นักรบ
นักรบ...
วันนี้เป็นวันที่ผมเข้ารับสืบทอดกิจการทั้งหมดของลุงเอิร์ธกับลุงเอลฟ์ที่ฮ่องกงอย่างเต็มตัวหลังจากที่ก่อนหน้านี้แค่ช่วยงานหลายๆอย่างเพราะยังเรียนไม่จบ ไม่ว่าจะเป็บผับ บาร์ คาสิโน ที่เป็นของลุงในฮ่องกงทุกอย่างถูกยกให้ผมทั้งหมด อ้อยังมีผับอีกที่หนึ่งที่อยู่ในไทยผมจะแวะไปดูแค่ช่วงที่กลับไปหาพ่อกับแม่เท่านั้น ส่วนธุรกิจเกี่ยวกับโรงแรมต่างๆในไทยอันนั้นพ่อกับแม่ได้ยกให้พบรักฝาแฝดของผมเป็นคนดูแล เอาล่ะวันนี้ผมขอตรวจงานซะหน่อย
" คุณนักรบจะไปไหนต่ออีกมั้ยครับ "
เสียงของเซ็นคนขับรถถามผมหลังจากที่เรานั่งรถออกจากจากคาสิโนแหล่งรวมผีพนันทั้งหลาย
" ไปที่ผับต่อเลย "
ผมตอบสั้นๆก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่าง ตั้งแต่ที่ผมเรียนจบมัธยมปลายผมก็ถูกพ่อกับแม่ส่งมาช่วยงานลุงที่ฮ่องกงพร้อมกับกำชับให้เรียนต่อที่นี่ เพราะอะไรน่ะหรอผมรู้ดี ตอนอยู่ที่ไทยผมชอบมีเรื่องชกต่อยยกพวกตีกันบ่อยๆ ทะเลาะกับครูที่โรงเรียนก็เยอะ ไหนจะเรื่องชู้สาวในโรงเรียนรวมไปถึงเรื่องคาวๆทั้งหลายอีก เรื่องนี้มีแค่พ่อกับลุงเท่านั้นที่รู้ส่วนแม่ผมเองก็ไม่เคยบอกท่านและคิดว่าพ่อเองก็คงไม่ได้บอกเหมือนกัน ในสายตาของแม่ผมคือเด็กชายตัวน้อยผู้น่ารักเสมอ แต่สำหรับคนอื่นผมคือบุคคลอันตราย
" คุณนักรบจะรับเครื่องดื่มมั้ยครับ "
เซ็นถามขึ้นขณะที่เดินตามหลังผมเข้ามาในผับก่อนจะมองหาพนักงานที่ยังคงวุ่นวายกับการจัดร้านอยู่
" ไม่ต้อง วันนี้ฉันแค่แวะมาดูงาน "
ผมตอบก่อนจะสอดสายตามองไปรอบๆร้านเพื่อดูความเรียบร้อย อีกไม่ถึงชั่วโมงร้านก็จะเปิดแล้วทุกอย่างต้องเพอร์เฟ็คเพราะลูกค้าที่มาที่นี่มีแต่ลูกท่านหลานเธอ ดาราไฮโซกระเป๋าหนักทั้งนั้น
" พรุ่งนี้ตำรวจจะมาตรวจที่ร้านใช่มั้ย "
" ใช่ครับ "
" สั่งคนของเราเตรียมเอกสารการจ่ายภาษีและอะไรหลายๆอย่างให้พร้อม รวมถึงแขกที่เข้ามาใช้บริการก็ให้การ์ดข้างหน้าตรวจค้นอาวุธและตรวจฉี่ก่อนเข้าด้วย อย่าให้มียาเสพติดเล็ดลอดเข้ามา "
ผมสั่งงานก่อนจะเดินออกมาด้านนอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง
ถึงธุรกิจที่ผมทำอยู่จะเป็นธุรกิจสีเทา แต่ผมก็ไม่เคยสนับสนุนเรื่องยาเสพติดเพราะใครก็รู้ว่ามันเป็นสิ่งไม่ดี ส่วนหญิงสาวที่เข้ามาทำงานในผับในบาร์ผมก็ให้ตรวจสอบโรคติดต่อ ประวัติการเสพยา รวมไปถึงประวัติการขายบริการ ผมไม่ค้าประเวณีแต่ส่วนมากพวกผู้หญิงที่เข้ามาในนี้จะรับแขกกันเองและไปต่อกับแขก ซึ่งอันนี้แน่นอนว่าผมไม่มีส่วนรู้เห็น เพราะเรื่องพวกนี้เกิดขึ้นบ่อยมากโดยเฉพาะสังคมในผับในบาร์ แต่นั่นมันก็เป็นเรื่องของเขาไม่เกี่ยวกับผม
