ของเล่นชิ้นสุดท้าย ของนายวายร้าย

ไม่ธรรมดา

ฟาง...

" แสดงว่าของเล่นชิ้นนี้ไม่ธรรมดาแฮะ "

เสียงผู้ชายที่นั่งฝั่งตรงข้ามนักรบพูดขึ้นก่อนจะยกแก้วเหล้ามากระดกและมองมาที่ฉันยิ้มๆ

" เฮียเจก็รู้ว่าเฮียรบรักของเล่นของตัวเองจะตาย เฮียรบต้องมีพื้นที่ให้อยู่แล้ว ใช่ป่ะเฮีย "

ฉันไม่รู้ว่าต้องดีใจหรือเสียใจดีเมื่อคุณเซียนพูดประโยคนี้ขึ้นมา

รักของเล่นงั้นหรอ?

" ของเล่นของกู กูมีพื้นที่ให้เสมอแหละ "

เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นพร้อมกับใบหน้านิ่งๆ สายตาที่เขามองมาแม้ไม่ได้หวานหยดย้อยหรือชวนฝันแต่มันก็ทำให้ฉันอบอุ่นหัวใจจนคิดไปไกลว่าตัวเองสำคัญ

" นี่คุยเรื่องอะไรกันคะ พริสงงไปหมดแล้ว แล้วผู้หญิงคนนี้เป็นใครคะ "

เสียงผู้หญิงที่นั่งข้างนักรบเอ่ยขึ้นพร้อมกับมองหน้าคนนั้นทีคนนี้ที ไม่ใช่แค่เธอหรอกที่งงเพราะฉันเองก็งงเหมือนกัน

" อยากรู้ก็ถามเฮียสิ ถ้าเฮียตอบอะนะ "

คุณเซียนบอกคุณพริสยิ้ม ๆ ก่อนจะหันมายิ้มบาง ๆ ให้ฉันแล้วยกแก้วเหล้าต่อ

" ไม่มีอะไรหรอกพริส เรื่องของผู้ชายน่ะ "

เพื่อนของนักรบที่เมื่อกี้คุณเซียนเรียกเขาว่าเจหันมาบอกก่อนจะหันกลับไปคลอเคลียกับผู้หญิงข้างๆต่อ ส่วนนักรบก็นั่งฟังเพื่อนๆของเขาคุยกันต่อเงียบๆและฉันที่ทำตัวไม่ถูกก็ได้แต่นั่งนิ่งๆบนตักไม่กล้าขยับไปไหน

" รบจะไม่พูดอะไรหน่อยหรอคะ แล้วพริสล่ะ "

คุณพริสยืนขึ้นด้วยท่าทางกระฟัดกระเฟียดก่อนจะมองมาที่ฉันด้วยแววตาดุดัน

" ถ้ายังอยากให้ฉันยุ่งกับเธอ ก็อย่าเยอะฉันไม่ชอบ "

น้ำเสียงดุๆของนักรบที่ดังขึ้นข้างๆหูฉันทำให้คุณพริสเงียบไปและทิ้งตัวลงที่เดิมด้วยท่าทางหงุดหงิด

" คืนนี้เราค้างด้วยกันนะคะรบ พริสคิดถึง "

คุณพริสชะโงกหน้าเลยตัวฉันมาก่อนจะหันมาถามนักรบ

" ไม่ว่าง "

คำตอบสั้นๆแบบไม่ได้ใส่ใจของนักรบทำให้คุณพริสชักสีหน้าเล็กน้อยก่อนจะหันมามองฉันด้วยสายตาดุๆอีกครั้ง

" แต่เราไม่ดะ... "

" ฟางไม่สบาย ต้องมีคนดูแล "

น้ำเสียงเรียบนิ่งของนักรบดังขึ้นที่ข้างหูฉันอีกครั้งไม่รอให้คุณพริสพูดจบ เป็นประโยคที่นักรบตอบคุณพริสแต่ทำให้ฉันที่นั่งฟังอย่างเงียบๆถึงกับใจสั่นอย่างบอกไม่ถูก

" อั้ยย๊ะ อยากรู้จังว่าของเล่นชิ้นนี้มีอะไรดีปกติมึงไม่ค่อยซ่อมของเล่นนี่หว่าถ้าพังก็ทิ้ง "

คุณเจที่นั่งคุยกับคุณเซียนอยู่ถามขึ้นเชิงเล่นๆ ซึ่งตอนนี้ฉันได้แต่นั่งก้มหน้าเกร็งตัวบนตักของนักรบ

" ไม่เสือกสิ "

คุณนักรบว่า

.

