงขั้นไหน" กลายเป็นยูได สมาชิกนักบาส ที่ถามพวกเขาทั้งสอง
"ไม่มีอะไรค่ะ"
"เอาล่ะ ตอนนี้เรามีน้องใหม่มาเป็นสมาชิกเพิ่มอีกคน เอาเป็นว่าะรุ่งนี้เราเรียกน้ำย่อยแล้วกัน หมายถึงว่าเราเปิดการซ้อมอย่างเป็นทางการ "
"ดีๆค่ะ "
"ตกลง"
"เธอลืมมาตามนัดด้วยล่ะ" ซาโตรุหันไปบอกโซระ เพื่อย้ำว่าะพรุ่งนี้มีงานซ้อม และให้ทุกคนมารวมตัวกัน
ไม่กี่ชั่วโมงข่าวของโซระ น้องใหม่ของกลุ่มนักบาส ตอนนี้เป็นข่าวติดบอร์ดไปเรียบร้อยแล้ว และพรุ่งนี้มีการซ้อมแข่ง ใครที่สนใจ ร่วมเข้ากิจกรรมได้เลย
"เพื่อนของฉันดังอีกแล้ว"
"ใช่ แปปเดียวเอง"
"พรุ่งนี้พวกเธอ อย่าลืมไปดูฉันด้วยนะ" ไม่ใช่ว่าเธอบอกแค่เพื่อนสนิท แต่เธอยังบอกกับกลุ่มนักเรียนในห้องอีกด้วย ทุกคนต่างยินดี และรับปากว่าจะไปดูเธอ อันนี้เธอรู้มาว่า จริงๆพวกเธอแค่อยากไปดูหนุ่มๆ กัน
"เอาน่าา ดูหนุ่มๆ ก็เหมือนกับดูเธอนั่นแหละ" และทั้งคู่ก็หัวเราะใส่เธอ กลายเป็นเรื่องขบขันของวันนี้ไปเลย เมื่อถึงเวลาพักกลางวัน วันนี้พวกเธอเอาข้าวกล่องมา จึงนั่งทานข้าวกันครื้นเครง เพราะมัวแต่ใจจดใจจ่อกับงานซ้อมพรุ่งนี้
"ตื่นเต้นมั้ย"
"ก็นิดหน่อย"
"ทำไมล่ะ"
"ก็ตื่นเต้นอยู่นะ " เธอรีบแก้ตัว เพราะนี่แค่ซ้อม ไม่ใช่งานระดับชาติ เพราะที่เธอเคยผ่านมาคืองานระดับชาติ มาก่อน จากเรื่องเล็กๆแบบนี้ กลายเป็นเรื่องง่ายสำหรับเธอ ไปเลย
"ว้าวว เฮ้!! " เสียงเรียกฮือฮา อีกครั้งหนึ่งหน้าห้องของมอปลาย ไม่ใช่ใครที่ไหน พี่ซาโตรุ นั่นเอง เขาเข้ามาด้วยพร้อมกับถือข้าวกล่อง
"พี่เห็นพวกเธอไม่ลงไปกินข้าวที่โรงอาหาร พี่เลยลองมาดูที่ห้อง" เขาบอกกับพวกเธอทั้งสามและเดินมาที่โต๊ะ พร้อมกับเปิดข้าวกล่องตัวเอง
"ค่ะ" โซระ งงกับการกระทำของเขา แต่ถือว่าเป็นคนดีคนหนึ่ง ที่ไม่หยิ่งเท่าไร และไม่ถือตัวด้วย การมากินข้าวในครั้งนี้ ทำให้แฟนคลับของเขา ตามมาด้วย
"พี่คะ ดูไม่วุ่นวายไปหน่อยหรอ" เป็นเรโกะ ที่ถามรุ่นพี่
"ไม่หรอก พี่ชินแล้ว"
"ค่ะ สมแล้วที่เป็นรุ่นพี่ซาโตรุ"
"ครับ" ตอนนี้กลายเป็นว่านักเรียนเกือบยี่สิบคนมานั่งรับประทานอาหารในห้องมอปลาย พร้อมกัน จนกลายเป็นคำร่ำลือไปทั่วของโรงเรียน จริงๆการมาครั้งนี้ เขาอยากจะมาโปรโมต กับงานพรุ่งนี้
เขาจึงเล่าแผนการให้คนทั้งสามฟัง พวกเธอนั่งฟังด้วยความสนใจ
"รุ่นพี่นี่เก่ง จังเลยนะคะ"
"ครับ" งานพรุ่งนี้คงสนุกแน่นอนเลย
"ฉันละอยากเข้าชมแล้วสิ" เสียงเพื่อนของโซระ บอก พร้อมกับพยักหน้าให้กัน ทุกคนดูตื่นเต้นไปหมด ยกเว้นแต่โซระ เธอจะทำยังไง กับพรุ่งนี้ ถ้าเธอโชว์ การแสดงฝีมือ ทำให้บางคนอาจจะจับผิดเธอได้ และเรื่องทุกอย่างจะเปิดเผย เอาเป็นว่าค่อยๆ อ่านเกมส์กันไปก่อน และค่อยแสดงฝีมือออกมา
"คิดอะไรอยู่หรอเห็นนั้งเหม่ออยู่นานล่ะ"
"ป่าว"
- Writer
