พลาดรัก เด็กฝึกงาน

พลาด

“รุณีวันนี้พี่ไม่เข้าบริษัทนะ พอดีมีนัดพบลูกค้า แล้วจะพานายภาวินทร์ไปด้วย” บอสสาวโทรหาเลขาเพื่อแจ้งให้ทราบว่าเธอจะไม่เข้าบริษัท

(ได้ค่ะบอส) ดรุณีตอบรับแล้ววางสายไป โดยไม่ถามอะไรต่อ

“ทำไมพี่ไม่บอกว่าป่วย”

“ถ้าบอกว่าป่วย แล้วนายทำไมไม่ไปทำงาน ถ้าอ้างว่าป่วยอีกคนยิ่งทำให้คนอื่นสงสัย” ริต้าชี้แจง เธอเป็นผู้ใหญ่แล้วจึงคิดอะไรรอบคอบกว่า

“ฉันอยากจะอาบน้ำ โอ๊ย” แต่พอขยับตัวเธอก็ต้องร้องด้วยความเจ็บ

“นี่นายจะทำอะไร ปล่อยฉันนะ” ภาวินทร์ลุกขึ้นไปอุ้มบอสสาวแล้วเดินไปที่ห้องน้ำ โดยไม่ฟังเสียงที่เธอโวยวาย เขาวางเธอลงบนอ่างล้างหน้าอย่างเบามือ แล้วหันไปผสมน้ำอุ่นในอ่าง

ในขณะที่กำลังรอน้ำ เธอก็นั่งคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา [เด็กคนนี้ต้องผ่านประสบการณ์มามาก และต้องเด็กเจ้าชู้มากแน่ๆ ไม่น่าเลยริต้าเอ้ย....ครั้งแรกมาเสียให้เด็กฝึกงานใต้อาณัติตัวเองก็ว่าแย่แล้ว ครั้งที่สองก็มาพลาดอีก แถมยังโดนเด็กปล่อยในไปไม่รู้กี่ครั้ง ฉันจะท้องมั้ยเนี่ย อยากจะบ้าตายจริงๆ] ริต้าพูดกับตัวเองในใจ แล้วเอามือขยี้หัวตัวเองแรงๆ ทำให้ภาวินทร์ที่จะหันหน้ามาพอดี ถึงกับอึ้ง คิดว่าหญิงสาวน่าจะกำลังคิดเรื่องที่ผ่านมาเมื่อครู่แน่ๆ จึงหัวเราะในลำคอเบาๆ

“น้ำเสร็จแล้วครับ” ภาวินทร์เอามือวนในอ่างเพื่อวัดอุณหภูมิคร่าวๆ ก็จะไปอุ้มบอสสาวลงไปแช่ในอ่างแขนเรียวข้างหนึ่งยกขึ้นปิดบังอกอิ่มที่ปิดยังไงก็ไม่มิด แขนอีกข้างลงไปปิดเนินสามเหลี่ยม

ภาวินทร์เห็นท่าทางบอสสาวก็หัวเราะในลำคอเบาๆ ด้วยความเอ็นดู เธอคิดว่าแขนเล็กๆ ของเธอจะปิดอะไรได้

“ผมเห็นหมดแล้ว พี่จะปิดผมทำไม” ภาวินทร์พูดพร้อมส่งยิ้มหวาน จนตาเป็นสระอิไปให้กับบอสสาวที่นั่งแช่น้ำอยู่ในอ่าง ด้วยใบหน้าแดงก่ำ

“ออกไปได้แล้ว ฉันจะอาบน้ำ”

“ผมออกไปก็ได้ พี่เสร็จแล้วก็เรียกผมนะ” พูดจบภาวินทร์ก็เดินยิ้มออกจากห้องน้ำไป ปล่อยให้อีกคนสงสัยว่าทำไมต้องเรียกด้วย

ภาวินทร์เดินออกจากห้องน้ำเขาหยิบเสื้อผ้าใส่สบายๆ สายตาเหลือบไปเห็นคราบเลือดที่ผสมกับคราบน้ำเสียวที่อยู่บนที่นอน ถึงจะไม่ใช่คราบเลือดบริสุทธิ์ แต่เป็นคราบจากที่เขาทำแรงเกินไป

ริต้าออกจากห้องน้ำ เดินตามกลิ่นหอมจนไปถึงครัว สายตามองสำรวจคอนโดของเด็กหนุ่มมีขนาดใหญ่กว่าเธอ มีสองห้องนอน สองห้องน้ำ หนึ่งห้องนั่งเล็กที่ทะลุไปถึงห้องครัว มีโซนระเบียงที่มีโต๊ะ เก้าอี้ขนาดเล็กวางอยู่และมีต้นไม้ปลูกประดับอย่างสวยงาม

