ยามเมื่อชมพูพันธุ์ทิพย์ผลิบาน

ตอนที่ 1 สารภาพรัก

ณ โรงเรียนมัธยมตาเบบูญ่า มีต้นชมพูพันธุ์ทิพย์ตั้งแถวเรียงรายกันอยู่ข้างอาคารเรียน มักมีธรรมเนียมที่รู้กันอย่างไม่เป็นทางการว่ามันคือสถานที่สารภาพรักยอดนิยม โดยเฉพาะเดือนกุมภาพันธ์ที่ดอกเพิ่งผลิบานเต็มต้นราวกับเป็นซากุระแห่งเมืองไทย มักจะมีคู่รักหลายคู่ที่แจ้งเกิดจากสถานที่อันโรแมนติกนี้

"...เขาชอบเด็กเรียบร้อยใส่แว่นผมเปียสไตล์เด็กเรียนนะ" หนึ่งในเพื่อนหญิงของเขาเคยบอกกับเธอ

[ฉันที่เชื่อเพื่อนผู้หญิงในห้องของเขา ถึงขนาดลงทุนแปลงโฉมตามที่บอก...ถึงหลังจากนั้นจะมีเด็กผมเปียใส่แว่นโผล่ขึ้นมาอีกเยอะเลยก็เถอะ]

"...เขาชอบเด็กเรียนเก่ง เพราะเขาเองก็ฉลาดใช่มั้ยล่ะ ดังนั้นเขาก็ต้องชอบคนฉลาดเหมือนกันอยู่แล้ว" เพื่อนสาวคนสนิทอีกคนของเขาแนะนำ

[...ตั้งหน้าตั้งตาเรียนจนได้ที่หนึ่งของห้องเผื่อจะมีสถานะที่อาจคู่ควร? มันก็ต้องมีเข้าตาเขาบ้างแหละ วันนี้ฉันจะสารภาพรักกับรุ่นพี่ให้ได้เลย]

ใต้ต้นชมพูพันธุ์ทิพย์ที่ผลิบานในเดือนมีนาคม 'เรอา' ตัดสินใจนัดสารภาพรักกับรุ่นพี่ที่เธอชอบ เธอไม่ได้คาดหวังถึงขนาดว่าเขาจะตอบตกลง เพราะคงมีคนแบบเธอมาสารภาพรักกับเขาแบบนี้แล้วนับไม่ถ้วน ถึงอย่างนั้นเธอก็อยากลองบอกออกไปอยู่ดี ต่อให้จะถูกเขาปฎิเสธก็ตาม

เธอมารอเขาหลังเลิกเรียนซักพักแล้ว ในที่สุดเขาก็มาเสียที ใบหน้าเหนื่อยหน่ายเยื้องย่างเชื่องช้าราวกับถูกบังคับมา ทำเอาใจหญิงสาวเจ็บเล็กๆ อยู่เหมือนกัน ราวกับเห็นจุดจบตั้งแต่ยังไม่เริ่ม

"โทษทีน้า แต่ช่วยทำให้มันจบเร็วๆ หน่อย พอดีมีนัดต่อ" ชายหนุ่มเอ่ยปากอย่างเซ็งๆ

ใบหน้าเย็นชาราวกับคนละคน เขาใช่ 'ลูคัส' ที่ป็อปปูล่าร์คนดังคนนั้นแน่เหรอ เรอาอึ้งไปเล็กน้อย เพราะยามปกติเขาจะเป็นคนเฟรนลี่ เป็นมิตรกับทุกคน อ่อนโยนชอบช่วยเหลือผู้อื่น เรียนดีกีฬาเด่น ไม่มีใครในโรงเรียนไม่ชอบเขา

[...เขาคงโดนสารภาพแบบนี้มาเยอะแล้วก็เลยเบื่อ?...หรือไม่ก็อาจจะอารมณ์ไม่ดีอยู่แล้วแล้วต้องมาหาเรา?...หรือเมนส์?...] พอผิดจากภาพจำไปมาก เรอาเริ่มคิดฟุ้งซ่านทำตัวไม่ถูก เพราะไม่เคยเห็นลูคัสในมุมนี้ หรือแม้แต่ได้ยินก็ไม่เคย

"เอ่อ คือว่าหนู.."

"เอาใจความสำคัญ" ลูคัสตัดบทแบบห้วนๆ

"หนู...ชะ ชอบรุ่นพี่ค่ะ เป็นแฟนกันมั้ยคะ" เธอพูดออกไปราวกับแค่ทำตามที่สั่ง โดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอยังอยากบอกแบบนี้จริงๆ มั้ย เธอยังรู้สึกสับสนและเริ่มน้ำตาคลอ ไม่เข้าใจว่าตัวเองทำอะไรผิดไป

"ขอปฎิเสธ...แค่นี้ใช่มั้ย งั้นฉันไปละ" เขาหันหลังกลับอย่างไม่ใยดี

"ช่วยรอเดี๋ยวก่อนค่ะรุ่นพี่ ช่วยอธิบายหน่อยได้มั้ยคะ อยากน้อยก็ช่วยบอกเหตุผล..." เธอยังพยายามไม่ทิ้งความหวังอันน้อยนิด ที่จะเชื่อว่าเขาไม่ใช่คนแบบนี้

