เศษรักสีกุหลาบ

บทนำ ภายในบริเวณเนื้อที่กว่าห้าไร่ มีบ้านหลังน้อยถูกทาทับด้วยสีขาวสะอาดตั้งเด่นอยู่ตรงกลาง โอบล้อมด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ ตรงชายคาริมระเบียง ดอกคุณนายตื่นสายบานสะพรั่งอยู่ในกระถางสีฟ้าขาวซึ่งถูกแขวนเป็นระยะ พวกมันเคลื่อนไหวไปมายามแรงลมพัดผ่าน เปลเด็กสีฟ้าตั้งกลางระเบียงที่ยื่นออกมาจากตัวบ้าน มีเก้าอี้นอนตั้งอยู่ไม่ห่าง เสียงโมบายกระทบกันดึงความสนใจของคนที่นั่งบนเก้าอี้ตัวยาวให้ละสายตาจากหนังสือที่กำลังอ่านแล้วเลื่อนมองไปยังคนตัวจ้อยภายในนั้น หญิงสาวยิ้มอ่อนโยนยามมองเจ้าตัวอวบอ้วนที่บิดไปมาแล้วทำหน้ายู่ยี่ “ไงจ๊ะ พ่อหนุ่มน้อย” โรสหรือโรสรินทร์ วิภากรณ์ คุณแม่เลี้ยงเดี่ยววัยยี่สิบเจ็ดปีก้มลงกล่าวกับลูกชายตัวน้อยด้วยแววตารักใคร่สุดหัวใจ เป็นเวลากว่าหนึ่งปีแล้ว ที่หญิงสาวตัดสินใจเดินออกมาจากชีวิตของผู้ชายที่หล่อนเคยทุ่มเทความรักและภักดี แต่ไม่เคยได้รับสิ่งใดกลับคืนมา ยกเว้น... โรสรินทร์หลุบตามองผู้ชายตัวน้อยในเปลเด็ก เขาไม่ใช่สิ่งตอบแทน แต่คือของขวัญ คือความรักทั้งหมดที่หล่อนเต็มใจทุ่มเท และไม่คาดหวังสิ่งตอบแทน มือเรียวเลื่อนลงแตะแก้มอิ่ม ดวงตาคู่งามนั้นมีแต่คำว่ารักเต็มไปหมด จนไม่อยากคิดถึงสิ่งที่ผ่านมา แต่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า ผู้ชายตรงหน้า มีความละม้ายคล้ายกับผู้ชายในวันวานของหล่อนไม่น้อยเลยทีเดียว... เมื่อหนึ่งปีก่อน... ร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาภายในบ้านด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับ พลางหยุดอยู่ที่กลางห้องโถง กวาดตามองหาใครบางคนที่ทำให้เขาร้อนรุ่มไปด้วยความโกรธ เกลียดและแค้นเคืองเกินอดกลั้น “อ้าว คุณเร ทำไมวันนี้กลับไวจังเลยคะ” น้ำอบซึ่งเป็นสาวใช้ภายในบ้านเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ “โรสอยู่ที่ไหน” ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าทำให้น้ำอบรู้สึกได้ถึงพายุรุนแรงที่กำลังก่อตัว “คุณโรสอยู่ในครัวค่ะ กำลังทำขนม” ขนมที่ว่าโรสรินทร์ตั้งใจทำเอาไว้ให้คนตรงหน้านี่แหละ “ไปตามมาพบฉันที่ห้องทำงานเดี๋ยวนี้” พูดจบก็เดินตรงไปยังห้องทำงานของเขา “คุณโรสคะ คุณเรให้มาตามไปพบที่ห้องทำงานค่ะ” โรสรินทร์ละมือจากขนมปั้นขลิบ สีหน้าบ่งบอกถึงความแปลกใจ “เอ๊ะ ทำไมกลับมาเร็ว มีอะไรหรือเปล่า” หญิงสาวบ่นออกมาลอยๆ “ท่าทางหงุดหงิดเหมือนกำลังโกรธใครมาค่ะ คุณโรสรีบไปเถอะ ประเดี๋ยวจะเป็นเรื่องอีก” คำเตือนของสาวใช้คนสนิททำให้หญิงสาวพยักหน้า “ฝากด้วยนะน้ำอบ” โรสรินทร์ล้างมือเสร็จก็รีบเดินออกจากครัวตรงไปยังห้องทำงานของสามีทันที ก๊อก ก๊อก ก๊อก เรวัต ศศิกานต์ เจ้าของร่างสูงใหญ่ไม่น้อยกว่าหนึ่งร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตร ใบหน้าขาวผ่องคมหวาน เขาสวยเหมือนแม่ เพียงแต่เป็นผู้ชายทั้งแท่ง เวลานี้กำลังอยู่ในอาการเคร่งขรึมเงยหน้าขึ้นจากเอกสารบางอย่างที่วางเอาไว้บนโต๊ะทำงานเมื่อประตูถูกเปิดเข้ามา โรสรินทร์ปิดประตูเบาๆ แล้วสาวเท้าเข้าไปหาเขาพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน “คุณเรกลับมาตอนนี้มีอะไรด่วนหรือคะ” หญิงสาวเอ่ยถามเขาด้วยความแปลกใจ ทว่าสายตาที่ตวัดมองมาราวกับคนที่กำลังโกรธจัดทำให้ร่างบางชะงักงันอยู่ที่หน้าโต๊ะทำงานของเขา เรวัตมองโรสรินทร์นิ่ง ก่อนจะโยนเอกสารฉบับหนึ่งลงตรงหน้าหญิงสาว แววตาไม่คลาดจากใบหน้าของภรรยา ซ้ำยังวาววับจนเจ้าของร่างเล็กใจหาย ต้องหลุบสายตาลงมอง “อะไรคะ” เอ่ยถามเสียงแผ่ว แต่กลับทำให้คนฟังแสยะยิ้ม “เปิดดูสิ” โรสรินทร์หยิบเอกสารปึกนั้นขึ้นมา ก่อนจะใจหายวาบยิ่งกว่าเดิมเมื่อได้เห็นรายละเอียดบนเอกสาร “เงียบทำไมล่ะ ถึงกับพูดไม่ออกเลยหรือไง” หญิงสาวเม้มปากเข้าหากัน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาคมกริบด้วยแววตาที่มีหยาดน้ำคลอ ทว่าเรวัตไม่นึกสงสารเลยสักนิด เขามองว่าหล่อนเป็นผู้หญิงที่ปลิ้นปล้อนมากที่สุดเท่าที่เขาเคยพบเจอมา ซ้ำยังรู้สึกรังเกียจที่ช่วงเวลาหนึ่งเคยร่วมเรียงเคียงหมอน ยอมให้หล่อนผ่านเข้ามาใช้ชีวิตร่วมกันกับเขา “ฉันให้โอกาสเธอได้อธิบายเป็นครั้งสุดท้าย” โรสรินทร์ขบเม้มริมฝีปากด้านในจนเจ็บ มือเรียวที่ทิ้งลงแนบข้างลำตัวกำแน่น “โรส...ไม่มีอะไรจะอธิบายค่ะ” ทันทีที่สบนัยน์ตาคมกร้าวของเรวัต โรสรินทร์รับรู้ได้ในวินาทีนั้นว่าทุกอย่างจบสิ้นแล้ว เรวัตกระตุกยิ้ม ส่วนโรสรินทร์หลุบตามองกระดาษแผ่นนั้นเพราะไม่อยากประสานสายตาเกลียดชัง ซึ่งเต็มไปด้วยความหยามหยันหมิ่นแคลน “ฉันให้เวลาเธอหนึ่งวัน เก็บข้าวของของเธอแล้วออกไปจากบ้านนี้ซะ แล้วทุกอย่างที่ผ่านมาฉันจะถือว่าไม่เคยเกิดขึ้น” โรสรินทร์สะอึกเบาๆ น้ำตาเอ่อคลอเต็มหน่วยตา หมุนตัวออกจากห้องโดยไม่ยอมมองหน้าเขาอีก ไม่มีคำแก้ตัวใด