นักรบ...
ผมปาดเหงื่อตัวเองหลังจากกดวางสายก่อนจะหันหน้าไปมองหน้าคนที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง ทำไมเสียงกอหญ้าที่เหมือนจะขัดขืนอะไรสักอย่างฟังแล้วมีความสุขจังวะทั้งๆที่กอหญ้าบอกให้ไอ้นาทีปล่อย แต่ฟางที่ไม่ได้ขัดขืนอะไรทำไมเหมือนเธอเจ็บปวดทรมานจังวะ
" นาทีมันเรียกกอหญ้าว่าลิงน้อย แล้วเราจะเรียกฟางว่าอะไรดีวะ แต่ละอย่างก็ไม่น้อยเลยนะเต็มไม้เต็มมือไปหมด "
ผมคิดหนักกับแต่ละประโยคที่ได้ยินไอ้นาทีกับกอหญ้าคุยกัน แมร่งเอ๊ยทำไมยุ่งยากแบบนี้วะ
" ลิงยักษ์งี้หรอ หึ้ย แมร่งเหมือนมีเมียเป็นกอลิล่า "
ผมสะบัดหัวไล่ความคิดบ้าๆออก เรียกฟางเฉยๆก็พอแล้วมั้ง
" พี่รบกะน้องฟาง งี้หรอ "
ผมทำเสียงสองเลียนแบบไอ้นาทีกับกอหญ้าที่แทนตัวเองว่าพี่กับน้องบ้าง
" เหี้ย ทำไมมันสากๆลิ้นจังวะ บรื๋อ "
" อะแฮ่ม น้องฟางคะตื่นได้แล้วค่ะ งี้หรอ "
โคตรเหี้ยอะ ผมนั่งหันหลังให้คนบนเตียงพลางซ้อมพูดคนเดียว
" ทำไมมันยากอย่างง
