หน้าที่ของของเล่น 1/2
1089 Words
ฟาง...
ฉันรู้แค่ว่าแม่ให้ฉันเดินทางมาช่วยทำงานใช้หนี้ที่แม่กับพ่อเล่นพนันกันเอาไว้ ส่วนพ่อตอนนี้ก็ติดคุกเพราะก่อเรื่องไว้ แต่แม่ก็ยังคงเดินหน้าเล่นการพนันต่อ แม่บอกกับฉันว่าเจ้าหนี้เขาจะมาฆ่าแม่เพราะแม่ไม่จ่ายหนี้เขามาหลายปีแล้วและตอนนี้ก็เป็นโอกาสครั้งสุดท้ายของแม่ด้วย ตอนนั้นฉันที่นี่ก็หาทำงานในโรงงานต่างๆแต่ค่าแรงขั้นต่ำก็ยังได้น้อยไม่พอใช้หนี้อยู่ดี จนมีเจ้าหนี้มาขู่ฆ่าแม่ว่าถ้าไม่จ่ายหนี้ภายในสามวันแม่ฉันต้องตาย
จากวันนั้นแม่ฉันจึงบอกให้ฉันไปขายตัวให้พวกนายทุนหรือคนรวยฉันจะได้เอาเงินมาขัดดอกคนพวกนั้น วันนี้ฉันจึงตามแม่มาที่นี่เพราะคิดว่าการนอนกับใครสักคนแค่ไม่กี่คืนอาจใช้หนี้แค่ไม่กี่แสนให้แม่ได้ แต่มันไม่เป็นแบบนั้นเลยเมื่อหนี้ที่แม่มีนั้นมันตั้ง 10 ล้าน กลายเป็นว่าฉันต้องทำงานที่นี่เพื่อใช้หนี้คนที่ซื้อฉันมาเพื่อแลกกับชีวิตและอิสระภาพของแม่ฉัน
" ถึงห้องของคุณแล้วครับ "
เสียงของผู้ชายที่เดินนำฉันมาเรียกสติฉันอีกครั้ง เมื่อเราเดินมาถึงหน้าห้องๆหนึ่งที่อยู่ชั้นบนสุดของผับหรูแห่งหนึ่งกลางเมืองฮ่องกง ฝั่งตรงข้ามห้องนี้มีอีกห้องหนึ่งที่หน้าจะใหญ่กว่า
" อ่อ ขอบคุณค่ะ "
ฉันก้มหัวให้คนตรงหน้านิดหน่อยก่อนจะรับกุญแจห้องมาไว้ในมือ
" คุณห้ามออกจากห้องนี้โดยไม่ได้รับอนุญาตนะครับ "
คนตรงหน้าบอกฉันก่อนจะหมุนตัวเดินออกไป แล้วฉันต้องทำอะไร งานของฉันในแต่ละวันมีอะไรบ้างล่ะ
" เอ่อ คุณคะ "
" ครับ "
ผู้ชายคนนั้นหันกลับมาหาฉันอีกครั้งก่อนจะขมวดคิ้วเล็กน้อยเหมือนสงสัยอะไร
" ฉันต้องทำอะไรบ้างคะ แล้วต้องอยู่ที่นี่นานแค่ไหน "
" งานของคุณคือทำตามคำสั่งของเจ้านายผมครับ เขาจะมาหาคุณเองไม่ก็จะเรียกคุณให้ไปหาคุณแค่เตรียมตัวให้พร้อมก็พอ แล้วก็ค่าแรงของคุณเราจะคิดเป็นห้าเท่าของค่าแรงขั้นต่ำในแต่ละวัน คุณลองคำนวณดูนะครับว่าต้องอยู่ที่นี่นานแค่ไหน "
เขาตอบนิ่งๆก่อนจะหมุนตัวแล้วเดินออกไป อย่างน้อยค่าแรงฉันก็เยอะอยู่นะหวังว่าหนี้คงจะหมดเร็วๆ
" อ้อ เจ้านายผมใจดีนะครับคุณไม่ต้องกลัว "
เขาหันมาทิ้งท้ายให้ฉันแค่นั้นก่อนที่แผ่นหลังของเขาจะลับไปฉันจึงเปิดประตูเข้าไปในห้อง
.
.
.