เพราะรู้ว่าเขาจะไม่มีวันเชื่อคำพูดของหล่อนอีก “เดี๋ยว” ร่างบางชะงักนิ่ง เอียงหน้าไปยังที่มาของต้นเสียงเล็กน้อย “พรุ่งนี้เช้าไปหย่ากันที่อำเภอ” สิ้นเสียงทุ้มห้วน น้ำตาก็พังทลายลงมา ร่างระหงก้าวออกจากห้องทำงานของเรวัตโดยไม่คิดจะหันกลับไปอีก สุดท้ายวันที่หล่อนกลัวก็มาถึงจนได้ เรวัตไม่เคยมีเยื่อใย ที่ยอมอยู่ร่วมกันมาจนถึงวันนี้ได้เป็นเพราะคำขอร้องจากมารดา แต่หล่อนรู้ว่าเขาไม่เคยรัก ไม่เคยเอ็นดู ตรงกันข้ามนับวันยิ่งเย็นชา และยิ่งเกลียดเมื่อเห็นสัญญาฉบับนั้น สาวใช้ชะงักกึกเมื่อสวนทางกับโรสรินทร์และเห็นนัยน์ตาแดงก่ำขณะเดินแกมวิ่งขึ้นไปยังชั้นบนของตัวบ้าน จากนั้นก็พบกับเรวัตที่เดินออกมาจากห้องทำงานด้วยสีหน้าถมึงทึง ก่อนหยุดลงตรงหน้า “พรุ่งนี้ช่วยจัดห้องนอนของฉันใหม่ด้วย อะไรที่เป็นของเดิมเอาไปทิ้งให้หมด ผ้าปูที่นอน หมอน ผ้าห่ม ผ้าม่านเอาของใหม่เข้ามา แล้วให้คนขึ้นไปช่วยโรสรินทร์เก็บเสื้อผ้าข้าวของออกจากห้องของฉันด้วย ให้เสร็จก่อนเที่ยง” พูดจบชายหนุ่มก็ออกจากบ้าน ทิ้งสาวใช้คนเดิมยืนงงเหมือนคนถูกทุบศีรษะด้วยค้อนปอนด์อันเบ้อเริ่มเทิ่ม เป็นครู่ใหญ่จึงได้สติ รีบวิ่งแจ้นไปหาแม่บ้านที่อยู่ในครัวทันที โรสรินทร์ยืนนิ่งที่ริมหน้าต่าง มองรถหรูค่ายดังจากยุโรปขับเคลื่อนออกไปทั้งน้ำตา ปีแรกที่ใช้ชีวิตด้วยกันหวานชื่นยังคงแจ่มชัดในความทรงจำ ทว่าปีที่สองกลับต่างกันราวฟ้ากับเหว เขาเปลี่ยนไป อ้อ...ไม่สิ เขาไม่ได้เปลี่ยน แค่กลับไปเป็นคนเดิมก็เท่านั้น รวมเวลาสองปีที่อยู่ด้วยกันมา จึงไม่เคยมีความหมายต่อเรวัต สิ่งดีๆ ที่ร่วมทำกันมาไม่เคยถูกจดจำ เขาจึงตัดขาดหล่อนในทันทีที่สัญญาฉบับนั้นปรากฏ ใจดำ เขาใจดำยิ่งกว่าอีกา... หญิงสาวมองไปยังเตียงกว้าง น้ำตาไหล หัวใจถูกขยี้ด้วยปลายเท้าของเรวัตจนโซมไปด้วยเลือด ครึ่งชั่วโมงให้หลัง เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบาๆ ทำให้หญิงสาวที่กำลังเก็บเสื้อผ้ารีบเช็ดน้ำตาแล้วร้องถาม “ใครคะ” “แม่เองโรส” โรสรินทร์น้ำตาไหล ที่พึ่งหนึ่งเดียวของหล่อนก็เห็นจะมีแต่คุณผกามาศ มารดาของเรวัต ผู้ซึ่งเปรียบเสมือนแม่อีกคนหนึ่งของหล่อน “คุณแม่มาได้ยังไงคะ” โรสรินทร์เปิดประตูให้ท่าน ฝ่ายนั้นก้าวมาหยุดตรงหน้า มองดวงตาคู่สวยที่ยามนี้ช้ำชอก ก่อนจะบอกให้สาวใช้กลับลงไป “แม่ให้คนขับรถขับมานะสิ มาเถอะ มาคุยกัน” ประตูห้องถูกปิดลง พร้อมกับคนทั้งสองที่เดินเข้าไปด้านใน