La Vitre: The World Inside the World

Chapter 69

Chapter 69

Ayesha's POV

Dahil sa naririnig naming ingay ay nakaramdam na ako ng labis na gutom. Parang alam na ng tiyan ko na kakain na kami kaya nagwawala na ang kung ano mang nasa loob nito. Ngayon ko lang din naramdaman ang labis na gutom na dala ng haba at pagod sa nilakad namin ni Javadd. Pakiramdam ko naubos ang lakas ko roon.

"Prinsipe Javadd, halina kayo rito. Isama mo na rin ang binibini na iyong kasama." Narinig namin na tawag mula sa pinanggagalingan ng ingay. Hindi na rin naman nag-atubili pa si javadd na magtungo roon ay sa tingin ko ay gutom na rin siya.

Nang marating namin ang kanilang hapag ay naabutan namin sila na naghahanda na ng mga plato. Agad naman akong lumapit sa kanila nang sa gayon ay matulungan ko sila. Hindi naman sila tumanggi sa tulong na inalok ko at iniabot sa akin ng matandang babae ang mga baso.

Ngunit hindi lang pala baso ang plano niyang iabot sa akin dahil sunod niyang iniabot ang mga plato. Ngunit dahil may hawak na ang magkabila kong kamay hindi ko na iyon makukuha pa.

"Javadd, pakikuha mo nga," Nagulat ang matanda nang tawagin ko si Javadd para magpatulong. Hindi naman nagdalawang isip si Javadd na lumapit sa amin. Ngunit natulala pa rin ang matandang babae dahil sa ginawa ko. At sa tingin ko ay hindi lamang sa pag-uutos ko kay Javadd siya nagulat. Pati na rin sa kung paano ko siya tinawag dahil hindi ko man lang nalagyan ng prinsipe.

Hindi naman niya ako masisisi dahil nasanay ako na Javadd lang talaga ang tawag ko sa kanya dahil nga hindi naman isang prinsipe ang una kong pagkakakilala sa kanya. Ngunit sa tingin ko ay dapa ko na ngang sanayin ang sarili ko na lagyan ng prinsipe ang tawag ko sa kanya lalo pa at nandito ako sa kanilang kaharian.

"Ano ka ba naman, ineng? Hindi mo na ginalang ang mahal na prinsipe," pagalit sa akin ng matanda kaya napangiti na lamang ako sa kanya nang pilit. Nang marating kami ni Javadd ay kinuha niya ang mga plato na iniaabot sa akin ng matandang babae. Inilayo niya iyon kay Javadd at umiling ito.

"Hindi na, mahal na prinsipe. Kami na ang bahala rito. Maupo ka na lamang," sambi ng matanda.

"Ayos lang, Manang. Ako na riyan," sabi pa ni Javadd ngunit muling nilayo ng matanda ang mga plato kay Javadd. Baka mamaya ay mabasag pa ang mga baso kaya minabuti ko na mangialam na.

"Tama siya, Prinsipe Javadd. Kami na lamang pala rito," sabi ko na kinangiwi ni Javadd. Kinunutan pa niyaa ako ng noo at alam ko na napansin niya ang pagtawag ko sa kanya ng prinsipe. Tinaasan niya ako ng kilay na tila ba nagtatanong kung ano ang nakain ko at nagkaganito ako.

Gusto kong matawa sa naging reaksyon ni Javadd. Alam ko na hindi siya sanay na tawagin ko siyang prinsipe. Ngunit hindi lamang hindi pagkasanay ang nakikita ko sa mukha niya. Mukhang ayaw niya na tawagin ko siyang prinsipe. Mas gusto niya na tawagin ko siyang Javadd lamang.

At dahil alam ko na ngayon na ayaw niyang tawagin ko siya na prinsipe ay may kung anong nagtutulak sa akin na mula ngayon ay tatawagin ko na siyag prinsipe. Kahit na halata pa rin ang pagtatakha sa kanyang mukha ay hinarap na lamang muli ni Javadd ang matandang babae para subukang muli na kunin ang mga plato.

At matapos pa nga ang ilang ulit na pangungulit ni Javadd sa matanda ay napilitan na itong ibigay sa kanya. Sabay kaming naglakad ni Javadd papunta sa mesa at inayos namin ang paglalagay ng gamit sa ibabaw.

"Maraming salamat, Prinsipe Javadd," sabi ko at tiningnan ko siya upang makita ang reaksyon niya. Pinigilan kong matawa nang agad siyang lumingon sa akin pagkarinig ng sinabi ko. Sigurado ako na kung anu-ano na ang naglalarong tanong sa isip ni Javadd.

