My Two Uncles (Dark Romance)

Kabanata - 4

Pagpatak ng alas-diyes ng gabi, biglang nagbago ang ilaw sa loob ng club. Mula sa malamlam na dilaw, naging pulang kumikislap ang mga spotlight. Umalingawngaw ang mabagal pero malagkit na tugtog mula sa mga speaker—mga kantang tila humahaplos sa balat pero may kasamang hiwa ng talim sa ilalim.

Sa gitna ng maliit na stage, isang babae ang umakyat. Maputi, nakasuot ng kumikislap na two-piece, at may matapang na ngiti na parang sanay na sanay na sa titig ng daan-daang mata. Mula sa umpisa, marahan ang kanyang pag-indayog, umiikot ang balakang, hinahaplos ang sariling hita habang kumikindat sa mga customer sa unahan. May ilan sa mga lalaki ang sumisipol, may mga kumakaway, at may mga tahimik lang na nakatitig na para bang binabalatan siya ng tingin.

Si Aleyah, bago niyang pangalan. Kailangan niyang gumamit ng alyas para sa privacy niya at ito na rin siguro ang gagamitin niyang pangalan. Lahat ng mga babae dito sa cabaret ay hindi nila tunay na pangalan kaya ganoon na rin ang gagawin niya.

Nakatayo ang dalaga sa pinakagilid, halos nakasiksik sa pader, suot pa rin ang pulang dress na ibinigay ni Mamasang. Mahigpit ang hawak niya sa laylayan ng kanyang damit, para bang baka mapunit ito kung bibitawan niya. Pinag-aaralan niya ang bawat galaw ng babaeng sumasayaw—kung paano ito ngumumingiti kahit walang kaligayahan sa mata, kung paano ito lumalapit sa isang customer at dahan-dahang inuupo sa kandungan ang sarili bago bumalik sa stage.

“’Yan ang trabaho mo mamaya,” bulong ni Mamasang mula sa likuran, may sigarilyo sa labi.

“Nagulat po ako at bigla kayong sumulpot.” Saad niya. Tumawa ito

“Aba syempre! Baka masalisihan ako ni Madona at agawin ka niya sa akin.” Sagot nito. Yung babaeng sumalubong sa kanya kanina.

“Hindi ka pa sasayaw, pero kailangan mo matuto kung paano kumapit sa paningin ng lalaki. Hindi pwedeng mukha kang takot.”

Hindi kumibo si Aleyah. Pinilit niyang i-absorb ang lahat—ang kumpas ng kamay, ang tikas ng tindig, at ang kumpiyansang parang maskara lang

Sa kabilang dulo, may dalawang lalaking naka-polo na mamahalin ang tela, may kasamang babae sa bawat braso. Tumatawa sila habang inuubos ang mamahaling alak na may yelo’t pulang serbesa sa baso. May isa pang lalaki na tila abala sa cellphone pero panay sulyap sa stage. Ramdam ni Aleyah ang bigat ng tingin ng ilan sa kanila na dumadapo rin sa kanya paminsan-minsan.

“May tipo ‘yan sa ‘yo!” biro ni Mamasang, pero may tono ng pagkakakita ng oportunidad.

“Kung tatawagin ka ng isa diyan, huwag kang tatanggi.”

Napalunok si Aleyah. Hindi pa man siya nagsisimula, ramdam na niya ang titig ng mundo na pumupunit sa kanya mula ulo hanggang paa. Hindi niya alam kung kaya niya—pero naririnig niya sa loob ng ulo ang kahirapan. Sa lusak na kanyang pinangalingan,

Nang bumaba sa stage ang sumasayaw, nagsimulang maglakad papunta sa kanila si Madona. May ngiti ito, dala ang isang basong may lamang malamig na alak.

“Handa ka na, iha?” bulong nito.

At sa kabila ng lahat ng takot ay tumango si Aleyah, kahit ang tuhod niya’y nanginginig.

Pagsapit ng alas-diyes, unti-unting napuno ang cabaret ng makukulay na ilaw at malalakas na tugtugin. Sa gitna ng entablado, may isang babae na nakasuot ng kislap-kumukutitap na two-piece costume, maharot na gumigiling sa saliw ng malakas na musika. Sa gilid lamang nakaupo si Aleyah, pinagmamasdan ang bawat galaw nito—kung paano ito ngumiti, kumindat, at maglakad palapit sa mga lalaking nakaupo sa mga mesa.

Ramdam ni Aleyah ang kakaibang init ng paligid—amoy alak, sigarilyo, at pabango na nagsasalpukan sa hangin. May mga lalaking nakaupo sa bar, may tumatawa nang malakas, at may seryosong nakatingin lang habang umiinom.