เด็กฝึกงานคนนี้ไม่ธรรมดาจริง อยู่คอนโดหรูขนาดนี้พ่อแม่ต้องรวยมากแน่ๆ แต่ทำไมถึงได้มาเป็นแค่เด็กฝึกงาน

“อ้าวพี่ เสร็จแล้วทำไมไม่เรียกผม แล้วไม่เจ็บแล้วเหรอครับ” เด็กหนุ่มถามพร้อมส่งยิ้มหวานมาให้ มือหนายกถ้วยข้าวต้มมาวางไว้ที่โต๊ะ

“พี่น่าจะหิวแล้ว มาทานข้าวต้มก่อนนะครับ” พูดจบพร้อมเลื่อนเก้าอี้ตรงหน้าให้หญิงสาวมานั่ง

“ขอบใจนะ” ริต้านั่งลงตักข้าวต้มเข้าปากเงียบๆ ไม่พูดอะไร เธอรู้สึกเขินอายอย่างบอกไม่ถูก

“อร่อยมั้ยครับ” ภาวินทร์พูดพร้อมยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ทำเอาริต้าถึงกับชะงัก

“อืม....แล้วนายไม่กินหรอ” ริต้าเพิ่งสังเกตว่ามีข้าวต้มถ้วยเดียวที่วางบนโต๊ะ

“ผมยังไม่หิว พี่กินเถอะ”

“ฉันมีเรื่องต้องทำความเข้าใจกับนาย” มือบางวางช้อนลง แล้วหันหน้าไปมองเด็กหนุ่มที่นั่งยิ้ม อย่างอารมณ์ดี

“ทำไมเมื่อคืนนายถึงรู้ว่าฉันอยู่ที่ไหน”

“ก็ผมรู้ว่าพี่ต้องแอบไปพบมันแน่ๆ ผมเลยแอบตามพี่ตั้งแต่บริษัทจนถึงร้านนั้น ผมรอจนพี่ลงมาก็เห็นพี่มีท่าทีแปลกๆ แล้วพวกบอดี้การ์ดมันก็จ้องพี่อยู่ตลอด ผมเลยหลบมารอพี่ที่รถ”

“อืม ขอบใจนะ ฉันไม่คิดว่าเขาจะเล่นสกปรก” เธอนึกเสียใจถ้าภาวินทร์มาช่วยไม่ทัน เธอต้องเสร็จไดมอนด์แน่ๆ แต่กลายเป็นมาพลาดให้กับลูกน้องตัวเอง ก็รู้สึกแย่ไม่ต่างกัน

“แล้วเรื่องคืนนั้น....” เธอเว้นช่องว่าง ไม่พูดต่อ

“วันนั้น วันไหนเหรอครับ” เด็กหนุ่มทำท่าทางทะเล้น ทำทีจำไม่ได้

“ฉันรู้ว่านายจำได้” ริต้าทำเสียงดุใส่

“พูดดีๆ หน่อยซิครับ ไม่งั้นผมจำไม่ได้หรอกนะ”

“......เรื่องวันนั้นที่ผับ”

“อ๋อ.....วันนั้น! พี่สวยมากเลยนะ” เขายังตอบไม่ตรงประเด็นที่เธออยากจะรู้

“นายกำลังกวนฉันอยู่นะ” ริต้าพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด เธอเริ่มลำคาญที่เขาคอยแต่จะเล่นลิ้นกับเธอ

“อ่ะๆ วันนั้นผมขึ้นรถ กำลังจะกลับแล้ว อยู่ดีๆ พี่ก็เดินมาเปิดประตูรถ แล้วก็ขึ้นมานั่ง แถมยังบอกให้ออกรถได้แล้ว” พอริต้าได้ฟังเธอก็นึกขึ้นได้ลางๆ เธอคิดว่ารถที่ขึ้นเป็นรถของพลอยที่จอดรอ

“ผมถามพี่หลายครั้งพี่ก็ไม่ตอบ จะให้โยนลงรถก็ดูจะใจร้ายเกินไป ผมก็เลยพากลับมาที่นี่ มาถึงผมก็พาพี่ไปนอนอีกห้องหนึ่ง แต่พี่กลับดึงผม...” ภาวินทร์ยังเล่าไม่จบ มือบางก็ยกไปปิดที่ปากหนา เธอทนฟังต่อไม่ไหวว่าเธอเป็นฝ่ายรุกเขาก่อน ส่วนคนที่พูดปิดปากกับยิ้มด้วยความดีใจ