"Ayesha, ano na naman 'to?" mahinang tanong ni Javadd nang saglit na nagpaalam ang matanda na may kukunin lamang daw sa labas. Hindi ko siya pinansin at nagpatuloy ako sa pag-aayos ng hapag kahit pa hindi ko alam kung tama ba ang ginagawa ko. Hindi ko magawang lingunin si Javadd dahil baka oras na makita ko ang mukha niya ay matawa lang ako sa reaksyon niya. Kinuha ko ang mga plato na hanggang ngayon ay hawak niya nang hindi siya nililingon. At ramdam na ramdam ko ang mga titig niya sa akin.

"Anong problema mo, Ayesha? May nagawa ba ako?" Nahihimigan ng pagmamakaawa ang tono niya para lang kausapin ko na siya nang ayos. At sa tingin ko ay iniisip niya na galit ako sa kanya kaya hindi ko siya kinikibo. Kung nalalaman lanh niya ang dahilan ay sigurado ako na isusumpa niya ako.

Dahil ayoko naman na mabaliw si Javadd sa kaiisip sa kung ano ang problema ko at kung galit ba ako sa kanya ay napilitan na akong harapin siya. At sa unang tingin ko pa lang sa kanya ay hindi ko na napigilan ang matawa kaya sinamaan niya ako ng tingin.

"Wala akong problema, Javadd. Kinailangan lang kitang tawaging prinsipe dahil kagagalitan ako ng asawa ng dati mong maestro," sabi ko dahil kinailangan ko nang sabihin sa kanya ang totoo. Nakakaawa na kasi ang hitsura niya dahil lang sa pag-aakala na may problema ako sa kanya.

"Ano naman? Basta huwag mo akong tawagin na prinsipe," sabi niya at marahan akong tumango saka lamang ulit napanatag ang mukha niya nang pumayag na ako.

"Kung iyan ang iyong nais, mahal na prinsipe," sabi ko sa tono ng isanv pang-aasar at muli na naman siyang napikon. Hindi ko na naman tuloy napigilan ang matawa dahil sa sobra niyang inis sa ginagawa at sinasabi ko. Hanggang sa muli nang makabalik ang mag-asawa ay hindi pa rin naaalis ang busangot sa mukha ni Javadd.

"Kumain na tayo," sambit ng dati niyang maestro at bigla akong napaisip kung kasama ba ako sa niyayaya niya. Baka mamaya ay hindi pala ako kabilang dahil isa lamang akong tagasilbi.

Ngunit nang mapagtanto ko na apat nga pala ang mga plato at baso ay nakasigurado ako na sasabay ako sa kanila. Ngunit dahil isa amang akong tagasilbi ay hinintay ko na yayain nila ako na maupo na. Nang mapansin na hindi ako kumikilos ay agad akong nilingon ni Javadd. Nahalata naman niya yata agad ang pag-aalinlangan ko kaya hindi siya natuloy sa dapat sana ay pag-upo niya. Bagkus ay naglakad siya papunta sa likuran ng upuan sa tabi niya at hinila niya iyon.

Bigla tuloy akong nailang sa naging aksyon na iyon ni Javadd dahil hindi iyon nakaligtas sa mapanuring mata ng matandang babae. Napansin ko pa nga ang pag-awang ng kanyang mga labi dahil sa pagkabigla sa ginawa ni Javadd. Dahil ayoko naman siyang paghintayin ay naupo na rin ako. Saka lang umalis si Javadd sa likuran ko ang makaupos na ako. Napansin ko namang natatawa ang maestro at napapailing pa. Tila ba aliw na aliw siya sa kanyang nasaksihan.

"Kumain na tayo. Alam namin na pagod kayo. Base na rin sa nakita namin kanina ay halatang naglakad lamang kayo," sabi ng maestro. Nang magsimula na silang kumain ay minabuti ko na magsimula na rin dahil nakakahiya naman kung maiiwan akong kumakain dahil lang sa ako ang huling nagsimula. Mas mabuti kung sabay-sabay kaming matatapos na kumain.

Tahimik kaming kumain at walang ibang ingay na naririnig kundi ang pagtama lamang ng kutsara at tinidor sa plato. Ngunit kahit na tahimik ang buong hapag ay hindi naman nawala ang panunuri sa mga mata ng matandang babae. Gusto ko sanang balewalain iyon ngunit ang hirap na hindi pansinin. Naging mabagal tuloy ang pagkain ko. Pakiramdam ko ay hindi ko matatapos nang ayos ang pagkain. Masasarap pa naman ang mga nakahain.