Isang waiter ang lumapit at inihatid siya sa isang mesa kung saan may tatlong lalaking medyo lasing na.

“Ito si Aleyah, bago namin. Dolyar ang halaga niyan,” pagpapakilala ni Mamasang sa mga lalaki sabay kindat ago siya iwan.

Ngumiti si Aleyah nang mahinhin, pilit itinatago ang kaba. Umupo siya sa bakanteng upuan at inalok agad ng isang baso ng alak ng isa sa mga lalaki.

“First time mo rito, miss?” tanong ng isa, nakatitig sa kanya na para bang sinusukat mula ulo hanggang paa.

Tumango lang siya at nagkunwaring sanay. Sa gilid ng kanyang paningin, patuloy siyang tumitingin sa mga beteranang hostess at dancer—kung paano sila tumatawa nang malakas sa biro ng customer, kung paano sila bahagyang dumidikit sa braso ng ka-table, at kung paano nila pinaparamdam na espesyal ang bawat lalaki sa harap nila.

Sa loob-loob niya, sinusubukan niyang kabisaduhin ang lahat. Hindi lang basta pag-upo’t pagngiti ang trabaho rito—may ritmo, may laro, at may taktika para magustuhan ka ng customer.

Habang tumatagal ang gabi, pakiramdam ni Aleyah ay para siyang ibong pinapakawalan unti-unti mula sa hawla. Hindi pa siya handang lumipad sa gitna ng entablado, pero alam niyang darating din ang gabing iyon.

Nang pumatak pa ang onse ng gabi, mas luminaw ang tunog ng bass mula sa stage. Sumayaw ang ilaw—pula, asul, at ginto. May isang babaeng naka-two-piece na gumigiling sa gitna. Mula sa gilid, nakaupo si Aleyah sa isang leather stool, pinagmamasdan ang bawat kilos ng dancer.

Hawak niya ang bote ng sanmig pangpalakas ng loob habang nakaupo sa tabi ng isang mesa na may tatlong bisita, at inaalalayan ng isang waiter para ibuhos ang alak sa baso ng lalaking tinatawag nilang Mayor.

“Table ka daw ni yorme, miss?!”

Nagulat siya sa gilid niya nang may magsalita. Pagtingala niya ay malaking tao marahil ay alalay ito ng alkalde. Tas tinuro pa siya kung saan nakaupo si Mayor. Hindi siya agad nakapagsalita basta sunod-sunod ang paglunok niya. May edad na si Mayor malaki ang tiyan at long hair at kita niya ang baril sa gilid ng pantalon nito at may baril rin sa mesa.

“Relax ka lang, iha. Dito, ngiti ang puhunan,” bulong ng isa sa mga senior hostess bago siya iniwan.

Ayaw man niya ngunit wala siyang nagawa dahil kailangan niya itong lapitan. Tumayo siya at lumapit kay Mayor na pinaupo pa siya sa tabi nito.

“Anong pangalan mo, Miss?” tanong ng matanda.

“A—Aleyah po, Mayor.” Nauutal niyang sagot.

“Huwag kang matakot, Aleyah. Sa ganda mong ‘yan hindi ka dapat nandito sa lugar na ‘to hindi ka nababagay sa ganitong buhay.”

“Estudyante po ako, kailangan ko lang ng pagtuition at para mabuhay po.” Magalang niyang sagot.

Noong una ay medyo ilag pa siya na halos hindi siya makahinga sa tabi ng Mayor. Pero kalaunan na hindi naman siya hinawakan o minanyak ay medyo nakahinga siya nang maluwag-luwag.

Tahimik lang siyang nakikinig sa kwento ni Mayor tungkol sa pulitika sa probinsya, pero ramdam niya ang tingin nitong parang sinusuri siya mula ulo hanggang paa. Nang magtagpo ang kanilang mga mata, ngumiti siya, pilit, bago muling ibinaling ang atensyon sa baso niya.

Pero hindi pa man niya naibababa ang alak ay napako ang kanyang paningin sa bagong dating na dalawang lalaki. Malalaki ang katawan, pormado sa mamahaling polo, at halatang hindi basta-basta ang impluwensya. Mabilis bumigat ang dibdib ni Aleyah nang makilala ang magkamukhang iyon.

Si Uno at Dos!

Parang biglang sumikip ang hangin sa paligid. Sa isang iglap, bumalik sa isip niya ang gabing sinabi ng ate niya kung paano siya nabigyan ng malaking halaga kapalit ng katawan nito. At heto ngayon, ang dalawang manyak na iyon—nakatayo lang, nakangisi, parang walang kasalanan.

