ของเล่นชิ้นสุดท้าย ของนายวายร้าย

นักรบ... วันนี้เป็นวันที่ผมเข้ารับสืบทอดกิจการทั้งหมดของลุงเอิร์ธกับลุงเอลฟ์ที่ฮ่องกงอย่างเต็มตัวหลังจากที่ก่อนหน้านี้แค่ช่วยงานหลายๆอย่างเพราะยังเรียนไม่จบ ไม่ว่าจะเป็บผับ บาร์ คาสิโน ที่เป็นของลุงในฮ่องกงทุกอย่างถูกยกให้ผมทั้งหมด อ้อยังมีผับอีกที่หนึ่งที่อยู่ในไทยผมจะแวะไปดูแค่ช่วงที่กลับไปหาพ่อกับแม่เท่านั้น ส่วนธุรกิจเกี่ยวกับโรงแรมต่างๆในไทยอันนั้นพ่อกับแม่ได้ยกให้พบรักฝาแฝดของผมเป็นคนดูแล เอาล่ะวันนี้ผมขอตรวจงานซะหน่อย " คุณนักรบจะไปไหนต่ออีกมั้ยครับ " เสียงของเซ็นคนขับรถถามผมหลังจากที่เรานั่งรถออกจากจากคาสิโนแหล่งรวมผีพนันทั้งหลาย " ไปที่ผับต่อเลย " ผมตอบสั้นๆก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่าง ตั้งแต่ที่ผมเรียนจบมัธยมปลายผมก็ถูกพ่อกับแม่ส่งมาช่วยงานลุงที่ฮ่องกงพร้อมกับกำชับให้เรียนต่อที่นี่ เพราะอะไรน่ะหรอผมรู้ดี ตอนอยู่ที่ไทยผมชอบมีเรื่องชกต่อยยกพวกตีกันบ่อยๆ ทะเลาะกับครูที่โรงเรียนก็เยอะ ไหนจะเรื่องชู้สาวในโรงเรียนรวมไปถึงเรื่องคาวๆทั้งหลายอีก เรื่องนี้มีแค่พ่อกับลุงเท่านั้นที่รู้ส่วนแม่ผมเองก็ไม่เคยบอกท่านและคิดว่าพ่อเองก็คงไม่ได้บอกเหมือนกัน ในสายตาของแม่ผมคือเด็กชายตัวน้อยผู้น่ารักเสมอ แต่สำหรับคนอื่นผมคือบุคคลอันตราย " คุณนักรบจะรับเครื่องดื่มมั้ยครับ " เซ็นถามขึ้นขณะที่เดินตามหลังผมเข้ามาในผับก่อนจะมองหาพนักงานที่ยังคงวุ่นวายกับการจัดร้านอยู่ " ไม่ต้อง วันนี้ฉันแค่แวะมาดูงาน " ผมตอบก่อนจะสอดสายตามองไปรอบๆร้านเพื่อดูความเรียบร้อย อีกไม่ถึงชั่วโมงร้านก็จะเปิดแล้วทุกอย่างต้องเพอร์เฟ็คเพราะลูกค้าที่มาที่นี่มีแต่ลูกท่านหลานเธอ ดาราไฮโซกระเป๋าหนักทั้งนั้น " พรุ่งนี้ตำรวจจะมาตรวจที่ร้านใช่มั้ย " " ใช่ครับ " " สั่งคนของเราเตรียมเอกสารการจ่ายภาษีและอะไรหลายๆอย่างให้พร้อม รวมถึงแขกที่เข้ามาใช้บริการก็ให้การ์ดข้างหน้าตรวจค้นอาวุธและตรวจฉี่ก่อนเข้าด้วย อย่าให้มียาเสพติดเล็ดลอดเข้ามา " ผมสั่งงานก่อนจะเดินออกมาด้านนอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง ถึงธุรกิจที่ผมทำอยู่จะเป็นธุรกิจสีเทา แต่ผมก็ไม่เคยสนับสนุนเรื่องยาเสพติดเพราะใครก็รู้ว่ามันเป็นสิ่งไม่ดี ส่วนหญิงสาวที่เข้ามาทำงานในผับในบาร์ผมก็ให้ตรวจสอบโรคติดต่อ ประวัติการเสพยา รวมไปถึงประวัติการขายบริการ ผมไม่ค้าประเวณีแต่ส่วนมากพวกผู้หญิงที่เข้ามาในนี้จะรับแขกกันเองและไปต่อกับแขก ซึ่งอันนี้แน่นอนว่าผมไม่มีส่วนรู้เห็น