-Kristen (u harfim hala çalışmıyor... Yani noktalı olan u... )
Babamın yaktığı şöminenin başında baygın bakışlarımla yanan ateşi seyrederken, Brad'de köşedeki sandalyeye oturmuş çikolatalı kurabiyelerden yiyordu. Hava karanlıktı ve içerisi cam kavanozların içindeki mumlarla aydınlanıyordu. Henuz kendime gelebilmiş değildim ancak saatlerdir de bu şekilde duruyordum. Kimseyle konuşmadan ve henuz kimsenin de benimle konuşacak cesareti yok gibiydi. Duyduğum tek şey "iyi misin?" kelimesinden ibaretti ve bu soruyu hala yaşıyor olmamla cevaplandırıyordum. Hiçbir şey duşunemiyordum, sanki beynim donmuş gibiydi ya da bomboş...
Babam ben gözlerimi açtığım andan itibaren beni daha iyi edecek ilaçlar yapmanın peşindeydi ve surekli değişik otları ezip, karıştırıp duruyordu. Kötu görunuyordu... Yine d