"ยังต้องให้บอกด้วยเหรอแม่คนหัวสูง ไม่ดูสารรูปตัวเอง ทั้งจืดทั้งมืดมนแต่งตัวก็เชย เด็กเนิร์ดยังดูดีกว่าเธออีกมั้ง อย่าว่าแต่เข้าใกล้เลย หน้าเธอฉันยังไม่อยากมองด้วยซ้ำ ช่างไม่เจียมตัวเลยจริงๆ"

สีหน้าท่าทางเฉยชาเปลี่ยนเป็นรังเกียจ แววตาฉายแววดูถูก เขาเดินหันหลังกลับแล้วเดินหนีไปจนสุดสายตา ไม่แม้แต่หันมาดูดำดูดีคนที่เขาพึ่งพูดจาทำร้ายจิตใจว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไร

เรอาทรุดเข่าลงนั่งร้องไห้ หัวใจดวงน้อยแตกสลาย ไม่ได้เป็นเพราะแค่เธอถูกปฎิเสธอย่างเย็นชา แต่เป็นเพราะคำพูดของเขามันช่างเสียดแทงบาดลึกเข้าไปถึงในจิตใจเสียเหลือเกิน ผิดกับภาพลักษณ์อันน่าชื่นชมที่เธอเฝ้าฝันมาตลอด เดิมทีเธอก็ไม่ได้คาดหวังในคำตอบอยู่แล้ว เธอเพียงแค่อยากแสดงความกล้าให้เขารับรู้ถึงตัวตนสักนิดก็ยังดี ว่าเธอเองก็เป็นคนหนึ่งที่แอบปลื้มเขาเท่านั้นเอง

หญิงสาวเดินคอตกกลับบ้าน สองแก้มนางเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ยิ่งเช็ดออกตาก็ยิ่งบวมช้ำ หลังกลับถึงบ้านขนาดครอบครัวเองก็ยังถึงขั้นตกใจ

วันถัดมาเรอาแทบไม่อยากไปโรงเรียน แต่เธอก็จำเป็นต้องไป เพราะมีโฮมรูมส่งท้าย แลกของขวัญ และพิธีมอบเกียรติบัตรของพวกรุ่นพี่ โดยพวกรุ่นน้องจะต้องมอบดอกไม้อำลาให้

"เรอา! ไปทำอะไรมา ทำไมถึงตาบวมแบบนั้น ร้องไห้เหรอ ใคร! ใครทำเธอร้องไห้"

'มีย่า' เพื่อนสนิทของเรอาจับเธอเขย่าตัวเค้นเอาคำตอบ เพราะทั้งสองคนสนิทกันมานาน มีย่าที่เห็นว่าช่วงหลังเพื่อนของเธอเปลี่ยนไปก็รู้สึกเป็นห่วงเป็นทุนเดินอยู่แล้ว ยิ่งเห็นมีร่องรอยของการร้องไห้เลยห่วงหนักกว่าเดิม

"ไม่มีอะไร ฉันแค่นอนเยอะไปหน่อย แหะๆ" ดูก็รู้ว่าเรอาแก้ตัวน้ำขุ่นๆ

"เฮ้อ เป็นอย่างนี้ทุกที เอาเถอะ สบายใจเมื่อไหร่ค่อยเล่าแล้วกัน จะรอ" มีย่ารู้นิสัยเพื่อนของเธอดี หากไม่อยากเล่าเรอาก็จะปิดปากเงียบสนิท หากสบายใจเมื่อไหร่เธอถึงจะเล่าให้ฟัง

"ขอบใจนะ" ถึงแม้จะยิ้มให้มีย่า แต่ข้างในเรอาช่างแสนเจ็บช้ำ

"อืม เพื่อนที่เข้าอกเข้าใจและแสนใจกว้างกับเธอขนาดนี้มีฉันแค่คนเดียวนะ" มีย่าทำท่ายืดอกภูมิใจ พยายามทำตัวร่าเริงเข้าไว้เพื่อไม่ให้เรอารู้สึกเศร้ากว่าเดิม

ถึงมีย่าจะรู้ดี แต่ก็อดงอนนิดๆ ไม่ได้ ที่เรอาไม่ยอมแบ่งความทุกข์มาให้เธอช่วยแบ่งเบาบ้าง ทั้งๆ ที่หากเป็นเธอเดือดร้อน เรอามักเป็นฝ่ายยื่นมือมาก่อนที่จะพูดด้วยซ้ำ

หลังจากจบกิจกรรมมีย่าก็มีจดหมายซองสีชมพูปิดผนึกด้วยสติ๊กเกอร์รูปหัวใจสีแดงสอดใส่ไว้ใต้โต๊ะเธอ ดูจากสถานที่นัดหมายเธอก็สามารถรู้ได้ทันทีว่าถูกเรียกไปด้วยเรื่องอะไร

"ให้ฉันมาด้วยมันจะดีหรอ" เรอาถูกมีย่าลากมาด้วยกัน

"ดีแล้ว แป๊บเดียวก็เสร็จ เธอรออยู่ตรงนี้ก็ได้" มีย่าชี้ไปที่ข้างมุมตึก

มีย่ารีบเดินไปสถานที่นัดหมายซึ่งก็คือใต้ต้นชมพูพันธุ์ทิพย์ สถานที่สารภาพรักยอดนิยม เธอเห็นรู้ลูคัสยืนรออยู่ ก่อนเขาจะยื่นดอกกุหลาบสีแดงช่อเล็กให้กับเธอ

"มีย่า ฉันชอบเธอ..."

