หายกัน 2/2
1296 Words
" นักรบ "
ฉันเขย่าตัวเขาไปมาทั้งๆที่ตอนนี้เขาน่าจะไม่มีสติแล้ว
" นายกำลังจะตายหรอ "
ฉันเอียงคอถามพลางในใจก็คิดไปว่าถ้าปล่อยให้นักรบตายหรือลงมือฆ่าเขาโดยการเอาหมอนปิดจมูกให้เขาขาดอากาศหายใจเหมือนในทีวีก็คงไม่มีใครรู้ อีกอย่างฉันจะได้ไม่ต้องใช้หนี้เขาด้วย
" หนาว แม่ครับรบหนาว "
" หืมมม? "
ฉันขมวดคิ้วเล็กน้อยพลางอมยิ้มขำขันให้กับคนใจร้ายที่ทำให้ฉันเจ็บปวดคืนนั้น ซึ่งตอนนี้เขากำลังร้องหาแม่เหมือนเด็กๆแถมยังแทนตัวเองว่า รบ ด้วย คิก
" แม่ครับ รบหนาวจังเลย "
แล้วฉันก็นั่งกอดอกมองคนใจร้ายนอนขดเป็นกิ้งกือโดยไร้ผ้าห่ม เพราะฉันเอาไปกองไว้ข้างเตียงหมดแล้ว
" ดูแลก็ได้ เห็นแก่ที่เมื่อคืนเขาดูแลฟางตอนป่วยแล้วกัน "
ฉันพรึมพรำกับความคิดของตัวเองที่กำลังตีกันไปมาอยู่
" นี่นักรบ นอนดีๆได้มั้ยฟางจะเช็ดตัวให้ "
ฉันเขย่าตัวคนป่วยไปมาเมื่อเตรียมอุปกรณ์สำหรับเช็ดตัวมาแล้ว
" ไม่เช็ด รบหนาว "
น่ารักจัง...เหมือนเด็กเลย
" มีมุมแบบนี้ด้วยแฮะ "
ฉันยิ้มขำขันพลางเช็ดตัวให้คนไข้ตรงหน้าอย่างทุลักทุเลเพราะจะบิดตัวหนีอย่างเดียวเลย
" นี่นักรบ ตื่นขึ้นมากินยาก่อนได้มั้ย "
ฉันว่าพลางพลิกตัวคนไข้ตรงหน้าที่กลับไปนอนขดเหมือนเดิมหลังจากเช้ดตัวเสร็จ
" หื่อ รบไม่กิน มันขม "
ให้ตายเถอะนี่ฉันคุยกับเด็กขี้งอแงอยู่หรือไงเนี่ย
" ไม่ได้นะ ต้องกิน "
ฉันว่าพลางยัดยาเข้าไปในปากของคนที่นอนหลับตาอยู่แต่ปากยังพูดไม่หยุดก่อนจะเทน้ำกรอกปากเข้าไปแล้วรีบเอาสองมืออุดปากเขาเอาไว้เพราะกลัวว่าเขาจะคายมันออกมา
" ทำไมป่วยแล้วดื้อแบบนี้นะ "
ฉันว่าพลางดึงผ้าห่มให้คลุมตัวเขาเอาไว้ก่อนจะเดินไปยังโซนห้องครัวเพื่อหาอะไรกิน ก็ฉันยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อวานแล้วนิ
หลังจากที่ฉันจัดการยัดอาหารจนเต็มท้องตัวเองแล้วฉันก็กลับเข้าห้องตัวเองไปจัดแจงตัวเองให้เสร็จก่อนจะกลับเข้ามาดูเจ้าของห้องที่นอนหนาวอยู่ตอนนี้
" ยัยบ้า!! ใครให้เธอเอายาให้ฉันกิน "
เสียงดุๆของคนที่นั่งหน้าหงิกอยู่บนเตียงดังขึ้นเมื่อฉันเดินเข้าไปข้างใน
" ถ้าไม่กินยาก็ไม่หายสิคะ "
ฉันตอบนิ่งๆพลางทำหน้างง รู้สึกตัวเร็วจังแฮะแต่ก็ดีแล้วแหละ
" ทีหลังถ้าฉันป่วยให้เธอไปเรียกเซ็นมา "
อะไรของเขากัน
" ค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วฟางขอตัวนะคะ "
ฉันก้มหัวให้เขาเล้กน้อยก่อนจะเดินออกมาแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเสียงทุ้มดังขึ้นอีกครั้ง
" เธอยังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น เธอทำให้ฉันต้องไม่สบาย "
" ฟางก็ดูแลคืนแล้วไงคะ หายกัน "
ฉันว่า ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ฉันเลิกกลัวเขารู้แค่ว่าตอนนี้ฉันกำลังเถียงเขาอยู่
" มานี่ "
" คะ? "
ฉันเดินไปหาเขาใกล้ๆ
" อาบน้ำให้หน่อย "
" .......... "
ฉันเหวอไปกับประโยคเมื่อกี้ อาบน้ำให้หน่อย เขาแค่ป่วยมั้ยอะไม่ได้เป็นง่อย
" เช็ดตัวก็ได้นะคะ เดี๋ยวฟางเช็ดให้ "
ฉันบอกคนตรงหน้าเสียงอ่อย จะบ้าหรือไงให้ฉันอาบน้ำให้ เขาไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ
" อายหรอ ฉันแก้ผ้าให้เธออาบน้ำให้ ฉันต้องอายเธอมากกว่ามั้ย "
คนตรงหน้ายืนขึ้นก่อนจะเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าแล้วค่อยๆดึงชุดคลุมออกจากตัว ฉันต้องเบือนหน้าหนีกล้ามอกล่ำๆและซิกแพคแน่นๆนั่นไหนจะกล้ามแขนขาวๆนั่นอีก ฉันไม่ได้อายนะแต่ฉันไม่อยากเห็น
" ถ้าเธอกลัวว่าฉันจะอาย เธอจะแก้ผ้าด้วยกันก็ได้นะ จะได้หายกัน "
ห๊ะ ฉันหันไปมองเจ้าของประโยคเมื่อกี้ที่ตอนนี้เดินเข้าไปในห้องน้ำเรียบร้อยแล้ว จะบ้าหรอ ทำไมวันนี้ฉันรู้สึกว่าเขากวนประสาทฉันจังเลยหรือเมื่อเช้าฉันให้ยาเขาผิดขนาน
" เอ่อ จะสระผมมั้ยคะเดี๋ยวฟางสระให้ "
ฉันถามคนที่ยืนเปลือยต่อหน้าฉันในระยะปะชิดพลางเอาแต่มองใบหน้านิ่งๆของเขาเอาไว้ ฉันไม่อยากมองส่วนอื่น
" อื้ม "
น้ำเสียงทุ้มๆกับใบหน้านิ่งๆแต่ฉันรู้สึกเหมือนกำลังโดนกวนประสาท ก่อนที่เขาจะเดินไปนั่งบนขอบอ่างแล้วรั้งตัวฉันให้ไปยืนอยู่ตรงกลางหว่างขา ให้ตายเถอะทำไมฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย!!
