ขอเธออีกครั้ง

ต้องรับผิดชอบ

่ มันไม่ใช่ลูกกู ่

เทียนนั่งคิดเรื่องที่พูดกับติณภัทเมื่อตอนเย็นก็ร้องไห้ออกมาเขาไม่รู้ว่าติณภัทคิดอะไรอยู่ถึงบอกว่าลูกในท้องของเขาไม่ใช่ลูกของตัวเอง

" แม่ขอโทษนะลูก ฮือๆ แม่จะไม่ทิ้งหนูเด็ดขาด ฮึกฮือๆ "

เทียนลูบท้องตัวเองเบาๆทั้งน้ำตา หลังจากที่เขาบอกติณภัทเรื่องลูกติณภัทก็ฟิวขาดไล่เขาลงจากรถทันทีโดยที่เขาก็ยังไม่ได้คำตอบว่าติณภัทจะเอายังไงกับเรื่องนี้แต่ถึงยังไงเขาก็ไม่มีทางทำร้ายลูกของเขาแน่ๆ

หลังจากนั่งร้องไห้อยู่นานมารดาก็เข้ามาเคาะประตูเรียกเทียนให้ออกไปหา เทียนรีบเขาล้างหน้าล้างตาก่อนจะไปมารดาที่นั่งรออยู่

" ติณว่ายังไงบ้างลูก "

" ข เขา เขา ฮึก เขา ไม่รับครับแม่ ฮือๆ "

" ไม่เป็นไรนะลูก "

เทียนเข้าไปกอดมารดาแล้วร้องไห้อย่างสุดกลั้นเขาเหนื่อยล้าเต็มทีแล้วเขาไม่รู้ว่าทางออกจะเป็นทางไหนด้วยซ้ำ เทียนได้แต่กอดมารดาร้องไห้อยู่แบบนั้นส่วนมารดาเองก็คอยปลอบเทียนอยู่ไม่ห่าง

" ไม่ร้องนะลูกยังไงถ้าเขาไม่รับแม่ก็เลี้ยงหลานได้ "

" แม่ครับ ฮือๆ เทียนขอโทษนะครับ "

" ไม่เป็นไรนะแม่ยังอยู่ข้างๆเทียนเห็นไหม "

หลังจากสองแม่ลูกกอดกันร้องไห้อยู่นานแขไขก็ให้เทียนไปพักผ่อนส่วนเธอก็จะทำในสิ่งที่ควรทำ เธอหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาข้างในเขียนเบอร์โทรไว้สองเบอร์นั้นคือเบอร์ของมารดาและบิดาของติณภัท เธอได้เบอร์นี้มาจากเตชินน้องชายของติณภัทนั่นเอง แขไขทำใจอยู่นานเธอจึงตัดสินใจโทรไปหามารดาของติณภัทเพื่อนัดพวกเขามาคุยเรื่องของลูกชายเธอ

ตื๊ดดด

" ฮัลโหล "

" สวัสดีค่ะดิฉันแขไขนะคะเป็นแม่ของเทียนแฟนของติณภัทค่ะ "

" แล้วยังไง "

" ดิฉันว่าเรามีเรื่องต้องคุยกันนะคะ "

หลังจากแขไขตัดสินใจโทรไปหามารดาของติณภัทแล้วเธอก็ได้คำตอบที่ดีสำหรับเรื่องนี้เพราะมารดาของติณภัทยอมออกมาคุยกับเธอเรื่องของลูกชายเธอและติณภัท ถึงแม้เธอจะไม่รู้ว่าทางฝ่ายนั้นจะเอายังไงแต่เธอจะไม่ยอมทำร้ายหลานแน่นอนเธอเลี้ยงหลานและลูกชายเธอได้ถ้าพวกเขาไม่สนใจ

-------------------------------------------------------

สองวันถัดมา

เทียนและมารดากำลังนั่งรอติณภัทและมารดาที่บ้านเพราะมารดาของติณภัทขอนัดคุยที่บ้านของเทียนเอง เทียนกับมารดาจึงต้องนั่งรออยู่แบบนี้และไม่นานพวกเขาก็มาถึง เทียนเห็นติณภัทกับผู้หญิงที่ดูดีมากๆคนหนึ่งและผู้ชายที่ดูดีสมวัยอีกหนึ่งคนพร้อมเตชินด้วยเทียนจึงออกไปต้อนรับพวกเขาก่อนจะเชิญเข้ามานั่งข้างในบ้าน

" น้ำครับ "

" อืม พูดธุระเถอะ "

" ค ครับ "