"แต่ฉันไม่ชอบนาย" มีย่าสวนทันควันไม่รอให้อีกฝ่ายพูดจบ

"ทะ ทำไมล่ะ" ลูคัสอึ้งปนตกใจ เขาสับสนจนเลิ่กลั่กจนทำตัวไม่ถูก หนุ่มป๊อปแบบเขาเนี่ยนะจะถูกปฏิเสธ

"ก็ไม่ทำไม แค่ไม่ชอบ จบนะขอตัว" ทั้งห้วนทั้งแข็ง มีย่ารีบตัดจบอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหันหลังกลับเพราะกลัวเรอาจะรอนาน

"ดะ เดี๋ยวก่อน ฉันลูคัสนะ" เขารีบคว้าแขนของเธอไว้ มั่นหน้าจนไม่คิดว่าจะมีใครกล้าปฏิเสธ ถึงกับต้องย้ำอีกรอบ

"ใช่ ฉันรู้จักนาย แต่แล้วยังไงล่ะ?" มีย่าสงสัยว่าเขาต้องการอะไร

"เธอไม่สนใจฉันสักนิดเลยหรอ" ลูคัสเริ่มรู้สึกเสียฟอร์ม แต่ก็ยังพยายามตื้อเพื่อเอาชนะ

"ไม่สน" มีย่าสะบัดมือออก สายตาของเธอเริ่มฉายแววเย็นชาเมื่อลูคัสเริ่มแสดงท่าทีคุกคามและหลงตัวเองให้เห็น

"ไม่จริงน่า เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะไม่สนใจฉัน อย่าทำเป็นเล่นตัวไปหน่อยเลย ผู้หญิงทั้งโรงเรียนต่างต้องการจะคบกับฉันทั้งนั้น เมื่อวานก็ยังมีคนมาสารภาพรักฉันอยู่เลย เลิกเล่นตัวแล้วตอบรับเถอะ ไม่ต้องอาย" ลูคัสพยายามโอ้อวดอย่างหน้าไม่อาย

"โห เพิ่งเคยเห็นคนหลงตัวเองขนาดนี้นะเนี่ย มั่นหน้ามั่นโหนกเหลือเกินนะ ถ้าคิดว่ามีคนชอบนายขนาดนั้นก็ไปคบกับเขาซะสิ แต่สำหรับฉันต่อให้เหลือนายคนเดียวในโลก ฉันก็ไม่คิดจะคบด้วยหรอก" มีย่าไม่ทนเสวนาด้วยต่อ รีบเดินหันหลังกลับไปทันที

ลูคัสรู้สึกเดจาวู เหมือนเหตุการณ์นี้เคยเกิดขึ้นเมื่อวาน เพียงแต่สถานการณ์มันกลับกันก็แค่นั้น แต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกสำนึกผิดหรืออะไร กลับกันเขายิ่งอยากเอาชนะมีย่าให้ได้

มีย่าที่รีบเดินกลับมาหาเรอาก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นเพื่อนรักนั่งร้องไห้อยู่ เพราะตึกอยู่ใกล้กำแพงเสียงมันเลยสะท้อนดังมาถึง เรอาได้ยินหมดทุกคำ ทำให้แผลใจที่ได้รับมาตั้งแต่เมื่อวานรู้สึกเจ็บขึ้นมาอีกครั้ง แถมยังเจ็บมากกว่าเดิมเมื่อรู้ว่าคนที่ลูคัสชอบคือเพื่อนสนิทของเธอ

"เรอา เรอาเป็นอะไร มองหน้าฉันสิ" มีย่าพยายามเรียกสติสติ เมื่อเห็นเรอาร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร

"ฮือออออ ฉันคือคนที่มาสารภาพรักกับรุ่นพี่ที่นี่เมื่อวานนี้ ฮือออ"

เหตุการณ์ทั้งหมดปะติดปะต่อกันจนครบ มีย่าเริ่มเข้าใจทุกอย่างแล้ว สาเหตุที่ช่วงนี้เพื่อนของเธอเปลี่ยนไปทั้งท่าทางการแต่งตัว รวมถึงขยันเรียนเป็นพิเศษ ที่แท้ก็เป็นเพราะผู้ชาย ใจหนึ่งก็แอบมองบน อีกใจนึงก็สงสาร ก็เลยลูบหลังปลอบเงียบๆ ไม่พูดอะไร