ของเล่นชิ้นสุดท้าย ของนายวายร้าย

หายกัน 1/2

" อื้อ "

ริมฝีปากของฉันถูกครอบงำด้วยริมฝีปากของใครบางคนที่ฉันไม่เห็นหน้าเขาเพราะฉันลืมตาไม่ขึ้นแล้ว สภาพเหมือนครึ่งหลับครึ่งตื่น

" อยู่เฉยๆได้มั้ย เดี๋ยวก็ไม่ให้นอนอีกหรอก "

น้ำเสียงดุๆที่คุ้นหูทำให้ฉันในสภาพครึ่งหลับครึ่งตื่นนอนต่อนิ่งๆ เพราะรู้ว่าเป็นเขาแล้วก็ไม่ต้องกังวลอะไรอีก

" อึก "

ฉันรู้สึกเหมือนมีบางอย่างแทรกเข้ามาในร่างกายฉัน มันเจ็บ!! แผลเก่ายังไม่หายเลยนะ

" อย่าเกร็งได้มั้ย แค่รอบเดียว "

เสียงละมุนกระซิบข้างหูก่อนที่แขนทั้งสองข้างของฉันจะถูกเขาจับไปโอบรอบคอเขาไว้ ริมฝีปากหนาครอบครองริมฝีปากฉันจนฉันต้องขยุ้มมวลผมเขาเอาไว้เพราะความเจ็บจากเมื่อคืนทำให้ฉันรู้สึกกลัว

" อืม "

เสียงครางพอใจของอีกฝ่ายที่ป้อนรสจูบมาให้ฉันพร้อมกับเบื้องล่างของเขาที่ขยับไปมาเรื่อยๆอย่างช้าๆ ทั้งที่คิดว่าครั้งนี้จะทำให้ฉันเจ็บหนักกว่าครั้งนั้น แต่มันกลับนุ่มนวลอ่อนโยนละมุนเป็นไหนๆ สองแขนของฉันกอดรอบคอเขาเอาไว้พลางลูบไล้ไปมาตามแผ่นหลัง พร้อมกับเสียงครางแผ่วเบาของตัวเองที่เล็ดลอดออกมาเรื่อยๆ มันรู้สึกดีกว่าครั้งนั้นอีก

" เธอไข้ขึ้นอีกแล้วนะ "

เสียงกระซิบข้างหูของฉันเอ่ยบอกเมื่อทุกอย่างจบลง ตอนนี้ฉันรู้สึกตัวเหมือนกำลังนอนในอ้อมกอดของใครบางคน

" ตื่นมากินยาก่อน "

" ฟางเหนื่อย "

ฉันบอกเขาเสียงเบาทั้งๆที่ใบหน้าแนบกับแผ่นอกของเขา

" อืม งั้นก็นอนเถอะ "

นักรบ...

เป็นเวลาตีสองกว่าๆที่ผมต้องแหกขี้ตาตื่นขึ้นมาเพราะใครบางคนไข้ขึ้น ทั้งๆที่ปลุกให้กินยาแล้วแท้ๆแต่ไม่ยอมกิน ผมเองก็ไม่ขัดใจคนป่วยด้วยสิเลยปล่อยให้นอนต่อ

" อื้อ "

เสียงหงุดหงิดของคนที่นอนอยู่บนเตียงพร้อมกับมือเล็กๆที่ปัดผ้าในมือผมที่กำลังเช็ดตัวให้เธอออก ป่วยแล้วฤทธิ์เยอะกว่าตอนปกติอีกแฮะ

เพี๊ยะ!!

" ซี๊ด เจ็บนะ!! "

มือเล็กๆฟาดเข้าให้ที่ใบหน้าของผมจังๆ คนป่วยอะไรแรงเยอะชิบ หรือว่าเธอแกล้งผมวะ

" ฟางนิ่งก่อน เธอตัวร้อนนะ "

ผมเอ่ยบอกเสียงดุก่อนจะรวบข้อมือเธอเอาไว้แล้วเช็ดตัวให้เธอ รอยแดงที่ประปรายตามเนื้อตัวเธอไหนจะรอยเขี้ยวฟันที่ผมฝังบนตัวเธอเอาไว้เมื่อคืนยังคงอยู่ และคงอีกนานกว่ารอยพวกนี้จะหายไป หายแล้วจะทำเพิ่มอีกคอยดู

" เธอเป็นของฉันนะฟาง "

