ตัดพ้อ

1634 Words

หลังจากที่ทานอาหารเรียบร้อย ทั้งสองก็พากันมาเดินเล่นบนชายหาด เหมือนกับคู่รักคนอื่นๆ “พี่ชอบที่นี่มั้ย?” “ก็สวยดีนะ วันนี้อากาศก็ดีด้วย” ริต้าตอบพร้อมกับหันหน้าไปทางทะเล ที่เริ่มมืดสลัวเพราะพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าแล้ว “ถ้าพี่ชอบ เรามากันอีกนะ” “......” มีแต่ความเงียบที่ตอบกลับมา “หรือพี่มีที่ไหนอยากไป บอกผมนะ เดี๋ยวผมพาไป” “ฉันว่านายควรจะจริงจังกับการศึกษาดูงานมากกว่านะ พ่อแม่นายเขาอุตส่าห์มาฝากฝังกับบอสใหญ่ให้ได้เข้ามาฝึกงานที่นี่ พ่อแม่นายก็คาดหวังไม่ใช่น้อย นายไม่ควรมาเสียเวลากับฉันแบบนี้” ริต้าเริ่มพูดจริงจังอีกครั้ง เธอไม่ควรที่จะให้โอกาสเขา เพราะเขายังเด็กเกินไป “แล้วพี่รู้ได้ยังไงว่าผมไม่จริงจังเรื่องงาน” “เท่าที่ฉันเห็น ดูจากคอนโดที่นายอยู่ รถที่ขับ เสื้อผ้าข้าวของที่ใช้ก็ไม่ใช่ถูกๆ พ่อแม่นายคงรวยอยู่แล้ว แต่นายก็ไม่ควรมาผลาญเงินพวกท่านเล่นแบบนี้ “นายหาเงินเองได้เมื่อไร ค่อยมาเลี้ยงฉัน พาฉันไปเที่ยวแล้วกัน” เธอพูดไปเช่นนั้น เพราะประเมินดูแล้วเขาก็คงเป็นเหมือนลูกคุณหนูที่ทำอะไรไม่เป็น “ทำไมพี่ถึงต้องคอยแต่หาข้ออ้างมาตำหนิผม ที่ผมทำอยู่ตอนนี้มันไม่ได้ทำให้พี่หันมาสนใจผมบ้างเลยเหรอ” “ฉันบอกนายแล้วว่าไม่ชอบเด็ก” ริต้ายังคงย้ำคำเดิม “เด็กอย่างผมก็มีหัวใจ มีความรู้สึกเหมือนกันนะ พี่คิดว่าผมจีบพี่เล่นๆงั้นเหรอ” ภาวินทร์พูดขึ้นเสียงดัง ด้วยความน้อยใจ ที่หญิงสาวมีแต่ต่อว่าเขา “ตอนนี้นายดื้อมากเลยรู้มั้ย ฉันพูดอะไรไปนายก็ไม่ฟัง” พูดจบริต้าสะบัดตัวจะหันหลังกลับ ก็ถูกมือหนาคว้าแล้วดึงตัวเข้ามา ปากหนาประกบจูบลงที่ริมฝีปากบาง มือเล็กยกขึ้นมาทุบที่อกแกร่ง เพื่อให้เขาปล่อยเธอ แต่นั่นยิ่งเป็นการให้เขากอดรัดเธอแน่นยิ่งขึ้น จนเธอรู้สึกจะขาดใจ เขาจึงยอมปล่อยเธอเป็นอิสระ ริต้ารีบสูดอากาศเข้าปอดโดยเร็ว เขาไม่ปล่อยให้เธอพักนาน มือหนาโอบกอดเธออีกครั้ง พร้อมทั้งก้มหน้าซุกไปซอกคอเนียน มือเล็กผลักดันอกแกร่งให้ถอยออก เธอกลัวจะมีคนเดินผ่านมาเห็น “ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ นายภาวินทร์ไม่งั้นฉันโกรธจริงๆ ด้วย” คำพูดนี้ได้ผล ทำให้ร่างหนาถึงกลับค่อยๆ ถอยออกอย่างช้าๆ เขากลัวเธอจะโกรธ “ผมขอโทษที่ใจร้อนเกินไป พี่อย่าโกรธผมเลยนะ” เด็กหนุ่มพูดด้วยแววตาที่เศร้า ขอความเห็นใจ “พาฉันกลับบ้านเถอะ ดึกแล้ว” ริต้าพูดพร้อมกับเดินกลับไปที่รถ ภาวินทร์ขับรถพาริต้ากลับมาส่งที่คอนโด ตลอดทางเขาพยายามจะเอื้อมจับมือบางหลายครั้ง แต่หญิงสาวก็เอามือหลบตลอด “พรุ่งนี้ให้ผมมารับไปทำงานมั้ยครับ” ก่อนที่เท้าเรียวจะก้าวลงจากรถ ภาวินทร์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงใส พร้อมส่งรอยยิ้มหวานให้บอสสาวอย่างที่เคยทำ “ไม่เป็นไร ฉันไปเอง แล้วอย่าลืมเรื่องที่เราตกลงกัน” ริต้าย้ำอีกครั้งก่อนที่จะปิดประตูเดินเข้าคอนโดไป สายตาคมมองร่างบางจนลับตา “เฮ้อ.....