ขอเธอคืน

" นี่นาฬิกาของเหมยครับพี่ซื้อมาให้แล้ว " " เหมยขอไปตั้งหลายวันแล้วพี่พึ่งจะซื้อให้นี่หรอ เหมยไม่อยากได้แล้ว! " " พี่ขอโทษที่ช้าครับอย่าโกรธพี่เลยนะ " " เหมยเบื่อๆๆ เบื่อคนแบบพี่ที่สุดถ้ายังเป็นแบบนี้ก็เลิกกันเลยเหมยจะไม่ทนแล้ว! " " พี่ขอโทษครับพี่ขอโทษพี่จะไม่ช้าแบบนี้อีกพี่ขอโทษนะครับอย่าเลิกกับพี่เลยนะ " " น่าเบื่อที่สุด!! " เหมยเดินออกมาจากห้องด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว มันน่าหงุดหงิดที่สุดเลย จริงๆ เหมยไม่ได้อยากได้ของพวกนั้นสักเท่าไหร่หรอกแต่เพราะอยากให้ 'กวิน'แฟนที่คบกันมาสามปีเบื่อหน่ายตัวเองที่เอาแต่ใจจะได้เลิกกันเสียทีเพราะเหมยเองก็เบื่อเต็มทนแล้วพอเขาบอกเลิกเองอีกฝ่ายก็ตามง้อจนเขาใจอ่อนสงสารแต่สุดท้ายก็ทำตัวเป็นแฟนที่น่าเบื่ออยู่ดี " น่าเบื่อน่ารำคาญ " ผับแห่งหนึ่ง เหมยนัดเพื่อนๆออกมานั่งดื่มด้วยกันสามคนเพราะเขาอยากคลายเครียดช่วงนี้เขารู้สึกทนกับกวินไม่ไหวแล้วจริงๆเขาอยากเลิกกับอีกฝ่ายจะตายแล้วแต่ไม่รู้ทำไมพอจะเลิกจริงๆกลับทำไม่ได้มันต้องมีความรู้สึกสงสารหรือใจอ่อนทุกทีจะไปก็ไปไม่พ้นแม้จะอยากจะไปแค่ไหนก็ห่างกันได้ไม่เกินสามวันกวินก็จะตามไปง้อเขากลับมา เขาไม่เข้าใจเขาทั้งเอาแต่ใจวีนไปซะทุกเรื่องแม้แต่เรื่องบนเตียงถึงจะคบกันมาสามปีแล้วแต่เขาก็ไม่เคยมีอะไรกับอีกฝ่ายจริงๆจังๆจะมีก็แค่ช่วยกันภายนอกเท่านั้น " แล้วมึงจะเอายังไงกูเบื่อจะมานั่งฟังมึงบ่นแล้วนะ " " นั่นดิถ้าเบื่อมากมึงก็เลิกๆไปอย่างมึงคนต่อคิวจะเอาเยอะแยะ " ปรีและชาพูดขึ้นขณะที่เหมยกำลังบ่นกวินอยู่ทั้งสองเป็นเพื่อนสนิทเหมยตั้งแต่เรียนมัธยมด้วยกันจนตอนนี้เหมยและเพื่อนก็เรียนจบกันหมดแล้ว ปรีเรียนจบครูพร้อมกับเหมยส่วนชาเรียนหมอตามที่ทางบ้านต้องการ เพื่อนทั้งสองได้ยินเหมยบ่นเรื่องแฟนเกือบทุกวันแต่ก็เห็นยังคบกันอยู่จนจะเข้าปีที่สี่แล้ว " ไม่รู้วะเลิกกันทีไรเขาก็ตามกูกลับทุกที " " เพราะมึงไม่ได้เลิกแบบจริงๆจังๆไง มึงลองไปที่ไกลๆดูที่ที่คิดว่าเขาจะหาไม่เจออะ " " ที่ไหนวะ " " ไม่รู้ไปคิดเอง " " เวร " พูดจนเหมยก็ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มรวดเดียวพร้อมคิดไปว่าเขาก็เป็นแบบที่เพื่อนพูดจริงๆทุกครั้งที่เลิกกันเขาก็ไม่ได้คิดจะเลิกจริงๆจังสักครั้งเหมือนเขาแค่งอนแล้วอีกฝ่ายก็มาง้อ " ทั้งที่กูเหี้ยขนาดนั้นทำไมยังอยู่กับกูอีกวะไม่เข้าใจ " " เพราะรักมั้ง " เพราะรักหรอ หึ คงจะใช่เพราะถ้าไม่รักคงไม่ทิ้งอนาคตตัวเองมาหาเขาทั้งที่ตัวเองก็เป็นถึงประธานบริษัทแต่กลับถูกทางบ้านตัดหางปล่อยวัดเพราะมาคบกับเขาที่จริงตอนแรกที่เขาคบกับกวินก็เพราะอีกฝ่ายรวยมากแต่ทางครอบครัวของอีกฝ่ายก็ใจร้ายไปหน่อยตัดหางปล่อยวัดไม่พอยังตัดช่องทางทำมาหากินทุกทางสมัครงานที่ไหนก็เข้าไม่ได้ถ้าไม่มีเพื่อนก็คงเป็นแค่คนตกงานแต่ก็เป็นได้แค่พนักงานธรรมดาไปถึงกระนั้นก็ยังเอาใจเขาไม่ขาดอยากได้อะไรก็หามาให้ทำอะไรก็ไม่เคยขัดทั้งที่เขาก็นอนกินนอนใช้เงินที่คอนโดเท่านั้น " รักขนาดนั้นเลยหรอ " เวลา 03.30 เหมยกลับมาถึงห้องช่วงตีสามเพราะคิดว่ากวินคงนอนไปแล้วแต่เขาก็คิดผิดเพราะยังเห็นอีกฝ่ายนั่งอยู่ที่โซฟาหน้าทีวีทั้งที่มันตีสามแล้วจะมานั่งทำอะไร " เหมย กลับมาแล้วหรอหิวไหมครับหายโกรธพี่หรือยัง " "......" " พี่ขอโทษนะครับครั้งหน้าถ้าเหมยอยากได้อะไรพี่จะรีบหามาให้ไม่ให้เหมยต้องรอหลายวัน " " จริงหรอ " " ครับ พี่ขอโทษนะแล้วหิวไหมครับพี่ทำอาหารไว้ให้จะกินไหม " " ไม่ จะไปนอนแล้ว " " ฝันดีนะ " เหมยรีบเข้าห้องตัวเองก่อนจะเข้าไปอาบน้ำมาพักผ่อนเหตุการณ์เมื่อกี้ทำเอาเขาใจอ่อนอีกแล้วทั้งที่อยากจะไปไกลๆแต่พอเห็นแบบนี้ทีไรก็คิดมากทุกทีเพราะกวินเป็นแบบนี้เสมอดูแลเขาไม่เคยให้ได้บ่นงานบ้านอีกฝ่ายก็เป็นคนทำแม้แต่ซักผ้าเพราะกวินไม่อยากจ้างแม่บ้านเลยต้องทำเองส่วนเขาก็มีหน้าที่นอนแล้วก็ตื่นมากินแล้วก็กลับไปนอนทุกอย่างเป็นแบบนี้มาเกือบสามปีแล้วโดยที่อีกฝ่ายก็ไม่เคยบ่นอะไรให้เขาเลย เหมยสะบัดหัวไปมาก่อนจะข่มตานอนถ้าถามว่าทำไมไม่เห็นกวินมานอนด้วยก็เพราะว่าเขากับอีกฝ่ายแยกห้องนอนกันตั้งแต่ย้ายมาอยู่ด้วยกันคอนโดนี้กวินก็เป็นคนจ่ายทุกเดือนโดยที่เขาไม่ได้ช่วยอะไรเลย ------------------------------------------------------------------ หนึ่งเดือนผ่านไป " เหมยอยากได้กระเป๋าที่ออกมาใหม่อะ สวยมากเลย " " เท่าไหร่ครับ " " ไม่แพงเลยห้าหมื่นเอง " " ห้าหมื่นเลยหรอครับ " " ใช่ ได้ไหมครับ " " ได้ครับแต่พี่ขอเวลาหน่อยนะช่วงนี้ค่าใช้จ่ายค่อนข้างเยอะเลย " " เหมยต้องได้ภายในสามวันพี่เข้าใจใช่ไหม " " เหมยพี่ " " เหมยถามว่าเข้าใจไหม! " " ครับสามวันก็สามวัน " เหมยขึ้นเสียงใส่กวินก่อนจะเดินเข้าห้องตัวเองไปเพราะเขาอยากได้กระเป๋าใบใหม่ทำไมกวินถึงไม่เข้าใจว่ามันใหม่ก็ต้องรีบซื้อถ้านานกว่านี้ก็เก่าสิ เหมยอารมณ์เสียจึงจะออกไปสูดอากาศข้างนอกเสียหน่อยเพราะถ้าอยู่ตรงนี้เขาก็อดจะวีนใส่อีกฝ่ายไม่ได้ คนอะไรไม่ได้ดั่งใจเขาที่สุด " เหมยจะไปไหนครับ " " อย่ายุ่งได้ไหม " " พี่เป็นห่วงบอกพี่เถอะนะ " " รำคาญ! " ปังง!! เสียงปิดประตูดังสนั่นบ่งบอกว่าคนที่ปิดอยู่ในอารมณ์ไหน เหมยเดินหงุดหงิดออกมาจากคอนโดก่อนจะขับรถออกไปร้านบาร์ใกล้ๆตอนแรกเขาว่าจะไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะแต่พอได้ยินเสียงของกวินก็หงุดหงิดกว่าเดิมเลยเปลี่ยนเป้าหมายเป็นบาร์แทน