เทียนรีบถอยห่างออกมาหลังจากยกน้ำไปเสิร์ฟแล้วเพราะเทียนรู้สึกกลัวมารดาของติณภัทแปลกๆ เขารีบไปนั่งข้างๆมารดาแต่สายตาเขาก็ยังมองติณภัทตลอดแม้ว่าจะได้รับแต่สายตาของความเย็นชากลับมาแต่เขาก็ยังพยายามมองอยู่แบบนั้น

" ลูกชายของดิฉันท้องกับลูกชายของคุณพวกคุณจะรับผิดชอบยังไงคะ "

" ต้องการเงินเท่าไหร่ "

" อะไรนะ! ฉันต้องการความผิดชอบไม่ใช่เงิน "

" แล้วจะเอายังไง "

" เฮ้อ เทียนจะเอายังไงลูก "

" ท เทียนไม่รู้เทียนตามใจแม่ "

" ตามใจแม่ไม่ได้นะคะเทียนอยากอยู่กับติณหรือเปล่า "

" อ อยากครับ " 

" ดิฉันอยากให้พวกเขาแต่งงานกันทำเรื่องทั้งหมดให้ถูกต้อง "

" จะแต่งได้ยังไงติณภัทยังเรียนไม่จบ "

" ลูกฉันก็ยังเรียนไม่จบเหมือนกัน "

" เรื่องแต่งงานมันมากเกินไปพวกเขายังเด็กอยู่ "

" ถ้าอย่างนั้นเอาแบบนี้แล้วกัน ให้พวกเขาลองไปอยู่ด้วยกันฉันจะยกบ้านหนึ่งหลังให้พวกเขาเพื่อลองใช้ชีวิตด้วยกันดูจนกว่าเด็กจะคลอดส่วนหลังจากนั้นก็ให้พวกเขาตัดสินใจกันเอาเองว่าจะทำยังไงต่อไป "

ทศนัย พ่อของติณภัทเอ่ยขึ้นเพื่อความเป็นเป็นธรรมแก่ทั้งสองฝ่ายและเรื่องชีวิตคู่ก็ให้พวกเขาตัดสินใจเอาเองแต่เรื่องของเด็กพวกเขาต้องรับผิดชอบร่วมกัน เมื่อทุกคนได้ยินข้อเสนอนี้แล้วก็ไม่มีใครพูดอะไรจนกระทั่งเทียนและแขไขต้องเอ่ยปากพูดก่อน

" ดิฉันปรึกษากับลูกแล้วดิฉันว่าข้อเสนอนี้ก็ดีเหมือนกัน ชีวิตคู่ให้พวกเขาตัดสินกันเอาเองแต่เด็กต้องรับผิดชอบร่วมกัน "

" ก็ดี อีกสองวันฉันจะให้คนมาขนของของลูกชายของเธอไปบ้านหลังใหม่ที่มีแค่พวกเขาสองคน "

" ค่ะ ขอบคุณนะคะที่ยังรับผิดชอบกันบ้าง "

" อืม เพราะเด็กในท้องหรอกนะ "

โสมวลัย มารดาของติณภัทปรายตามองสองแม่ลูกก่อนที่เธอจะชวนสามีและลูกชายทั้งสองกลับบ้าน เธอไม่อยากอยู่ที่บ้านหลังนี้นานนักอย่างไรเธอก็คิดว่าเด็กคนนั้นตั้งใจปล่อยให้ตัวเองท้องเพื่อหวังจับลูกชายเธอแน่นอน

เทียนที่เห็นอีกฝ่ายกำลังจะลุกเพื่อกลับบ้านเขาก็เดินออกมาส่งที่หน้าบ้านทันที ติณภัทยังคงเงียบไม่พูดไม่จากับเขาแถมยังมองเขาด้วยสายตาแข็งกร้าวเหมือนคนกำลังโกรธมากๆอยู่เขาไม่รู้ว่าติณภัทคิดยังไงกับเรื่องนี้แต่อย่างน้อยคนพี่ก็ไม่ปฎิเสธข้อเสนอเรื่องที่ให้รับผิดชอบลูกด้วยกันแค่นี้เขาก็ดีใจแล้ว

" เทียน ต่อไปจะลาออกเลยใช่ไหม "

" อาจจะเป็นแบบนั้นเทียนขอโทษนะเตที่ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น "

" อืม ไม่มีใครอยากให้เกิดหรอก "

" เดินทางปลอดภัยนะ "

" อืม ดูแลตัวเองดีๆ "

" ขอบคุณนะ "