ดึกมากแล้วที่ฉันยังคงนั่งอยู่ในห้องนอนที่ถูกจัดไว้สำหรับฉันหลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวด้วยเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวโคร่งที่แขวนไว้ในตู้เพียงแค่ตัวเดียว ฉันเผลอหลับไปหลายครั้งเพราะความอ่อนเพลียและความหิว จะพูดให้ถูกก็คือตั้งแต่ที่มาฮ่องกงฉันกินข้าวนับครั้งได้และต้องนอนในเพลิงข้างกองขยะกับแม่แบบหลับๆตื่นๆเพราะหวาดระแวงอันตราย
" ทำไมยังไม่นอน "
เสียงประตูที่ปิดลงพร้อมกับเสียงดุๆของใครบางคนทำให้ฉันตาสว่างหลังจากที่พยายามนั่งถ่างตาให้ไม่หลับ
" เอ่อคือ ฟาง เอ้ย ฉันรอคุณค่ะ "
ฉันลุกจากเตียงไปยืนตรงหน้าคนมาใหม่ด้วยท่าทีกล้าๆกลัวๆ สายตาของเขามันน่ากลัวและใบหน้าเย็นชาของเขาก็ทำให้ฉันไม่กล้ามอง
" อาบน้ำแล้ว? "
เขาพูดกับฉันสั้นๆก่อนจะชายตามองมาที่เสื้อเชิ้ตที่ฉันสวมอยู่
" ค่ะ "
" อืม "
คนตรงหน้าไม่ได้พูดอะไรต่อแต่เดินไปนั่งบนเตียงก่อนจะมองมาที่ชุดของฉันอีกครั้ง อ่ามันเป็นเสื้อของเขาสินะ
" คือฟาง เอ้ย ฉันอาบน้ำแล้วแต่ไม่มีชุดเปลี่ยนเห็นมีเสื้อตัวนี้อยู่ในตู้ฉันขอยืมใส่ก่อนนะคะ "
ฉันมองหน้าเขาอย่างกล้าๆกลัวๆ ทำไมฉันเดาอะไรจากเขาไม่ได้เลย
" แทนตัวเองด้วยชื่อเหมือนเดิมสิ "
เขาพูดพลางมองหน้าฉันนิ่งๆ
" ค่ะ "
ฉันส่งยิ้มบางๆไปให้ก่อนจะยืนทำตัวแข็งท่ือต่อไปเพราะฉันไม่รู้ว่าต้องทำอะไรเมื่อเขาเข้ามา ก่อนหน้านี้ผู้ชายคนนั้นบอกฉันว่าให้ทำตามคำสั่ง แต่เขายังไม่สั่งให้ฉันทำอะไรเลยนอกจากแทนตัวเองด้วยชื่อเหมือนเดิม
" นักรบ "
เขาเอ่ยสั้นๆทั้งๆที่ยังมองหน้าฉันอยู่
" ฟางค่ะ "
เขาแนะนำตัวใช่มั้ย
" เธอเป็นของเล่นของฉัน "
ประโยคสั้นๆสีหน้านิ่งๆและแววตาว่างเปล่าของเขาหันมาที่ฉัน โอเค ฉันเป็นของเล่นของเขา
" ค่ะ "
ฉันพยักหน้าน้อยๆก่อนจะยิ้มบางๆให้ อยู่ๆก็อยากร้องไห้ขึ้นมาแต่ต้องกลั้นเอาไว้ เมื่อไหร่หนี้จะหมดสักทีนะ
" มานี่ "
" คะ? "
ฉันเงยหน้าสบตากับคุณนักรบอีกครั้งเมื่อได้ยินไม่ชัดว่าเขาพูดอะไรกับฉัน ฉันง่วงมากจนสมองแทบไม่ทำงานแล้วตอนนี้
" บอกให้มานี่ "
ฉันพยักหน้าหน่อยๆก่อนจะเดินเข้าไปใกล้คุณนักรบให้มากขึ้น
พรึ่บ!!
" อ๊ะ!! "
มือใหญ่ดึงฉันให้ล้มลงทับเขาไว้เอาก่อนที่วงแขนแข็งแกร่งจะโอบรอบเอวอย่างรวดเร็วโดยที่ฉันยังไม่ทันตั้งตัว ใบหน้าของเราที่ห่างกันแค่คืบทำให้ฉันกลั้นหายใจเอาไว้
" ก้มหน้าลงมา "
เสียงทุ้มของคนที่ฉันนอนทับอยู่สั่ง ฉันโน้มใบหน้าลงไปใกล้จนปลายจมูกของเรานั้นสัมผัสกันและสูดลมหายใจของกันและกันเข้าปอด ความเห่อร้อนเริ่มแผ่ไปทั่วใบหน้าของฉันพร้อมกับเสียงหัวใจที่เต้นระรัว
" จูบสิ "
" คะ? "
ฉันกลืนน้ำลายลงคอก่อนจะย้ำคำถามอีกครั้ง ทำไมเขาไม่ทำเองล่ะ แล้วจูบฉันต้องทำยังไง
" ฉันบอกให้เธอจูบฉัน "
ริมฝีปากหนาขยับอีกครั้งทำให้ฉันใจเต้นแรงขึ้นไปอีก ทำไมฉันต้องเริ่มด้วย เขาเริ่มเองไม่ได้หรือไงฉันจะนอนนิ่งๆให้เอง
- Writer
