MHCH 4
1837 Words
Tristan Ziro Pendleton
Andito ako ngayon sa kwarto ko habang nag aayos nang sarili ko kasi ngayon ay muling magkikita kami nang pinakamamahal kong si Lorraine.
A week ago ay bigla na lamang siyang tumawag saakin at sinabi niyang mahal pa niya ako kaya naman makikipagkita ako ngayon sa kanya dahil unang una sa lahat ay miss na miss ko na siya at gusto ko na uli siyang makasama pero habang sinusuklay ko pataas ang buhok ko at nakaharap ako sa salamin habang nakangiti ay bigla na lamang pumasok sa isipan ko ang umiiyak na mukha nang baklang asawa ko yeah right asawa ko nga siya pero hindi ko sya mahal napilitan lamang akong magpakasal sa kanya dahil kina mom at dad.
Pero bakit inaalala ko ang baklang iyon?
Iniling iling ko ang ulo ko dahil hindi ko dapat inaalala ang baklang iyon pero bigla na lamang kumabog ang dibdib ko nang mga sandaling iyon habang patuloy na pumapasok sa isipan ko ang mga sinsabi ko sa kanya kagabi at kong paano bumuhos ang luha nya sa harapan ko.
Paulit ulit ko nang nakikita sya habang umiiyak dahil saakin at iyon naman talaga ang balak ko dahil balak kong iwan rin naman siya sa sandaling magkabalikan na ulit kami ni Lorraine.
Pinilit kong inalis sa isipan ko ang baklang iyon dahil ngayong araw na to ay muli na akong magiging masaya dahil babalik na saakin si Lorraine.
Dylan Willsons
Naalimpungatan ako dahil sa pagring nang cellphone ko.
I picked up my phone at my bedside table habang pumipikit pikit pa ang mga mata saka sinagot ang tawag pero napabangon ako nang marinig ko ang nanghihinang paghikbi sa kabilang linya tiningnan ko kong sino ang tumatawag and nakita kong si Cole ito kaya nag aalala akong nagsalita.
"Cole what happened? Bakit ka umiiyak?" I know I sounded like a bothered boyfriend but you can't blame me umiiyak ang taong mahal ko.
It took a minute bago siya makasagot sa akin "D-Dylan ang sakit s-sakit nang p-puso ko ngayon h-hindi ko na alam ang gagawin ko" humihikbing saad niya sa kabilang linya.
"Asan ka ngayon I will come to you just please wait for me okay I'll go there" tarantang saad ko sa kanya at ibinaba ang tawag at dali daling nagsuot nang damit at pantalon.
Natanggap ko ang text niya saakin at nakalagay doon kong nasaan siya dali dali akong bumaba mula sa kwarto ko at pumunta sa garage namin.
Wala ngayon sina mommy kasi may business trip sila right now.
Nasasaktan din ako everytime na lumuluha at nasasaktan si Cole dahil sa walang kwenta niyang asawa.
Nang makarating ako kong nasaan siya ay nakita ko siyang nakaupo sa swing at halatang umiiyak ito nang umiiyak.
Tinakbo ko ang kinaroroonan niya at dali dali siyang yinakap ramdam ko ang panghihina niya dahil sa labis na pag iyak.
"Hussshh now Cole. I'm just here ayokong sa tuwing nakikita kita ay malungkot ang mga mata mo at lumuluha ito hindi ka ba napapagod Cole na palaging masaktan dahil sa walang kwentang lalaking iyon? So what is this time huh?" sermon ko sa kanya habang umiiyak siyang nakasubsob sa dibdib ko.
"B-Bumalik na siya. B-Bumalik na ang taong mahal niya and sigurado ako this time ay nagkita na sila at magkakabalikan na sila" saad niya between his sobs.
I silently cursed because of that fool and fucker Ziro, f**k him. He is not worth to be loved by someone like Cole. Nakilala ko si Cole as a sweet and happy person pero magmula nang maipakasal silang dalawa ay lagi na lamang malamlam, malungkot at laging lumuluha ang magagandang mga mata ni Cole.
I hate to see him at this kind of situation and also I hate to admit that I envied him for having Cole's love even though he's an asshole and a pain in the ass and ang pagmamahal na matagal ko ng inaasam pero binalewala lamang niya.
Hinaplos haplos ko ang buhok niya..... "Listen to me Cole ang masasabi ko lang ay tigilan mo na ang pananakit sa sarili mo, wake up Cole he already said many rought things to you magmula pa lang ng maikasal kayo he already broke you and your heart and I hate to see you at that situation alam mo naman na kahit minsan lamang akong kumibo kapag kasama nyo ako ay hinding hindi ko gugustuhing makita ka nang luhaan kaya Cole just freed yourself from that despair kasi kapag mas lalo mong pinipilit ang sarili mo na kaya mo pa ay mas lalo mong ibinabaon ang sarili mo sa sakit marami pang iba dyan Cole. Someone who deserve your love na hindi kagaya niya. Masyado mo kasing tinuon sa kanya ang pagtingin mo kaya hindi mo nakikita ng malinaw kong sino ba talaga ang tunay na nagmamahal sayo" mahabang saad ko sa kanya baka sakaling magising siya sa katotohanan na masyado na siyang nagpapakatanga sa lalaking iyon.
Hindi na ito nakakibo pa at tanging pag iyak na lamang ang ginawa.
Dito madalas pumunta si Cole sa may playground everytime na masyado nang masakit ang nangyayare sa kanya.
Nang humupa na ang pag iyak niya ay umalis na siya sa pagkakasubsob sa dibdib ko kita ko ang pamamaga nang mga mata niya at mapulang ilong niya dahil sa labis na pag iyak.
Pinunasan ko nang thumb finger ko ang mga natirang luha niya na dumadaloy sa pisngi niya awang awa ako sa kanya and at the same time nasasaktan.
Bakit siya pa kasi Cole bakit hindi pwedeng ako na lang? yan ang paulit ulit na tumatakbo sa isipan ko nangustong gusto kong itanong sa kanya pero I know this is not the right time to ask that kind of questions to him.
Tiningnan niya ako sa mga mata at pilit na ngumingiti saakin.
"Maybe youre right Dylan alam kong matagal na akong namulat sa katotohanan na wala naman talagang pag asa saaming dalawa pero nagbulag bulagan ako sa katotohanang wala akong halaga sa kanya and maybe this time I shouldn't let my self hurt anymore because of him masyado akong nagpadala sa damdamin ko para sa kanya in the fact that I let my self suffer and be broken because of him masyado akong naging tanga dahil sa kanya siguro panahon na rin para bumitaw sa pagmamahal ko sa kanya, pagmamahal na nagbigay saakin nang labis na pasakit at ngayong nagbalik na ang taong mahal niya ay siguro dapat na ring tapusin ang saaming dalawa hindi man ako makamove on agad pero siguro naman ay kaayanin ko lalo pa't alam kong nandyan lang kayong mga taong nagpapahalaga saakin" kahit lumuluha siya ay nagpakawala siya nang isang maliit na ngiti at labis ang tuwa ko dahil sa sinabi niya.
Yinakap ko siya nang mahigpit at hindi ko na napigilan pa ang sarili ko na hagkan ang gilid nang likod nang ulo niya dahil sa labis na tuwa. "Asahan mong lagi lamang akong nandito sa tabi mo handa kang damayan at samahan sa lahat nang magpapasaya sayo" madamdamin kong saad sa kanya.
Pagkatapos nang moment namin ay inaya ko siyang pumunta sa bahay at excited naman siyang sumama dahil gusto daw niyang matikman ang gawa kong mga cookies kaya naman nagbake ako.
Ginawa ko ang lahat para lamang mapasaya siya dahil alam kong marami ang nilabas niyang luha ngayong araw at sana naman ay sapat na ang ginawa ko para kahit papaano ay mabawasan ang sakit na nararamdaman niya.
I will promise that when the times that he'll get over this all ay hindi na ako papayag pang makuha siya nang iba. I will make him mine and I will make him happy in my arms.