“โอเค ฉันขอบใจนายมากที่ช่วยฉันแล้วกัน แต่ฉันขออย่างหนึ่งนะ เรื่องระหว่างเราขอให้เมื่อคืนเป็นครั้งสุดท้าย ฉันอยากให้นายลืมมันไปซะ ฉันเองก็จะลืมมันเหมือนกัน”

“พี่จะลืมครั้งแรกของพี่ได้จริงๆ เหรอ” เด็กหนุ่มถามอย่างจริงจัง สีหน้าและแววตาไม่มีรอยยิ้มปรากฏอยู่

“ฉันโตแล้ว สามารถแยกแยะได้”

“แต่สำหรับผม ไม่มีทางลืม” ทั้งคู่มองตากันไปมา ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ

“วันหนึ่งเธอจะลืมมันได้เอง”

“นี่พี่เป็นคนยังไง ได้ผมแล้วก็จะทิ้งใช่มั้ย” ภาวินทร์ยืดตัวเต็มความสูง เขาไม่ยอมให้เรื่องนี้จบลงง่ายๆ แน่

“นายอย่าพูดบ้าๆ นะ” ริต้าเขินจนหน้าแดง กับคำพูดตรงไปตรงมาของเขา

“ก็มันเรื่องจริง ครั้งแรกพี่ก็ดึงผมไปจูบก่อน แล้วเมื่อคืนพี่ก็เป็นคนให้ผม ผมทำตามคำขอร้องของพี่ แล้วตอนนี้จะมาบอกให้ผมลืม มันไม่ง่ายไปหน่อยรึไง” เขาโมโหจนแทบบ้า ไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนได้เขาแล้วก็ทิ้ง อีกอย่างเขาไม่ใช่คนที่จะมีอะไรกับใครไม่เลือก

“ก็ฉันพลาด นายจะมาจริงจังทำไม” ริต้าขึ้นเสียงตอบกลับอย่างโมโหเช่นกัน

“ครั้งแรกพลาดผมพอเข้าใจได้ แต่ครั้งที่สองตอนที่ฤทธิ์ยาหมด ผมว่าพี่ไม่ได้พลาดแล้วนะ” คำนี้ทำเอาริต้าอายจนแทบอยากจะมุดแผ่นดิน ใช่แล้วหลังจากที่เธอกับเขามีอะไรกันจนเธอเสร็จไปรอบที่สองหรือสามจำไม่ได้ สติและร่างกายของเธอก็เริ่มดีขึ้น แต่ด้วยบทสวาทที่ร้อนแรงที่เด็กหนุ่มมอบให้ พาเธอหลงมัวเมาจนถึงเช้า

“เห็นมั้ยว่าพี่ก็มีความสุข แล้วพี่จะปฏิเสธมันทำไม”

“มันไม่ถูกต้อง ฉันเป็นเจ้านาย ส่วนนายเป็นแค่เด็กฝึกงานแถมยังเป็นลูกน้องของฉันอีก ถ้าใครรู้ฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน”

“นี่คือเหตุผลที่พี่ไม่ยอมรับผม....เพราะผมเป็นแค่เด็กฝึกงานเหรอ” เด็กหนุ่มพูดด้วยความเสียใจ

“มะ ไม่ใช่ ที่ไม่ได้ คือนายเป็นลูกน้องฉัน แล้วฉันก็ตั้งกฎกับตัวเองไว้แล้วว่าจะไม่คบเด็ก”

“เจ้านาย ลูกน้องพอเข้าใจได้ แต่เด็กกว่าแล้วไง ผมก็ทำพี่เสร็จได้ตั้งหลายครั้ง อีกอย่างพี่ก็รู้ว่าของผมไม่เด็ก” ถึงจะน้อยใจอีกฝ่ายอยู่บ้าง แต่ก็ยังแอบส่งความทะเล้นไปให้ จนเจ้านายสาวส่งสายตาเขียวดุมาแทน

“เอายังงี้ ที่ทำงานพี่ก็เป็นเจ้านายผม ส่วนนอกเวลางานพี่ก็เป็นแฟนผม”

“อะ อะไร แฟนอะไรของนาย ฉันไม่โอเค” ริต้ารีบแย้งโดยเร็ว อยู่ดีๆ จะให้เธอเป็นแฟนกับคนที่เพิ่งเคยเจอกันไม่กี่ครั้งได้ยังไง อีกอย่างเขาเด็กกว่าเธอตั้งหลายปี