เพราะเรื่องพวกนี้เกิดขึ้นบ่อยมากโดยเฉพาะสังคมในผับในบาร์ แต่นั่นมันก็เป็นเรื่องของเขาไม่เกี่ยวกับผม " คุณนักรบจะไปไหนต่อมั้ยครับ หรือกลับเลย " เซ็นที่นั่งอยู่ด้านหน้าประจำที่คนขับถามผมขึ้นขณะที่มองผมผ่านกระจก " กลับเลยฉันอยากพัก " ผมบอกเซ็นก่อนจะเอนตัวลงพิงเบาะพร้อมกับปิดเปลือกตาลง " เรื่องของเด็กคนนั้นไปถึงไหนแล้ว " ผมถามเซ็นขึ้นเมื่อนึกได้ว่าหลังจากที่ผมเรียนจบก็มีอีกเรื่องหนึ่งที่ผมต้องทำและมันก็สำคัญมาก " อ่าใช่สิ เรื่องนี้ผมว่าจะแจ้งคุณนักรบอยู่พอดี คนของเรารายงานว่าเธอไปทำเรื่องลาออกจากมหาลัยเมื่อหลายอาทิตย์ก่อนครับ " คำตอบของเซ็นทำให้ผมต้องลืมตาขึ้นเพื่อตั้งใจฟัง ลาออกทำไมวะ " เล่ามา " ผมว่า " คนของเราบอกว่าหลังจากเธอลาออกก็ได้เดินทางมาที่นี่ครับ ดูเหมือนว่าแม่แท้ๆของเธอเป็นคนมารับเธอที่สนามบิน " มาที่นี่งั้นหรอ ที่ฮ่องกงนี่นะ " ผมให้คนของเราสะกดรอยตามแต่คลาดกับเธอ จนตอนนี้ก็ยังไม่พบเธอเลยครับ " ให้ตายสิทำไมถึงทำงานห่วยขนาดนี้วะกะอีแค่ตามผู้หญิงคนหนึ่ง " คุณนักรบสนใจเธอมานานแค่ไหนแล้วครับ " " ตั้งแต่ฉันสี่ขวบและเด็กนั่นสามขวบ " อยู่ดีๆผมก็ตอบไอ้เซ็นไป ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันนะว่าทำไมถึงได้สนใจเธอ แต่ครั้งแรกที่เจอเธอผมก็รู้เลยว่าผมอยากได้เธอมาเป็นของเล่น เพราะอะไรน่ะหรอ เธอมอมแมมและน่าสงสารไงล่ะ " นักรบหมายถึงเด็กคนนั้นหรอครับของเล่นที่ว่า " " ใช่ฮะ นักรบจะเอามาเป็นของเล่น " ผมยังจำวันที่ผมคุยกับคุณอาตอนเด็กๆได้ดี เธอคือความฝันเดียวและความตั้งใจเดียวของผม " นักรบครับ...เด็กคนนั้นเป็นคน เขามีชีวิตนักรบเอามาเป็นของเล่นไม่ได้นะครับ " " โตขึ้นนักรบจะทำให้เขาไม่มีชีวิต เขาจะกลายเป็นของเล่นของนักรบฮะ " ผมเฝ้ามองแววตาเศร้าสร้อยน่าสงสารของเด็กคนนั้น ผมรู้ว่าชีวิตในวัยเด็กของเธอไม่มีความสุขเลยสักนิด การมีชีวิตอยู่ทั้งๆที่ไม่มีความสุขแบบนั้นสู้ไม่มีชีวิตเลยเสียดีกว่า " นักรบทำแบบนั้นไม่ได้นะครับ น่าสงสารเขา " " ไม่น่าสงสารหรอกฮะ เพราะนักรบรักของเล่นแล้วก็ดูแลของเล่นของนักรบดีทุกชิ้นเลย " การเป็นของเล่นของผมมันไม่น่าสงสารเลยสักนิด เพราะผมดูแลของเล่นของผมดีทุกชิ้น ในตอนนั้นผมอยากได้เธอมาแต่ก็ทำไม่ได้เพราะผมยังเด็กมาก ผมอยากล้างเนื้อตัวที่มอมแมมของเธอ ผมอยากให้เธอได้เล่นในที่ดีๆ อยากให้เธอได้อยู่ในที่ดีๆก็เท่านั้น " นักรบอย่าพูดแบบนี้ให้เขาได้ยินนะลูก เขาจะเสียใจ " ของเล่นของผมไม่มีวันเสียใจหรอกถ้างั้นผู้หญิงส่วนมากจะอยากเป็นของเล่นของผมทำไม หึ