ท่านหยุดยืนอยู่กลางห้อง กวาดตามองไปรอบๆ ห้องนี้เป็นห้องของลูกชายและเป็นเรือนหอของทั้งคู่ คุณผกามาศดึงมือลูกสะใภ้นั่งลงบนเตียงนอน ท่านมองดวงหน้าแดงเรื่อที่ผ่านการร้องไห้นานพอสมควรแล้วเพราะดวงตาบวมช้ำ “เรขอหย่าใช่ไหม” คำถามของท่านสะกิดใจของคนฟังให้ปวดแปลบ “ค่ะ” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นสบตาท่าน ดวงตาแดงเรื่ออีกรอบ “คุณเรไปหาคุณแม่ที่บ้านโน้นหรือคะ” “ใช่” คุณผกามาศดวงตาวาววาบ เมื่อคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสองชั่วโมงก่อน ลูกชายบุกไปถึงบ้านท่าน ทั้งยังนำสัญญาลับฉบับนั้นออกมา “นังนั่นมันกลับมา” โรสรินทร์ขมวดคิ้ว ก่อนจะคลายออกเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายหมายถึงใคร “คุณจ๋ากลับมาหรือคะ” คุณผกามาศตวัดตาคมกร้าวมอง ทำให้หญิงสาวหลบตาวูบหนึ่ง “ไม่จำเป็นต้องให้เกียรตินังผู้หญิงแพศยาคนนั้น!” “แต่ว่า สัญญาระบุเอาไว้ว่าถ้าคุณ...เอ่อ ผู้หญิงคนนั้นกลับมา จะต้องคืนเงินทั้งหมดให้กับคุณแม่นี่คะ” คุณผกามาศกระตุกยิ้ม ดวงตากร้าวบ่งบอกถึงความโกรธแค้น “เงินแค่สิบล้าน มันคงคิดจะขอจากตาเรน่ะสิ มันถึงได้กล้ากลับมา” โรสรินทร์หลุบตาลง มือของหล่อนเย็นเยียบ สมองสับสน “โรส” คนถูกเรียกสบตาตอบ “หนูไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น อยู่ที่นี่ ไม่ต้องสนใจตาเร อย่ายอมหย่าง่ายๆ รู้ไหม” คำสั่งของท่านทำให้หญิงสาวรู้สึกลำบากใจ ยังไม่ลืมแววตาโกรธเกลียดของเรวัต ทุกครั้งที่คิดถึง หัวใจของหล่อนปวดร้าว เสียใจ น้อยใจ เมื่อสำนึกได้ว่าหล่อนไม่เคยมีค่าในสายตาของเขาเลย ไม่ว่าจะตอนนี้หรือตอนไหนก็ตาม “จะมีประโยชน์อะไรล่ะคะคุณแม่ คุณเรไม่เคยต้องการโรส ไม่ว่าตอนนั้น ตอนนี้หรือในอนาคตก็ไม่เคยต้องการ” “แต่หนูเป็นเมีย มีสิทธิ์ทุกอย่างจำไว้สิ ส่วนนังนั่น มันก็แค่ผู้หญิงสำส่อน คบกับตาเรก็เพราะหวังเงิน ที่ไปจากตาเรก็เพราะเงิน ผู้หญิงคนนั้นบูชาเงิน มันไม่เคยรักตาเร จะปล่อยให้มันเข้ามาทำร้ายจิตใจคนที่หนูรักง่ายๆ แบบนี้นะเหรอโรส” โรสรินทร์สบตาแม่สามีด้วยความรู้สึกสับสน แล้วหล่อนเลือกอะไรได้ไหม หล่อนซึ่งเป็นคนที่เขาไม่เคยต้องการ เป็นเพียงเศษเสี้ยวความทรงจำ เศษเสี้ยวที่ไม่ว่าอย่างไร ก็ไม่มีวันถูกเติมเต็มกับผู้หญิงที่เขารักหมดหัวใจ เรวัตจะเลือกใคร คำตอบเห็นอยู่แล้วตรงหน้า... เขา...ไม่มีวันเลือกหล่อน