Kendrid Cole Villaluz-Pendleton
Dumating ang alas singko nang hapon habang nandito kami ni Dylan sa sofa nila habang nanonood nang paborito kong korean drama which is 'My absolute boyfriend 2019' masyado akong nagandahan sa pinanonood namin.
Aaminin kong kahit papaano ay naging masaya ako dahil kay Dylan ang swerte ko lang dahil naging kaibigan ko ang taong ito dahil dinadamayan niya ako at pinapasaya sa abot nang makakaya niya.
Habang nanonood kami ay bigoa na lamang nagring cellphone ko kaya kinuha ko ito sa bulsa nang pantalon ko.
Nakatingin din saakin si Dylan at nang tingnan ko kong sino ang tumatawag at nakita kong sina mama ito.
Sinagot ko ang tawag ni mama "Hello ma bat po kayo napatawag?" tanong ko kay mama na nasa kabilang linya.
"Nak papunta kami ngayon sa bahay nyo sinundo kami nina kumare kani kanina lang dahil bibisitahin namin sana kayo ni Ziro ngayon sa bahay nyo" saad ni mama kaya napatayo ako sa kinauupuan ko.
"Ano po?! Bakit biglaan naman ata?" gulat na tanong ko kay mama.
"Hindi ko din alam kina balae namimiss kana daw kasi nitong si balae eh" saad ni mama at rinig ko pa ang ingay nang nasa kabilang linya siguro sina papa yun habang kausap si daddy at mommy.
"Sige sige po magluluto po muna ako para may makain tayo pagdating ninyo dito sa bahay" saad ko kina mama at binaba na ang tawag.
Nagtanong naman saakin si Dylan tungkol sa pinag usapan namin ni mama.
"Ano daw kailangan ni tita?" tanong niya saakin.
"Bibisita daw sila sa bahay kaya kailangan kong makauwi ngayon" saad ko sa kanya.
Dali dali naman siyang tumayo at hinila ako papunta sa sasakyan niya.
"I'll drive you home" saad niya at saka pinasibad ang sasakyan.
Ilang minuto lamang ay nasa tapat na kami nang bahay mabilis akong nagpaalam sa kanya at pumasok sa loob nang gate.
Hindi pa man ako nakakapasok sa loob nang bahay nang dumating na ang sasakyan na sinakyan nina mama.
Bumaba dito ang apat na nasa mid 40's na ang isa sa mag asawa ay ang nga magulang ko at ang isa sa mag asawa ay ang mga magulang ni Ziro.
Pagkakita na pagkita ni mommy saakin ay excited itong nahlakad papunta saakin embracing me for a warm hug "Oh god my sweetie kendrid I miss you so much" saad ni mommy saakin at sunod na yumakap saakin si mama at humalik sa tuktok nang ulo ko sina papa at daddy.
"So where's Ziro?" tanong ni daddy saakin habang nakahawak sa bewang ni mommy.
"Hmmm umalis daw po muna kasi may pinuntahan" saad ko sa kanila sabay pilit na ngiti.
"Iyon talagang batang iyon hinahayaan na maiwang mag isa ang Kendrid ko" malambing na saad saakin ni mommy.
"Dont worry Kendrid dear pagsasabihan ko iyon na wag ka hahayaang iwang mag isa dito sa bahay nyo" saad niya saakin at kumapit sa braso ko.
Malambing saakin sina mommy at daddy mahal na mahal nila kami nina mama at papa kaya naman mahal na mahal rin namin sila. They are my second family.
Kahit mayaman sina mommy ay hindi sila yung tipo na matapobre sa mga mahihirap na kagaya namin they are a good people.
"Oh sya sya pumasok na tayo sa loob Jacob dear pakikuha na doon nang cake na dala natin para sa kanila" saad ni mommy at inutusan si daddy na kunin ang cake na dala nila na nasa sasakyan pa nila.
Hinila na nila ako papasok pero pagkabukas na pagkabukas namin namin nang pintuan ay bumungad saamin ang dalawang taong maalab na naghahalikan sa may sofa.
Kaagad na tumulo ang luha ko dahil sa nakita namin at isang maalingawngaw at puno nang galit na sigaw ni mommy.
"Ziro!"
- Writer