Bago pa man siya mapigilan ng utak niya, tumayo siya mula sa tabi ni Mayor, naglakad papunta kay Uno, at walang alinlangan na lumipad ang kamay niya sa guwapo nitong mukha.

Nagulat si Uno, napaatras nang bahagya, hawak ang pisngi habang nakatitig sa kanya na parang sinusubukang alalahanin kung saan siya nakita.

Hindi pa doon nagtapos si Aleyah. Humakbang siya papunta kay Dos, handang ulitin ang ginawa. Pero bago pa man bumagsak ang palad niya, mabilis na hinuli ni Dos ang kamay niya at biglang pinilipit.

“Arayyy!” daing niya.

“Anong problema mo, ha?1” malamig at bakas ang galit ang boses ni Dos.

“Problema?! Kayo ang problema!” mariin niyang sagot, pilit binabawi ang kamay niya pero lalo lang itong hinigpitan ni Dos.

Napansin ni Mayor ang komosyon at agad tumayo mula sa mesa.

“Hoy, hoy, ano ’to?!” sumingit siya, at sa isang kumpas, para bang nagkaroon ng instant respeto ang lahat sa paligid.

Kinawayan siya ni Uno. “Mayor, kilala mo pala ’tong bata?”

“Bata mo ’yan?!” balik ni Mayor, pero nakangisi na, halatang may alam. Lumapit siya at tumayo sa gitna nina Aleyah at kambal.

“Kalma lang, mga bata. May business tayo rito, hindi gulo.”

Pero para kay Aleyah, lalong kumulo ang dugo niya. Kasi sa paraan ng pagkakatayo ni Mayor—parang magkakilala na sila noon pa nina Uno at Dos. Parang lahat sila, iisa lang ang mundo. At sa mundong iyon, walang panalo ang tulad niyang isang kahig isang tuka.

“Akin siya, ako ang naunang naka-table kay Aleyah.” Saad ni Mayor.

“Minor ang bata, Mayor.” Sabad ni Uno na hindi na naatubiling bigyan ng pansin ang pagkasampal sa kanya.

Napangisi si Mayor, lumapit pa lalo at kinabig si Aleyah palapit sa dibdib niya.

“Minor? Wala akong pakialam. Alam mo naman masasarap ang mga bata. Mga sariwa.”

Napakuyom ng kamao ni Dos. “Bitawan mo ‘yan, Mayor.”

Nagpumiglas si Aleyah, sinusubukang kumawala, ngunit masyadong malakas ang pagkakahawak ng matandang politiko.

“Bitawan mo ako!” sigaw niya, nanginginig sa inis at takot.

Tumango si Dos sa Mayor, malamig ang tono.

“Pamangkin namin ‘yan. Naglayas lang sa magulang kaya nandito.”

Napaawang ang bibig ni Aleyah.

“Hindi totoo ‘yan! ikaw, kayo ang dahilan kung bakit iniwan ako ng ate ko!” protesta niya, ngunit walang nakinig.

Nagkatinginan ang dalawa si Uno at Dos at mabilis na kumilos si Dos. Bigla niyang hinatak si Aleyah mula sa pagkakayakap ni Mayor, saka walang pasabing binuhat siya sa balikat.

Akmang hahabol pa si Mayor pero hinarap ito ni Uno at hindi na alam ni Aleyah ang pag-uusap ng dalawa basta tumango na lang si Mayor at hinayaan si Uno at Dos na tangayin siya.

“Hoy! Ibaba mo ako!” sigaw ni Aleyah, nangingibabaw sa malakas na tugtugin ng club. Ngunit dire-diretso lang si Dos palabas, habang si Uno ay sumunod sa kanila, nakabantay sakaling may humarang.

Nang makalapit si Dos ay bigla niyang hinablot si Aleyah mula sa pagkakaupo nito sa gilid.

“Ano ba! Bitawan mo ako sabi!” sigaw ng dalaga, nanginginig sa takot at galit.

Pero wala itong nagawa nang mabilis siyang ipinosasan ni Dos—malamig at mabigat ang bakal na agad kumagat sa pulso niya. Pakiramdam niya ay binibiyak ang balat niya sa higpit. Bago pa siya makapalag, marahas na siyang itinulak papasok sa likurang bahagi ng kotse.

Pumasok si Uno sa driver’s seat na parang walang nangyari, at agad pinaandar ang makina. Samantalang si Aleyah, halos mabasag ang lalamunan sa kakasigaw mula sa loob.

“Ano bang gusto n’yo sa akin?! Paalisin n’yo ako rito!” halos mawalan siya ng hininga sa pagsisigaw, pero hindi man lang natinag si Dos. Sa halip, dahan-dahan nitong ibinaba ang zipper ng pantalon niya.