.

.

ท่ามกลางเสียงพูดคุยกันของผู้ชายสามคนกับสายตาไม่เป็นมิตรของคุณพริสที่ส่งมาให้ฉันตลอดเวลาทำให้ฉันรู้สึกอึดอัด แต่พอนั่งไปสักพักฉันก็รู้สึกง่วงขึ้นมาดื้อๆ หรือเพราะฤทธิ์ยาและพิษไข้ก็ไม่รู้ทำให้ฉันสัปผงกไปหลายที

" ง่วงก็นอน "

ไม่รู้ว่าฉันเบลอจนฟังผิดหรือเพราะพิษไข้ทำให้ฉันได้ยินเสียงกระซิบที่นุ่มละมุนจากนักรบดังขึ้นข้างๆหู

" มะ ไม่เป็นไรค่ะ "

ฉันรู้สึกประหม่่าเล็กน้อยก่อนจะตั้งสติไม่ให้ตัวเองสัปผงก

" เอนตัวลงมา "

ฉันฟังไม่ผิดหรอก น้ำเสียงของเขานุ่มละมุนจริงๆก่อนที่วงแขนแกร่งจะรั้งฉันเอาไว้ให้เอนตัวลงไปซบกับแผ่นอกของเขาแม้จะรู้สึกประหม่าหรือตกใจแต่ฉันก็รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ฉันชอบที่เขาเป็นแบบนี้จัง

" เห็นมั้ยเซียนบอกแล้วว่าเฮียรบรักของเล่นจะตายเฮียเจแมร่งก็ไม่เชื่อเซียน "

" อ้าวใครจะไปรู้ล่ะก็เห็นเขามานั่งตั้งนานแล้วทำเป็นไม่สนใจเขา "

ฉันที่กำลังหลับตาพริ้มในอ้อมกอดของนักรบได้ยินเสียงผู้ชายสองคนเถียงกันไปมา แต่ก็ไม่ชัดอยู่ดีคงเพราะพิษไข้และฤทธิ์ยาที่กินเข้าไปเลยทำให้ฉันแทบลืมตาไม่ขึ้นแล้วตอนนี้

" พริสว่าพริสกลับดีกว่าค่ะ "

เสียงกระแทกจากคนที่นั่งข้าง ๆ นักรบเอ่ยขึ้นก่อนที่ฉันจะเห็นภาพเลือนลางของเธอเดินสะบัดเท้าออกไป มองดูก็รู้ว่าคุณพริสไม่พอใจและไม่ชอบฉัน แต่จะทำอย่างไงได้ในเมื่อฉันเองก็ปฏิเสธนักรบไม่ได้เหมือนกัน

" นั่งนี่แหละ ถ้าหลับเดี๋ยวอุ้มกลับเอง "

เสียงละมุนกระซิบบอกฉันราวกับว่าเขารู้ว่าฉันจะกลับไปนั่งที่เดิมก่อนจะกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นจนฉันรู้สึกอุ่นขึ้นมา

" ค่ะ "

ฉันตอบกลับสั้นๆก่อนจะหลับตาลงแบบไม่กังวลอะไรอีก

' ถ้าหลับเดี๋ยวอุ้มกลับเอง '

ประโยคเมื่อกี้ทำให้ฉันอมยิ้มออกมาทั้งที่ตายังปิดอยู่ รู้สึกดีจัง

ฉันหลับไปทั้งๆที่ได้ยินเสียงคนสามคนคุยกันแต่ได้ยินไม่ชัด

กระทั่งเวลาผ่านไปสักพักเสียงของผู้คนด้านนอกก็เริ่มเงียบลง หรือเพราะฉันกำลังเข้าสู่โหมดหลับสนิทก็ไม่รู้

รู้สึกตัวอีกทีก็เมื่อร่างของฉันลอยขึ้นจากพื้นโดยที่มีวงแขนแกร่งของใครบางคนอุ้มไว้ ก่อนจะเคลื่อนที่ไปเรื่อยๆท่ามกลางเสียงเพลงในผับที่ดังกระหึ่ม

ไม่นานฉันก็รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังนอนอยู่บนที่นอนนุ่มๆ ก่อนจะรู้สึกเหมือนมีอะไรสักอย่างมาป้วนเปี้ยนกับเสื้อเชิ้ตที่ฉันสวมอยู่และไม่นานฉันก็รู้สึกเหมือนกับว่ามันหลุดออกไปจากตัวฉัน