นักรบ...
หลังจากที่ไอ้เซ็นจูงมือฟางออกจากห้องไป ผมก็ไล่ให้พริสกลับไปยังห้องของเธอที่อยู่ข้างล่างหลังผับ แล้วผมเองก็นั่งกดโทรศัพท์จนหน้าจอกับนิ้วจะหลอมรวมกันอยู่แล้วแมร่ง ไอ้เซียนก็ไม่รับสายสักที
เมื่อคืน...
" ฟาง ฟาง "
ผมที่เดินออกไปสั่งงานลูกน้องที่ชั้นล่างเดินกลับเข้ามาในห้องก็เห็นร่างของใครบางคนหลับอยู่บนโซฟา ใบหน้าซีดเซียวไร้สีเลือดทำให้ผมเขย่าตัวเธอเพื่อปลุกให้ตื่น เมื่อเห็นว่าเธอตัวร้อนจัดผมจึงรีบอุ้มเธอกลับเข้าไปนอนจากที่คิดว่าจะพาไปเที่ยวก็คงไม่ได้ไป
" ฟาง ฟาง เธอโอเคมั้ย "
ผมเขย่าตัวเธออีกครั้งเพื่อเรียกสติ พอเห็นว่าเธอพยายามจะลืมตาขึ้นมาก็รีบหายามาให้เธอกิน ตอนที่ทำร้ายเธอผมกลับไม่คิดแต่พอเห็นเธอไม่สบายแบบนี้แล้วกลับโกรธตัวเองขึ้นมา
" เดี๋ยวฉันเช็ดตัวให้นะ แต่เธอต้องลุกมากินยาก่อน "
ผมบอกเธอพลางค่อยๆประคองเธอให้ลุกขึ้นจัดการป้อนน้ำป้อนยาให้เธอเสร็จสรรพก็ให้เธอนอนลงตามเดิ