พอมาถึงบาร์แล้วเหมยก็โทรให้เพื่อนทั้งสองออกมานั่งด้วยแม้เพื่อนจะบ่นกลับมาแต่ไม่เกินยี่สิบนาทีทั้งสองก็มานั่งข้างเขาแล้ว " เป็นห่าอะไรอีกหน้าบูดเป็นส้นตีน " " ก็พี่กวินดิกูบอกว่าอยากได้กระเป๋าแม่งก็ลีลากูเลยหงุดหงิด " " เอ้าอีห่า ก็พี่เขาต้องจ่ายหลายอย่างไหมมึงเนี่ยแค่นอนกินนอนใช้สำเหนียกด้วยอีสัส " " แต่กูอยากได้ก็ต้องได้ไหม " " มึงเบาๆบ้างเหอะวะกูสงสารพี่กวินเขา " " มึงเพื่อนกูไหม " " เออ ส้นตีน " เหมยนั่งเถียงกับชาและปรีอยู่นานส่วนมากเพื่อนทั้งสองจะด่าเขามากกว่า เอาเถอะด่าไปเขาก็ไม่รู้สึกอะไรหรอกเพราะยังไงเขาก็เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว ทั้งสามคนนั่งดื่มกันอยู่นานก็พากันกลับบ้านเพราะปรีและชาบอกว่าสงสารพี่กวินที่โทรหาเหมยยิกๆแต่เหมยก็ไม่รับสักสายส่วนเหมยพอเพื่อนกลับหมดก็กลับพร้อมเพื่อนเหมือนกัน พอมาถึงห้องเหมยก็เห็นกวินนั่งอยู่ที่โซฟาตัวเดิมที่ใช้นั่งรอเขาเหมือนทุกวัน " เหมยกลับมาแล้วหรอครับหิวไหมพี่ทำของโปรดเหมยไว้ด้วย " " ไม่หิว " " พี่โทรไปทำไมไม่รับครับรู้ไหมว่าพี่เป็นห่วงมากแค่ไหน " " จะตามติดเหมยไปถึงไหนให้เหมยอยู่แบบไม่ได้ยินเสียงพี่สักสามชั่วโมงได้ไหม " " พี่แค่เป็นห่วงครับพี่ขอโทษที่ทำให้หงุดหงิดไม่โกรธพี่นะ " " รำคาญ จะไปนอนแล้ว " " ฝันดีนะครับ " เหมยแช่อยู่ในห้องน้ำเกือบหนึ่งชั่วโมงเพราะเขาหงุดหงิดมากที่กวินคอยถามนั่นถามนี่ตลอดจะเป็นห่วงอะไรเขานักหนาเขาก็โตจนขนาดนี้แล้วยิ่งถามเขาก็ยิ่งรำคาญยิ่งไม่อยากได้ยินเสียงเพราะเขารู้สึกว่าเขาขาดอิสระเขาอึดอัดกว่าเมื่อก่อนมาก ----------------------------------------------------------------- เช้าของอีกวัน ก๊อกๆ " เหมยพี่ไปทำงานก่อนนะครับพี่ทำอาหารไว้บนโต๊ะอุ่นทานได้เลยนะ " " อือ " " อย่าลืมกินนะเดี๋ยวปวดท้องนะครับ " " จะไปก็รีบไปพูดอยู่ได้ " " พี่รักเหมยนะ " "......" เหมยไม่ได้ตอบอะไรกลับไปเพราะไม่รู้จะตอบอะไรพอได้ยินเสียงว่าอีกฝ่ายออกไปแล้วเขาก็ออกมาจากห้องดูอาหารที่อีกฝ่ายทำไว้ มีแกงจืดหมูสับของโปรดเขาอีกแล้วทุกมื้อเลยด้วยซ้ำที่ต้องมีของที่เขาชอบอย่างน้อยต้องหนึ่งอย่างแม้บางอย่างอีกฝ่ายจะไม่กินหรือกินไม่ได้เพราะแพ้แต่ก็ยังทำให้เขากินเพียงเพราะเขาชอบแค่นั้น เหมยมองอาหารตรงหน้าอย่างเฉยชาเขาไม่ได้กินอาหารที่อีกฝ่ายทำมานานแล้วแม้อีกฝ่ายจะรู้ว่าเขาไม่กินแต่ก็ยังทำไว้ให้ช่างเป็นคนที่ไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง " โง่ " สุดท้ายเหมยก็ปล่อยให้อาหารบนโต๊ะอยู่แบบนั้นส่วนเขาก็สั่งจากข้างนอกมากินเหมือนทุกทีเขารู้สึกอิ่มกับความเป็นอยู่แบบนี้เต็มทนแล้วมันน่าเบื่อจนไม่รู้จะอธิบายยังไง เขาอยากออกไปแล้วอยากไปจริงๆ