เทียนมองรถคันหรูแล่นออกไปช้าๆ ติณภัทไม่คุยกับเขาไม่มองแม้แต่หน้าเขาด้วยซ้ำ นี่น่ะหรอคนที่เขาตัดสินใจจะใช้ชีวิตด้วยเป็นแบบนี้หรอ เขารู้ว่าเรื่องนี้เขาเองก็มีส่วนผิดที่ไม่ป้องกันดูแลตัวเองดีๆแต่ถึงกับไม่มองหน้าเขาแบบนี้ไม่เกินไปหรอ

" ไม่เป็นไรนะลูกหนูยังมีแม่นะ "

 เทียนลูบท้องตัวเองเบาๆก่อนจะปลอบลูกน้อยในท้องว่ายังมีเขาอยู่ เขากลั้นน้ำตาก่อนจะเดินเข้าไปหามารดาเพื่อพูดคุยกับมารดาต่อเรื่องย้ายไปอยู่กับติณภัทตามลำพัง

" เทียน ลูกแน่ใจแล้วใช่ไหม "

" เทียนแน่ใจครับแม่อย่างน้อยถ้าอยู่ด้วยกันไม่ได้ก็ไม่ต้องแต่งงานแค่รับผิดชอบลูกร่วมกันก็พอ "

" แม่เคารพการตัดสินใจของลูกเสมอลูกยังมีแม่อยู่ข้างๆนะ ถ้าไปอยู่แล้วไม่มีความสุขก็ออกมานะลูกอย่าฝืนมันมากรู้ไหม "

" ครับ เทียนจะทนเท่าที่ทนได้ครับ "

" ดีแล้วลูกเข้มแข็งเข้าไว้นะเพื่อตัวลูกและเจ้าตัวน้อยนี่ด้วย "

" ครับแม่ เทียนจะเข้มแข็ง "

เทียนพูดคุยกับมารดาสักพักก็ขอตัวมาพักผ่อนวันนี้เขาเหนื่อยมากจริงๆไม่รู้ว่าเหนื่อยกายกับเหนื่อยใจอันไหนเหนื่อยกว่ากันเลยแต่ไม่ว่ายังไงเขาก็จะเข้มแข็งและสู้ไปพร้อมเจ้าตัวน้อยของเขา

----------------------------------------------

สองวันผ่านไป

เทียนยืนมองบ้านขนาดกลางสองชั้นตรงหน้าเขามาถึงบ้านหลังใหม่พร้อมกับครอบครัวของติณภัทได้สักพักแล้วมารดาของเขาไม่ได้มาด้วยเพราะวันนี้มารดาของเขาต้องไปทำงาน โสมวลัยแม่ของติณภัทไม่ชอบเขาเขารู้ดีเพราะเธอไม่พูดกับเขาเลยหรือถ้าพูดก็พูดเหมือนคนไม่เต็มใจจะพูดทำเอาเขาหน้าเสียไปหลายรอบอยู่เหมือนกัน

เทียนหันมาหาติณภัทที่ยืนอยู่ข้างๆก่อนจะถามคนพี่ดูเพราะติณภัทไม่คุยกับเขาเลยตั้งแต่พบกัน

" พี่ติณชอบบ้านหลังนี้ไหมครับ "

" ไม่ "

" ท ทำไมล่ะครับ "

" เพราะมีมึงไง "

ติณภัทเดินเข้าบ้านไปแล้วแต่เทียนยังคงยืนตัวแข็งอยู่ที่เดิมเมื่อกี้ติณภัทเรียกเขาว่ามึงทั้งที่ติณภัทไม่เคยใช้มันเรียกเขาสักครั้ง เขาทำผิดมากขนาดนั้นเลยหรอ เทียนยืนกลั้นน้ำตาอยู่สักพักเขาไม่อยากอ่อนแอไปมากกว่านี้แล้วเขาต้องสู้เพื่อลูก

" เทียนเข้าบ้านเถอะ "

" อื้อ เรากำลังไปขอบใจเตมากนะที่ไม่รังเกียจเรา "

" มึงเพื่อนกู "

" ขอบใจนะเต "

เทียนกับเตชินเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกันก่อนจะได้รับสายตาเย็นชาแต่แฝงไปด้วยความดุจากติณภัท เทียนไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิดทั้งที่เขาแค่เดินเข้าบ้านมาแค่นั้น เทียนมองไปรอบๆบ้านก่อนจะพบว่าข้าวของเครื่องใช้ทุกอย่างมีครบหมดแล้วเขาเดินไปนั่งข้างๆติณภัทก่อนที่คุณทศนัยจะเอ่ยขึ้น

" หนูเทียนอยู่ได้ไหม "

" เทียนอยู่ได้ครับ "