" คุณนักรบจะไปไหนต่อมั้ยครับ หรือกลับเลย "
เซ็นที่นั่งอยู่ด้านหน้าประจำที่คนขับถามผมขึ้นขณะที่มองผมผ่านกระจก
" กลับเลยฉันอยากพัก "
ผมบอกเซ็นก่อนจะเอนตัวลงพิงเบาะพร้อมกับปิดเปลือกตาลง
" เรื่องของเด็กคนนั้นไปถึงไหนแล้ว "
ผมถามเซ็นขึ้นเมื่อนึกได้ว่าหลังจากที่ผมเรียนจบก็มีอีกเรื่องหนึ่งที่ผมต้องทำและมันก็สำคัญมาก
" อ่าใช่สิ เรื่องนี้ผมว่าจะแจ้งคุณนักรบอยู่พอดี คนของเรารายงานว่าเธอไปทำเรื่องลาออกจากมหาลัยเมื่อหลายอาทิตย์ก่อนครับ "
คำตอบของเซ็นทำให้ผมต้องลืมตาขึ้นเพื่อตั้งใจฟัง ลาออกทำไมวะ
" เล่ามา "
ผมว่า
" คนของเราบอกว่าหลังจากเธอลาออกก็ได้เดินทางมาที่นี่ครับ ดูเหมือนว่าแม่แท้ๆของเธอเป็นคนมารับเธอที่สนามบิน "
มาที่นี่งั้นหรอ ที่ฮ่องกงนี่นะ
" ผมให้คนของเราสะกดรอยตามแต่คลาดกับเธอ จนตอนนี้ก็ยังไม่พบเธอเลยครับ "
ให้ตายสิทำไมถึงทำงานห่วยขนาดนี้วะกะอีแค่ตามผู้หญิงคนหนึ่ง
" คุณนักรบสนใจเธอมานานแค่ไหนแล้วครับ "
" ตั้งแต่ฉันสี่ขวบและเด็กนั่นสามขวบ "
อยู่ดีๆผมก็ตอบไอ้เซ็นไป ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันนะว่าทำไมถึงได้สนใจเธอ แต่ครั้งแรกที่เจอเธอผมก็รู้เลยว่าผมอยากได้เธอมาเป็นของเล่น เพราะอะไรน่ะหรอ เธอมอมแมมและน่าสงสารไงล่ะ
" นักรบหมายถึงเด็กคนนั้นหรอครับของเล่นที่ว่า "
" ใช่ฮะ นักรบจะเอามาเป็นของเล่น "
ผมยังจำวันที่ผมคุยกับคุณอาตอนเด็กๆได้ดี เธอคือความฝันเดียวและความตั้งใจเดียวของผม
" นักรบครับ...เด็กคนนั้นเป็นคน เขามีชีวิตนักรบเอามาเป็นของเล่นไม่ได้นะครับ "
" โตขึ้นนักรบจะทำให้เขาไม่มีชีวิต เขาจะกลายเป็นของเล่นของนักรบฮะ "
ผมเฝ้ามองแววตาเศร้าสร้อยน่าสงสารของเด็กคนนั้น ผมรู้ว่าชีวิตในวัยเด็กของเธอไม่มีความสุขเลยสักนิด การมีชีวิตอยู่ทั้งๆที่ไม่มีความสุขแบบนั้นสู้ไม่มีชีวิตเลยเสียดีกว่า
" นักรบทำแบบนั้นไม่ได้นะครับ น่าสงสารเขา "
" ไม่น่าสงสารหรอกฮะ เพราะนักรบรักของเล่นแล้วก็ดูแลของเล่นของนักรบดีทุกชิ้นเลย "
การเป็นของเล่นของผมมันไม่น่าสงสารเลยสักนิด เพราะผมดูแลของเล่นของผมดีทุกชิ้น ในตอนนั้นผมอยากได้เธอมาแต่ก็ทำไม่ได้เพราะผมยังเด็กมาก ผมอยากล้างเนื้อตัวที่มอมแมมของเธอ ผมอยากให้เธอได้เล่นในที่ดีๆ อยากให้เธอได้อยู่ในที่ดีๆก็เท่านั้น
" นักรบอย่าพูดแบบนี้ให้เขาได้ยินนะลูก เขาจะเสียใจ "
ของเล่นของผมไม่มีวันเสียใจหรอกถ้างั้นผู้หญิงส่วนมากจะอยากเป็นของเล่นของผมทำไม หึ