" จะยืนมองฉันแก้ผ้าอีกนานมั้ย ทำไมไม่สระสักที "
หึ้่ย!!
" สระแล้วค่ะ สระแล้วๆ "
ฉันบอกก่อนจะรีบเปิดน้ำมารดตามเนื้อตัวและหัวของคนตรงหน้า แต่ให้ตายเถอะสายน้ำจากฝักบัวที่ไหลผ่านเส้นผมดำขลับ ใบหน้าหล่อเหลา และกล้ามเนื้อที่เรียงรายอยู่บนตัวเขา...ทำไมฉันถึงรู้สึกร้อนผ่าวที่ใบหน้าล่ะ ทำไมฉันอยากกรี๊ดดังๆ
" เปียกพอหรือยังฉันจะป่วยเพิ่มเพราะเธอนี่แหละ "
" ค่ะ ขอโทษค่ะ "
ฉันรีบปิดน้ำจากฝักบัวก่อนจะจัดการสระผมให้คนตรงหน้าทั้งๆที่ยังยืนตรงกลางหว่างขาเขา
" อ๊ะ "
ฉันต้องสูดหายใจเข้าปอดลึกๆอีกทีเมื่อคนตรงหน้าเอาขาทั้งสองข้างรั้งเอวฉันให้เขาไปใกล้ ใบหน้านิ่งๆกับแววตาว่างเปล่ายังคงมองมาที่ฉันแบบไร้อารมณ์ แต่...ฉันรู้สึกเหมือนโดนแกล้งจริงๆนะ
" นวดให้ทั่วๆสิ คันอะ "
น้ำเสียงนิ่งเรียบบอกฉันทั้งๆที่มองหน้าฉันอยู่ ตอนนี้เนื้อตัวและเสื้อผ้าฉันเปียกหมดแล้วแถมยังมีฟองสีขาวจากหัวคนตรงหน้าที่ไหลลงมาติดตามแขนเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ฉันใส่มาอีก
" พอหรือยังคะ ฟางเปียกหมดแล้ว "
ฉันถามพลางก้มลงมองดูเสื้อผ้าของตัวเองที่มีใครบางคนกวักน้ำในอ่างด้านหลังใส่ฉันให้เปียกโชกไปหมดแต่สายตาเจ้ากรรมก็ดันไปประทะกับบางอย่างที่กำลังชี้โด่ไปที่หน้าท้องฉันอยู่
" เปียกก็ถอดเสื้อผ้าออกสิ "
ให้ตายเถอะขณะที่ฉันกำลังสระผมให้เขา เขาก็กวักน้ำมาใส่ตัวฉันจนเปียกไปหมด แล้วฉันก็ห้ามหรือปฎิเสธไม่ได้ด้วยไง หน้าที่ฉันคือตามใจเขา
" คะ? "
ให้ฉันถอดเสื้อผ้า?
" หรือว่ายังเปียกไม่พอ "
" แต่ฟางอาบน้ำแล้วนะคะ "
ฉันรีบบอก
" ก็อาบอีกไง "
" เธออาบให้ฉัน ฉันอาบให้เธอ...หายกัน? "
ตู้ม!!
" ว๊าย!! แค่ก แค่ก "
พูดจบร่างฉันก็ถูกรั้งให้ตกลงไปในอ่างพร้อมๆกับร่างของเขา ดีที่น้ำเต็มอ่าง ไม่งั้นเขาที่นอนอยู่ใต้ร่างฉันเลยไม่ได้หัวแตกตายแน่ๆ
ซ่า!!
เมื่อเราสองคนนอนแช่ในอ่างทั้งคู่โดยมีฉันนอนทับเขาเอาไว้ด้านบน ปุ่มกดปล่อยน้ำก็ทำงานโดยฝีมือของคนที่ฉันนอนทับอยู่ จนกลายเป็นว่าเรานอนทับกันบนอ่างน้ำที่ไม่มีน้ำสักหยดแล้วตอนนี้
- Writer