Natapos ang pagkain namin at nagpapasalamat ako na kahit papaano ay nakaraos naman ako. Agad rin naman kaming nagligpit ng kinainan at hinatid na nila kami sa tanggapan ng kanilang bahay. Maghintay na lamang daw muna kami ng ilang sandali at babalik si maestro. Samantalang ang kanyang asawa naman ay nagpaalam na dahil magpapahinga na.

Tahimik kaming naghintay ni Javadd sa pagbabalik ng dati niyang maestro. Ang pagkakaalam ng matandang iyon ay mahalaga ang pag-uusap na ito dahil sinadya pa talaga namin siya. Ewan nga lang kung mahalaga ba sa kanya ang pag-uusap tungkol sa mundong ibabaw.

"Ayos ka lang ba, mahal na prinsipe?" tanong ko at muli kong nasilayan ang masamang tingin ni Javadd. Hindi pa man din ako nagsisimula sa pang-aasar sa kanya ay naiinis na siya. Ayoko lang na mainip kaming parehas sa pagdating ng dati niyang maestro kaya mas mabuti na ang ganito naming pag-uusap.

"Tigilan mo ako sa kakatawag sa akin ng prinsipe, Ayesha. Tayo lang naman ang nandito kaya hindi mo kailangang gawin 'yan," sabi pa niya at natatawa akong tumango. Ayoko na munang simulan si Javadd. Baka mamaya ay parehas pang masira ang araw namin dahil lang dito. Sa ngayon ay payapang pag-iisip lang ang gusto ko habang nakikinig sa magiging kwento ng maestro.

Matapos pa nga ang ilang sandaling paghihintay ay nakita na namin ang pagpasok ng maestro dito sa kanilang tanggapan na tila ba handa nang makipag-usap sa amin ni Javadd. Magkatapat kami ni Javadd ng upuan at may maliit na mesa sa gitna namin. Umupo ang maestro sa dulo at pare-parehas na kaming nakaharap sa mesa. Ngumiti siya at huminga nang malalim bago nagsalita.

"Simulan na natin. Ano ba ang maipaglilingkod ko sa inyong dalawa?" tanong ng maestro at nagkatinginan kami ni Javadd. Tinanguan namin ang isa't isa at sa mga tingin pa lamang ay nagkasundo na kami na siya na ang magsasalita.

"May mga katanungan lamang kami, maestro," sabi ni Javadd nang harapin na niya itong muli. Tumango ang maestro upang sabihin na magpatuloy ito at nakikinig siya. "Tungkol sana sa mundong ibabaw." Saglit na natigilan ang maestro nang marinig ang sinagot ni Javadd. Ngunit hindi rin naman nagtagal ay napangiti siya.

"Ang buong akala ko ay nawalan ka na ng interes tungk sa bagay na iyan, Prinsipe Javadd. Bago kasi ako magretiro sa pagtuturo ay hindi mo na iyan nababanggit sa akin," sabi ng kanyang maestro at napangiti rin si Javadd.

"Ang buong akala ko kasi ay walang patutunguhan ang paniniwala kong iyon sa mga kwento ninyo. Ngunit ngayon kasi ay hindi na lamang ako ang naniniwala tungkol sa mundong ibabaw." Nilingon ako ni Javadd na agad naman nakuha ng kanyang maestro. Nag-aalangan akong ngumiti sa kanya at sinuklian naman niya ako ng ngiti rin.

"Kung gayon ay ano ba ang nais ninyong malaman?" tanong ng maestro at tiningnan ko si Javadd upang siya na ulit ang magsalita. Nahihiya kasi ako sa maestro na magtanong.

"Nais lang namin makarinig ng kwento, maestro." Sandaling nanahimik ang maestro. Napatingala pa ito at halatang nag-iisip.

"Parang halos lahat naman yata ay nakuwento ko na sa iyo noon, Prinsipe Javadd dahil lagi mo akong kinukulit," natatawang sambit ng maestro at hindi rin nmain napigilan ni Javadd ang matawa. Sigurado ako na naaalala niya ang mga panahon na kinukulit niya ang kanyang maestro kaya siya natatawa. Habang ako naman ay naglalaro sa aking isip ang imahe ng batang si Javadd na nangungulit na makarinig ng mga kwento tungkol sa mundong ibabaw.

"Kung gayon ay may tanong na lang po kami," sabi ko dahil sa wakas ay nagkaroon na ako ng lakas ng loob para makapagsalita.

"Sige, binibini, magsalita ka," utos naman niya at huminga ako nang malalim.