" ดีแล้วพ่อให้คนซื้อของทุกอย่างในบ้านพร้อมอยู่ได้เลยจะได้ไม่ต้องออกไปซื้อ "

" ท เทียนขอบคุณมากนะครับ "

" ไม่เป็นไรลูกยังไงเราก็จะเป็นครอบครัวเดียวกัน "

" ใครบอกล่ะ ยังไม่ได้แต่งงานกันเลยยังไงก็เป็นคนนอกอยู่ดี " 

" คุณก็อย่าคิดมากเลยเรากลับกันเถอะ "

" ฉันคิดมากอยู่แล้ว "

" งั้นพ่อกลับก่อนดีกว่านะหนูเทียนยังไงก็ให้แม่บ้านจัดการได้นะ "

" ได้ครับ เดี๋ยวเทียนไปส่งนะครับ "

เทียนเดินไปส่งคุณทศนัยคุณโสมวลัยและเตชินที่หน้าบ้านก่อนจะกลับเข้าบ้านมาจัดของเล็กๆน้อยในบ้าน เทียนกำลังจัดเสื้อผ้าเข้าตู้อยู่อย่างแข็งขันเขาไม่รอให้แม่บ้านที่คุณทศนััยส่งมาจัดให้เพราะสิ่งเล็กๆน้อยๆเขาก็อยากจะทำเองแต่ทำอยู่ได้ไม่นานติณภัทก็เดินเข้ามาหาเขา

" ไปนอนห้องอื่น "

" อะไรนะครับ "

" ไปนอนห้องอื่นห้องนี้กูจะนอน "

" ต แต่เราไม่ได้จะนอนด้วยกันหรอครับ "

" กูไม่นอนกับมึงเก็บของมึงออกไปด้วย "

" พี่ติณ เทียนนอนด้วยไม่ได้หรอ "

" กูบอกให้มึงออกไป!! "

" ค ครับ "

เทียนรีบเก็บเสื้อผ้าที่พึ่งเอาเข้าไปออกอย่างรีบร้อนทั้งน้ำตาเขารู้ว่าติณภัทไม่เต็มใจจะอยู่ด้วยกันแต่ไม่คิดว่าถึงขนาดจะไม่อยากนอนร่วมเตียงกันขนาดนี้ เทียนเก็บของมาไว้ห้องตรงข้ามกันกับห้องของติณภัทห้องที่เขาอยู่เล็กกว่าห้องของติณภัทแต่เขาก็อยู่ได้ไม่มีปัญหาอะไร หลังเก็บของออกมาหมดแล้วเทียนก็เดินไปหาติณภัทเพื่อถามเรื่องอาหารเย็น

" พี่ติณจะทานอะไรดีครับ "

" กูจะไปกินข้างนอก แล้วไม่ต้องมาวุ่นวายอะไรกันนะต่างคนต่างอยู่ "

" ท ทำไมล่ะครับเราอยู่ด้วยกันจะต่างคนต่างอยู่ได้ยังไง "

" กูไม่ได้อยากมาอยู่ด้วยซ้ำ!! "

เทียนเดินถอยหลังออกมาจากติณภัทสองก้าวเพราะเขาเห็นว่าคนพี่กำลังจะลุกขึ้นมาหาเขาด้วยความโกรธแต่ก็ไม่ทันที่เขาจะเดินหนีติณภัทก็บีบคางเขาอย่างแรง

" พี่ติณเทียนเจ็บ ฮึก "

" มึงจำไว้เลยนะว่ากูไม่ได้เต็มใจจะมาอยู่กูไม่ได้รักมึงไม่ได้ต้องการไอ้เด็กเหี้ยนี่ "

" พ พี่ติณ ฮือๆฮึก "

" กูเกลียดมึง "

ติณภัทปล่อยมือออกจากเทียนก่อนจะเดินออกไปจากบ้านทิ้งให้เทียนนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้นส่วนเทียนก็รีบเข้าห้องแล้วนั่งร้องไห้อย่างหมดแรง เขาทำอะไรนักหนาทำไมติณภัทถึงได้เกลียดเขาก่อนหน้านี้เรายังรักกันอยู่ไม่ใช่หรอทำไมถึงเกลียดเขาไวขนาดนี้

" ฮือๆ ตัวเล็กอย่าโกรธคุณพ่อเลยนะครับ ฮึก คุณพ่อแค่โมโหเฉยๆคุณพ่อไม่ได้เกลียดตัวเล็กนะ ฮึกฮือๆ "

เทียนร้องไห้กอดตัวเองพร้อมพร่ำปลอบลูกน้อยไปด้วยเพราะกลัวว่าลูกจะได้ยินสิ่งที่ติณภัทพูดก่อนหน้านี้