Pinilit kong bumangon para lang sagutin ang kung sino man ang tumatawag sa telepono. Hirap na hirap kong iminulat ang mga mata ko dahil sa pananakit at pamamaga nito.
"Yes, hello?"
"Ate, kumusta ka na? Masama pa ba pakiramdam mo? Puntahan kita riyan," sunod-sunod na sambit ni Hanna sa kabilang linya.
Isang linggo na kasi akong hindi pumapasok simula ng huling pagkikita namin ni Andrei.
Ramdam ko ang bigat sa dibdib ko dahil sa binitiwan kong salita dito. Simula noon, palagi na lang akong napapaiyak dahil alam kong may nasabi akong hindi ko dapat nasabi sa binata.
"Medyo maayos na ako. Huwag ka ng mag-alala. Papasok na ako bukas," sagot ko.
Kaagad akong nagpaalam dahil wala akong ganang makipag-usap. Hanggang sa maramdaman ko na naman ang nagbabantang luha sa mga mata ko.
Ano ba nama
