Nang magising ako, una kong narinig ay ang tunog ng bakal. Kumalabog ang kandado ng pintuan. Pumunit sa katahimikan ang tunog ng isang susi na marahang iniikot. Bumukas ang pinto, at pumasok ang malamlam na liwanag mula sa labas.
Napapikit ako sandali bago tuluyang namulat at doon ko nakita si Uno. Nakatayo sa may bungad, may hawak na susi, at seryosong nakatingin sa akin.
“Gising ka na pala,” mahina niyang sabi, halos malamig at walang kulay ang tinig.
Dahan-dahan siyang pumasok, isinara ang pinto sa likod niya. Ramdam ko agad ang kakaibang presensya niya. Kung si Dos ay parang apoy na naglalaro, si Uno naman ay parang yelo—tahimik, mabigat, at nakakasakal sa katahimikan.
Pinagmamasdan niya ako mula ulo hanggang paa, mabagal at matalim ang mga mata, parang hinuhukay kung ano ang nat