"Gaano po ba talaga kalawak ang mundong ibabaw?" tanong ko dahil iyon ang parehas naming naging tanong ni Javadd kanina. Kung ang lawak ba ng mundong ibabaw ay hindi man lang magbibigay sa amin ng pagkakataon na magkakilala.

"Sobrang lawak, binibini. Hindi ko alam kung paano ko ipapaliwanag ang lawak ng mundok ibabaw. Siguro kung ipapatapon ang lahat ng Lavitran sa iba't ibang panig ng mundong ibabaw ay hindi man lang tayo magkakaroon ng pagkakataon na magkakila-kilala," sabi niya na parehas naming kinabigla ni Javadd. Ganoon pala talaga kalawak ang mundong ibabaw. Kung gayon ay dapat pa rin pala talaga kaming magpasalamat na dalawa dahil dito kami sa La Vitre sinilang. Kahit papaano ay nagkaroon kami ng pagkakataon na magkakilala.

"Iyon pong mga nagkikislapan sa itaas? Ano po kaya ang tawag doon?" tanong ko pa dahil umaasa ako na may alam siya tungkol sa bagay na iyon kahit pa alam ko naman na hindi pa niya iyon nakikita dahil si Javadd lang ang nakakakita roon. Ngayon na nasimulan na ako sa pagtatanong ay baka hindi na ako matapos. Ngunit pipiliin ko lang ang mga tanong na ibabato ko sa kanya dahil ayoko naman na mairita siya sa amin at naisin na niya na umalis na lamang kami. Baka lalo lang kaming walang malaman at marinig tungkol sa Kaliwag.

"Nagkikislapan?" Naguguluhan niyang tanong at mukhang hindi nga niya iyon nakikita pa. Kaya sa tingin ko ay hindi kami makakakuha ng sagot mula sa kanya tungkol sa bagay na iyon.

"May nakikita kasi kaming nagkikislapan at nagniningning sa itaas at makikita lamang iyon sa lugar na kasing taas ng aking balkonahe." Tumango-tango ang maestro na tila ba may malalim na iniisip.

"Kung ang nagkikislapan at nagniningning na sinasabi ninyo ay maliliit at magaganda, maaarning ang mga iyon ay ang tinatawag nilang bituin," sabi niya at natuwa naman ako dahil kahit papaano ay nakapagbigay siya ng sagot.

Bituin. Iyon pala ang tawag sa mga iyon. Kay ganda ng mga bituin na iyon. Siguro ay mas maganda iyon kung sa mundong ibabaw iyon titingnan.

"Alam ba ninyo na kung nasaan ang mga bituin ay nandoon ang lagusan papunta roon?" Parehas kaming natigilan ni Javadd at naramdaman ko ang pangingilabot sa aking katawan. Lagusan? Nagkitinginan pa kami ay parehas na hindi nakapagsalita sa sinabing iyon ng dati niyang maestro. May lagusan papunta roon? Kung gayon ay maaaring marating ang lugar na iyon.

"Sigurado po ba kayo riyan?" tanong ko na sana au hindi minasama ng maestro. Natawa naman siya sa tanong ko na hindi naman ininda ang pagdududa sa tono ko. Siguro ay naiintindihan niya na mahirap talagang paniwalaan ang bagay na iyon.

"Sigurado ako, binibini. Ang kinaroroonan kasi ng mga bituin ay isang butas. Hindi ninyo makikita ang mga bituin kung walang butas. At hindi siya sa itaas nito La Vitre. Nasa mataas na bahagi lamang ng La Vitrr ang kinaroroonan ng butas na iyon. Na kung inyong susundan ang direksyon ay inyong mararating," sabi niya at nagkatinginan kami ni Javadd. Parehas kaming hindi makapaniwala sa natuklasan namin.

Tunay nga na sa mundong ibabaw nagmumula ang maliliit na liwanag na aming natatanaw. At hindi lamang siya basta maganda pagmasdan, kundi isa iyong lagusan. Mas lalo tuloy akong nagkaroon ng interes sa mundong ibabaw lalo na at may pagkakataon pala na makapunta roon.

"Ngunit kung naiisip ninyong pumunta roon ay huwag na ninyong tangkain pa. Magulo roon. Higit na mas magulo kaysa La Vitre." Natakot ako sa sinabi niyang babala. Sa tingin ko naman ay totoo ang sinabi niyang iyon at hindi sinabi lang para huwag naming ituloy ang aming pinaplano.

Magulo pala sa mundong ibabaw. Ngunit nananatili ang intere ko sa lugar na iyon.