ไอ่หื่นข้างห้อง

ย้วยที่ปลิดปลิว “อือออ…ไมร้อนงี้วะ” ผมบ่นกับตัวเองหลังจากนอนพลิกซ้ายพลิกขวาเปลี่ยนท่านอนไปหลายที ลุกขึ้นมานั่งค่อยๆ เปิดเปลือกตารับแสงภายในห้องที่สว่างจ้า เช้าแล้ว… บิดไล่ความขี้เกียจออกจากตัวตามด้วยล้วงมือเข้ามาในเสื้อยืดเพื่อเกาพุง แกรก แกรก… เกาพุงแบนๆ ที่ไม่ถึงกับมีซิกแพ็คอย่างมันส์มือส่วนอีกมือก็ควานหามือถือที่ไม่มีใครโทรมาแต่ว่ามีข้อความแชทค้างอยู่ เมิน… ไม่พร้อมจะกดเข้าไปดูทำเพียงแค่ดูเวลาที่หน้าจอ ผมตื่นสายกว่าทุกวัน ไม่สิ! ... 12:43น. เรียกว่าตื่นผิดเวลาแล้วกันพอคิดแบบนั้นก็ตวัดสายตาไปมองผนังห้องของฝั่งซ้ายที่ทำให้ผมนั้นแทบไม่ได้นอนเมื่อคืน ขอตัดภาพไปที่เมื่อคืนสักครู่ครับ พรึ่บ! 23:10น. ตึง! ... ผมสะดุ้งลืมตาขึ้นมามองหาเสียงประหลาด ตึง! ... ชัดแล้วครับมันดังมาจากห้อง401แน่ๆ “ทำไรดึกๆ วะ?” พอคิดเท่านั้นแหล่ะครับ ‘อื้อออ…’ เสียงตามมา ตอนนี้คือใจไม่ดีแล้วนะฟังอินโทรแรกก็คิดลามก18+เลยล่ะว่ามาจากเสียงอะไร “อื้อออ…โอ๊ยยยย…อื้อออ…แรงอีกที่รัก” ชัดเจนครับ! แถม… เสียงที่ได้ยินมันเป็นเสียงผู้ชายมันก็ยิ่งกระตุ้นผมได้เป็นอย่างดี หน้าร้อนหูแดงไปหมดแล้วตอนนี้ความคิดอกุศลในหัวผมนี่มีแต่เรื่องดีๆ ทั้งนั้น หมายถึงเรื่องดีๆ จากpornhubที่ถูกรื้อคนออกมาจากเซรีบรัมกำลังฉายวนซ้ำๆ อยู่ในฉากที่สร้างความทับใจ ก้มมองเป้าตัวเองที่ตุยนิดๆ แล้วก็ด่าด้วยจิตที่เป็นกุศลว่า ‘ไอ้โฟมไอ้คนลามกหยุดหมกมุ่นเดี๋ยวนี้นะมึง!’ ถอนหายใจเซ็ง… คนโสดที่เจ็บหนักจากรักครั้งแรกอย่างผมมันเป็นเหตุให้โสดและใช้ชีวิตอย่างโคตรของโคตรระวังใจ กลัวความสัมพันธ์ฉาบฉวยที่หากเผลอไปลงใจก็จะเจ็บไม่ต่างกับที่ผ่านมา ผมจริงเขาเล่นมันก็เป็นแค่ความฝันที่ไม่มีทางจะสมหวังนอกจากความสัมพันธ์ฉาบฉวยทางกายที่หยิบยื่นให้กัน มีความสุขแต่มันไม่ใช่ทั้งขีวิตไงยอมเพราะรักแล้วสุดท้ายก็เจ็บจนเกินรับไหวและเป็นฝ่ายถอยออกมาเอง ‘อื้อออ…อ้า…โอ๊ยยยเสียวจังที่รัก…’ เสียงครางดึงสติผมกลับมาจากเรื่องเศร้าๆ ในอดีตชีวิตที่พึ่งได้ใช้ไป19กำลังจะเข้า20ปีมันจะห่อเหี่ยวไร้ชีวิตชีวาแบบนี้ไม่ได้ หามือถือเปิดเพลงฟังดึงตัวเองออกมาจากpornhubในหัว เมินเสียงครางและลบความเศร้าที่ตกค้างอยู่ในจิตใจ กลับ ณ ปัจจุบันขออนุญาตแนะนำตัวครับ ผมโฟมครับ พึ่งย้ายเข้ามาอยู่ที่หอสดสีชีวีสดใสได้เมื่อวานและไอ้เสียงร้องครวญครางของคนที่กำลังซั่มกันอย่างเมามันส์ทำเอาผมนอนตาแข็งไปค่อยคืนน่าจะตีสองหรือตีสามได้ ไม่ได้ดูเวลาหรอกนะแต่ก็คิดว่าห้องข้างๆ เขาก็ผ่านไปหลายน้ำอยู่เหมือนกัน แม้จะต้องเก็บและกดอารมณ์ตัวเองอย่างสุดกำลังแต่ก็ให้อภัยกันเพราะคิดว่ามันคือการปลดปล่อยพลังในช่วงวิกฤตโควิดที่ต้องฝังตัวติดอยู่แต่ในห้อง ลุกจากเตียงไปปิดพัดลมที่ผมร้อนจนนอนไม่หลับเพราะผมประหยัดไฟไม่เปิดแอร์นอน พอใกล้บ่ายในห้องมันก็เลยร้อนอบอ้าว เปิดประตูระเบียงรับลมแล้วกันดีกว่า ที่ชอบหอนี้นอกจากชื่อเป็นมงคลที่เหมือนจะอวยพรผมว่านับจากนี้ชีวิตผมจะสดใสแล้วก็เพราะความโล่งโปร่งและลมแรงที่พัดเย็นผสมร้อนนี่แหล่ะครับ ผมเป็นเด็กต่างจังหวัดที่เคยชินกับการอยู่ชีวิตแนวราบที่มีพื้นที่กว้างๆ เข้ามาเรียนกรุงเทพก็โดนบังคับอยู่หอในตอนเข้าปีหนึ่งและคิดว่าคงปรับตัวให้ชอบชีวิตแนวตั้งที่เห็นแต่ผนังสี่เหลี่ยมได้ มันก็อยู่ได้นะ แต่ปัญหาความรักทำเอาผมอึดอัดทั้งกายและใจมองหน้ามันได้ไม่สนิทใจแต่ก็ต้องจำใจฝืนว่าสบายดีระหว่างที่ใช้ชีวิตเป็นเมทกัน พอขึ้นปีสองผมก็ย้ายออกมาอยู่บ้านพี่ชายทันที ไอ้พี่โฟร์คครับ คิดไปมือก็ขยับเลื่อนผ้าม่านเปิดรับแสงและไอร้อนที่มันทะลุผ่านประตูกระจกจนผ้ามันร้อนจัดไม่รู้ว่าเพราะอยู่ชั้นสี่หรือเปล่าที่ทำให้ผมใกล้ชิดกับพระอาทิตย์เดือนเมษาได้มากขนาดนี้ กลับมาที่เรื่องผมดีกว่าครับ บ้านผมมีพี่น้องสามคนชายล้วนครับ โฟล์ค ฟิล์ม โฟม พี่ชายคนโตผมแต่งงานแล้วและทำงานอยู่กรุงเทพครับ การที่ผมอยู่บ้านมันนี่แหล่ะเลยทำให้มีปัญหายอมรับว่าไม่ถูกกับพี่สะใภ้ ไอ้นั่นก็ไม่ได้ไอ้นี่ก็ไม่ได้ ผมเล่นดนตรีกลางคืนกลับบ้านดึกดื่นก็บ่น พอช่วงโควิดนี่อยู่บ้านพร้อมหน้าพร้อมตาสามคนก็ทะเลาะกันจนผมตัดสินใจย้ายออกมาครับ ตัดรำคาญ! ข้อความแชทที่ค้างอยู่ก็คิดว่ามาจากพี่ผมนั่นแหล่ะ เลื่อนบานกระจกเปิดประตูระเบียงเท้าเหยียบแผ่นกระเบื้องที่ยังอมความร้อนจนผมต้องชักเท้ากลับเข้าห้องแล้วเลือกจะชะโงกหน้าไปมองที่ราวตากผ้า “ย้วย!” ตื่นตกใจเพราะกางเกงบ็อกเซอร์ตัวโปรดที่ซักตากเมื่อคืนมันหายไป ย้วยลูกพ่อหายไปไหน! ... เลิ่กลักลนลานหาร้องเท้ามาใส่เพื่อชะโงกหน้าลงไปมองข้างล่าง เกงลายสก็อตสีฟ้าที่เริ่มซีดจาก ขอบเปื่อยเล็กน้อยแต่ยางมันยังไม่ยืดย้วยตามชื่อของย้วยที่ผมตั้งให้หรอกนะ “ย้วยลูกพ่อ…” คร่ำครวญด้วยใจที่ห่อเหี่ยวมองทางไหนก็ไม่เจอย้วยจนเหลียวไปมองข้างห้อง ห้อง405ฝั่งขวาคือโล่งไม่มีย้วย ห้อง401ฝั่งซ้ายคือ “ยะ…ย้วย!” ดีใจเหมือนได้เจอคนที่ตามหามานาน กางเกงในของช้านนนน… จะปีนไปเก็บก็กลัวผีจะผลักให้พลัดตกลงไปนอนซบพื้นซีเมนส์ที่ร้อนระอุเบื้องล่าง อีกอย่างก็ประเมิณระยะห่างจากสายตาแล้วมันก็ไม่ได้จะปีนแล้วข้ามกันไปได้ง่ายๆ “เอาไงดีวะ?” จะไปหาไม้ยาวๆ จะสอยย้วยคืนก็ไม่มีหรอกนะ ยืนกัดเล็บส่งกระแสจิตให้ย้วยลอยกลับมามันก็ดูจะเป็นนิยายแฟนตาซีเกินไป เคาะห้อง! ... ไอ้เดียนี้ผุดขึ้นมาแต่ผมก็ลังเลและรู้สึกเข้าหน้าไม่ติดกับห้อง401ไปแล้วอ่ะครับ เมื่อคืนได้ยินเสียงครางโคตรชัดถ้าวันนี้ได้เห็นหน้ามันจะเป็นการต่อยอดให้กับจินตนาการลามกในหัวผม ไม่ไปๆ …ส่ายหน้าเถียงกับความคิดตัวเอง เดี๋ยวเขาก็โยนกลับมาเองแหล่ะมีแต่ห้องผมที่อยู่ติดห้องเขา…ปลอบใจตัวเองด้วยการคิดบวกแต่ยังคงลังเลใจ แล้วถ้าเขาคิดว่าปลิวมาจากข้างบนจะทำไง? ...เอาเป็นว่ารอตอนเย็นถ้าเขาไม่โยนคืนมาให้ค่อยไปขอคืนแล้วกัน เวลาผ่านไปนานออกไปกินข้าว เดินสำรวจรอบๆ นิดหน่อยทำนั่นนี่จนถึงเย็น สิ่งแรกที่ทำเมื่อกลับถึงห้องคือไปหาย้วยที่ระเบียงครับ “ไม่มี!!!” ที่เสียงดังเพราะไม่มีทั้งฝั่งผมและทั้งฝั่งระเบียงของเขา ถลกแขนเสื้อด้วยอารมณ์โกรธเดินออกจากห้องตัวเองไปยืนหน้าห้อง 401 ก๊อกๆ! ก๊อกๆ! … เคาะประตูด้วยแรงโทสะยืนรออยู่สักพักก็ไม่มีใครมาเปิด ไอเย็นเล็กๆที่ลอดผ่านตอนที่เอามือไปจับตรงขอบประตูล่างทำให้ผมโมโหแล้วเคาะดังยิ่งกว่าเก่า “คุณ401!” ก๊อกๆๆ! ก๊อกๆๆ! … รัวประตูหนักกว่าเก่าจนห้อง402เปิดประตูออกมาชักสีหน้าใส่ “ขอโทษครับพี่” หันไปขอโทษห้อง402แล้วเคาะห้องด้วยแรงที่เบามือลง “คุณ401” กะ…แกร๊ก… ในที่สุดประตูห้อง401ก็เปิดออกผู้ชายหัวยุ่งหุ่นดีมีกล้ามแขนมีซิกแพ็คแง้มประตูออกมาที่เห็นซิกแพ็คเพราะเขานุ่งแต่กางเกงตัวเดียวอ่ะนะแถมหน้ายังดูง่วงเหมือนว่ายังไม่ตื่นนอน ทำไรกันอยู่วะ? พอคิดแบบนั้นก็หน้าร้อนขึ้นมาอีกคิดลามกอีกแล้วกู หลบตาไม่กล้าสู้หน้าพี่เขา เรียกแบบนั้นเพราะคิดว่าเขาน่าจะอายุมากกว่าผม แอบเห็นรอยสักเล็กๆ นินิมอลๆ ตรงต้นแขนแล้วก็รู้สึกว่าคนตรงหน้าผมโคตรดี… หน้าตา หุ่น ผิว... ดีย์!!!... “มีอะไร!” น้ำเสียงแหบแปล่งเหมือนร่างกายขาดน้ำถามมาอย่างไม่เป็นมิตรนัก “คือ….คุณเห็นย้วย เอ้ย! ...บ็อกเซอร์ตรงระเบียงมั้ยครับ” เขานิ่งไปสักพักก่อนจะพยักหน้ารับ “เข้ามาดิ” พูดจบเขาก็เปิดประตูให้กว้างพอที่จะกระชากแขนผมเข้าไป เชี่ย! ... ได้แต่สบถในใจขณะที่ตัวกำลังผลุบหายเข้าไปในห้อง 401…