Napatingin ang dalaga at nanlaki ang mga mata, at parang binuhusan ng yelo ang buong katawan niya nang makita ang inilabas nito—malaki, galit na galit, at tila nangingintab sa tigas.

“Huwag—” garalgal ang boses niya, pero agad siyang pinutol ni Dos, hawak ang kanyang baba para mapatingin ito nang direkta sa kanya. Sobrang laki ng sandata ni Dos at parang wawasakin ang buong pagkatao niya.

“Tatahimik ka… o isusubo ko ‘to sa’yo?” mabigat at malamig ang boses nito, parang nanunuot sa buto.

Parang piniga ang sikmura ni Aleyah sa narinig. Namutla siya, nawala ang lakas sa tuhod at biglang natigilan. Hindi na siya nakapagsalita; ni hininga halos ay hindi niya magawang ayusin.

Sa unahan, natawa si Uno, mababang-mababa at puno ng pang-uuyam.

“Ano, tahimik na agad? Akala ko pa naman palaban ka.” Tumatawa si Uno.

Habang si Dos ay nanatiling nakatitig sa dalaga habang dahan-dahan niyang sinimulang salsalin ang sarili, tila sinasadya ang bawat galaw para iparamdam kay Aleyah ang masidhing kontrol nito sa sitwasyon.

“F*ck, ahhh!” ungol ni Dos habang nagjajakol sa sasakyan. Binilisan nito at nakatitig sa hita ng dalaga na lantad, sa simpling hita lang ni Aleyah ay biglang sumabog ang katas ng binata.

Tumalsik ang malapot na katas ni Dos, diretso sa makinis na pisngi ni Aleyah. Nanlaki ang mga mata niya, halos mabuwal sa upuan kung hindi lang siya nakaposas. Naramdaman niya ang lagkit na dumidikit sa balat niya, mainit at kumakapit sa init ng gabi.

Isang mabagal pero madiin na galaw itinaas ni Dos ang hinlalaki at walang pasabi, pinahid ang katas mula sa pisngi niya. Hindi niya tinanggal ang tingin, para bang sinasadya nitong basahin ang bawat reaksyon niya.

“Sh*t…” mariin ang mura nito, mababa at halos parang ungol. At bago pa siya makaiwas, idinampi ng lalaki ang daliri sa labi niya. Naramdaman niya ang gaspang ng balat ng hinlalaki nito kontra sa lambot ng kanyang bibig.

Humigpit ang hawak niya sa dalawa niyang kamay. Ngunit narinig pa rin niya ang mabagsik na boses ni Dos, malutong at puno ng pagnanasa.

“Your lips… so f*cking soft.”

Nakasalubong niya ang titig nito—mabigat, mapanganib, at punong-puno ng intensyon. Sa likod ng malamlam na ilaw, bakas ang apoy sa mga mata ni Dos.

Muling nanigas ang sandata ni Dos, tila uhaw na uhaw at handang pumutok anumang oras. Walang sabi-sabi, muli niya itong sinalsal—mabagal sa una, ngunit unti-unting bumibilis. Napaiwas ng tingin si Aleyah, pilit iniiwas ang sarili sa init na sumisingaw mula sa pagitan nila. Ngunit hawak ni Dos ang mukha niya at habang nagsasalsal siyang muli ay titig na titig siya sa labi ng dalaga.

“Damn! Gusto kitang kantotin, babae!” walang pakundangan na boses ni Dos at muli ay suimirit na naman ang katas niya.

Bago pa siya muling matalsikan ay iniwas niya ang mukha kay Dos at napunta kay Uno ang tingin niya. Pero nang sumulyap siya sa rearview mirror, napasinghap siya sa ginagawa ng gobernador. Nakapako ang malagkit na tingin sa kanya sa taas ng salamin. Hindi lang basta nakatingin; para bang hinihila siya papasok sa dilim ng mga mata nito. At doon niya napansin… tayong-tayo rin ang sandata ni Uno, namumula at galit na galit, habang patuloy niya itong sinasalsal kahit na hawak ang manibela.

Parang umikot ang sikmura niya sa pinaghalong kaba at kilabot na may halong kuryente ng libog. Sa bawat kadyot ng kamay niya kay Dos, pakiramdam niya ay mas lalong umiinit ang tingin ni Uno sa rearview mirror.

“Ohhh yeahh, damn it!” malutong na napamura si Uno kasabay ng katas niyang tumalsik rin.

Biglang nilukuban ng takot ang dalaga. Kahit hindi niya kilala ang magkakambal pero batid niyang mga s3x addict sila at kailangan niyang makatakas sa lalong madaling panahon.