ทำไมจะจีบผู้หญิงสักคนมันยากจังว่ะ” เขาตัดพ้อกับตัวเอง ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยต้องวิ่งตามใคร มีแต่ผู้หญิงเข้ามาและเขาเองที่เป็นคนเลือกว่าจะคุยหรือไม่คุยกับใคร เสียงโทรศัพท์ “ครับแม่” (ทำงานเป็นไงบ้างลูกเหนื่อยมั้ย) ปลายสายถามอย่างเป็นห่วง “ไม่เลยครับ แม่ไม่ต้องห่วง” (แล้วพี่ริต้าดูแลลูกดีรึเปล่า) “ดีครับ” เมื่อเอ่ยชื่อหญิงสาวเขาก็คิดถึงกลิ่นกายหอม และผิวนุ่มๆ ที่เขาได้ลูบไล้สัมผัสตลอดทั้งคืน (ดีแล้วลูก ตั้งใจศึกษาเรียนรู้งาน จะได้มาช่วยคุณพ่อดูแลกิจการต่อเข้าใจมั้ย) “ทราบแล้วครับ ผมจะตั้งใจเรียนรู้งานจากพี่ริต้าตามที่คุณแม่ต้องการเลยครับ” ภาวินทร์สนทนากับปลายสายอีกไม่กี่ประโยคก็วาง ตัวเขาก็ถึงคอนโดหรูพอดี @คอนโดริต้า “เฮ้อ.....เหนื่อยจัง ถ้านายไม่ใช่เด็กฝึกงานที่บอสฝากมา และถ้านายอายุมากกว่านี้หน่อย ฉันคงไม่ต้องคิดมากขนาดนี้ ฉันจะทำยังไงต่อไปดี ยังต้องเจอกันทุกวันแบบนี้อีกตั้งหกเดือน” มือบางยกขึ้นขยี้ผมตัวเองจนยุ่งเหยิง “ริต้าเอ๊ย..ริต้า แกต้องหนักแน่นแกไม่ชอบเด็ก จำไว้ แกไม่ชอบเด็ก ห้ามหวั่นไหวเด็ดขาด” หญิงสาวยืนบอกตัวเองในกระจกที่สะท้อนผู้หญิงร่างบาง ผมเผ้ารุงรัง เช้าวันใหม่ ริต้าเดินเข้ามาในห้องทำงาน ดรุณีเลขาสาวเดินตามเข้ามารายงานการประชุมที่จะเกิดขึ้นวันนี้ “บอสค่ะ บอสใหญ่แจ้งว่าหลังจบประชุมเช้าให้บอสเข้าไปพบด้วยค่ะ” รุณีแจ้งกับบอสก่อนเดินออกจากห้องทำงานไป เมื่อจบประชุมเช้าริต้าขึ้นไปพบบอสใหญ่ตามที่ได้รับคำสั่ง เธอคิดว่าบอสน่าจะถามเรื่องของลูกค้าVVIP แน่ๆเธอจึงหยิบเอกสารสัญญาไปด้วย ก๊อก ก๊อก ก๊อก “ริต้า...เข้ามาเลยๆ” บอสใหญ่ให้ความเป็นกันเองกับเธอเสมอ “สวัสดีค่ะบอส บอสเรียกริต้าขึ้นมาเพื่อจะถามเรื่องคุณไดมอนด์ใช่มั้ยค่ะ” “ผมอยากรู้ว่าเขาทำอะไรที่ไม่ดีกับคุณรึเปล่า ถ้าเขาทำ คุณบอกผมได้เลย” ถึงจะอยากได้ลูกค้า แต่เขาก็หวงความปลอดภัยของลูกน้องมากกว่า “ริต้าปลอดภัยดีค่ะ แล้วนี่ค่ะเอกสารเซ็นสัญญาว่าจ้างการทำโฆษณา” มือบางหยิบเอกสารที่ถือขึ้นมา ยื่นไปที่หน้าบอสใหญ่ มือหนาหยิบขึ้นมาตรวจดูความเรียบร้อย อย่างพึงพอใจ “คุณทำดีมากริต้า ผมคิดไม่ผิดที่ส่งคุณไป” บอสใหญ่วางเอกสารลงตรงหน้า พร้อมบอกให้ริต้านั่งลงบนเก้าอี้ “ตามสัญญาที่ผมเคยบอกกับคุณไว้ อีกสามเดือนจะเป็นวันครบรอบสิบห้าปีของบริษัท ผมจะจัดงานเลี้ยง และประกาศขึ้นตำแหน่งให้กับคุณพร้อมกัน วันลาอีกหนึ่งเดือน และโบนัสอีก 30 เปอร์เซ็นต์” บอสใหญ่บอกสิ่งที่เธอจะได้รับอีกครั้ง “แล้วนายภาวินทร์เป็นยังไงบ้าง เขาดื้อกับคุณรึเปล่า” “มะ ไม่ค่ะ” ริต้าตกใจกับคำถามที่ไม่ทันตั้งตัว “มีอะไรรึเปล่า คุณบอกผมได้นะ” ด้วยสายตาอันชาญฉลาด เขามองท่าทางลูกน้องสาวคนเก่งก็รู้ว่าต้องมีเรื่องอะไรบางอย่าง “มะ ไม่มีอะไรค่ะ นายภาวินทร์ตั้งใจทำงานดี” ริต้าพยายามตอบให้ดูปกติที่สุด “แน่ใจนะ ถ้าเขาไม่ตั้งใจทำงาน คุณบอกผมได้ไม่ต้องกลัว คุณก็รู้ว่าผมจริงจังกับงานมากแค่ไหน ถ้าใครไม่ตั้งใจผมก็ไม่เอาไว้” บอสใหญ่พูดเสียงดุ เขาไม่เคยเห็นใจลูกน้องที่ไม่ตั้งใจทำงาน ถ้าคนไหนทำงานไม่มีประสิทธิภาพเขาจะไล่ออกทันที “ค่ะบอส ถ้านายภาวินทร์ขัดคำสั่ง ไม่ตั้งใจทำงาน ริต้าจะมารายงานบอสเองค่ะ” ฟ้าเปิดทางให้เธอเอาคืนนายภาวินทร์ได้แล้ว แค่รอจังหวะที่เขาพลาดเธอจะนำมารายงานบอสให้ไล่ออกทันที เมื่อคิดได้อย่างนั้น จิตใจเธอก็สงบลงอีกครั้ง ตลอดเวลาหนึ่งอาทิตย์ริต้าทำงานอย่างมีความสุขเหมือนที่เคยผ่านมา ที่บริษัทภาวินทร์ก็ทำตัวตามปกติ เวลาที่ต้องออกไปพบลูกค้า เขาก็ไม่ทำตัวรุ่มร่ามกับเธอ ถึงจะนอกเวลางานเขาส่งมาแค่ข้อความมาถามว่า “กินข้าวรึยัง” “นอนรึยัง” แค่ไม่กี่ประโยคเท่านั้น ซึ่งเธอก็ไม่เคยตอบกลับ ผ่านไปหนึ่งเดือน ก๊อก ก๊อก ก๊อก “ขออนุญาตค่ะบอส พอดีบอสใหญ่โทรมาให้บอสขึ้นไปพบตอนนี้ค่ะ” “โอเค รุณีเดี๋ยวช่วยเอาเอกสารนี้ไปให้ภาวินทร์ ถ่ายเอกสารสามชุด แล้วเอาไปให้แผนกการเงินสองชุด อีกหนึ่งชุดเธอเก็บไว้ แล้วเอาต้นฉบับมาคืนพี่” ริต้าสั่งงานเลขาเรียบร้อย แล้วรีบขึ้นไปพบบอสใหญ่ตามคำสั่ง ก๊อก ก๊อก ก๊อก “บอสค่ะ คุณริต้ามาขอพบค่ะ” กัญญาเลขาบอสใหญ่เข้ามาแจ้ง “สวัสดีค่ะบอส มีเรื่องอะไรรึเปล่าค่ะ” ปกติถ้าไม่มีเรื่องด่วนอะไร บอสจะไม่ค่อยเรียกเธอขึ้นมาพบเป็นการส่วนตัว “ผมเห็นว่าคุณไม่ยอมพักงาน เลยจองที่พักและตั๋วเครื่องบินให้คุณได้ไปพักผ่อน” มือหนาเลื่อนซองสีขาวขนาดสี่เหลี่ยมผืนผ้าไปตรงหน้าลูกน้องสาวคนเก่ง “บอสค่ะ คือตอนนี้ริต้ายังเครียร์งานของคุณไดมอนด์ไม่เสร็จเลยค่ะ เพราะตอนนี้คุณไดมอนด์กลับฝรั่งเศส ติดต่อผ่านเลขาเขาก็บอกไม่รู้เรื่องต้องรอคุยกับคุณไดมอนด์เอง คือริต้ากลัวว่าถ้าริต้าลางาน แล้วคุณไดมอนด์กลับมาพอดี จะไม่มีคนเข้าไปดูความเรียบร้อยค่ะ” หญิงสาวบอกเหตุผลเกี่ยวกับงานที่เธอต้องรับผิดชอบ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more