ผมเกลี่ยปอยผมที่ปิดหน้าของคนบนเตียงออกก่อนจะลากนิ้วไปมาตามพวงแก้มขาวเนียน ตอนเด็กครูชอบให้เขียนชื่อติดของของตัวเอง พอโตขึ้นผมเลยมีนิสัยชอบทำสัญลักษณ์ไว้กับของของผม โดยเฉพาะของที่สำคัญๆผมต้องทำสัญลักษณ์ไว้เยอะๆ

" ฟางเจ็บ อึก พอแล้ว ฟางไม่ไหวแล้ว "

ใบหน้าขาวเนียนของคนตรงหน้าขมวดคิ้วก่อนจะส่ายไปมา มือเล็กๆเรียวๆตวัดไปมาอีกครั้งจนผมต้องรีบคว้าเอาไว้ก่อนที่มันจะกระทบกับใบหน้าของผมอีก

" ฝันหรือไงยัยเด็กอวดดี "

ผมเอ่ยเบาๆก่อนจะนอนกอดคนป่วยที่ร่างกายเปลือยเปล่าเอาไว้ เพราะผมแก้ออกหมดแล้ว แล้วก็ไม่คิดจะใส่ให้ด้วย

" ทีแบบนี้ทำมาร้อง ทีก่อนจะทำล่ะไม่คิด "

ผมดุคนที่หลับในอ้อมกอดเบาๆพลางลูบผมเธอไปมา ใบหน้าของคนในอ้อมกอดซุกเข้าไปในแผงอกพลางกอดผมเอาไว้แน่น

" ถ้าป่วยแล้วจะน่ารักขนาดนี้ หายป่วยแล้วทำให้ป่วยอีกดีมั้ยวะ "

ผมพรึมพรำกับความคิดของตัวเองเบาๆ ทีคืนนั้นล่ะไม่ยอมกอดไม่ยอมทำอะไรต้องให้บังคับ ทีป่วยแบบนี้แล้วกอดซะแน่นเลย แถมก่อนหน้านี้ยังให้ความร่วมมือดีอีก น่ารักเป็นบ้า

" ยัยเด็กโง่...ทั้งๆที่ตัวเองขาวสะอาดขนาดนั้นริอาจอยากขายตัว มันน่านัก "

ผมคิดถึงเรื่องวันนั้นก็อดโมโหขึ้นอีกไม่ได้ เธอเอาสมองส่วนไหนคิดวะอยู่ดีๆจะมาขายตัว ถ้าเกิดไปเจอพวกโรคจิตขึ้นมาจะทำยังไง หรือถ้าเธอต้องไปอยู่ในสถานบริการต้องนอนกับผู้คนมากหน้าหลายตาแล้วเคยคิดบ้างมั้ยว่าตัวเองต้องเจอกับอะไรบ้าง มันน่านัก

" เธอเป็นของเล่นของฉัน... "

.

.

.

" อื้อ กี่โมงแล้วเนี่ย "

แสงแดดที่เล็ดลอดเข้ามาทางหน้าต่างทำให้ฉันค่อยๆเปิดตาขึ้น ก่อนจะค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นและมองไปรอบๆห้องที่ไม่คุ้นตาสักนิด

" ที่ไหนเนี่ย แล้วเสื้อผ้าฉันไปไหน "

ฉันเบิกตากว้างเมื่อตั้งสติได้ก็พบว่าเสื้อผ้าที่สวมใส่ไว้เมื่อคืนนั้นหายไปเหลือเพียงแค่ร่างกายที่เปลือยเปล่าภายใต้ผ้าห่ม

" เดี๋ยวนะ "

ฉันค่อยๆนึกย้อนไปถึงเมื่อคืนแต่ก็จำได้เพียงเลือนลาง รู้แค่ว่านักรบเป็นอุ้มฉันขึ้นมาและเขาก็จุดจุดจุดกับฉันทั้งๆที่ฉันแทบไม่มีสติ

" ให้ตายเถอะ ทำไมเขาหื่นแบบนี้นะ จะเอาให้คุ้มกับเงินสิบล้านเลยหรือไงกัน "

ฉันบ่นอุบก่อนจะเอนกายลงอีกครั้ง

" ว๊ายย!! "

" นะ นักรบ!! "

การที่ฉันเอนกายลงนอนและดึงผ้าห่มมาปิดร่างเอาไว้ทำให้ขาของฉันไปสัมผัสกับบางอย่างที่ซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม แต่เมื่อเปิดออกดูก็พบว่าเป็นนักรบที่นอนคุดคู้ตัวสั่นหน้าแดงอยู่ใต้ผ้าห่ม